Alle inzendingen over sterfelijk

Er was een toenemend tikken in de slaap het gezicht met natte kusjes bedekt Wakker geworden dacht ik aan jou hoe je op me klom, zorgvuldig je gewicht verdeelde me bevrijdde van een langdurige eenzaamheid Al geeuwend de dakramen gesloten In een boek met Griekse mythen gelezen hoe Zeus in de gedaante van een regenbui een sterfelijke vrouw…

Het sterfelijke maken ze onsterfelijk. Grillige lijnen krijgen betekenis. Het vormeloze ontvangt vorm. Woorden worden gedichten. Geluiden harmonie. Volgens artiesten is onze Schepper een inspirerende levenskunstenaar. Het zinloze geeft hij nieuwe zin. Zoals een mysterieuze Muze doet. God is een Godin.…

En als het dan daadwerkelijk dreigt dat de herfst zijn intrede doet, de dag weer korter wordt in tijd, maar aan luchtigheid inboet, zie ik ons beider sterfelijkheid. En het is ook de herfst die biedt, dat ik, in de pauze van het leven de kommer van ons kampen zie, al is het maar heel even.…

mijn schouders als je bloemblaadjes tot hemelbogen zaait ik zal je haren betranen met het maanlicht wanneer je me ontvangt, uit niets geboren fluister zacht tegen het leven dat mijn ziel, die om je handen vraagt jouw lichaam op het mijne wil beroeren in een bed dat fluistert over liefde met zijden draden van verbondenheid nog lang na het sterfelijk…

al smeult het as en is vuur als de dood waakt er toch een vlaag van puur purperrood over verspreide paden door onzichtbaarheid opdat geen traan zich daar verbrandt aan sterfelijkheid ook al draagt mijn hand een hemel zonder gewicht en zijn de ogen verdwaald of zichtbaar gedicht waar ook nog kreten zijn gestaald door beproefde gebruiken hoe…

De ruimte van geluid vullen met gedichten, de stilte niet bruskeren aards moraal gevangen, in de mens verwerkt, de verwarring versterkt de beelden, om die mee te voeren in “dood tij “om me argeloos de mond te snoeren met onbekende woorden, om de sterfelijkheid met zijn handlangers te bedwingen, zwervend voor de poorten van de onmacht…

HERFST Het wordt nu herfst, de jaren zijn vervlogen, als zand door onze vingers heengegaan, jaren dat wij vaak bevlogen, niet dachten aan ons zo sterfelijk bestaan. Vervlogen zijn de jaren van weleer, en aan je lot valt niet te ontkomen, het einde komt, al kom je in verweer, en is steeds meer nabijgekomen.…

Ons sterfelijk lichaam leeft, totdat het afgebroken wordt. Onze geest leeft rustig door.…

Daarbuiten, waar grenzen niet kunnen worden overschreden omdat ze er niet bestaan waar eeuwigheid en sterfelijkheid in elkaar vloeien waar afstanden onmetelijk zijn en wegen verlicht met sterren waar planeten, zonnen en manen ons in het minieme mensendom blijven boeien waar de tijd niet bestaat maar slechts een benaming is voor de…

Geen maaksel was 't van sterfelijke hand: Wetenschap zelf, metalen integraal, Met vlammenkrans en gil van zegepraal, Stormde de trein door avondheideland: Eerst verre wolk van vuur en rook en zand, Afstekend tegen westelijk opaal - Voorbijgedonderd is de orkaan van staal, En steekt in 't oost de horizon in brand.…

In deze auberge aan de wankele pracht van de zee beweeg ik me als in een aquarium, bewust van mijn vergaan, temidden van ons, zo sterfelijk dat we nauwelijks leven. Hoewel we ook rouwen, verheugt mij deze gemeenschap van blikken, gebaren, aanrakingen, van nu en eeuwen her.…

probeer je nog één keer te raken, als je achter mij zal staan en in een laatste vers jouw licht te vervolmaken, de essentie waarmee het laatste gat wordt gedicht in de voor ons aangewezen tijd, kan niet somber klinken of ongrijpbaar vederlicht om dan aan te vertrekken en bij gelegenheid weer a-priori af te leggen en elkaar iets sterfelijks…

zijn naaste het is later, onhoorbaar als tijd men zou dit ingedikt niets willen stillen ontmaken deze langzame cirkel, dit doodlopend loze moment willen wissen in scheurende zijde, ontastbare tastende voeten voorbijgaand over het grind zo duurt men nog even, uurglazen, eetgrage boeken doodsnood van hongerend voedsel, dan vindt zich het sterfelijk…

de ogen immer zedig opwaarts waar hij manna heeft geproefd van gouden schalen voorzien met zilveren lepels en kelken nooit meer zonder water heeft hij de zijnen terug gezien ontdaan van al hun oude kwalen leken ze wel van zuiver licht dat door het sterven uitgeklaard waterlanders naar benee verwees nu dwaalt hij rond temidden zijn sterfelijke…

geboren uit het paradijs van warmte en overvloed teloorgang van de wezenlijke verbondenheid ben ik afhankelijk geworden en gebakerd mijn ziel is gescheiden, de Heelheid kwijt hier is mijn eenzaamheid geschapen de mens eigen en zo fundamenteel de onvermijdelijke sterfelijke verlatenheid ik zoek vaak doch ben niet altoos…

beleven het spoor naar de laatste toekomst wordt getrokken in de stoet vergezeld van verstilde zwarte kraaien zij kennen de mimiek van een afscheid het best weten de doden over het veld te zaaien en ons vaardig naar de gapende aarde te lokken terwijl de touwen langzaam worden gevierd en de vaart naar de hemel onbetwistbaar lijkt ofwel het sterfelijke…

zal ik mezelf aan de grens herkennen in het weten dat mijn hart heftig klopt (liefde veroorzaakt pijn) wanneer ik naar een laatste wens word geschopt door de hongerige tijd die, zoals mijn duindromen, immer bij mij blijft ziltig in waarheid, rakelings langs golven en sterren of zal mijn naakte lichaam in zee weten dat het sterfelijk…

levensweg steeds beter doen verklaren minder gebonden of misleid door dromerig verlangen verlost van de drang die de voortplanting berijdt de waarde ligt steeds meer in het gezicht van het einde dwingt zelfs het huidig ademen als werkelijkheid te zien ben zo meer op diepte, en echtheid gericht zelfs als ik de sterfelijkheid…

onverteerbaar antwoord dragen omdat die vraag onbeantwoord zal blijven, ze was een beeld die ik toevallig tegenkwam maar een toeval was het in geen geval, ze zwerft in mijn hoofd, dat was mij door mijzelf beloofd, er zijn momenten geweest dat vaag haar kleur en geur overeenkwamen met een vereenzaamd gevoel van missen, zo zichtbaar, onzichtbaar, sterfelijk…

spartelen van weke vissen De waterdruppels troffen mijn huid als vuisten kletterden hun geluid in mijn oren Ik bad tot mijn Godin smeekte, raasde; zag Haar aan Haar voeten opgehangen over het laatste bekken zag in het bloederige water spiegelend Haar gezicht met opengesperde ogen en de plots in kreet verstarde versteende mond sterfelijk…

Ik zie hoe jij, mijn leven, speelt met mijn lief en mij, die mee te spelen pogen maar jij zult alle éérste zetten kiezen terwijl het ons, met géén keus dan te spelen of voorgoed, onsterfelijk, te verliezen jou, in alle sterfelijkheid, kan schelen o wrede tegenspeler, zelf zonder plezier aan de feilloos toegebrachte tegenslagen, vind jij…

(Geo versus Ego) Je hebt de doornen van de roos gerukt zonder dat de bloei de bloem verliet alsof je handen de sterfelijkheid plukten eenzaam in een traan verborgen Bij dageraad schuurde de nacht langs de oevers van het droomloze waaruit ik stroef ontwaakte De glinster in jouw ogentroost bewaart een gulle lach in de holte van de…

Na veel liefdes, stil verdriet hoop en wanhoop, geluk en ongeluk, begrip en waanzin is de zin van mijn menselijk en sterfelijk bestaan: een engel tussen mensen. Het valt niet mee om te fladderen en vliegen met hulp en redding, liefde, warmte en bijstand te staan tussen menselijke wensen, verlangens en onvermogen.…

Zij zien sterfelijk leed in jou .. zoeken elk verlies van pijnvol spijt het "waarom" jij mij hebt voorgelogen werkelijkheid als gebroken waarheid. Hoe ballonnen vol lege troost, omvangrijk elke gedachte meer de lucht van de kamer met onze naïeven dromen spaarzaam vulden, stormen die niet in de wind konden staan.…

bent, ik kan ertegen dat je geen gedaante hebt, je stem geen kracht meer vindt naast alle doden bij elkaar als alles in elkaar beweegt levend of niet soms gekend of onherkenbaar verward zover men ziet ik weet niet hoe het komt dat ik je mis uitlegbaar dat alles dragelijk begrijpelijk is het spel te simpel in de schijn van nabijheid, de sterfelijkheid…

mijn vingers tegen licht gehouden weten al van hun sterfelijkheid straks liggen ze gevouwen in mijn schoot - nog strelen ze uw zachte huid, nog willen ze om nieuw leven te planten in dezelfde aarde wroeten die hen verderop bedekken zal het einde kent u wel uit uw zorgvuldig weggestopte dromen ik neem die trein en u blijft achter op dat kolkende…

Begrijpend luisteren zonder iets te doen als dat eens kon, om simpel lief te hebben in de woordenzon, in wat stilstaat verandert niets, sterfelijkheid vergaat, wordt toegankelijk in alle verzonnen namen van de dood, naar letter en geest.…

Uw geest schiet stralen verder dan men weet: Gij zelf de zuivere vorm van al dat licht, Sterk en onschendbaar, boven sterfelijk lot. Die vol van liefde vóór u staat, vergeet Uw tijdelijkheid, en ziet in uw gezicht Het hoog gezicht van ’t Eeuwige, onze God. ------------------------------- fanal - vuurtoren, lichtbaak…

In wat stilstaat verandert niets, de sterfelijkheid vergaat, wordt dan toegankelijk in verzonnen erfgenamen, geboren naar letter en geest.…

Fakkels zie ik laaien en weer doven, alsof het sterfelijke schepsels zijn. Rivieren zie ik door oneindig laagland gaan. Gedachten zie ik reddeloos verdampen en uit wolken weer ontstaan. De waarnemer heeft weer waargenomen. Ontwakend keer ik terug naar onze aarde. Ineens wordt wat klein leek onzinnig groot.…