Blad.
In slagorden buigen ze groot als treurbeelden.
Hun voeten zijn geworteld : nimmer verlaten ze
deze vruchtbare grond. Hier groeit in ontzag stilte.
We komen er foto’s nemen in tegenlicht en betreden
hun zoden niet. Hoogstens zullen klaroenen ’s morgens
de dag afsluiten. Onze bloemen zijn dan al levenloos.
Hun herinneringen zijn gevallen bladeren. We harkten
woorden en beelden in rijen bijeen, bouwden helden.
We trokken rechte lijnen en parkeerden er hun resten.
Nauwelijks kennen we hun namen. Ze zijn lelies
die rond Pasen bloeien. Daarna trekken ze terug,
sterven rustig af.
Geplaatst in de categorie: oorlog
wapenstilstand 3.0 met 5 stemmen 
274
274
Geef je reactie op deze inzending:
Beeld na beeldspraak en toch leest het als een krantenbericht.
Zo complex, zo eenvoudig.