Alle inzendingen over goudgeel

Met leiband en al Rukt ze zich los, mijn hond Sappho is haar naam Het goudgeel op mijn hart Schrikt, vliegt weg, stijgt op Om dan neer te vallen, levenloos Het kind in mij Kent zijn rooster niet langer Heeft het tekenen of rekenen het Eerste uur?…

gift van de zon en de zee eerst het lichtere paars dan het zomerse geel de wind speelde mee verlieten de drukte van zaken en stad kozen de stilte van het glooiende pad in het zand bij laagwater tekenden sporen de lijn een horizon verder zal het rustiger zijn elkaar bij de hand in een tocht zonder woorden schreven wij liefde op het goudgele…

Een biscuittje bij de thee korrel blijft in stil verlangen aan d`r volle lippen hangen lispelt dorsten met haar mee lepel wordt afwezig roer in de goudgelige stromen die warm in het kopje dromen zilver wervelt parelmoer Porselein ginnegapt breekbaar terug met vlaag melancholiek tuimelt zwervend in bouquet Kruimel zandt in het verzet…

vermoeden hebben dat ergens in jou een wereld schuilt voortdurend in beweging zoekend naar evenwicht daar bestaat de tijd niet zo van zichzelf vervuld als pruimen van goudgeel of van blauwpaars waar de zee telkens weer het zand van het strand kust hartstocht tot schuim slaat dat het water verder draagt onder je het beest voelen bewegen…

In het grensland van goudgeel Maïs en bloeiende zomerbloemen Waar het geen water Maar mensen regende, In een zomer die maar niet Op gang wilde komen, Komt het kind voorbijgelopen Dat allang geen kind meer is, Ogen stijf van angst, Het magere lijf behangen Met het dodelijkste wapentuig Dat een mens maar verzinnen kan - Er rest…

nooit onschuldiger schijnt ons de wereld dan in winterse dagen als van tooi ontdaan naakt de bomen zich met verse sneeuw gemanteld weten nooit kostbaarder praalt ons de aarde dan in winterse dagen als goudgele winterzon of van avond het licht aan takken en daken in ijskristallen parelt nooit teerder oogt ons de natuur dan in winterse…

ik leg mijn hand zacht op je stem eigen me de tonen toe verwarmend is je melodie vibreer met je mee en als mijn vingers snaren raken voel ik weer de branding van jouw zee nooit liet jij mij op het goudgeel stranden een groene duin waaide verkoeling naar ons twee we gingen horizonnen zoekend naar de symfonie handen konden elkaar…

En de boer hij zaaide in het voorjaar en maaide in augustus met zeis en sikkel het goudgeel graan bond de garven en zette ze op tot schoven en de boer hij ploegde voort niets dat hem stoort als het angelus klepte schafte hij met zijn makker op de akker en de boer hij dorste ‘t graan het kwam bij de molenaar aan en later bij de bakker…

het grote niets reikt zich aan als een goudgele gloed met een kraag van vals besef gezicht verloren in onecht gezichtsverlies ondergedompeld door die ander die jou is, en toch weer niet zelfs geen notie meer van je wens tot vergetelheid onder het gouden vocht ligt de onzichtbare sleutel die alleen gevonden kan worden door jou zelf…

De zee legt zijn hoofd op het strand middels ontelbaar veel koppen van schuim het tij neemt het recht in eigen hand de wind verdwaalt in het hemelruim Het goudgele zand knispert een lied tussen schelpen, zeewier en kwallen de melodie van een rustgevend gebied waar ’s nachts sterren zich laten vallen De frisheid van de golven nodigt uit…

Verborgen bloemperken richtten vol verwachting hun bloemknoppen op dronken van de goudgele ochtendstralen, koesterend en vleiend in de warme rondingen van moeder zon. Even zacht en voorzichtig kraakte ze uiteindelijk in haar oude scharnieren weer dicht, terug op slot.…

Waar ik de zon kan laten schijnen de bloemen kan laten bloeien de honger uit de wereld help en de bomen weer doe groeien Zullen dromen mij voeren langs goudgele stranden en mij morgenvroeg weer in de werkelijkheid doen belanden ?…

Het is weer raak help ik verzink thuis bij kopjes lindebloesemthee met mariakaak in de roezige mêlee van t' Bonte Paard op de Brink Ja apostrophe die verkeerd hangt Gooijers kwamen voor de dorst van de hei gingen er droog vier eeuwen aan voorbij Hun voeten schuurden op het zand Mijn huig zwemt al weer in de kraag voor een goudgele laag…

Melk en goudgeel gerstenat, door engelen geroerd, gestoomd, gelaten. Zij praten, rijmen, zingen zacht. De veerman telt zijn munten na. Alweer klaar om te vertrekken.…

Een goudgele gloed, met net genoeg kracht, ontwaakt. Ochtendnevel wordt verdreven. Sneeuwklokjes schudden de laatste dauwdruppels af. Krokussen, als penseel streken, op een strak groen canvas. Mee zwierend op de maat van een frisse ochtendbries. Vogels fluiten met nieuwe energie. Vliegend, dansend tegen een strakblauwe lucht.…

het najaar treedt vol lawaai in het heden opent haar deuren, de regen druilt bladeren verschrompelen, verkleuren het is uit met de zomer, de hemel huilt de zomer dwarrelt, is verleden vervalt in verlangen naar stilte, naar rust ten afscheid in een laatste schrede is zij het die de einder in goudgeel kust zompig blad, luid kreunende takken…

Ik zit in vaders rookstoel bij het raam En zie nog steeds de weidse bollenvelden Waar stro nu ligt als goudgeel winterdek Groeit straks beton in plaats van zomerbed De heg is afgeschoren tot de grond En naast de slootjes tussen stoppelriet Zie ik dat wilg na wilg zijn kop verliest Opeens zie ik een kind, het lacht en zwaait Het kent nog…

het najaar treedt vol lawaai in het heden opent haar deuren, de regen druilt bladeren verschrompelen, verkleuren het is uit met de zomer, de hemel huilt de zomer dwarrelt, is verleden vervalt in verlangen naar stilte, naar rust ten afscheid in een laatste schrede is zij het die de einder in goudgeel kust zompig blad, luid kreunende takken…

Zie hoe fel de boterbloemen kleuren in het zonnelicht dat ze wakker kust zo zacht, dat het goudgeel stralend rust op de blad’ren die van knop nu scheuren aan de waterkant, in dromen gesust terwijl ze stil het spiegelzicht keuren hangen de wilgen twijgend te treuren zich van hun eigen schoonheid onbewust in ‘t groene boord van het weidemeer…

Opkomende gesluierde goudgele zon in kris-kras witgestreepte blauwe lucht voor het eerst dit jaar de uilen weer gehoord roep en tegenroep, nestelen in onze tuin uitbundigheid van groei en bloei rondom witpaarse krokus waas in lichtgroen gras de velden met geel stro en prille levenstint aan mijn zij mijn lief verzadigd in haar slaap de natuur…

Drijvend in de zee Gaat elke beweging met mij mee Zo fijn en oneindig zacht Bij gelegenheid met kracht Ben blij met mijn laatste sprong in het diepe Geholpen door geliefden die mij toeriepen Dit was het dan En geniet ervan Heen en weer met eb en vloed Het doet mij oneindig goed Ben weer terug op het land Verspreid over goudgeel…

Omringd door schaduw glanzen lange graspluimen vol goudgele zon. Doffe harspegels gaan glanzen, zacht _ steeds feller: traag rijst de zon op. Het eerste zonlicht daalt langzaam op de vijver: kikkerroep begint. Het woordje "wonder" geeft gangbaar, daags gebeuren een heilzame wond.…

De liefde is een beste borrel, puur en onverdund, een gerstekorrel of een blaadje munt De liefde is een wuivend veld met goudgeel graan. De liefde is hartstocht in een open schuivend raam. De liefde ligt in het vocht van een traan besloten, in het roepen van zijn naam en in gevouwen vingerkoten.…

Met een goudgele glans portretteer ik jou in één blik door de opkomende zon die jouw huid verlicht. Jouw lichaam gevangen door de weerspiegeling in mijn lens ontwaak jij langzaam jouw ogen zoals een roos vertraagd opent.…

fonkelende sterren verlichten donkere mooie nachten toveren waanzinnige beelden met fel gekleurde zilveren tinten de maan heel diep aan de hemel straalt als een hoeder over het heelal met haar mantel in goudgele kleuren dirigeert zij… de sterren bovenal onbeschrijfbaar in tijd, is de ruimte of toch misschien niet helemaal maar dan spreekt…

vertel me eens over je land over de bergen de bossen de heuvels de korenvelden de meren en het goudgele strand vertel het me in haar ogen las ik wat ze zag ze stond voor me met open ogen te dromen en even later zag ik haar met haar tranen in de grond wegstromen ze nam me bij de hand en zei daar begroef ik mijn hart bij een…

vertel me eens over je land over de bergen de bossen de heuvels de korenvelden de meren en het goudgele strand vertel het me in haar ogen las ik wat ze zag ze stond voor me met open ogen te dromen en even later zag ik haar met haar tranen in de grond wegstromen ze nam me bij de hand en zei daar begroef ik mijn hart bij een…

de flauwe winterzon heeft zo hoog ze kon haar rokken opgetrokken ze flaneert nu langs de lanen ze spiegelt in het helderblauw en kleurt het grauwe laken ze schudt nog even gauw wat witte vegen van de daken haar frisse adem blaast het water van de vaten die haar goudgeel vocht met het witte schuim in kristallen glazen koel…

Graag had ik je iets speciaals gegeven dat symbool staat voor jou en mij Iets wat je onthoudt je hele leven Iets waarvan je zegt dit hou ik bij Maar ik sta hier met lege handen omdat niets beantwoordt aan mijn gevoel Zelfs een diepblauwe zee met goudgele stranden kan nooit zeggen wat ik bedoel Want hoe kan iets het gevoel vervangen dat…

Ik ben de stormwind voor iedere meeuw, Ik ben de diamantglitter in de sneeuw, Ik ben het zonlicht op het goudgeel graan, Ik ben de milde herfstbui op de laan. Als je ontwaakt in de prille ochtendlucht Ben ik de snelle plotselinge vlucht Van stille vogels in hun cirkelbaan. Ik ben het licht van sterren en de maan.…