Alle inzendingen over schittert

ginds voorbij die flauwe bocht waar het riet naar het oosten buigt en de oever rijkelijk ligt in glanzend gras, daar, waar het water schittert met schaduweffecten in haar golfslag, dáár voorbij vind je de molen, die onverstoorbaar al honderden jaren het graan vermaalt tot meel tot welzijn van de mens…

boven statige zwarte sparren tegen de donkerblauwe lucht schittert de avondster in fluweel krassen kraaien als vluchtige vlokken deze avond tot grootse weemoed sober afscheid van de kortste dag zij lossen op in deze winterse nacht ‘t metaalblauw hunkerend naar de zon aan het einde van de lange duisternis…

Ik schenk de wijn in het kristal dat schittert in het licht en ik zal een serenade zingen tot ik een glimlach zie op je gezicht! Ik zal gedichten voor je schrijven al zal 't geen literair hoogstandje zijn maar laat zien dat ik alles doe voor jou, mijn Valentijn!…

je schittert door het glas en buikt door alle flessen je smaak is eeuwig dorst en nooit te lessen de hang in druppels wijn toont goede jaren in uitbundig zijn de kraag op sprankelend geel schuimt net een plas teveel drink voor het lege glas en voel de flonkering nu de rekening is ook voor u…

Je loopje schittert trots. Zuchtend denk ik "jij heupwiegend snoepje". Hopend op het moment dat ik tegen je aan bots. Je rode haar zoekt een weg in de wind. Die hopeloze geur die ik van je binnen krijg. Ze noemen het liefde en dat maakt blind. kijkend, stiekem gelovend tot ik slapend zwijg.…

Je hebt me betoverd, je schittert door de nacht, geen ster die aan jou gewaagd is, je bezit zo intens veel kracht. Overdonderd als ik ben, heb ik enkel nog oog voor één vrouw, met jou wil ik het leven delen, mijn hart behoort nu aan jou.…

de stilte lengt de dagen nieuw naar zomers vol gevoel klein zoals intens geluk kan zijn het vijverwater valt in druppels nieuw uiteen schittert lucht als bellen vol plezier klettert leven slechts tot hier in mij gaat alles verder met vleugels als verlangen water als gezangen voor mij en wie het hoort..…

Bloemen ben jij Zonnebloemen in zinderende zomerglans waarin het licht schittert van alle harten van alle sterren…

de liefde blijft de eerste lentezon schijnt en verbindt ons samen op de bank de liefde blijft de laatste zeezon schittert en bedankt je overleden vader een liefde verdwijnt als ondergaande zon donker en bedroefd uit je hart en hoofd de liefde bestaat in elke zon in elke relatie ook al ben je tweede…

't Lachenschateren Schittert al boven 't groene-aandachtige uit!…

De zonnen verdwijnen In de nachtelijke soep De manen verschijnen Bij de eerste uilenroep Het duister schittert In de armen van de nacht Het licht versplintert En donker sluimert zacht Opengesperde pupillen Zien geen enkel verband Ontvangen geen verschillen Zijn niet langer informant Bij het dalen van de dag Is alleen de blinde man…

de gondel der liefde voortgeduwd door een gondelier trotseert hij smalle grachten schittert het water als een zilveren rivier luister hoe de violen klinken als geen ander bespelen zij de liefde hier rozenblaadjes drijven op het water tekenen van geluk zo heeft ieder zijn manier de avond kleurt scharlaken rood veroverd door…

soms houdt de tijd zijn adem in ik pak mijn dagdroomvleugels en spring de lucht is vol met tortelduiven er zijn warmwaterbronnen en jij mijn lief bent daar de zon verbrandt de nacht het tere maakt het harde week een bloem groeit uit een rots een bergkristal schittert en ik denk wanneer stopt het klokkenhart kan de tijd ook sterven…

Water glijdt over je heen Het klettert langs je naar beneden Je schittert in de zon Goud en zilver spetteren in het rond Regenbogen ontstaan aan je voet Je bent een prachtig gezicht Zo teder en o zo krachtig dat je bent Het mooiste op aarde Nieuw leven ontstaat in en om je heen Je bent een pracht van enorme waarde…

Achter jouw raadsels is vluchten simpelweg onmogelijk de deuren van jouw huis zijn diffuus en laten je lijden in alles waar jij voor staat gedrogeerd door het snelle kloppen van de tijd spin je jouw jas op de klos van het leven en ben je slechts diegene die ik ken ontvangen heb je reeds en ergens aan de kim schittert toch het voorbije…

Het leven lacht en schittert weer, geen gisteren en geen morgen meer. En alle angst voorbij……

Op aarde schittert geen vermogen licht als uw ogen. Geen slag, geen schok, geen ruk kan liefde scheuren uit de hemel daar wij schijnen. De ganse wereld mag verdwijnen: Zon is de kern van ons geluk.…

Ik maak voor jou een standbeeld van woorden zodat ik je letterlijk de hoogte in kan prijzen en de zon er op kan schijnen zodat het fonkelt en schittert en ik noem het "de liefde", bekijk het, koester het, maar raak het niet aan want ze snijdt en kerft in je ziel waar het littekens achterlaat die zelfs na jaren niet verdwijnen, maar…

ik zag je gaan in mistig weer maar in je ogen viel al sneeuw ik voelde kou in je vertrekken ijsbloemde een lach met smeltendgekke bekken je zag de kerst in glinsterende ballen het groen werd rood in fraaie afrekengetallen in de boom hangt nu je lach en slingert warmte in kleine lichten schittert liefde die niet mag…

We willen meedeinen met de lakens in de wind om te verdwijnen als het stof dat schittert in het licht. We willen de verbeelding bezingen en ontwaken op de tonen van de regen geurend onder bomen liggen tot de aarde naar de hemel reikt.…

buiten kijk je meer dan levensgroot naar binnenhof en ridderzaal denk je in de verte misschien wel delft waar je kleuren en mysterie zacht gloeien tegen de duistere achtergrond van je tijd waar de onschuld van je jeugd vecht tegen ontluikende gevoelens een eeuwige parel schittert in den haag springlevend in stille tijdloze schemer…

Mijn kerken zijn geen schijngebouwen ze zijn daar waar ik ze vind Een hunebed op Drentsche heide in het lachen van een kind Mijn kerken zijn waar ik ze zie een ster die schittert in de nacht Een oude boom in het weidse land de maan die knipogend naar mij lacht Mijn kerken zijn niet duur betaald maar wel van grote waarde…

Ze reeg ons tot haar mooiste stralenkrans we fonkelden rondom haar maar bij het dragen zag zij ons nooit zelf een lumineus idee ontstond, in een maatje kleiner kwam er een soortgelijke nu schittert niet alleen haar hals in onze nieuwe vrienden zien wij haar ogen spiegelen ze glinsteren ons tegemoet wanneer ze in hen ziet wat…

Er is veel dat schittert in klaar daglicht zelfs maar ongewis blijft deemsterend en weg ons er vanaf gegraagd het dagen het duister in gedragen op blinde draagbaren het verglijden in het ongeziene tersluiks de dag vermoord in verholen ogen de luifels welwillend verdicht tot een matrix zonder kieren elk mijmeren herleid tot blind suffix…

in de man woont het kind dat zijn adem inhoudt zo blijft alles op zijn plaats een mond vol bloed verschuilt zich achter de verstarde glimlach er zijn geen woorden niet praten nu er is de heersende taal die met grote handen uitslaat een giftige sijpelende taal in de lege kruik van Pandora schittert een vergeten narratief…

het maan zilver schittert voor mij waar donker diep de vijver troont schuift de zilveren maan voorbij de koude nacht die sterren toont en rust het water rimpel broos in stilte van het ogenblik en deinen zacht de eenden kroos tot troost voor mijn bezwaarde ik schuift de zilveren maan voorbij en sprankelt nog gevoel van mij…

Leeg blik schittert in kunstlicht eerder gevuld met tomatensoep nu een sieraad glimmend als zilver - Andy Warhol mandaat- vaas voor bloemboeket schaars gebloemde berm links rechts soepblik bloemboeket langs de berm wordt opgelet en giftig bestoft staan ze nu te pronken bloemen… en een soepblik glimt bestofte kleuren.…

doorstond zijn rots van weeromstuit hagelstormen en orkanen hij brak op ongehoord geluid van ingehouden eigen tranen verdroten droop zijn edelsteen bergaf naar donkere oceanen verschool zich daar in het gemeen van angsten en gebonden wanen soms schittert op het watervlak een glimp van ongetemde kracht ontkent een blauwe hemel strak…

heb mijn kerstboom opgetuigd het leek een goede koop maar eenmaal thuis stond hij wat scheef op het kruis in de verlichting vielen donkere gaten die ik niet kon compenseren zonder andere plaatsen te bezeren met ballen en wat linten heb ik alles opgevuld verhuld waar ik in regisseren de fout ben in gegaan zo op het oog schittert…

In spinrag schittert zomer na flarden mist kondigen herfsttij aan aarzelend want de zon herovert het land en de mensen late geraniums koesteren zich in haar licht en de kat knijpt genietend de ogen dicht een laatste glas op een terras stemmen vallen stil terwijl dorre bladeren een bed bereiden voor wat komt heimwee…