Alle inzendingen over gevels

je bent de zon je stralen dansen stofjes ik wil sjansen, met je geuren op balcon langs de gevel val je zomaar binnen belicht daar mensen die ook jou beminnen je oogt zo donker in het wit van steen je schaduw laat me nooit alleen ik hoor je ruisen als de wind vlaagt langs de huizen je bent mijn refrein je zingt de lengte…

het laddertje onder mijn arm heeft vijf sporten en ik ga er vaak mee op reis soms zet ik het tegen een zonnestraal klim vlug naar een raketwolk en reis zo verder naar de maan ik rust daar in een kratertje van precies vijf sporten diep ik klim ermee de gevel op de dakgoot in en krijg een traplift van de ooievaar naar een land waar…

het laddertje onder mijn arm heeft vijf sporten en ik ga er vaak mee op reis soms zet ik het tegen een zonnestraal klim vlug naar een windveer en reis zo verder naar de maan ik rust daar in een kratertje van precies vijf sporten diep ik klim ermee de gevel op de dakgoot in en krijg een traplift van de ooievaar naar een land waar…

deze wijk in onze buurt haar gehavende gevels voor de kleine huiskamers, waar lampen al eens durven flakkeren tegen het einde van de maand het aanvankelijk gevulde schap haar nerven stoffig laat aanschouwen hier kennen we elkaar nog bij de voornaam, de relatie tussen wie en waar en hoe in uitgeleefde gesprekken op de hoek, het plein,…

ogen in het spiegelglas van haar serviceflat de handschoen over haar knoken tegen 't jichtig reumavuur herinnert haar het verloren uur dat zij nog het mes hanteerde voor het avondeten vlak voor hij thuis zou komen de straten stromen stilaan vol onbekenden allen onderweg zich niet bewust van 't mensendrama achter die stijlloos blinkende gevel…

Men verhaalt, dat de zwaluw haar nestje ontwijkt, Als de stormwind de gevel doet kraken; Maar de nachtuil keert in tot het huis dat bezwijkt, Waar ze bouwt in een klove der daken.…

Kom maar kijken door de draden van het hek we verbergen niets Lijntrekkerij, stiekem gedoe, een verkrachting alles wordt gezien en dan voert de politie je snel af naar het beslissingsplein dat geen gevels heeft Langs de woningen zonder buiten- muren en zonder achterkamers passeren altijd mensen die zien of je je best doet doorwerkt…

straten waar licht door zweeft en zich tegen de gevels neerlegt de blikken langs de kanten zijn er niet ijzig maar aanvaardend en auto's razen er ook de gassen uit hun longen maar er zijn die momenten van pure kalmte, wanneer de beheerste wind als muziek mijn poriën betreedt vogels planten zich op halzen van knusse lantaarnpalen…

het miro rood, blauw, groen het bruin van tapies we zwerven door de stad als cava-bubbels in de gevels van gaudi op de carrers en avenidas en geen bedelaar die ons humeur bederft we maken zelfs geen ruzie vermijden elke hondenstront montjuic, raval, gotic, hola !…

rode raamluiken schemeren door de kale bomen een hond blaft achter de deur door de hoge ramen valt het licht op twee rode uien en een kruik met een mesje krabt hij een laagje van de verf weg de poes op een keukenstoel tilt traag één ooglid op hij struint wat door de tuin en kijkt naar een boom, de gevel, de lucht de zintuigen geopend…

Op een klein donker stadsplein brengen oude gekrulde straatlantaarns hun flauw schijnsel nederig over het ontzagwekkende hooggezeten Neptunusbeeld dat men ziet met de ogen van een pas ontwaakte slaapwandelaar zwijgend kijkt de baardige zeevorst langs schimmige gevels ergens onder zijn geweldige troon murmelt een watervalletje vertolkt bedeesd…

De fiere gevel die Zich aan de straatkant scherp aftekent troont Daarboven met dezelfde acribie. Daarboven in mijn hoofd. De lange gangen Vol schemering en half-gedoofde stappen Doorsnijden hersenen en huis, behangen Met kille doeken en met lampenkappen.…

de straat verloopt langs gevels en in stoep kaatst voetstappen om spoorloos anoniem te blijven breuken potten knikkers op in krijt verkleurt de kop in tekening heel nonchalant op het trottoir gedropt bomen werken zoetjesaan de tegels uit de stoep je struikelt als je ze niet ziet of trapt in hondenpoep blikken dromen aan de kant gepoetst…

golvend scheefgezakt onder zo'n groot verweerd pannendak nooit modern strak maar van voorheen gedichten in steen die vertellen van het verleden in Lsudermarke aan de Veenweg dichtbij de wegstatie Jezus aan het kruis boerderijen van het type hallehuis maar overal aan alle kanten die varianten op de Oldambster boerderij met boven in de gevel…

langs lange trambanen staren ramen als speurende ogen kraaien wachten op kantelen en op slanke draden tot de laatste halte die niemand ooit zag soms klimmen woorden als wollige dekens omhoog langs gevels van huizen en langs holle buizen eens dacht ze dat hij het was het rollen van het vehikel deed het ovenrooster tikken de kaarsen…

De morgenzon legt de nachtnevels in glinsterende sluiers over het veld geen zweem van lijden of geweld een frisse dag ontwaakt achter de gevels Zo’n nanacht waarin de sterren gloeien de zon de maan nog niet verdringen wil een zuidenwind fluistert de dag nog stil de weide waarin boeketten bloeien De vroege vogels en de mensen fluiten door…

En altijd loop ik in den blinde door de bekende buurten rond om iets van vroeger te hervinden wat ik ook vroeger nergens vond, maar mij zal nimmermeer gebeuren, aan deze gracht, in gene straat, dat een van de vertrouwde deuren als vroeger voor mij opengaat, want achter deze gevels is er in leven geen die op mij wacht; De Houtmankade, Roemer…

Tussen 't naakte, rood geraamte Van een wilde wijngaardrank, Hing een scheefgezakte venster In de gevel, blauwig blank. Op de grauw arduinen richel Hier en daar vergroend van mos, lagen enk'le wingerdblâren, Dronken van d'oktoberblos.…

Een uithangbord hing desolaat beschenen door warm licht dat naar buiten brak haar enige houvast voor het ondraaglijk moment onder deze relieken in fragiele aanbouw van de dag een mystieke sfeer leunt zwaar aan de gevels, was zij zich daarvan bewust.. ze aarzelde bij het zacht gondelen van haar naam.. Venetië.. Venetië..…

Witte gevels staan als schimmen in de lege zon te trillen, fraise nevels gaan als gazen langs de horizon. Het grauwe water fluistert met de huizen. Het zwarte water klotst onder de trappen. Het purper water kabbelt aan de muur.…

Geen spoor meer zichtbaar van het ouderhuis dat ik vergeefs zocht tussen nieuwe gevels. Achter mijn rug werd iedere boom geveld. Ze vielen zonder zucht, met licht geruis. Langzaam vervaagde de weg in de nevels. Snel heb ik al mijn beelden veilig gesteld.…

Ik schreef hem dat mijn conifeer voor ‘t huis in de weg stond voor de gevel vernieuwers, ze konden dan geen stellage plaatsen Dat is minstens zo erg als een oude vriend niet meer hebben Van hem had ik meer dan een week niets gehoord De boom heeft groeven, de top altijd door mij bijgepunt Toen de buren een schutting wilden, zijtakken eraf…

De zwakkelingen blijven langs koude gevels wrijven met spriet en blinde stok betasten zij de kerkklok. Als diepe grot witvis in eeuwige duisternis.…

de straat verloopt in gevels en in stoep kaatst eindeloos anoniem laat ongezien verblijven potten vangen knikkers op krijt verkleurt de kop in tekening heel nonchalant op het trottoir gedropt bomen werken zoetjesaan de tegels uit de stoep je schopt er tegenaan of trapt in hondenpoep blikken dromen aan de kant gepoetst in stille uren…

naar het heft Een lemmet vonkt in de zon Dan werp ik me plat op de grond Want haar hortende zegekreet Met een tongval uit het zuiden Bekroont de luwe veldslag Nabij het kookpunt Wankelend over stapstenen Loodst ze me door een grijs moeras Waar een geweldig oog lonkt en uitlokt Hoe ik zwetend in haar nevel val Me vasthaak aan haar weke gevel…

Schaamte maakt hem lelijk Getooid met spinsels van venijn Een poging tot stuntelig geluk Een gevel van laffe lach en domme schijn Dan vlucht hij zonder slag of stoot Sidderend van stroom De weerstand barst Zwier hem bij het schroot Zijn handen stotteren Loze uitsteeksels!…

eeuwigheden Goedkeurend, tevreden Haar aanwezigheid Met een blauwe hap Veilig schuilend Hoor ik wilde wind Door de verlaten Den Helderse straten Klagelijk huilen De klok slaat huiswaarts Terwijl een machtige storm De Noord-Hollandse kusten plaagt Mijn kraag hoog opgezet Warm ademend in een shawl Proef ik op mijn lippen Wat de oude gevels…

Tussen 't naakte, rood geraamte Van een wilde wijngaardrank, Hing 'n scheefgezakte venster In de gevel, blauwig blank. Op de grauw-arduinen rijchel, Hier en daar vergroend van mos, Lagen enk'le wingerdblâren, Dronken van d'oktoberblos.…

er werd verteld dat de stad op een zweem licht dreef lage plassen door straten blonken onder een steven van loom varende gevels je moest geloven dat torens staand tot het want behoorden scherp getekend door wolken die grauw over de toppen joegen gebogen wandelaars verdroegen het was een bekend gerucht dat dagen laveerden op gedrang…

onbarmhartig stenigt de zon d'eenzame wandelaar die kuiert tussen de verdwenen schaduw van de huizen het dampen van de stoffige straat wordt af en toe verlicht door een vlaag van koele bergwind een seconde opluchting wordt luid gezongen door een vermoeide krekel die huist in varens aan de boorden van 't dorp Op de gevel…