Alle inzendingen over ruisen OR getijde OR geest

loslaten opkomend afgaand langs de vloedlijn mee met de getijden wegebben gevoelens pijn verdriet komen en gaan drijven mee naar zee loslaten…

mijn voeten op niveau van eb mijn hoofd op dat van vloed de zee maakt het verschil van zandgrond tot zeebodem van ooghoogte tot zeespiegel…

getijdenpoëzie verslonden door de golven…

Herfst met je prachtige kleuren, wat doe je met de groene blaadjes Ze vallen met zijn allen, dwarrelen zachtjes naar beneden Op het altijd groene gras, vochtig nat amper te maaien en ik denk terug aan de lente, de kale takken toen, die langzaam omgetoverd werden in blaadjes prachtig groen. En zo, is de cyclus rond, zo zal het altijd…

kennen althans niet helemaal, gevangen als je zelf bent tussen geest en lichaam, noch het ene nog het andere is die boom en zijn de bomen…

Het ruisen van de regen hoor ik niet Door het ruisen van de Zee. Ademloos luistert mijn Lied. Soms ruist de zeewind mee.…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

uit duinen waar ik zonnewandel verzweeft mijn geest over het land bij ‘t ruisen van het zilte branden door weeë luchten overmand over een panoplee van paden stamp ik mij lodig door het zand en voel mijn zool de treden raken mijner gedachten, hand over hand uit schilf’rend drijfhout dagen wijde beelden, azuur, een oceaan totdat een prikkeldraad…

de dagen dat we goden aanriepen met trommels en gezang als de stemmen van geesten dat we boven aan de berg luisterden naar het ruisen van de adem van een god we aan het dek de wind trotseerden om wat we wilden zeggen in een fles te versturen we dachten dat we naar boven liepen maar we naar beneden afdaalden de dag waarop…

bevrijdt, niets kan ons meer ontgaan als het lied van het ware weten klinkt: ‘De getijden zijn geduldig.…

Neem mij bij de hand, beweeg met de getijden en dans je hart uit je borst. Kom, laat ons de wereld voorbij en toon je ware gezicht in mijn dromen.…

van wie het koren op de akkers dat ik eet waar zon en druppels dauw in huizen en vorst en kou en ‘t ruisen van de wind, van wie zijn de getijden die gewassen doen gedijen, van wie de stem waarmee ik spreek, van wie het idee dat van mij leek, van wie hetgeen er in mij droomt, van wie het geluid van klanken dat naar oren en naar harten stroomt…

van wie het koren op de akkers dat ik eet waar zon en druppels dauw in huizen en vorst en kou en ‘t ruisen van de wind, van wie zijn de getijden die gewassen doen gedijen, van wie de stem waarmee ik spreek, van wie het idee dat van mij leek, van wie hetgeen er in mij droomt, van wie het geluid van klanken dat naar oren en naar harten stroomt…

jouw afscheid vult gaten van eenzaamheid die uit het zicht hoorbaar vreten aan vlees en botten van vlinders in de kamer die in de schemering blijven rustelozer dan ooit tevoren de nacht draagt mijn raam voorbij de wind verder dan het koele laken dat vleugels snijdt tot smalle repen verten mijn ogen wekken stilte als langzaam…

Witte berenklauw wiegt zacht in avondkoelte, bloeit vol kevertjesliefde.…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

. ----------------------------------------- uit: 'Rollende stenen, getijde', 1991. *) Dit gedicht maakt deel uit van het vierluik 'Getijde'.…

de getijden de stroom van vreugde van lijden de tegenstroom In haar... een zandkasteel als droom Elke dag van los zand dat te maken.…

Het silhouet van het glansrijk stroomt langs de kustlijnen als een begin of een eind van getijdige draaipasjes rondom ons golven de wateren mee natuurkrachtig naar aangespoelde omhelzingen.…

Grasduinen langs de zee en nuttigen wat getijden brengen. De horizon drijft gedachten in golven naar wie zwemt. De zon beklemtoont beweging. Nieuws ruist tot in ons hemd.…

Je hoeft niet intelligent te zijn om het woord onbesproken te laten de ziel voert waarheid weg van het moederschip op volle, apathische zee is de geest alleen met de getijden het is niet nodig geniaal te zijn wanneer de dood om de hoek komt met nieuwe spelonken vraagt ratio geen leegte woeste golven bespelen het noodlot…

Vlinders sterven Storten in het water Die niet naar karkassen Maar bloemen ruikt De zee gevoed Door schepselen Mooi als engelen Schreeuwt in wanhoop Witte schuimkoppen razen en bulderen Terugwaarts Omarmt alles in zijn koele woede Berusting Gadegeslagen door Vliegende creaturen Die aan de hemel Zijn getijde volgen Verworden…

ik hoef de ogen niet meer te sluiten eb en vloed zijn binnen in mij zelfs bewegen zij de dromen en ik, ouder geworden, laat de getijden bescheiden, dat wel, gaandeweg in overgave stromen…

De sporen in de palm van mijn hand tekenen de tijd van zijn geweest De lijnen en de groeven van doortrokken emoties vervagen in het beeld van zijn geweest De getijden van mijn leven gegraveerd in de palm van mijn hand tonen verleden en heden van zijn geweest…

water leeft het beweegt is niet stil gaat verder stroomafwaarts weerspiegelt wolkenlucht oeverrand de visser emoties vloeien voort getijden eb en vloed zo lijkt het voor immer tijdloos…

in de loop van ongeregelde getijden kolkend weg uiteindelijk tijdenloos langs scheve vlakken schuivend weg uiteindelijk afgevlakt de loopse tijd is uitgedrift het schuinse vlak is afgeschoven…

Zou er een pijn zijn van een hogere orde dan vindbaar zijn en niet gevonden worden?…