Alle inzendingen over vurig OR zwijgen OR zomer

ongetekend schrijven Waarin men niet al te discreet Mij wees op wat God had verspreid: U dient achter ’t fornuis te blijven Te zwijgen zo u heus wel weet Niet meer te zijn dan catecheet…

De laatste dromen zijn gestorven over het landelijke van het landschap zwerven lopers naar de boom die stiller is dan zwijgen alleen onder jouw luchtruim bespeel ik jouw string maar je hebt niet in de gaten dat ik zing voor het verleden van jouw zomerse land er zijn geen grenzen, vrij is het strand de eerste stappen zijn voltooid.…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

het werd laat en jij draaide steeds sneller het verraad, dwars door de cirkel van papiersnippers bedekte het sterven van ontvelde bomen met woorden, gewurgd door het zwijgen, losgemaakt van onschuld toen ik nog zocht naar de zomer tussen het gekwetter van vogels en de warme ramen van een voorbije dag veroordeel me maar…

Zomer wordt het nooit zonder pioenen te bezingen, jou, mij, jullie en ook u, regen die ze schudt, ieder dol en dommer van de lente, terwijl schoenen, paraplu van die overoude droeve dingen bleven uit die tijden, nu wij zomaar en hoognodig mee met de pioenen moeten bloeien, doof en blozend en terzijde.…

De kind'ren zijn moe van het springen, Alle spelletjes zijn al gespeeld, Alle raadseltjes zijn al geraden: Wat doen ze, als hun alles verveelt? Zij zitten te filosoferen, Wat ieder wel worden zal. Onze eeuw maakt voor jeugdige hoofden Dit reeds tot een ernstig geval. "Wat moet jij worden?' vraagt de ene, Kloos zegt: "Wel, rentenier…

Het seizoen is in de overgang ze kleurt vandaag puur rood een huidig moment ontplooit zich zomers in moeders schoot Er wordt groen licht gegeven waar bloesem vruchten scoort lente van haar taak ontheven een zonnewende opent haar poort Bij het afnemen van het licht lijkt alles voller van kleur tot de herfst reikt een vergezicht wat…

Dit is de tijd voor zoete mijmeringen. Ik denk corona weg en ook zwart-wit. Natuur heeft elke kleur toch in bezit? De bonte bloemen zijn niet te bedwingen, mijn tuin bewijst dat weer. Daar springt intussen een kikker op de vlonder! Die ga 'k kussen!…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

een zomer maar dan voldragen een rivier, ergens tussen aantekeningen warme oevers, strekkende tot verjaardag zo ligt het heden naast een fles zij aan zij, ontkurkt en dronken ontworsteld aan volgorde begriploos zonder beweging, besluiteloos een enkel woord dat zwijgen verdrijft in het water hervindt zich een spiegeling onlosmakelijk…

Als frustraties vast gaan vriezen en er geen zicht is op dooi wordt het wel een lange winter laat de lente zich niet lonken om over de zomer maar te zwijgen en de herfst die speelt geen rol Wie de dooi inzet van ´t lijden voelt meer liefde van de zijnen laat de lente lief lachend toe in de zomer wordt het schateren en de herfst schokt hikkend…

Het ultieme gedicht, zal nooit worden geschreven. Dat finale vers, bereikt nooit ons wit papier. Wat ware liefde is, kan geen dichter ons vertellen. Wat liefde niet is, weet iedereen.…

Een vlinder vergeten Een vogel in de lucht getekend Een zwaluw zonder zomer Een lied geruisloos vervlogen Een korrel zand Een stilte verdoken in mijn hand In het zwijgen van de regen Het dansen van de wind In het strelen van de hemel Het dragen van het leven In het zoeken naar het kind, omarmd door het licht, zal ik krachtig vliegen…

geboren als een klaproos die naar lippen stijgt vurig en hoe je me kust aan liefde aan verlangen gretig naar de smaak van huid en het dichterlijk vereende ontroerd zo ontroerd zo onbedekt…

moge ons hart eenvoudig als dit tuiltje zijn vurig rood, doorgloeit van zomerse zonneschijn waarin het licht weerkaatst voor sombere dagen om Zijn liefde naar anderen uit te dragen…

moge ons hart eenvoudig als dit tuiltje zijn vurig rood, doorgloeit van zomerse zonneschijn waarin het licht weerkaatst voor sombere dagen om Zijn liefde naar anderen uit te dragen.…

Het leven schatert in de rondte Zijn wilde waan, Het stort van alle horizonten Tegen ons aan! Wij zien de barre tijden klimmen, Wier onweer wast, Slechts onze hand houdt aan haar kimmen De wereld vast! Door nevelige sferen gaan wij, Waar niets meer schijnt, Aan 't stuurrad van de wereld staan wij. Recht overeind! Vóór ons zien wij…

gereed om ze op te bergen voor een volgend seizoen een nieuwe zomer….…

Over de heide zeurde ik, Zo zonder gedachte, Een oud liedje neurde ik, Het zonneke lachte. Over de hei ging ik, - Een luierend feestje - Uit de hemel ontving ik Een lievenheersbeestje. Over de hei sloofde ik, Om mij gonsde een bietje, Voor 'n wijfje, geloof ik, Zong een leeuw'rik zijn liedje. Over de hei stapte ik, Zocht…

We slenteren over het zandpad langs de opgedroogde bedding van het riviertje richting zandheuvels waar een enkele boom de kunst van eenzaamheid verstaat als je mij toelaat, in droomwereld of niet geveinsde werkelijkheid reizen we samen naar de stilte onder de bloesem van de vlierstruik we ruiken de adem van zomerse wind zuurstof…

verlangen naar de zwoele bloesem van de zomer.…

beter te zwijgen Ik wil nog 'n ijsco op 'n terrasje eten Nog bruin en bronzen in een ligstoel Maar wind wil niet langer liggen Avond aan zee toch wat koel Goudgeel blad ligt op m'n pad Zomer wil niet op z'n schreden terugkeren.…

hij dacht al een beetje koud deze zomer, wie wil er een klein beetje stoken ligt hij op zijn wenken bediend gaar te staren naar het narrige van groot en klein en middelmatig vingers zomaar door de snor een Antwerpse met resten van de Laatste Maaltijd verstopt hij zwijgt uiteraard omdat hij zwijgen moet anders zou er te veel te…

omdat het nu weer zomer is.…

Het is er nu, die vergankelijkheid die zo kan rotten op de grond appels die niet ver van de boom vallen we vinden er ook bodem aardse van onachtzaamheden na zwoele zomerse winden ontdekken er weer eikels zijn gevallen door koude het intieme van de nacht houden van zijn regens regelmatigheid van zwijgen tolereren stormen en dromen…

Je lachte verlegen en boodt me een mandje met kersen die geurden naar zomer en spijt. We bloosden verlegen wat om ons kleine geheimpje. Die middag had ik je voor 't eerst willen zoenen, waar we lagen, hand in hand, in 't hoge beemdgras en dwaze woordjes schreven op de oneindigheid van de zomer.…

blauw in ons wilde bloemenbed we zullen hemels laten zomeren zoals in de schepping is voorzegd…