Alle inzendingen over wenende

traag wel meeslepend hitsig Tango, geheven hoofd wel lichamen extra dimesie; top Wonder der Liefde; nooit echt in geloofd Rokken en wilde lokken totaal losssssssssssssssss Spetterend, vlammend, nieuw voor ons, alhoewel Erg veel verwacht van dat Grootse, full house Kunst uit te bouwen wat in je huist, klein wel fijn Al wordt dat gewoon wenend…

Dag zonder je is dag onbeleefd Je trouwe ogen maken dat ik vaak wenend beef. Vanmorgen nog zalig samen gelegen in dat zonnetje Oogcontact sprak boekdelen, bron van licht en wonnetje. Romantiek ten top, al was je wat onwel Kop op mijn klein lieveke, we trekken dat wel.…

wenende mieren onder de straatstenen een kwijlende hond likt het zoete de aanzienlijke zenden hun slaven om water voor de kale akker zij komen terug met lege kruiken en getekende hoofden dor en hijgend gillen de uitgebluste poppen op de springmatras op kale heuvels happen de wilde bokken naar lucht het einde nabij zijn zij…

Zwaai-stil staan grauwe bomen in het grijs, de goede sider-bomen, ritsel-wenend; - en 't is de wind, en 't is een lamme wijs van kreun-gezang in snakke tonen stenend...…

Trots en wenend ben ik van hem heengegaan. ----------------------------------------------- uit het werk van Marnix Gijsen (1899 – 1984)…

En zij gilde Ze was wenend ‘t huis uitgevlucht was in donker door regens gegaan ‘t Slachtoffer van haar pa’s ontucht schreide zacht haar eenzame traan…

Mezelf vervloekend en toch de zwarte diepte induikend, hopend op duikersziekte, als de grootste gek op aarde, wenend, de tranen vermengend met het koude zeewater, dodelijk gewonde wolf, als een karaktervolle koning opgezogen door de woeste, goddelijke zee. Toch kom jij terug om mij daarvoor weg te sleuren.…

Terwijl ik uitkijk naar pieken en dal Voel ik dreiging van eeuwen verval Zie ik hun zielen zij razen ijl voorbij Besluipt mij angst wreedaardig ten deel Onvermeend werd onschuld vermoord Om nimmer belang van pril te voeden Slechts wapengekletter de nobele kreet Altijd wederom blind geloof te behoeden Dan aanschouw en ervaar ik wenend…

Ze woonde in het notendopje van haar eigen wereldje klein Ze miste ‘t bijzondere knopje, dat knopje om gelukkig te zijn In stilte leefde zij het bestaan van een treurig wenend mens Die het liefst was doodgegaan na elke niet te vervullen wens Altijd in ‘t eenzaam schreien wijl het duister om haar hing Kroop de dood heel nabij en vroeg…

Zij zette wenend zich op 't graf, Waar roosjes nederhangen, En plukke er zich een bloempje af, En drukke 't aan de wangen!…

Zij zette wenend zich op 't graf, Waar roosjes nederhangen, En plukke er zich een bloempje af, En drukke 't aan de wangen!…

Soms blijf ik aan kop Smalend van de aandacht Vandaag lik ik de wenende wonde schoon.…

Treurig zal nu 't licht mij stralen, Wenend zal ik eenzaam dwalen, En zo lang uw naam herhalen, Als mij 't krijgslot spaart. Nooit zal ik van U mij wenden: Midden zelfs in 's vijands benden, Zal ik groeten tot U zenden, Als mijn speerspits woedt. Men'ge maan nog zal verbleken, Eer ik kere uit verre streken.…

Er knaagt vals ongedierte aan mijn vermoeide hart, ziel en lichaam, en terwijl ik Marcel Proust herlees, gooien sukkels molotofcocktails in mijn kot naar binnen, terwijl ik naar een laatste foto van jou staar en diep wenend mijn handen biddend op de slaapkamermuur kapot sla, met het bloed je naam op mijn buik schrijf.…

Somtijds zag ik wenend opwaarts, Maar ik zag geen enkel straaltje Van de schone zon der Liefde, Door de dikke wolken breken. - Eerlang zal, o lieve bloemen, U de Lentezon toelachen, En dan zult gij weer herleven! Maar, voor mij zal 't eeuwig stormen!…

Mijn hart alleen, Mijn hart roept wenend door de stilte heen Om een nog dieper en nog schoner wonder. O hart dat van uw schoonste droom bevangen Toch niet kunt rusten en niet rusten wilt, Maar roept en weent en tot de dood u stilt Moet almaar leven en almaar verlangen!…

Ik ken ze wel, de vele cliché's van neergeschreven gedachten door schrijvers en dichters door wijsgeren en filosofen: woorden op papier die ons doen geloven dat wenende regens onze wonden verzachten.…

O als de zon schijnt en de aard wegkwijnt in die luister weg in 't duister, en maar scheem'rend het hoofd opheft in schaduw omloofd - treedt nader, treedt nader blankvoeten te gader te gader de voeten, de handen - de lachtande de blauwoge de blondhoge de zilverwoorden wenende, het lijnig hoofd lenende achterover omhoog in de lucht -…

afgrond ach altijd en altijd hangen natte tongen aan de trieste bergen gespleten tongen getande tongen en opgeblazen ronkende tongen en in de dalen in de stenen en lemen cocons academisch zingende mannen manmoedig wanhopig zingende mannen en vrouwen vaag draperend de ruimte maar een adder de lichtgeaderde rivier spartelt en knaagt aan het wenende…

Wie ’t menslijk leven in het klein wil na zien maken, Vermaak in leugens schept, en ongemeende zaken Wil horen uit de mond van een, die, slechts in schijn , Een Held, een Vorst, een Boer en al te zaam kan zijn; Wie zulk bedrog bemint dat lachend ons doet wenen‚ En wenend heimlijk lacht, daar‘t onheil ras verdwenen En heel vergeten is, wijl…

; dit zou weldra een tol gaan eisen zijn hard gevecht met de natuur valt hem nauwelijks te benijden ; hij wordt onwel en gauw slaat 't uur van zijn plots schielijk overlijden het jong gezin, in rouw gedompeld, verlaat ontmoedigd ’t boerenpand ; de ezel bokt en stokt en strompelt : Manontje’s popje valt in ‘t zand het meisje loopt wenend…

ontroostbaar gemis voelt de ziel, jij ademt niet ik hield van jou zonder je ooit eerder te kennen liet wenend stilletjes los, leeg verlangen bleef zie eeuwig je sterretje twinkelen, mijn hartendief een verwachtend moederhart heeft je eeuwig lief ga maar kind, volg de glans van het sterrenstof heb je lief gekoesterd kleine schat ook al mocht…

Daar valt er nog een blad, daar nog een, uit de bogen der hoge bomenhalle, en 't dwerst de onbewogen oktobermist: 't en roert geen wind, geen een, maar 't leken, 't leken tranen, die men gevallen zou uit wenende ogen wanen: één kerkhof is 't!…

slaapt steeds lichter en helder creëert verdriet de wand in een onnatuurlijke poging kleurt leven gedrenkt in unieke momenten goudgele perzikrand contrasteert roodachtige tinten waar mirre, goud en ivoor het ebbenhout aanraakten ebbenhout ter aarde vrij licht flatterend de eenzaamheid aardbeigouden doorheen zo'n moeilijke tijd wenend…

(Gejuich, Brutus gooit wenend drie goudstukken in de helm, er volgt een feestelijke barbecue. Het Colosseum wordt afgebroken en weer opgericht in Bachten de Kupe. Honderd jaar later zal Nero het terug laten brengen omdat hij opziet tegen de verplaatsing)…

goudvissen goud En de roodborstjes rood heeft gemaakt Die de golven der zee, en de bladeren van 't woud Met zijn vinger heeft aangeraakt Die de kolibrie schiep, en de adelaar schiep Het viooltje en de orchidee Die de schelpen en zwaardvissen liet in het diep Van dezelfde bedelvende zee Die zijn adem laat gaan langs het slapende land Tot het wenend…

‘k Heb mijn levenstaak volbracht, En mijn uurglas is verstreken ‘k Voel mijn wenende ogen breken; ‘k Voel, o dood! Uw ijzeren macht, Goede nacht, goede nacht!… ’t Is voorbij, ’t is voorbij, Al wat mij aan deze zij Van het graf ooit vreugd kon lenen Ook ’t verdriet dat mij deed wenen. ‘k Ben aan ’t eind der woestenij! Ik ben blij!…

De mensen gaven hun warme pap En brood en vruchten en melk in een nap, En kusten hen, wenend om het woord Dat de kinderen lachend hadden gehoord. Want iedereen blijven Gods woorden vreemd, Behalve hem die ze van God zelf verneemt. - Zij zijn bij de haven op schepen gegaan En sliepen op 't dek tegen elkander aan.…

steen die aanstoot bood hun oren functioneerden naar behoren geen hunner raakte er in zenuwnood De dorpelingen kwamen ter communie een jongeling in keurig pak gestoken grijs en zwart met in zijn hand een hoed en aan zijn rechterarm keek sluiks terzijde zijn minnares als vrouw vol levensmoed En 's anderendaags trad er een rouwstoet aan wenend…

sla niet weer dat wenend oog op mij, Wend af dat droef gelaat, of 'k worde een vrouw als gij! - III.…