1295 resultaten.
Zonlicht
netgedicht
4.0 met 39 stemmen 1.864 mijn lied
Dood leeft en leven laat gaan
Zing zachtjes mijn verdriet
Tranen vergaan en doen vergaan
Als ik de zomer niet haal
Begraaf me op een warme winteravond
Laat mijn lach zachtjes met je meegaan
En haal weg je verdriet.…
morgendauw
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 210 klaar is je liefde
een parel van morgendauw
op een lindeblad
pinkt er in mijn oog een traan
voel ik je in dauw vergaan…
SCHONE AFGANG
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 49 Op het weilandje
staan wat dorre bomen;
één is vol bloesem:
een schilderachtig aanzien
van de vergane boomgaard.…
Bij de lamp
poëzie
2.0 met 14 stemmen 2.527 Bij de lamp blijf ik alleen.
Waar uw kus en lach verdween,
Sluit de stilte rond mij heen
Tot de effen glans waarin,
Liefelijkste droombegin,
Ik mij klaarst op u bezin.
En mijn ogen lezen niet
't Oud verhaal van vreemd verdriet,
Waar ik straks de wijzer liet ...:
Door bezonken wolkepracht,
Heel de dag om…
Vergaande liefde
hartenkreet
3.0 met 22 stemmen 1.503 Wat moet ik nou?
Ik kan je niet meer volgen
je hebt alles eerlijk verteld
maar de waarheid heeft gevolgen
Je vertelde me van alles
waar ik niet blij mee was
je had het over drugs
en nog meer van die poespas
Een opgevoerde brommer
o, wat prachtig vond je dat
toen je die bekeuring kreeg
lachte ik me slap
Toen begon je over roken
"…
Kortheid des Levens
poëzie
3.0 met 24 stemmen 3.873 Het menselijk geslacht valt als de blaadren af:
Wij worden en vergaan, - de wieg grenst aan het graf. -
Daartussen speelt een droom een treurspel met het harte;
De smart wijkt voor de vreugd, de vreugd weer voor de smarte;
De koning klimt ten troon, de slaaf buigt voor hem neer;
De dood blaast op het spel, - en beiden zijn niet meer.…
Pulp
gedicht
2.0 met 19 stemmen 11.957 De houtpulp, die zo'n kleine honderd jaar
als drager dient voor al wat wordt geschreven,
begint het met de jaren te begeven,
dus vallen alle boeken uit elkaar.
De pulproman maar ook het meesterwerk,
want als de zure tand des tijds gaat zieken
stoort hij zich niet aan oordeel of kritieken,
die knaagt aan ieder genre even sterk.
En…
Zinkend schip
poëzie
4.0 met 44 stemmen 6.167 - o, hartstocht
van dit kil vergaan,
in koele nacht,
in koele maan.
"en gij, die eens
dit leven prees
met sterke stem
en harde keel,
is dan het glanzen
van uw woord
bestorven en
voorgoed teloor?…
Ten onder
hartenkreet
4.0 met 1 stemmen 2.093 mijn dood karkas
rust mijlen diep
waar het voorgoed
vergaan insliep
tijdloosheid spon
zijn kluwig garen
streelde mijn lichaam
tot bedaren
hoog boven mij
woedt nog de storm
waartegen ik
nooit meer optorn
eeuwig heugt mij
die agonie
en doemt eind’loos
de lethargie…
Strofe
poëzie
3.0 met 2 stemmen 957 Zij moeten tot het grote rijpen komen,
In wijde stilte wezen, en voortaan
Zwaarder leven, en schielijk verloren
Gaan aan zichzelf, aan alles vergaan.
Bloemen en jeugd ... een kort rood gloren
Zien wij langs onze tranen slaan.
God, als zij U niet toebehoren,
Waarom blaast Gij hun lichten aan?…
Memorabel
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 304 even schakerend als de bladeren in de herfst
is het gedachtegoed dat jij voor altijd na liet
de hoeveelheid letters die je omtoverde
tot mooie geschriften waaraan men zich laaft
als vlinder vergezelde je mij op mijn pad
onlangs toen de warme zomerzon mij omarmde
genoot van de regen, wist dat jij het was die me kuste
glimlachend hou ik je voor…
Zilverberken
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 385 fluisterden het valt niet mee
om dat zo even uit te leggen
na jaren stormen af te weren
groeiden onze takken krom
ze kraakten moe verloren moed
konden geen zomers meer trotseren
nu staan we glanzend maar vooral
met wankele grip te wachten
op de laatste winternacht
waarin de vorst ons vellen zal
mijn zwijgen weende zacht
om het beeld van hun vergaan…
De ster
gedicht
2.0 met 57 stemmen 15.992 De ster strijdt moedig tegen 't vet,
dat haar contracten bibberig besluipt
en zachtjes naar haar lieve konen kruipt.
Zij houdt dieet en gaat naar bed.
Duur is de roem, eet zij het eraan af?
De mensheid roept: 'O kijk, daar staat ze.'
Toch is zij maar een heerlijke melaatse,
want waar ze komt zet men de straten af.
Zij mag etagekelners…
Kapmeeuw
gedicht
2.0 met 30 stemmen 9.582 Vroeg in de ochtend zit op de rand
van de steiger een meeuw.
Hij slaapt, ogen dicht, poten in.
Maar te stil en te lang.
Is hij dood? Hij is dood.
Zit toch of hij slaapt.
En de kop van de kapmeeuw is heel.
Is de nek van de kapmeeuw geknakt?
Vloog hij tegen een ruit? En dan
dreef hij lam van de ruit naar de dood
is nog net op de steiger…
white horse hill
gedicht
3.0 met 20 stemmen 8.763 Op de heuvel staat een paard van krijt
Ik luister naar herinneringen
die niet meer om mijn vingers passen
Raak ik ze kwijt of verliezen ze mij
Met mijn oor tegen de aarde
hoor ik het naderen
Het gaat niet voorbij
-------------------------
uit: 'Bunker Hill', 2001.…
dorp in lentestemming
gedicht
2.0 met 24 stemmen 8.403 Nu de wijven
Schutteldoeken uit het telraam
Van hun mager a b c
Hoe innemend de haat kraait, de vliesdunne wrevel
Bij donker alleen met de rook
Het gebaar voor de spiegel
De baltsende vogel vergaat
In het vuur van haar bloot
Ah de muis in haar hand de beminde
Die klautert en klimt
In haar adem
Het lichaam staat groot…
DE BLADEREN VALLEN
poëzie
2.0 met 12 stemmen 1.204 De bladeren vallen
stil, een voor een.
De vogelkens alle
die gaan nu heen.
Leeg liggen de velden,
zo kaal en bloot;
de stoppelen melden
de zomerdood.
'k Hoor 't roepen van kranen,
die trekken voorbij;
een stil vermanen:
ook gij... ook gij...…
Als water ben ik uitgestort
gedicht
3.0 met 20 stemmen 9.031 Dom water. Beukt en striemt de
pijlers van de brug die zwijgend
schrap staat tegen overgave. Eeuw
na eeuw is wat hij weet het binden
van twee oevers. Waakzaam, moe.
Weer ga ik door de oude stad, altijd
naar de rivier. Midscheeps posteer ik mij
in machteloze aandacht, blote hand
op steen. Ik brul met doorgesneden keel,
zonder geluid…
Stamcellen
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 241 Nu, horizontaal, na je dood
ben je kleurrijker dan voorheen
de overgang naar het kleinste
waaruit je was opgebouwd
onderga je verheven en waardig
Je ontvangt en herbergt vandaag
levensvormen van ander allooi
met een gewijzigd kaliber
word je gestadig bestookt
De regen raakt wel dieper
maar de wind om je huid
breekt geen armen meer…
Najaar
gedicht
2.0 met 11 stemmen 7.312 Zij was van ieder najaar
het gekneusde meisje
en zong, onhoorbaar haast,
een notenkrakerslied: vandaag
ga ik misschien verloren.
De linten in haar waaiend haar,
papavers tussen koren ooit,
maar rood wordt bruin en
brood verkruimelt, langzaam
gaat elk meisje dood.
Ik wou haar vluchtruim zijn,
mijn tuin voor al haar vogels
openplooien…
Tijdloos
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 447 We laten ze niet achteloos liggen
nadat ze zijn gevallen
onze dierbare medemensen
ze zouden er trouwens
niet fraaier op worden
Voor het finale vallen
wel links laten liggen
later toch mee prevelen
in krokodillentranen
aan de rand van de aarde
Geknakt majestueus hout
kan zonder monument
dat is het zelf
bij nacht en ontij
om mij te…
Verschiet te Rome
gedicht
3.0 met 10 stemmen 3.001 Ruïnes? Ik weet ze in mijn leven al.
Een weids terrein vol brokken, zelf gemaakt,
uit eigen grond gestampt. Maar avondgloed
te Rome, zachtvurige zonsravage regenboogbekroond
laat door geen glorieus verwoest bestaan
zich evenaren. Ik aanzie die wondere
ondergang, besef hoe mijne evenmin fataal
en keer op keer als voor het eerst zal zijn…
Overschrijden
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 158 Ten lange leste de brokken
niet passende puzzelstukjes
op een lichte glooiing
met eenrichtingsverkeer
Het contrastrijke vervaagt
achter de vloeibare grens
van adem en waden
contouren worden milder
Restanten van late bloei
verglijden nog even zichtbaar mee
het glanzen van voorheen dooft uit
maar het uitzicht blijft bewaard
de oneindige…
HERFSTDAG
poëzie
3.0 met 5 stemmen 493 Het kerkje heft zijn toren
In 't nevelig verschiet
En uit den hagedoren
Trilt zacht een vogellied.
Er bloeit op veld en wegen
Geen enkel bloempje meer;
De zwarte najaarsregen
Sloeg 't laatste knopje neêr.
Een grijsaard gaat al hijgend,
Met wankelenden voet
Het smalle pad bestijgend,
Het kerkje tegemoet.
De blaadren vallen neder,…
Bij de rozen
poëzie
3.0 met 8 stemmen 2.044 ‘Zij zijn voor sterven en vergaan geboren,’
zo dacht ik vluchtig toen ik bij de rozen was.
Maar schrok, en hoorde dreunen in mijn oren:
wat is u zelve, ijdel mens, beschoren,
zo kort als gij hier wandelt bij de rozen op het gras?…
Gestold zonnelicht
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 158 Gele bladeren: gestold zonnelicht
van lange zomerdagen,
nu gedoemd om te vallen,
te vergaan, te verdwijnen.
Toch zal het licht weer schijnen.…
VERPAKKING
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 835 Wanneer Kerstmis komt, wordt papier geknepen
als een worstelaar voor de spoedige strijd,
omhult bescheiden kunst of broze schoonheid,
steeds bewonderd, misschien onbegrepen.
Na liefdevolle en ruwe grepen
zijn de bonte frommels tot zwerven bereid,
waaien door donker oerwoud der vergetelheid,
voelen soms moegestreden zonnestrepen.
Wie in…
Uit het leven van toen
netgedicht
2.0 met 50 stemmen 31 wij zijn aan
het graven
zoeken naar
nieuwe bodems
die ons leven
en bestaan
kunnen dragen
de fundamenten
voldoen niet meer
zijn sleet geworden
erop leven
wringt steeds
meer en doet
behoorlijk zeer
wij zijn ze
ontgroeid omdat
wij te lang zijn
blijven bloeien
zijn blind en
te gemakzuchtig
om ze te snoeien
wij zijn lang
gebonden…
't GESCHIEDDE
hartenkreet
4.0 met 3 stemmen 272 In de angstwekkende, bewogen nacht
wordt het sterke schip Titanic verslagen
door een schimmig spel van nevelvlagen
met drijvend ijs vol onnozele kracht.
Als herten, verward door grote drijfjacht,
rennen reizigers rond, vloeken, klagen.
Voor sommige zwemmers mag hulp dagen,
honderden mensen zijn prooi der boze macht.
De strijd van redders…
VERVAL
hartenkreet
2.0 met 7 stemmen 1.020 Gedwee laat de verbrokkelde muur
met zijn ronde ingevallen toren
zich door harde wingerdranken doorboren.
Dat grijpgrage lover bewaart liefdesvuur!
Over verweerde stenen zing het uur
van drifig minnende vogelkoren.
Kleine holtes doen licht getrippel horen;
krioelend leven heeft groot avontuur.
Nachtwind fluistert om de schimmige bouwval.…