Alle inzendingen over tegenlicht

Haar draagt zonnebril, ogen knijpen tegenlicht. Werkt dit wel? Blote bovenarm, bol gespierd. In de zomer is het uitzicht mooi.…

gekropen vette klissen in zijn nek ik hang te hijgen in de touwen een gevorkte tong kietelt mijn hielen vleermuisvleugels vouwen open als een waaier van vliezen ik sta maar wat te stuntelen wil met fladderende armen weglopen net binnen jouw bereik vind je het wijwatervat druppels sissen in schubben je houdt een zilveren kruis in tegenlicht…

de zachtmoedige zon zinkt in haar slaapgedicht rozenbottel rood weerspiegelt in mijmerend water bloeiende biezen silhouetteren in tranend tegenlicht witte diezigheid maskeert het avant-gardistisch natuurtheater natuur geurt de avond vochtig en zwoel de bloemen hebben hun kelken gesloten kikkers roepzingen hun partners in de poel verdwenen…

nog gloort in het blauw van je ogen de witte wereld die zwart omkranst door tegenlicht intens helder brandt ze blinken onder plukjes gemêleerd grijs dat met alle kleuren herfst spaanders de komende egaliteit van sneeuw en ijs snel zal breken waar ook je lach de snerpende kou zal doen gloeien in een opbloeiend contact dat een magische…

…of maak ik jou onbedoelde sigarettenrook in de bioscoop uitwaaierend licht in tegenlicht zo mooi, zo blauw en zo jouw ogen. Ik neem een cola in de pauze, zit op de trap buiten de zaal en vraag mij af, mijn sterretje: een oscar mogelijk voor jou?…

Voyeur van het tegenlicht, in de supernova van mijn verbeelding duik ik in de vernieuwende taal van een andere werkelijkheid.…

voorvoelde jij bomen brakend struikgewas voorzag jij van vruchten sterren schenen over de landtong een tongland hemelde op jouw lange woorden liepen als zandwegen onder regenbogen terug naar zelfbehoud die toen dringend dijken omringden jouw geweten leefde strelend in het negatieve schoonheid verblindt door tegenlicht…

compassie, doch het late maanlicht schrobt de nacht voor zich uit en stapelt hoop op afvalbergen woordenhoog jij lijnde de grenzen op je kaart en scheurde de evenaar in twee, jij kan niet houden van een wereld waar levens worden geplukt zoals wij in ‘t vroeger eens de appels met elkander deelden met genoegen vulde jij het glas en dronk het tegenlicht…

hij ontgint het stelselmatig – tegen gedrevenheid is niets bestand Pootgoed trekt hij met een ruk omhoog - worteling wil hij zien in tegenlicht ZONNELEEN De episoden van Amos 2006 32…

Een sneeuwvlokkenzee golft op de woestzieke poolwind zwarte flarden tegenlicht braken over het naakte land. Nachtuilen vinden weer trots puffen veren tot winterkleed vleugels wenken tot wijze stilte wieken ronden ijl, ijler, hoog. Zo droom ik late avonduren zonder tijd, zonder doel, zomaar.…

honderd meter poëzie ligt er tussen mij en de kleine winkelgalerij witte tandartsassistentes die in het laatste tegenlicht kleumend met de armen gekruisd wolken rook uitstoten zeven oude bomen niets vermoedend van de kap in stille overmoed nog met kale armen naar de hemel reikend de diepe plof van onze wijnfles op de de bodem…

zich tussen firmament en het bonte van de vroege akkers overdrijvende dreiging deert niet Het water is hier nooit ver weg het verleden sijpelt over nooit bestane dijken De wind wordt oud weet geen richting meer te vinden zwenkt tussen west en kracht acht De zeilen zoeken waterwegen laveren door winderige gewesten van dwaallicht naar tegenlicht…

word je achteraf je woont dan aan de achterkant van het leven met de deur op een kier uitgepuurd van deze tot gene zijde de terugkeer met een miljard lichtjaar de schriele hoop ligt op zijn keerzijde het zicht benepen tot tussenruimte als een gespleten atoom de gestaltes ternauwernood als krassen in het licht de ogen genepen in het tegenlicht…

er zijn profielen, geschreven lijf in tegenlicht. er is ontelbaarheid die ook geen woorden vindt. er is een toekomst zonder ons, de weg is vrij. de dagen korten, ook deze zomer is weldra voorbij.…

neem me mee naar de ruimte van de zee en hun zilte luchten waarin wind en water in golvend samengaan hun bestaan uitrollen jouw helder verenwit geeft een schitterend tegenlicht als jij scheert over opspattend schuim en ik verborgen zit wij raken aan water en duinenrand waar stukjes strand met riet en groene helm zijn beplant…

Nog verder draag ik mijn verleden het weelderige riet in waar de mandjes groeien bruinverpakte gorzen de wacht houden over elke doodgeboren lentemorgen en vroege klanken stroomopwaarts de eerste zon ontmoeten Een rapsodie in tegenlicht bewaakt de ijle dijken in de laaghangende kilte trek ik mijn rietkraag verder op buitendijks wachten…

linten, geschetst in aquarellen van alle vragen, waarin ze de lasten moeten dragen, al de kleine mensen op de spitse tenen, stelen dansend het ongemaaide gras, verschenen libellen over een gazon, gedragen op hun glazen vleugels, vertragend in het struikgewas, de kousen in eerbaarheid gescheurd, benen geschramd door doornen van het tegenlicht…

Tuin bloemt in het hoofd, verlangen schiet uit moedergrond, vlinder streeft met gemak, een schaduwrijke winter overleefd, geen hinder van gestreden strijd, beken zoeken bedenktijd, slagaders van uitgeslepen vlijt om erosie te verschragen in het losse zand en tegenlicht van nooit gestelde vragen, de weg haar bestemming kiest, ontluistert…

0-vervolg-0 De besprenkelde dagpauwoog siddert even met een voelspriet geopende ogen kijken rond vleugels worden uitgevouwen voorzichtig bewegen ze Aan het eind van het ritueel fladdert een vrolijke nachtvlinder betoverend mooi om hun hoofden in het tegenlicht van de maan -Kom mee, het is tijd Ze vult ondertussen een veldfles met…

hagel van anijspegels met zulke zwakke enkels is het bovendien lastig koekpaleizen bouwen al vliegend, al vliedend komt verte nooit dichtbij en is hier altijd ginds zo op het oog bespiedend bij gebrek aan ondiep lijkt hoogte te bezwijken zonder bedektzadig gezicht verdwijnen nachtbloemen onder vetgemest maaiveld in gebrekkig tegenlicht…

overvloedig wit uit schuiftrompetten schitterde de felle tonen maakte korte metten met een lichte vleug magie de korte ademstootjes parelden in opvliegende klanken ze lokten het applaus het juichen en zacht janken violen speelden hartengeel tegen zwart van roffels pauken het podium verloor zijn zicht doofde langzaam uit in tegenlicht…

Twee, acht of veertien jaar samen leed, 'Veel tegenlicht' zei hij met luide stem. De camera draaide van haar af naar de kant, Haar ergernis en teleurstelling zag ik wel. Liever foto's van betonkolossen aan land Dan een heerlijke dag vol liefdesspel.…

melodie het overvloedig wit uit schuiftrompetten schitterde felle tonen maakte korte metten met een lichte vleug magie de korte ademstootjes parelden in opvliegende klanken ze lokten het applaus het juichen en zacht janken violen speelden hartengeel tegen zwart van roffels pauken het podium verloor zijn zicht doofde langzaam uit in tegenlicht…

het overvloedig wit uit schuiftrompetten schitterde de felle tonen maakte korte metten met een lichte vleug magie de snelle ademstootjes parelden in opvliegende klanken, ze lokten het applaus het juichen en zacht janken violen speelden hartengeel tegen zwart van roffels pauken het podium verloor zijn zicht doofde langzaam uit in tegenlicht…

aan palen genageld om schokeffect te sorteren en illusies uit onbevangen dromen wakker te schudden nee, ik hou mijn drommen binnenskamers binnen de kaders van de maangoden en het sterrenstof dat neerdaalt op de vensterbank als na een wervelwind van burgerfatsoen nee, ik sleep de hekken om het net te sluiten verblind door ingesleten tegenlicht…

We komen er foto’s nemen in tegenlicht en betreden hun zoden niet. Hoogstens zullen klaroenen ’s morgens de dag afsluiten. Onze bloemen zijn dan al levenloos. Hun herinneringen zijn gevallen bladeren. We harkten woorden en beelden in rijen bijeen, bouwden helden. We trokken rechte lijnen en parkeerden er hun resten.…

mateloos snurken het is niet ongebruikelijk dat dit geluid mij doet kwellen en de slaap onderbreekt als een zwart baken soms mag ik er meerdere tellen het zal God zijn die mij pest en steekt en mij herinnert aan het vermaledijde moeten waar ik in dit verlopen etmaal had moeten wroeten de bodem is in zicht mijn brein vecht met het tegenlicht…

en sprongen hoger dan ooit moesten vreselijk lachen hoe onze schaduwen vaak uit zichzelf bewogen en wij in herkenning de reprise wilden doen wat niet lukte met zo iets kleins als een lieve zoen pas toen avondlicht het contrast met rood overgoot zijn wij opgestapt de muur zag ons met ludiek leuke schaduwen verdwijnen in het tegenlicht…

Nu u zo weinig heeft te zeggen, laat ik vast verklappen waar wij u niet op hebben gewezen: het tegenlicht, het prijzengeld, de voorgeschreven zinnen, de herhaling tot vervelens toe en de gevolgen desondanks. Zoveel woordkeus komt er aan te pas als u bevatten kunt. Wij schrappen niets, u bent van onschatbare waarde.…

drijft driftig naar de keel in alle omstandigheden te veel voor veelbelovende dwazen wijn en schuldgevoelens ankeren onder het schip van het geweten het onderbewustzijn ijverig zoekt naar de kurk maar vindt geen fles de laatste stappen voor de ochtenddauw in pril priemend licht van de opkomende zon omdat alle zondaars zwijgen in het tegenlicht…