Alle inzendingen over kunstwerk OR wanorde OR reparatie

Het is me niet meer zo vreemd - jaren terug dacht ik nog dat ik vermoord werd nu spreek ik met de wanorde alsof het een vriend is.…

, als het kan Niets zo heerlijk als jouw vrijheid Jij bent eindelijk aan het stuur Jij bepaalt dus waar je heen gaat Je rijdt dwars door elke muur Wist je ooit dat het zo leuk was Heerlijk vrij, en het gaat goed Je leeft op los, je kan het voelen Wat de vrijheid met je doet Maar eenmaal uit de roes gekomen Merk je overal om je heen Veel wanorde…

de mens gedijt het best bij wanorde wat rommeltjes binnen handbereik die 't bestaan veraangenamen juist als alles geordend is krijg ik als een peuter de neiging daarin op brute wijze verandering aan te brengen ik schop hoge torens om smijt de blokken in het rond en kom weer tot rust in die chaos wel nu paradoxaler kan ik het u niet voorschotelen…

geen zinnig mens kan vertellen hoezeer gedachten mij kwellen de losse eindjes, de wirwar van woorden die ik niet weet te regelen de wanorde in het doolhof van taal mijn zin is gebroken, onaf het verhaal hoe dieper ik duik hoe meer de angst me bekruipt dat geen zinnig mens kan vertellen waarom die gedachten mij kwellen…

Wanorde, zo noemt Borgdorff mijn poëzie, Maar dan wel gedeeld Door twee, regels die Willens en wetens Door midden zijn gehakt Door de mens die Ik genoemd wordt, Oogluikend toegestaan door Hen die ook in mij wonen - Gebroken regels getuigen Van een gebroken ziel, Brokstukken poëzie Van hem die aan zijn eigen Ik ten slachtoffer…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

denderend door m’ n kop gillend metaal recht door kromming oorverdovend stil verwrongen staal dampend als een macaber kunstwerk…

wensen kleedt toekomstbeelden in kunstwerken zorgvuldig en doordacht mystieke wondertjes geschapen helderheid in dag en nacht *Voor Irmlinda de Vries*…

Over vriendschap en maan is al veel gescheven maar dat ik op de donkere kant van de maan een neon kunstwerk voor jou heb opgericht en "amitié" heb genoemd is vanaf Jupiter duidelijk te zien…

destijds baande lompheid mijn benen door het hoge gras alsof ik beslist de eerste was rondzag of er bloemen bloeiden die ik in volle glorie plukken kon het voelde als mijn letterweide merkte in mijn geest de geuren van pastel tot hun primaire kleuren petieterig tot hoog gesteelde zolang mijn letterweide streelde alsof ik ontroerd de zon…

Wat zou ik graag voor even een spaakje willen zijn van jullie fris gekleurde parasol dan zou ik zwijgend luisteren naar wat niet wordt gezegd. Hoe vredig wandelend gaan jullie door de regen, de jongen ijslikkend, de opa trekkend aan zijn sigaret. Wat wil je aan de kijker exposeren, de parasol verkozen boven paraplu, ben je gezellig aan…

zie je ontwaken uit de wanorde van dromend slapen ogen verschrikt blikken nog steeds naar binnen gericht vingers ontspannen in laten gaan van chaos zonder aanwijsbare naam tot je lach alles breekt en jij je weer bij de mensen weet intens voelt het leven na weggeëbde angst de dag is nu op zijn langst…

wordt een wrak als ik er niet voor zorg en ontevreden ben als het allemaal niet zo mooi is als het lijkt, en er van alles moet veranderen wat ondoenlijk is Overal zie ik glanzende mensen ze wijden hun lichamen als tempels van vlees, botten en bloed aan plastic schoonheid of aan iets hogers maar mijn tempel is voor mijzelf een kunstwerk…

Soms denk ik, wanneer ik een garage zie, waarom kan dat bij een mens nou niet, een simpele doorsmeerbeurt, zonder dat je ervan kleurt, een klein mankementje, zo verholpen een rare ratel, moertje vervangen maar nee, bij ons mensen, moet het In 't ziekenhuis belanden. Een wasbeurt op een bed, is warempel bijna net alsof: Je de bloemetjes…

Je had je leven net op orde en niet meer die wanorde. Waarom is dit gebeurd? Het heeft onze harten verscheurd! Zo'n vreselijk ongeluk daar lag je levenloos: ow wat was het moeilijk want ons zusje is dood....…

zo laat het licht nog een avondzonnestraal de wind op de vlucht na een dag van wanorde het lijkt alsof een kranige eik een buiging naar de aarde maakt ‘zo, deze storm heeft mijn waardigheid niet geraakt’ - ik ontrafel doordacht mijn eigen onstuimigheid in deze verademing lijkt het leven transparant och, hoe onschendbaar…

groene vlakken, tint op tint een werveling door goudgele halmen braakliggende grond voren met hier en daar een kronkel witte of paarse bloei - een aardappelveld het platteland, door geen kunstwerk te evenaren…

Wat mij nu van dit kunstwerk bij zal blijven: Dat het dus Kunst is woorden fout te schrijven.…

Een grote envelop, door kinderhand beschreven, fleurt mij altijd op een parel door een kind gegeven De inhoud is ook deze keer een kunstwerk van formaat een lieve verrassing altijd weer met een trotse tante als resultaat…

Zie de foto van zijn kunstwerk, mijn gevoel toen ik er naar keek als volgt verwoord: Als regenbogen zich zouden kunnen verbeelden dan roept dit buigende beeld zoveel kleuren op waarover je je mag buigen!…

Broos ligt het hart in harde woorden gebet Het oog breekt het blinde licht tussen twee schaduwende gestalten Dan, wanneer de spanning uiteenspat zwijgt de ruimte de stilte dood Er sterft een droom... een toekomst samen, nogmaals in de handen van deze tere geest Al wat leefde tussen hen is vermomming Is de gedeelde discrepantie Een vacuüm…

Tegen een roze lucht oefenen kale dansers hun stramme takkenarmen als een groep nordic walkers op fris kleurend groen. Rekkend, strekkend als geweien in de verte, kleurig groeit de lente boven doodgewaand roodbruin. Gapend van de winterslaap reiken ze naar het licht, buigend in tegenwicht roepen ze lokkend: Groei en zweef, stuif en geef…

Er zijn ook nog veel die zijn werk niet kennen naast anderen die geloven in idiote demonen die volgens hen in Bansky’s kunstwerken wonen. Alsof zat in de muurverf krachten van verderf dat is echter enkel door hen zelf te geloven die hersenspinsels gaan mijn en ons denken te boven.…

In Moskou is een kunstwerk opgericht dat in die stad de hoofdprijs heeft gewonnen. Een fallus, - echt, ik heb het niet verzonnen - komt op het wegdek van een brug in zicht. Een beeld dat goed de politiek weergeeft. Ze doen gewoon wie er de grootste heeft.…

Afscheid is een te groot woord afscheid, ter nagedachtenis dankbetuigingen uitleg en gerelateerde woorden speciaal voor jou het gevoel dat mijn huis ellendig bevroren tumultueus en in wanorde stekend achter blijft, als iets bedreigends wilde het de sloot over springen terwijl verwerken van ondraaglijk verlies nog in gedachten even…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Wie zou, met lege winkels in het land, niet blij zijn met zo’n kunstwerk aan de wand!…

ik schreeuw maar hoor geen geluid trek vacuüm net onder de huid waar onrustig weefsel chaos genereert die ik niet beheers in het dagelijkse en normale uiten komt wanorde naar buiten nu stapelt het in wachten op de trigger flikker op stroomt onmacht met fijngevoeligheid verwoestende kracht uit het stuwmeer van onverwerkte…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

Naar het echte kunstwerk kun je blijven kijken, altijd valt er iets nieuw in te ontdekken. Dat is wellicht het verschil tussen een doodgewone poster in een studentenkamer en een prachtig kunstwerk dat de ziel raakt. Misschien is dat wel een kenmerk van echte kunst: Duurzaamheid, het vakgebied waaraan woorden blijven kleven.…