Alle inzendingen over zandkorrel

een grasspriet in jouw gazon een aardigheidje uit een grabbelton een diepte in jouw dal een kleurtje van een toverbal een richting van jouw stuur een seconde op een uur een druppel in jouw regen een stoplicht langs de wegen een stukje weg onder jouw band een zandkorrel op het strand een muntje in jouw fontein een dertien in een dozijn…

Wanneer vochtige nevel zacht schimmig de dageraad begroet terwijl vroege zonnestralen licht lachend zoute zandkorrels verwarmen, aanschouwt zij spiegelend een nieuwe morgen vingertoppen raken zwijgende handen terwijl vurige lippen passievol eenzaamheid, even bezield in tweezaamheid, deze zwoele nacht sprakeloos achter laat in verbazend…

Aan iedere zandkorrel brandt de hele woestijn. Ik zoek ginder mijn nachtelijk gemoed. Groet mijzelf de avond met een avondgroet. Hoe simpel kan de dag voor een eenling zijn. Kwelt ieder dagdeel een ego met gevoelde pijn. Ik vergeet het andere maar blijf mijzelf trouw. Ik wil niet weten hoe het anders wezen zou.…

Zei de zandkorrel tegen de waterdruppel: 'De wereld kan vergaan maar wij blijven altijd bestaan'.…

De weg naar zee wordt wuivend begeleid door zachtgeel duingras en omarmt mijn levenspad waar ooit zandkorrels diep begraven zinnen aan springend tij toevertrouwden, geven golven nooit geborgen wrakken, de tijdloze rust Golven passeren mijn verlangen en slaan stuk op een granieten muur van onbegrip en waan geen storm noch orkaan kan het harde…

verzegelen het bericht noemen het een gedicht Opgerold perkament in een koker gepropt een Save Our Souls dobberend in een fles in een deinend meer of de witte reisduif die klapwiekt als een onheilsbode door een storm van twijfels langs de glooiende vloedlijn Daar ligt de open brief met algen omspoeld vermalen schelpen, glassplinters, zandkorrels…

Als alle sterren aan de hemel diamanten waren, en als alle tranen die over mijn wangen rolden diamanten waren, en als alle zandkorrels van het strand diamanten waren, dan nog zouden ze de waarde van mijn geluk niet evenaren.…

of blijven ik en jij verbonden als een zandkorrel met de wereld. mijn ik aan jou. alles.…

Boven in het duinpan sta jij zwaait naar tedere gedachten laat denken en gevoelens vrij maar zult niet op mij wachten genieten van in zongespeelde dagen kijken we samen naar een golvende zee stormenderhand komen er vele vragen antwoorden drijven met de wind mee zandkorrels bevrijden begraven gevoel ontkuilen het kleine stille denken stilzwijgend…

hij gaat voorop en leidt de karavaan doorkruist woestijnen, waadt door waterstromen en weet niet of het oerstom was of wijs om te verlangen naar beloofde landen de zandkorrels die langzaam door zijn handen gaan, geven duiding aan zijn diepste dromen: niet de bestemming telt, alleen de reis -------------------- illustratie: József Molnár…

stiekem is m’n as verstrooid op het Camperduinse strand ik lig er korrelig en breed bij zandkorrels de as van rotsen zijn thans m’n naaste familie ze vertellen over de dinosauri helaas hun kennis der historie kan ik niet overdragen, daar de bovenwereld niet de taal van zand en as verstaat m’n vrouw ligt op het strand met ‘n…

( voor Hans Faverey ) Ook al lijkt mijn lichaam expressie te zijn, je kunt niet bij mijn hart naar binnen, de dromen hebben zich aaneengeregen tot een weergaloos harnas, in mijn verslapte spieren woont de koning van de stilte, de drum wordt aangeslagen door een vermoorde sjamaan, de zandkorrels op de paardevel aan de rand van de Seine schieten…

In een pan, in het duin op het Wassenaarse naaktstrand raak ik in de ban van mijn nietigheid M'n blote billen voelen de miljoenen zandkorrels, waarvan 1 exemplaar meer verbeeld dan ik me kan voorstellen, aldus de Bijbel Dan kijk ik met wijdgeopende ogen naar de effen blauwe fletse lucht en loer, tuur naar de horizon van een zo rustig kalme…

beginnen, je kunt het meisje probeer niet te vergeten maar je minder te herinneren geloof me het werkt echt ze kijkt op dapper komt overeind daar staat ze het verleden maakte haar tot wat ze nu is een mooie sterke vrouw getekend door het leven ze zal niet vergeten wel laat ze wat ballast achter en haar nieuwe voetafdrukken worden als zandkorrels…

Ik spiegel mijzelf in het glanzende wad, dat mijn nachtgezicht golvend weerkaatst, dat zout en zacht, vruchtbaar, zinderend, zandkorrels doet neerdalen op mijn tong, 'Een wit golvend linnen omhult de gestalte van de maangodin, die zo vruchtbaar is dat zelfs de zee het graan laat groeien, bloeien en waaien, en vogels terugroept vanuit verre…

Soms val ik en zit mijn mond vol met zandkorrels, maar meestal ruk ik met betraande ogen sproeiend op naar de dwarrelende horizon van de vurige hoop, terwijl ik zwaarverdoofd in shock ben zonder borrels.…

onverstoorbaar naamloos omdat we zwijgen geringe afstand van de kust zee in alles wat hoorbaar is rust dichterlijk bij mijn hart gaat weer terug om aan te zwellen in mijn nachten bij haar volmaakte duinen tussen haar billen in het holst van de nacht wanneer we samen zijn met de maan naamloos omdat we zonder bezitten zand zijn in zandkorrels…

Voorbij ons besef van ruimte, verandert elke zandkorrel, in een nabije ster. Voorbij tegengestelde politiek, komen vijanden vredig samen. Zie, de dagen worden langer. De lente is alweer in aantocht. Voorbij de dagen van ons leven. Alle dagen voor onze geboorte. Alle dagen na ons voortbestaan.…

Een vanzelfsprekende Herhaling van Komen en gaan Voorspelbaar, zeker   Wat is het met water Dat aangestuurd door Onzichtbare krachten Land verovert en afstaat   Het water komt op En verandert Minuscule zandkorrels Veranderen van plaats   Ogenschijnlijke herhaling Van zetten is Veel meer dan Enkel eb en vloed   Water ebt weg Afhankelijk…

De handvol zandkorrels vormden over de jaren heen, het bloembed waar zij later opgroeide. Met de seizoenen rijpte ze in een omgeving sereen, je zag hoe zij tot jonge vrouw openbloeide. Ze plukte ervaringen, voelde vreugde, soms ook leed, in de schaduw lagen dingen waarmee ze geen raad weet.…

Je knielde en telde de lidtekens van een lang verleden,je vertelde over zandkorrels in het zand ze gleden als herinneringen door de dunne vingers van je hand. In waar jij de seizoenen zag vervagen in visioenen overgeleverd aan willekeur gescheiden door ras en andere kleur die last was zwaar te dragen.…

Met elke stap trapte ik de zandkorrels uiteen Mijn voeten voelden nog de tinteling, maar mijn lichaam was versteend, door de dreiging achter mij. Ik wou me omdraaien, hem vastpinnen op mijn netvlies, zo zou ik hem altijd herkennen. Nonchalant draaide ik me om, er was niemand die mij volgde alleen mijn schaduw.…

smoeltje is ontwapenend Je prille woordjes, nauwelijks te verstaan Ja, lach maar, en laat je handjes grijpen Nog even en je gaat de wereld ontdekken Het geluk neem je mee, voor altijd Je wordt ouder en merkt dat alles wat anders is Maar als je het weet laat je dat kindergeluk nooit los Alle kleine lieve dingen zal je altijd begrijpen Een zandkorrel…

ontvloten tanden achter de droge ruwe lippen van mijn mond de universele ruis zaait zich overal, in visie, zicht en verstand, en doorheen het verglijden van het besef van tijd ziet de vreemdeling toe hoe de woestijn zich hier vormt door komen en verdwijnen de beweging voortdurend eert als ode aan de vrije wilsbeschikking van de kleinste zandkorrel…

Of de maag die krimpt na de schrale oogst Visioenen van een korenzee Aren kriebelen mijn rug Prille halmen en nog verder, nog meer elders: een lijn van torens Zandkorrels waaien in mijn ogen, de voorbode van een plaag. Kruimels stillen de honger tijdens deze schemerige dagen.…

wat hij kan geven geruisloos daar te planten waar hij zijn oorsprong vond de weg is lang en donker als zo stil de nacht waarin vriendelijk de maan lacht als wind zacht zijn snoetje blaast zachtjes fluistert hij in de oren van zijn lieve pa en ma dat wat ik kan geven schenkt jullie de liefde klein nog is zij in deze wereld als een zandkorrel…

Je knielde en telde lidtekens van een zwaar verleden, verteld door zandkorrels in het zand, ze gleden als waterige tijd door de dunne vingers van je hand.…

vijf duizend zandkorrels op de planken vloer als teken van de almachtige zomer en de zoute huig van de zee. ze rekent af met minimaal geld dat ze op de toonbank neertelt zo minimaal als haar groene slipje en haar groene beha die ze heeft behouden van de zee zij ranke meermin straks weer zonder raadsels aangekleed.…

Worden één Mijn handen verlangen Jouw mooie lijf te strelen Zandkorrels op jouw huid Fier-fors bouwend tot mooi kasteel Een vesting van eenheid Entiteit geworteld Mijn kus op jouw lippen Nachtzoen voor een heel mooie vrouw 'k Wil jouw lijf (met olie) Heel erg graag masseren Zacht wrijven en kneden In oprechte liefde voor jou Mijn…

Een amerijtje later, lager ik dit heilig moment op ’t gebinte van mijn geestgrond, terwijl ik geheel verdroomd mezelf verlok, dat haar geveinsdelijke wimperhaartjes véél méér kunnen matsen, dan alléén maar... zandkorrels opvangen op Maagdeneilanden in zomermaanden...…