Alle inzendingen over willekeur

het kleed van storm, puur damast rukt aan tak en gevel het breekt spontaan, de inertie vaccineert bij tijd en wijle de kracht zeer onbeheerst de natuur defragmenteert de bouwsels van steen en kapitaal tot een transparant geweten, het scherpt de hoeder van aandacht tot onvolkomenheden en willekeur hamer en sikkel, spijker en riet hakbijl…

hoe vormen zich passen in willekeur tot grillige hoekige fragiele fundamentele aforismen verlijdt het heden naar de bouwers van de eerste op maat gesneden steden zowaar is geen stad aan mij gelegen, ‘ k ben een stakker en schoof me buiten plicht en vreedzaam denken het cillicium wurgt me in een tot koud geregen aanhoudende greep…

zowel in de poel als in het leven een eend volgt een vrouwtje…

Zwart omrand en beeld versterkend Groen als de druk op de onhaalbare onaantastbare bodem van willekeurig welke oceaan Rood als een draad door de passie en de haat op de spotters, spuiers en ander kruipend addergebroed Bruin als een streep door het golvende leven van vervallen boerderijen en verdroogde oogsten onder een genadeloze zon…

Zijn lichaam verdwaald: willekeurige ziekte, toevallige dood.…

Doorschijnend helder zoekend licht breekt door een donkergrijze wolkenlucht en raakt de ondoorgrondelijk diepe zee een levend aquarel rijkt naar de horizon Witte driehoekjes als willekeurig verspreidde vlekjes bewegen wiegend over het water koersen naar de oneindige einder en verdwijnen langzaam uit het zicht Een stevige bries verjaagt…

Verhip Een streskip Moet je mij vragen Ik kan de boel behagen Ik kan mijn ei kwijt Tot ieders spijt Leg ik dan een krom ei Dan ben ik blij Is het een half ei Dan is er geen strop Want ik vul de dop Ik zal mijn eitjes warm houden Voor de haan Zonder banaan Zoals die rare snoeshaan De gekke kip Die kakelt als een haan Zonder kop Op elk willekeurig…

Berusting, wat ik zoek, verlamd en overmand door de beeldspraak van de kleine ruimte, als een willekeurig opengeslagen boek laat ik dingen maar die om een antwoord vragen, die komen niet, lichaam in het ongewisse zover het zwijgen reikt, stille wijsheid laat niet zich in een illusie dragen.…

Het daglicht in de duisternis maant tot willekeur en schemering,de schaduw valt over het ontmantelde huis, waarvan alleen de trap nog over is, de laatste stap te wagen over de verveloze treden van de wereld, het verleden is getekend in een voetafdruk van gebladderde vernis,alleen de herinneringen en pijn blijven vers.…

De schaamteloosheid van onrecht en onmacht, verminking in de willekeur van plaats en tijd, verbannen door een ruis geplukt uit het heelal het bestaan verveelt zich in mij onwillige weerwil van de zondenval een mensbeeld waarover ik struikel, herhaald in de scheidslijn van de horizon, wordt schrikdraad van het verleden versnipperd…

Willekeurig afgeslacht. Mijn hart wordt geraakt, maar wat kan ik doen. Zo weinig... een druppel, op een gloeiende plaat. Een noodkreet, die ook niet baat.…

op een bijna lege dam in de stilste stilte ooit zichzelf niet sparend spiegelt ons de koning meer vernietigend nog die wie de haat zaait is het hulpeloos zwijgen van hen die wegkijken de willekeur van waanzin kunnen wij niet wissen met verborgen verdriet in voorbij kijkende woorden juist als eens gestolen vrijheid dat ons vraagt…

op mijn pad, zij vallen op in kleur een enkeling door vorm ze liggen daar al eeuwen lang trotseren regentijd en storm hun scherpte heeft veel levens afgerond in het onbegaanbare betreden ze zagen jeugd en onverstand en ook de laatste uren in het heden ik zal ze stapelen nog voor mijn dood zij resten uit mijn leven naar kleur en willekeur…

Anderen keren op hun stappen terug En vervloeken de vlag van het vaderland Zij krijgen de splinters van de wanhoop over zich heen Knielen voor de willekeur van de meester Zij zijn verdoemd, Al zij die onwetend zijn.…

dit zijn is het bindend pact de speling der natuur het vel strak op het frame van bestaan dat trekt met ‘t krullen van tijd mijn huid slinkt en krimpt mijn kim daalt neder verstrijkt tot avonduur bochel schaduw verzwindend het tafereel zo is mijn verschijnen versneden naar binnen het moment kromt naar willekeur de kruin uit zichzelf naar…

als nimfen leunen zij met hun blanke lijven tegen mijn vragend vel vier handen glijden willekeurig over een geurige vlakte waar hemelse nagels het genot verfijnen om de eenheid van samen uit te breiden lange haren schuren elkaars naakte aarde plakkend waar vocht verschijnt totdat de nog prille liaan langzaam een verhoogde potentie…

ik voelde dat tover als oud geld aan jouw strijkstok bleef hangen jij speelde niet onbevangen de onbekende tonen van historische bladmuziek je had een willekeurige greep uit de stapels familietraditie gedaan met de hand beschreven en enkel ooit door blauw bloed gespeeld er kleefden intriges cultuur en decadentie aan de loopjes…

Met berekening kunnen we de willekeur van ontwrichting temperen, terwijl mijn dakloosheid gewaarborgd blijft. Het bestaan neemt zo vorm aan en hoedt de betekenis van de zon. En het hoofd zorgt wel voor de daken, die het hart zo nodig heeft, en ontgint meteen het gebrokene ervan.…

Hoe zij vaart over zeeën van willekeur De gespannenheid smoort haar in de kiem Ik wou dat ik haar vertellen kon dat ze soms even stil moet staan Dat ze het krampachtig vasthouden van dingen die belangrijk lijken maar uiteindelijk niet zijn even los laat Door het doorrazen en te veel gedachten in haar hoofd mist zij details die van schoonheid…

Mag ik niet even willekeurig worden afgeslacht als ieder ander? Laat ík soms geen ontroostbare familie achter? Hoe zit het, ik sta af en toe toch ook te soezen bij een bushokje? Nou, waar wachten we nog op? ------------------------------------ uit: 'Het ging over rozen', 2002.…

ofschoon onwrikbaar en knisperend als een kalenderdag naar willekeur zou voorbij de branding het ogenzicht roerloos moeten zijn, het water kalm en brak dan viel niets meer te bevriezen, niets te bevatten in vloeibare lucht ontstemde woorden zouden verdrinken in een uitbundige oceaan van tranenzout een zielevloed zou alles sprakeloos…

(H.H. ter Balkt; 1938-2015) In tijd is een mispel geheel aselect volkomen willekeurig derhalve Overrijp moet zij worden gegeten, daar een verrotte mispel beslist niet lekker is Mispelbloemen wonen in een landgoed van blad de gevelvlag van mijn gemeente kent er één In populariteit kan zij niet mee met zowel de appel als (ook) de peer…

De band tussen moeder en kind is een onlosmakelijke staat ook los van welke willekeurige wetenschap Maar toont telkenmale aan dat de vader vooral z’n best moet doen iets van dat natuurlijke te veroveren Deze schrijver en zeer invoelbare vader zal daar meer dan z’n best voor doen In het besef, dat het, het kind is onze gehandicapte…

Prikkeldraad en kampen, wordt willekeur gesneden tot lappenpoppen. Kind van de wijsheid liefde als vanzelfsprekend verhaal schoonheid als fluistertaal.…

je wilt het zonlicht breken ik heb naar je gekeken ben ervan overtuigd geraakt dat jij de wereld anders maakt splits wit maar in de tinten die je wilt, van ultra-violet tot infra-rood, er is genoeg de zon schijnt nog geen dood voel je God, vergeef het licht in dagen van genade nee, geen sluiers willekeur het uur moet zijn te raden…

Je ogen stralen niet, maar getuigen van een verloren strijd tegen onrecht en willekeur. Je houdt je op de been door juist datgene te doen wat je nooit zou willen. Je minacht hen die misbruik van je maken als de nood op z'n hoogst is. Heel even denk je, ik stop ermee, maar dan is er weer die angst voor de pijn.…

Het dorp is voor de zee een onderpand, zij kan naar lust en willekeur beschikken, met overmacht of slechts met speldenprikken. De slapersdijk is voor het achterland. Een dorp aan zee ... waar is de vissersvloot? Waar zijn de drommen badende toeristen? Bestaat er angst voor Nereus’ wrede listen, gebrek aan ruimte in de reddingsboot?…

Het weinig houdt mij nu gezelschap, van vele beelden, trouwe honden van gisteren, missen de macht mij te verleiden, dat lot heeft geen vat op mij, trouw in saaiheid vervat, laten me te pletter slaan, word ik door schimmen verslonden, de kracht willekeurig ingeschat, wordt de kern van camouflage ontdaan alsof er niets is gebeurd…

U draait zich om en wordt in 't dorp gestoken door een wesp, u plukt een willekeurig blaadje, wrijft vergeefs, en dronken van geluk en pijn keert u naar huis terug. ------------------------ uit: 'Viewmaster', 1997.…

Onmerkbaar, bijna in willekeur, heb je mij ingelijfd, in muziek die me niet raakt, in de taal die ik niet spreek en niet wil verstaan, mij bij jouw van wie je niet houdt. Was er iets veiligs en vertrouwd bij maaltijden die ik maak ?…