Alle inzendingen over toelaten

Het is echt ongelofelijk dat je dit toelaat als burgervader. Zorgverleners en burgers denken het hunne erover, maar het is onbegrijpelijk dat dit is gebeurd. Politie en boa's, maar ook burgers moeten zoveel mogelijk de regels hanteren en zich eraan houden. Een burgemeester laat de Dam vollopen met heel veel mensen.…

Om te weten hoe het is om gestigmatiseerd te worden, wil ik je wel even in mijn ziel toelaten. Of durf je niet? Net als jou heb ik een dikke kasteelmuur om mijn kwetsbare wezentje gebouwd, maar kom, ik laat de ophaalbrug neer.…

jaren bevriend er zijn voor mekaar maar nu is het anders gevoelens voor mij ik vind je geweldig jij maakt me nu blij maar moet ik dit wel doen een knuffel okay maar wanneer ben ik klaar voor die eerste zoen het voelt zo goed maar weken geleden was er nog die ander ik weet niet wat ik moet ik wacht nog wel even voordat ik je toelaat…

Bij het gloren, kun je weer tranen, praten en liefde toelaten Ogen kun je weer optimistisch als stof van een etmaal aanzien, Loslaatoefeningen laten je vaak de intense oprechtheid ook zien. Zoals de bloeiende planten in verschillende tuinen wellicht Het open veel te hard van stapel lopen in je liefdesgedicht.…

De Zwakte van de ziel die via foute signalen Het lichaam doet huiveren dat Uiteindelijk beslist wie het wel en Niet toelaat. Schoonheid vergaat; Vanbinnen groeit de liefde Voor het geschreven woord Aaneengeregen tot vloeiende zinnen Die schoonheid, jouw pracht Verkwikkend, vertederend Jouw woorden bemin ik.…

Ongelijkheid stoppen, met behoud van de drijvende oerkracht van eerzucht; kwaad bestaat omdat men het toelaat het goede -de grootste macht- door individualisme versnipperd is geraakt.…

Nee zei je, nu heb ik de regie in eigen hand nu ben ik nog vervuld van passie en geest Zomaar van de een op de andere dag in beland Maar het is fantastisch en liefdevol geweest Nee zei je, ik zal nu moeten loslaten Wat rest is de onnoemelijke liefde voor mijn gezin Ik zal de rust in mij moeten toelaten Los van iedereen die ik zo bemin Nee…

de grens van het toelaatbare ligt al weken te rotten achter ons. de woorden ondertussen en zomaar moet je pellen eerst en stevig pletten wil je er nog enige zin uit persen. nergens van, een buitenissig het is het, het houdt geen steek alsof het ooit. kijk, al dit hier en al dat daar.…

de dag zijn als de ogen waarin hitte opstijgt tot zij sluiten. tuinen groeien terug naar velden aan beide kanten van stenen die als straten onder voeten zich begraven vastgelegde zinnen die hun kanten wisselen aan lantarenpalen bengelen gedoofde lichten en wijzers van kerktorenklokken hangen vast in hun tijd. zolang zon, regen en wind het toelaten…

Veranderingen tot op grote hoogte toelaten aanschouwen De slagboom een kraan 'n arm ging omhoog domweg omhoog. 11-11-1989…

Het droeve gelaat van een man verraadt de vrouw die een man niet toelaat en die haar diepste verlangens in zichzelf ontkent.…

problemen en de samenleving dat ik een masker droeg en me altijd goed voelde dat ik mezelf hersenspoelde maar mijn lichaam gaf op, mijn gevoel was verdwenen aanvallen van paniek en angst, dat was een stopteken nu mijn muur weg is voel ik weer wat echt is mijn masker, weet ik nu, dat was een gevangenis in mijn hart kan ik weer echt mensen toelaten…

net als in vroegere kindertekeningen daken van perspectivisch mislukte huizen energiecellen worden geladen kilometers blijken peulenschillen die brandstofverbruik minimaliseren de vederlichte stap kenmerkt de levensgang personifieert vriendelijkheid contacten blijken productief boodschappen doen een fluitje van een cent harde rugwind toelaatbaar…

Bestaat er nog een God die deze woeste razernij toelaat daar waar de wereld langzaam vergaat zonder embargo noch verbod Waar menig leven zinloos de dood indook in oneindige oeverloze woestenij in niet te omschrijven razernij op deze te smalle Gaza-strook Omgeven door eindeloos prikkeldraad vechten de armen, de hulpelozen voor een lang…

Maar als je het licht toelaat, dan glanzen de scherven. In die momenten, als de scherven het zonlicht opvangen, herinner ik me hoe mooi het was. Want wij waren het en dat was magisch.…

verdriet proeft als een bittere pil die wrange smaak verpest mijn hele zijn misschien moet ik mij laten vallen in dat zwarte gat waar een kettingreactie van verkropte emoties hun eigen verhaal kunnen leven en waar uiteindelijk alle leed en verdriet verdwijnen en plaats maken voor het felle verlossende licht en het zoete des leven weer toelaten…

op die nare brancard wachtend voor de lift mijn ogen gericht naar het recente verblijf in kamer 14 de dokter staat nog in de open deur hij draagt in zijn tas de ongeschreven brief die de mijn ziekte zal verhalen met de letters van een dodelijke vulpen niet meer reanimeren, alleen pijnstilling de duisternis wil geen licht toelaten…

Genoeg nu van die schaduwtijd, als ik jou toelaat, vrij laat uit je bancirkel – ik heb je nooit vervloekt (en toch, die ene steekvlam, uitslaande brand niet beheerst de wereld in – protuberans die de planeet verwoest).…

de oorsprong van alle leven het bed, zo manifest het middel het ding, het blijft een dingetje al dat gedoe rondom het meest eigene van de vrouw waar geen man aan kan tippen, wel kan, mag toppen als de vrouw instemt, haar oorsprong in 'geding' of ´gedoe´ toelaat!…

ze maar het verschil tussen op- en aftellen weten Ze behoeven geen grammatica te leren Als ze de straattaal maar een beetje kennen Ze hoeven niet te kunnen koken Als ze de app bezorgmaaltijd maar beheersen En ze hoeven, er zijn nog zoveel meer voorbeelden, ze Dat zijn wij, niet direct mij, alhoewel ik met:::: Een 1 voor theorie bij toelating…

Ruth was zo vriendelijk mij toelating te geven haar tekening op mijn weblog te plaatsen, waar ook de gezongen versie (Nederlands/Engels) te beluisteren is.…

Wie zich dus niet van Jezus vervreemdt, heeft – wanneer je dat wílt toelaten omdat de kerkmúúr vaak ’t zicht beneemt – veel méér familie om mee te praten.…

onbemind laat stuiven als de wind voortijdig door de repen van jouw knoken voert, de misthoorn valt als de nacht zich vergist in koers naar schemer je adem on-bebost de lege velden vloert met een stilte die jij alleen kan plegen als de priemen je longen vullen met het gezouten water dat geen vrees bezielt ik kan je slechts berijden als jij me toelaat…

Er is een diepe boosheid in me, rationeel denkend zou ik het los moeten laten maar naast boosheid vooral op mezelf is er ook verdriet, echt verdriet hoewel mijn verstand het uitschreeuwt niet toelaten zegt mijn hart wat anders hoe kon ik zo naïef zijn om maar zelfs te geloven dat je mijn vriendin was ik hoorde toch jouw roddelpraat…

Want als we de liefde toelaten in ons leven maakt het ons kwetsbaar. Je overgeven aan de liefde, is een teken van kracht! Want als je jezelf overgeeft dan geef je iemand de macht over hart en je ziel. Die zijn vaak al beschadigd door liefdes uit het verleden.…

Betreed zo nieuwe vreemde sferen, al zulke die mijn vlucht toelaat. Ontmoet ijsvogels, begin te begrijpen. Hoor een die zich in verten zingt. Praat met flamingo's wier stijl betovert en vind ja zelfs een alter ego zwevend tussen zang en droom. Op jacht? Een instinctief expansie? Ook zonder engte blijft het lied.…

lichtjes te vragen Om een zijn, vol van naastenliefde cement; ze gaf aan ook haar steentje bij te dragen Op een nacht schok ze van zuchten nabij angstig wachtte ze wat er geschieden zou Een stinkende kerel kroop gauw langszij en onder het dek tastte meteen zijn klauw Ze wilde gillen; ze krijste toen geluidloos compleet verstijfd moest ze hem toelaten…