Alle inzendingen over kronkels OR voetstappen

Hongerig alsdat je was deelde je toch je laatste boterham met mij ieder de eigen weg vervolgend droeg jouw glimlach mijn voetstappen…

nog altijd zoek ik naar de voetstappen die jij hier achterliet stuk voor stuk raap ik ze op stel ze veilig voor het geval tot ik daar ben aan de vloedlijn en je voor eeuwig nakijk…

Voetstappen op het strand kabbelende golven hand in hand lopen met jou we kussen, lachen, babbelen kijken naar de ondergaande zon de gloed ervan weerkaatsend in jouw ogen de wereld is van ons en zo de zee…

Uw voetstappen zijn overal waar ik heen ga in het leven: langs het strand of in het dal. Ja, U wil ik een hand geven.…

Met duizenden lichtjes schrijf ik jouw naam tegen de donkere hemel Met duizenden bloemen schrijf ik jouw naam in het groene gras Met duizenden voetstappen schrijf ik jouw naam in het natte zand En met alle liefde die er bestaat staat jouw naam voor altijd in mijn hart!…

Je gevoel kan soms bedrieglijk zijn, denk aan de voetstappen in het zand. Het gaat erom dat jíj leeft zonder pijn. (Voor Marie-Anne)…

Ik kijk naar mijn nieuwe rode schoenen en vraag mij af hoeveel voetstappen ze meegaan zolang ik ze kan dragen, denk ik zo ik til ze op en loop verder ...…

Die voetstappen zijn de herinnering van een ooit gedeeld feest. Slechts in beelden spreekt het verleden de taal van het verliefde hart. Dat sedertdien nimmer meer zo'n oprechte liefde had.…

In de voetstap van mijn vader wil ik lopen langs het strand, wil ik kijken naar de zon en genieten van het land. Wil ik dromen,lachen,eten, en van alles wil ik weten. Naar de golven wil ik kijken over hoge wijde dijken, wil ik vechten met de wind, hollen wil ik als een kind. In de voetstap van mijn vader wil ik vrij zijn en tevreden…

voetstappen op de weg ze lopen naar de horizon de passen worden groter omdat toen het rennen begon ze rennen naar een wereld hier ergens ver vandaan en kunnen gewoon niet stoppen ze moeten, moeten verder gaan ze rennen verder en weer verder en hebben het ontzettend druk ze zijn alleen maar bezig met hun zoektocht naar geluk ze zien…

Twee voetstappen verdwijnen in het vermoeide zand, ik ga nu wegdrijven naar een witstralend land. Ik ga nu echt, maar weet, ik had je lief ...heel oprecht.…

lijnen weerkaatsen oude gebeden wanneer geluid, wit als wierook, zich neerlegt op gevouwen handen mijn hoofd vult zich met landschappen en wat verder met overwoekerde dagen wanneer ramen sluiten, licht hellend als vergeten beloften zwarte gronden in gedragen huivering drijven me naar het boetekleed; de grens van weifelende leegte…

lijnen weerkaatsen oude gebeden wanneer geluid, wit als wierook, zich neerlegt op gevouwen handen mijn hoofd vult zich met landschappen en wat verder met overwoekerde dagen wanneer ramen sluiten, licht hellend als vergeten beloften zwarte gronden in gedragen huivering drijven me naar het boetekleed; de grens van weifelende leegte…

verbleef achter gesloten luiken de wereld buiten ordende zich in verder sluiten gaf mij geen gezicht zelfs het roepen van mijn naam liet ik zeilen strijkend zonder aan te leggen gaan ik dobber rond want het tij is dood de zee droogt op aan een onbekend stuk strand ik spring en dwing mezelf aan land zie in opperste verbazing weer voetstappen…

wangen overal het gejubel van vroege vogels nu de meeuwen nog niet vanuit hun aankrijsen kwamen kermen voor mijn ogen ontwaakte Den Haag een schitterend schouwspel een muzikale ode en ik wandelde dankbaar voor de gift van Moeder Aarde aan mij zo heel vroeg op deze morgen de elfde mei zoals de wind blijft fluisteren zo volgden mijn voetstappen…

warmte straalt door mijn hart als ik je glimlach zie je knipoogt we denken hetzelfde en ik reis terug in de tijd overbrug jaren voel weer jouw eerste kus zie weer hoe jij met jouw zakmes onze namen kerfde in de oude eik weet nog het bedauwde gras met de net ontwaakte klaproosjes het ging anders je was mijn eerste grote liefde je liet voetstappen…

mag ik even naar je reiken gedachten en gevoelens weer begrijpen alles gaat zo snel ik raap je voetstappen maar sta ook vaak versteld hoe jij de paden loopt in onbegaanbaar land mag ik voor even weer lopen aan je hand…

Ik zelf ging vandaag op weg door huis een pad vinden verbeelde mij dat beeld van hun verschralende haar. De toetjes van gisteren stonden dus nog op de eettafel, het bestek en de borden waren al wel weggeborgen dus zonder die zorgen ging ik vandaag weer op weg. Het heeft geen zin om vandaag over gisteren over eergisteren te treuren, vandaag heet…

de voetstappen die jij zet in het zand van de tijd van minuut tot minuut van uur na uur van dag tot dag van jaar tot jaar markeren de geschiedenis stap voor stap die jij schrijft voor jouw volgers de voetstappen die jij zet soms spontaan buiten de paden dan weer binnen de lijntjes behoudend zorgvuldig vertellen van geluk en acceptatie…

opgevoed door vissenbloed een wereld om koud van te worden jong en geraffineerd als een kronkelende ratelslang volleerd in ‘t spuien van gift opstandig en bang het werk van de tiran…

De omhelzing van droefenis verstikt me en het steeds maar hoopvol luisteren of de voetstappen wederkeren… tevergeefs… Hoelang zal het duren eer ik je vergeten ben?…

zaten wij met onszelf in de knoop dwaalden langs koorden met kronkels strekten nu twijnen wij draaien om elkaar heen wordt het geheel meer dan de som der draden…

In zijn gedachtenwereld Voel jij je opgesloten De kronkels van zijn Denken een ondier Met tentakels die Jou meer dan je Lief is gevangen houden En jou de vrijheid Die je lief was Voorgoed ontnemen…

in het alleen zijn je leeg kronkelen tot die laatste ademstoot als een verlepte roos alle herinneringen voor je uitdagend jezelf vergruist tot as verlatend op wat je gelooft als ooit heropbloeien zal…

Hol klinken mijn voetstappen door de nacht Geen mens die op mij wacht Niemand bij mij aan mijn zij die het monotone ritme kan doorbreken Geen stem die mij begeleidt door de tijd, heel even...…

Als je op een vluchtheuvel naar een tram loopt en je hoort achter je haastige voetstappen hoe groot is dan de kans dat je binnen een seconde door een vage kennis op de schouder wordt getikt?…

Zware woorden kronkelen hierboven rond. Ze stoppen, draaien zich om, en kijken mij vragend aan. Hun donkere kantjes gevleid tegen mijn vage glimlach, worden ze afgewogen en achteloos opnieuw ingeslikt.…

Het beeld dat machtig staat te bronzen bleek waarachtig om de hoek te staan Zodoende liep ik in gedachten te oreren over haar bestaan zouden de stoeptegels nog smachten naar een kronkel van die grootheidswaan?…

groene vlakken, tint op tint een werveling door goudgele halmen braakliggende grond voren met hier en daar een kronkel witte of paarse bloei - een aardappelveld het platteland, door geen kunstwerk te evenaren…

Spinnend ronk je langs haar zij kronkelend zacht glijdt jouw vinger over de lijn van haar dij slechts mogelijk in naakte geborgenheid: een momentopname met een vingerknip weer voorbij...…