Alle inzendingen over liefde vergankelijk groei

Verlos me van alle pijn in de verte, door jou, door de liefde die vergankelijk bleek.…

Samen met jou, liefste Wil ik zweven In de glinstering Van sterren en dauwparels In de warmte van de zon Op de vleugels van de wind Die een mooi verhaal fluistert Wanneer hij zacht je haren streelt Een verhaal over liefde, die Langs bergen en langs dalen Door maanloze nachten En zonwitte dagen Vergankelijk lijkt Maar toch eeuwig sterk…

Alles is ijdelheid, zei Prediker, maar in alle vergankelijkheid blijft de liefde en het vergeven, anders is er eigenlijk geen leven.…

hoe vergankelijk het leven zich openbaart in dwarrelend blad hoe gedreven mijn bestaan zich nestelt in zon en wind (tanka)…

de vergankelijkheid heeft mij bij de hand genomen de jaren getekend in rimpels en kraaienpootjes wat bleef is de glimlach van zo nu en dan onzeker om de lippen…

Op de dagen achtereen dat ik schreef vergat ik nooit mijn levend verleden in me dat me gevormd had en ik toch een zelfbewustzijn bezat in het heden waarin ik leerde van een ver verleden, waardoor ik niet had vermeden maar verder leefde in een toekomst.…

Verliezen Opnieuw Twijfels en pijn Onzekerheid Waardeloos Huilen Steeds verder gaan Weer verdwalen Verschuilen Verlangen Opnieuw Sterk en krachtig Zekerheid Idealen Bestaan Jij mag er zijn Hier ben ik ‘k Ga met je mee Groeien Steeds vaker Je naam in de zon Geen vluchten meer Heldere schaduwen Zomers licht Een geschenk…

onzichtbaar maakt ze haar tongen los taaldekens die de poëzie bedekken in verzen die uit haar jas groeien in kleuren van vermiljoen en lichtzwart ze draagt haar rok steeds korter het zal wel zo horen in wilde dromen - ging ze op dezelfde voet verder soms doet ze haar kleren af en loopt ze op haar tenen tussen de letters…

ik zie je nog engelen in de sneeuw het groen onder de witte deken met vleugelslagen onthullend nog ongerijpt nu vlinder je in het zand gracieus heuvels ruggend en met een sierlijke armslag warm vrijheid veroverend zo zongerijpt…

vastberaden coupeer ik ze bewerk de botte punten met mijn scherpe mes, laat me niet langer misleiden door de zoete geur van beloften in een knop een doornenkroon verliest zijn kracht als er geen wil is om te snoeien de steel laat ik weer dragend zijn wat overblijft is rozenhout en een heel klein vleugje pijn…

Ooit gezaaid als een plantje liefdeloos neergezet in de vensterbank met te veel water om droog te staan en te weinig om volwaardig plant te zijn is haar beeld getekend met een kunstig cracquelé gebarsten door de weerstanden die ze ondervond als ze anders groeide dan gewenst Haar bladeren scheefgegroeid in haar dagelijkse zoektocht…

toen ze in het naakt begin zichzelf voor het eerst herkent nam ze me in haar verder aankleden zo graag mee om verheven te leren dat groei het leven beheerst…

We zijn wel rijk maar niet genoeg, ’t is toch prachtig, dat gezwoeg, laat de welvaart toch bloeien, en onze pensioenen groeien. Helaas, op hebzucht staat nog steeds geen straf, of toch, en graven we ons eigen graf?…

het zielige zelf staat op om verder te gaan naar het grote zelf…

kind dat hulp nodig had ik raakte zacht je mannenhart ik groeide op de kale rots, in breuken wortelden mijn barsten ik was gebroken door de hand die met mij knoeide het eigen lijf dat ik verfoeide voordat ik kon verwelken zond jij regen om te helpen, ik fleurde op je kuste me tot bloei in duizendschonen zo kon ik jou mijn liefde…

De vrijheid van het leven Is als een vlinder vrij in de lucht Vrijheid is een keuze Die zich laat beperken door de angst Maar echte liefde is een breekijzer Die breek alle harten open Vrijheid in het hart Doet liefde groeien Vrijheid in gedachten heeft geen grenzen Liefde kent geen grens of muren Liefde overwint de angst Teer als een vlinder…

Schilder, detailleer mijn leven Zet mijn portret op papier Maak me tijdloos, plaats die strepen Creëer mijn lijnen met plezier Geef de toekomst mijn verleden Laat ze weten wie ik was Zet het beeld stil in het heden In tijd waar ik in pas Schilder mij, wars van zorgen Zet mij lachend op papier Hou mijn twijfels goed verborgen Vul de toekomst…

Over haar die niet meer worden wil, eeuwig jong kan blijven en verstrooid over het water nog even drijven blijft, in licht- deeltjes teruggaat naar de zon retour naar de moederschoot het grote niets waar elke ster begon ik noem haar Claire Zij hecht zich vast in woorden tekening van een paard dat te glimlachen lijkt de grote…

treurende wolken benevelen grijs de zon de dag playbackt de avond ingekerfde stenen rij aan rij uiten gedateerd het verlaten half vergane bloemen rotten boven lijken diep begraven stil knerpt het grind schuifelend de dood aanvaardend.…

Vergankelijkheid; Afhankelijkheid, Verbasterd tot levensvreugde. -Verbazend wat mij verheugde Toen ik nog niets wist! Vereenzaming, Verademing; Gezapen in de bovenlaag Verslapen wij de grote vraag: Waarom?…

mij rest nog........................ een verleden dat nadert, wat ongeboren tranen......... ik verstom, bevroren zoals ze zijn..........alsof de dood schatert en zonder waarde................als ijzer; verroest en krom zij zullen nimmer,................terwijl ik in het diepe graaf, gelijk met de zon,..............…

De tekens, woorden, die ik zet: voor wie en voor wanneer zijn deze kleine klanken van een verslijtend alfabet? En alle sporen zijn zo klein en blank, die wij hier laten als op een sneeuwend veld het vluchten van een hermelijn.…

pas als je beseft dat alles wat is eindig is en dat datgene wat je achterlaat een zelfde lot te wachten staat zou het toch moeten lukken in vrede afscheid te nemen van wat het leven je geboden heeft maar dan nog weliswaar overkomt het mij niet zo vaak maar gisteren was het weer zover beelden uit mijn kinderjaren dringen zich aan mij…

alles is vergankelijkheid geliefden onder steen geborgen of met de wind weer weggewaaid bij elke visite nog verder verloren een foto een naam versleten verdriet zo kil klinkt stilte immer dwingend de roep vergeefs want hier vind ik je niet…

ik was even in ruste toen gefluister langs de oren blies en zeide: ga je mee met mij mee zomaar vliegend vlieden * wonderbaarlijk dat het mij met vergankelijkheid suste ik wist niet dat het de geest was die zichzelve vaarwel kuste…

hoe mooi is mooi als ik lagen schraap van de ogen en je huid schuur met mijn vergeelde nagels die ook de schoonheid van vergankelijkheid aanschouwelijk maken hoe vol is je leegte als ik jouw adem opvang in jutenzakken voel jij dan nog waar licht voor staat als de avond in krans slagaders is gerijpt tot kalk als ik je naakt…

Het bronsverkleurde najaarsbos ruikt naar vergankelijkheid en het korten der dagen stemt mij triest en lusteloos. Waar de rijen naakte graven op Allerheiligen wachten nabij de treurende wilgenboom, kniel ik bij mijn ouders graf want niemand kon als hen mijn stil verdriet verzachten.…

wanneer de wind grillig snelt naar herfst dan voelt het leven sleet versukkelt het na korte tijd in aardse vergankelijkheid…

In het portaal van de laatste nacht doemt het lot dat onafwendbaar wacht. Het is als schaduw in het dal, of ginds het klare licht van sterren in het heelal dat blinkt in het verre zicht. Bij de gedachte die dwaalt smaakt bitter soms zout, dan weer zoet. Voor wie over lotgevallen verhaalt van glooiend gemoed.…

Zijn aard en meesterschap door tijd de perfectie heeft vervolmaakt, blijft hij dichter bij de aarde, profiel van een ziel die ongezien liet weten waaraan het is doodgegaan, vergankelijk, los en wars van alle wetten, boodschap die blijft voortbestaan.…