Alle inzendingen over sprookje OR eenzaamheid

In eigen stilte en eenzaamheid nam ik me voor hield ik het bord goed voor me uit, waarop dan wel stond: "de diepgang der dingen". Ik moest hier enig graafwerk voor verrichten. Het zou me van mijn strijd verlichten. Voor velen nam dit proces het zonlicht tijdelijk weg.…

Het is doodstil doch de kalme golfslag van het bloed voel ik als mentale kracht door mijn aderen stromen de tijd gaf me de ruimte daar aan te bouwen misschien bovenmenselijk om te dragen maar toch het kan je innerlijk sterk maken hoewel de botten kraken het juiste woord vond bij de bron waaruit ik kracht ging putten nu in mij latere…

Ik doe de deur open en ga naar binnen Jij bent er alles gesloten Dat voelt zo eenzaam…

Ik liep eens ‘s avonds in het woud en zag tussen het kreupelhout een kabouter staan, -hij was niet groot, zijn muts fel rood- met bruine laarzen aan. Zijn boezeroen in Jadegroen kleurde goed bij 't mos en zijn broek van ruw katoen leek op eikenschors. Hoog boven in het boomgewelf daar zag mijn oog een heuse elf, met vleugels die zich…

slingerende zandpad langs de opgedroogde bedding van ’t riviertje richting zandheuvels waar een enkele boom de edele kunst van eenzaamheid verstaat.…

Liefde gaat vaak kapot, je hart wordt vaak gebroken Het leven is geen sprookje…

tussen troosteloze uren kwijt ze zich tot vaagheid droomt de hemel blauw lente die zich ontbloeit tot zomer haar dood tot sprookje…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Flesje, helmpje, jurkje, stoere schoenen met een zomerse blos Mijn meisje zit daar in gedachten verzonken als in een sprookje in dat grote bos. Wat is ze mooi...…

God, wat haat ik deze wereld die geen sprookje is nooit zal zijn die verwrongen is met pijn Ik hekel het mijn afgrond in met de kinderlijke hoop op beter die niet zal zijn want als hij niet trots is op mij zoals ik op hem wie ben ik dan verloren in mijn zijn…

kust de wolken korenblauw nog Tovert rozen op mijn hoed Jij bent zo mooi, jij bent zo lief Ik kan het bijna niet geloven Voel hoezeer de wereld draait, lief Steeds met jou ondersteboven Als een sprookje tussen sprookjes Valt jouw sprookje nooit verloren Droom ik stiekem als een kind nog Van de draken en de toren Van…

ik heb altijd in ons sprookje geloofd en weet dat ook al is de vlam nog zo klein ze zeker niet is gedoofd ik voel het want ik ben je man en ken geen sprookje dat niet tot een goed einde kwam…

verwondering alom zodat ik niet om deze zwam heen kan ik wrijf mijn ogen uit en denk als dit een sprookje is dan ben ik de kabouter Lejo van Kuijeren…

En toen ze tot prinsesje was verheven Heeft zij een sprookje voor het volk geschreven.…

Ik snap dat heus wel, witte fret, sprookjesprinses zonder sprookje, arm ding, want mijn taal is zoals altijd ontoereikend en digitale troost is verdomde frustrerend. Ik weet wel hoe de eenzaamheid jou verstikt en hoe de vers gekochte bloemen in jouw huis direct ineen zakken.…

ik ken jou wel maar zien doe ik je niet onhoorbaar ben je toch raak je mij vooral in stilte snij je nog dieper dan oosten wind tegen mijn schrale gezicht gelijk de verkleurde kalender boven het dressoir omarm jij mij iedere dag opnieuw…

glas van de altijd lege kamer verveelt de regen mij die saai de uren maakt niksend hang ik rond de zondag verspillend die als zovele dagen zich nat verdrijven laat terwijl er niets gebeurt knaagt stilletjes vragend mijn geweten en gemoed wat of ik nou toch doe veel te snel en veel te ver rijd ik in mijn auto rond om de zin van eenzaam…

Ik slip, glijd vertraagd af op mijn verplettering -- De tijd breidt zich uit.…

Muziek van de ziel Het oorverdovend stille dat om mij hing verborg armenvol emoties zoveel dat het mijn keel soms snoerde opende ik gedachteloos het raam kreeg weer lucht en het ontspande die me naar het onbekende stille voerde me overviel en rust hervond want daar woont de schoonste muziek van mijn oude ziel een tureluur floot hoog…

Het leek allemaal een ongeloofwaardig sprookje. Geluk en ongeluk wisselden elkaar af; anders als in menig mensenleven! Ik was prins en prinses beide...…

een vlucht zwanen tekent witte wieken in de zwaarte van de lucht eens droeg het meisje paarlen gevlochten door het haar nu staat ze daar en tuurt een koningsdochter in de rouw trouw aan haar lieve broers de wind neemt haar bittere tranen mee gevangen door gespreide vleugels gebaar van welkom in hun harten te lang getart…

Gospel en house party Koninklijk huwelijk! Zilveren jaguar Iedereen net Doe aan de liefde in HarryMetMeghanstijl! (Heden door klemtonen Geen sonnettet)…

Mijn weemoed zwaar, die ’t leven nooit genas, Mijzelf bevreemdend, zwol in ’t avondduistren, Doch iets in mij spring los, dat lag in kluistren, Of ‘k mooie verzen of een sprookje las. Dan doolde ik eenzaam door verlaten lanen. In de ogen voelde ik onbegrepen tranen – Tot, als in droom, ‘k liep zwijgend mee naar huis.…

'k Heb lang geluisterd naar uw stap op straat, 'k Heb lang geweend in 't eenzaam kamerkijn. Ach! als de Meiwind speelde om mijn gelaat En duiven koerden op het raamkozijn, Wachtte ik zo angstig en mijn hart deed pijn... En voor mijn lijden wist de Lent' geen raad. Als 't meisje in 't sprookje, sliep ik honderd jaar.…

Terwijl de hemel open plooit van purpergrijs naar geel verkleurt met vegen wit erdoor, net of iemand een stuk stof ontrafelt, priemt het eerste blauwe van de dageraad door de hangende mist. Geluiden, bijna onhoorbare trillingen op de wind, komen door het raam aangewaaid, langzaam zwellend tot een geheel van twinkelend vrolijk vogelgezang…

Een uitstralende kracht in de wijkende lucht eens alle rassen zal brengen tot een markante edelsteen; edelmoedig sprookje, een paddestoel en veranderende zucht, de hypothesehelft van een vloek verdwijnt daarin hoog heen.…

Een sprookje werd verteld. 'Er was eens' aan 't begin bleef echter overmeld. 't Was anders. Deze start, zo constateerden wij, klonk oorverdovend hard: 'Wanneer u stemt op mij'.…

Het rijk emiraat keek niet op 'n karaat Maar 't blijkt een sprookje van slechts één nacht.…

dat gevangen zit in mij door kussen komt het vrij je lippen zijn mijn roos je koos de roodste kleuren ons sprookje gaat gebeuren…