Alle inzendingen over pleister OR medelijden

verliefd keek hij naar haar of was het vol medelijden daar zij nooit zou kunnen tippen aan dat wat hij voor ogen had haar vingers speelden met haar zijden zachte haren de eeuwige rode blos op haar wangen fout roze op haar iets te grote lippen aandoenlijk ja, hij vond haar aandoenlijk…

een ontmoeting met mezelf of wellicht een vorm van tot jezelf komen als in verzwegen dromen een pleister plakken op een zere plek zo blijkt sterrenkijken toch zoveel meer dan naar grote en kleine beren loeren in een hemelse etalage…

Met de handen in de aarde de wind in mijn haren en beide voeten aan de grond Met de zon hoog aan de hemel de fluitende vogels aan het front Met de geur van groen gras de smaak van frisse lucht die prikkelt in de mond Met een hapje om te eten en een pleister op de wond Dan voel ik me een gelukkig mens en is mijn cirkel rond.…

Als een pleister Kunnen letters woorden vormen, Die de pijn verzachten, Al is de wond er niet mee weg. Met letters die woorden vormen, Die hele zinnen maken, Kan je zeggen wat je wil, Soms schieten woorden tekort….…

Hoe vaak gevallen bij de eerste stappen die keer met de fiets met tikkertje op het schoolplein toen je struikelde over de kat Wat raakte verloren de velletjes van de schaafwonden de geronnen tranen het jodium flesje de haastig geplakte pleisters Wat bleef het vallen en opstaan de littekens de tastbare aanraking het gerijpte besef…

Hoe innig ook met je verbonden, ik blijf een pleister op de wonde.…

als een dwaas een nar word je bezien door de mensen om je heen begrip vol medelijden een versnelde pas en weg zijn ze weer de mensen om je heen gefluister besmuikt gelach mensen om je heen starre bange dwazen om je heen…

Mijn verwekkers zijn gescheiden er is niets dat mij nog bindt geen hond kan mij verblijden ik leef al jaren onbemind op bezoek uit medelijden is het laatste wat ik wil ik hou van geen van beiden mijn kinderhart is koud en kil dat ik geboren ben uit lust is iets dat je niet verzint ouders heb ik nooit gekust ik ben een droevig deeltijdkind…

Je was me komen halen Hand in hand liep ik met je mee De wolf en het schaap Het zijn niet de herinneringen die pijn doen Maar een verloren liefde die steeds verder verdwijnt Kwijnend aan dit offerblok van medelijden Lijkt enkel Je eenzame lied angsten te beteugelen…

Ik huiver als ik denk: zelfs met de onderkruiper heb ik medelijden.…

Ouwe Ome Jan kon niet meer leven zonder z’n borrel of een glas vol hij zat dagelijks zielig te beven van de stinkend sterke alcohol Zijn vrouw zag het met lede ogen aan maar was van mening gezien zijn leeftijd dat ze hem z’n gang moest laten gaan want zonder drank was ze hem ook kwijt De dokter trok ineens aan de noodklok Ome Jan had niet…

Blokkeert compassie soms uw denkvermogen? Schroom zeker niet om mij te steunen, hoor Ik moet als dichter ook de winter door En bied u bundels voor uw mededogen Dus koop mijn werk - voordat ik omkom - snel Hoe? Google dan mijn naam + .nl…

Arm meisje dwaalt zoo eenzaam En treurig over straat En wekt het medelijden Van wie haar gadeslaat. Toch vraagt het kind der armen In 't meer dan schamel kleed Vaak nog vergeefs erbarmen Met haar ellende en leed. Och, mocht gij haar ontmoeten Verzacht haar droefenis In naam van Hem daarboven Die ook haar Vader is.…

Mag ik even weer een kind zijn dat een pleister vraagt. Met dichte ogen nergens meer aan denken. Even niets meer willen zien. Alleen jouw handen warm om mijn gezicht. Alleen jouw stem die troostend praat. Mag de wereld even weg?…

Ik ben niet bang voor regen ik hou van haar Ik koester haar druppels het liefst loop ik er tussendoor Koud, heb ik het allang niet meer Mijn lichaam heeft zich aangepast Heerlijke stortvloed van zure tranen De wereld huilt, en ik huil met haar mee Medelijden met elkaar medelijden met onszelf Maar regen, het is meer dan dat zorgt voor geluk…

Misschien dat tussen de woorden de stilte paranoia maakt en waanzin steeds meer stilte braakt in losgebroken storm een armoede niet eerder gekend en dat medelijden ook pijn doet omdat het nooit meer terugkomt na de dood zijn we luchtledig eindelijk zonder vragen.…

Stoffen, dweilen, schrobben een pleister voor een kind strijken en intussen tobben wanneer ze haar man bemind. Als ze 's avonds nà achten eindelijk neerploft op de bank zit ze niet op sex te wachten wel op een woord van dank.…

Is er nog hoop, een pleister voor je pijn, Of zal je dood de enige troost voor je zijn.…

Stevig omklemde ik haar hand en keek haar medelijdend aan. De blik in haar vemoeide ogen vertelde me dat ze nog niet wou gaan. Haar mond wilde me nog iets zeggen maar haar lippen werden stijf. Ik voelde 'n verkrampte hand en de koude in haar lijf. "Moeder, blijf mij mij, ik kan je echt niet missen.…

Hij weet het niet Dat hij alles voor me is Dat ik hem elke seconde mis Hij weet dat hij niks in me ziet Met dit moet ik leren leven Mijn dag zien goed te maken door de dagelijkse taken en maar aan hem blijven denken ik wou dat er een uitknop was Dat hij de emoties niet in mijn ogen las om me aan te kijken met een blik van medelijden ik kan…

We zien elkaar de hoofdrolspelers de toreador, de stier En weten hier wordt ie -vroeg of laat- naar de andere wereld geholpen Hij delft het onderspit kijkt dood in de ogen Op de tribunes aan zon-of schaduwzijde heerst geen medelijden het publiek weet wat hen te wachten staat.…

Bij de halte van lijn 10 zag ik haar staan ze had prachtige ogen Egyptisch opgemaakt aan haar hoofddoek een dunne zwarte sluier vastgespeld daaronder zat een pleister haar neus in verband verder een lange broek laarzen met hoge hakken van top tot teen blijf ik nieuwsgierig wie haar neus verbouwde en waarom zij die sluier droeg…

zoals sommige woorden zwaar kunnen drukken op je ziel zoals stilte een pleister kan zijn op een pijn die onrust heet zoals het samenzijn je troost geeft tot het barst zoals de lichtheid van het bestaan je soms nog zwaar op kan breken zoals tijd van leven je tot de dood aan toe op de hielen zit zoals het vergeten van wie je was…

Van een afstandje kijk ik toe hoe een meisje zachtjes zit te huilen op een bankje in het park Stilletjes staart ze naar de strakke waterspiegel van de vijver en dikke tranen rollen over haar wangen Ik heb medelijden met haar ze ziet er zo kwetsbaar uit Wat zou er aan de hand zijn?…

Ik heb seeds medelijden met wollen speelgoedbeesten, zij kijken uit hun ogen alsof ze wilden leven. Ze zijn bijzonder kwetsbaar, hun wonden helen nooit, ze zijn nooit werk'lijk dood en worden toch gegeven mee aan de vuilnisman.…

Diep medelijden heb ik met mij en ieder, zelfs met de goden. Zij kunnen blijkbaar lijden en dood niet keren, dat is wel jammer. En wij maar hopen op eeuwige zaligheid en pure liefde.…

Iedereen heeft een dubbelganger wordt er gezegd waar heeft God de jouwe in Jezus'naam neer gelegd Gezocht in het Verre- en Midden Oosten niets van jouw evenbeeld om mij te troosten Europa van Noord tot Zuid, zelfs Afrika lachte Hij mij uit en gaf zelfs een trap na Nu zag ik duizenden Claudia's in Israël this must be heaven or this must be…

Tot in een heldere morgen scheiden wij in schijn een pleister op de wonden gehecht voor al de pijn zijn we geborgen in ritmische golven van een onmetelijke oceaan krijgt dat gevoel steeds een andere naam.…

Op deze dag Stappen we in de Auschwitz trein Beleven verschrikkingen en pijn Dompelen onder in verdriet Dat niemand ziet Verloren mensen komen tot leven De vrijheid werd ons gegeven Verbinding voor altijd met het heden Pijn in het hart door het verleden Als pleister op de wonde Wordt verbinding gevonden Twee minuten stil in het hele…

en in mijn fluister was een medelijdende blik wat een geestelijke armoede verscholen in de spiegels van haar ziel beter bleef ze in het land waar ze van hield waar ze kan zijn die ze is even werd het me heel bang te moede hoe zal ik kunnen leven in een omgeving waar haat de fluister in de wind al is en ik rilde omdat juist die…