Alle inzendingen

Ik zit in de kilte van steen. Wit zijn de muren bedoeld, maar ze breken; andere levens krioelen erover, erdoorheen. Op mijn schoot je marmeren lichaam. Houd je ogen niet zo gesloten wil ik je vragen, lach naar je moeder sta op, wees wat lichter. Nee. Altijd zal ik je dragen. --------------------------------------------------- uit: …

Te zwaar is de Schoonheid alleen te dragen! Volk waar zijt gij -? 0, helpt mij de trage hemelen schragen. Draagt ze met mij! Laag hangen de wolken over de gronden - Varen voorbij! Houde' u de donkere steden gebonden In hun galei? Dof dreunt de zee onder de eenzame luchten Aan Hollands zij! Late' u die sterreke steden niet vluchten Diep…

Als de wolken zweven mijn gedachten langs Pruisisch blauw boven velden en wouden naar landen van fantasie. Over eindeloze zeeën blanke palmenstranden hoge bergen diepe dalen en kusten met ruige rotsen. Ik zie meanderende rivieren die stromen tot een waterval doorkruisen wouden en landerijen en vullen zeeën van kust tot kust. Dit…

we liepen niet maar waren genegen ons te verplaatsen tot nader order ongeacht hoe of zelfs maar waarheen door de uiterste grens van het buitengebied door de inboedel van hersenspinsels ongetemde denkbeelden en verhoogde rijbaanscheidingen we riepen niet maar waren verstomd tot de orde geroepen als tering tot nering…

troost is ook herinnering de foto van voorheen de warme liefde van weleer die zo plots verdween troost is de herinnering van het prentje aan de wand jouw naam die ik ginder schreef in het toen nog warme zand...…

De laatste aflevering van de nepflixserie 'Kabiniet', met als weinig verheffende werktitel 'Functie elders' heeft zelfs bij bubbelwatchers rond Haagse kringen voor nogal wat opschudding gezorgd, niet in de laatste plaats bij de gebeten hond met de grote hoed... __________________________________ "Het raakt mij niet persoonlijk," zegt R.P…

geen groter plaag dan onverschilligheid tegenover alles en iedereen. uitdrukkingen als: ze doen maar.... het kan me geen reet schelen... daar breek ik mijn hoofd niet over.... verraden die niet een hart van steen? moeten we die afgestomptheid met zijn allen niet vlijmscherp en onverzettelijk bevechten? hoe komt er anders nog…

O fortuin veranderlijk gelijk de stand der maan groter wordend en steeds hoger neemt dan weer af veracht het leven dat nu moeilijk is maar gaandeweg betijt (Fortuna, uit Carmina Burana; vrije vertaling) Zie ook het snelsonnet van vandaag, van Nico Noorman... ________________________________ De maan, zo blijkt uit al dit soort…

Ochtend: de wereld krijgt kleur en wordt levensecht -- maar blijft ongrijpbaar.…

wolken klonterden waar zij vroeger statig dreven voorbij verre luchten zonder ooit bevuild te zijn zij bonkten hun onlusten in ronkende donders en schichtten valse bliksems met gevaarlijke kleuren uit de aarde kroop angst als mens verterend ongenoegen uit het diepst van stinkende riolen in een wereld die zijn balans verloren…

ze kijkt naar hem weet van zijn spijt weet ook het is van korte duur kwetsende woorden gooit hij naar haar toe ze vangt ze op totaal overstuur bijtende woorden slaan een gat in haar ziel slopen de beschermende muur in haar tranen groeit het besluit er is geen samen meer dit is hun laatste uur…

Op zaterdag "zien" we de nieuwe maan De dag daarna begint hij aan het wassen Dat komt door dat gedraai om al die assen Toch kijkt hij van dezelfde kant ons aan Mocht u naar actuele linkjes zoeken Bij volle maan doe ik die uit de doeken…

Is hij er nog? Hij is er nog. Ik ga even niet meer praten, zegt hij. Elke stap lijkt nu de laatste. Het nieuw infuus, de ogen gesloten, de ogen open. Hij mompelt dat hij even niets meer zegt. Elk moment lijkt definitief. Misschien blijft hij, blijven wij, voor altijd hier. Is hij er nog? Hij ademt uit, is stil en ademt dan weer in. Hij is er…

gelukkig heb ik het altijd al geweten 't deugde voor geen meter over het hobbelpaard bijvoorbeeld dat we destijds nog zonder pardon bij het grof vuil hebben gezet deze daad blijkt heden ten dage nog een zeer ernstige vorm van grensoverschrijding te zijn maar hoe praat ik dat in gods heren naam ooit nog weer goed…

In de schaduw der zwellende zeilen verborgen Voor de maan, die de mast op de wateren mat, In de slaap van het licht, tussen avond en morgen, Stond ik, slaaploos, ter reling van 't reilend fregat. Toen verblindde mijn blik naar de einder ontloken, Tussen wolken en water een vuren kolon, Als van magische morgen, in 't zuiden ontstoken…

zoals korrels van zand worden geschud maar steeds duin blijven of woestijn of wat aanspoelt strand, druppels: regen of nevel of net nog wolk of waterval, stenen: berg of pad of huis en hoe kinderen graaien met open handen als scheppende kracht graag alles dooreenschudden en dat ze nog ontdekken zullen: er is alleen de wind…

Ooit gehoord in koude tijden van gestoorde autocraten en gestaalde sovjetkaders ijzer van het warschaupact smeltend in een lopend vuur van ottomaanse donaurijken timisoara ljubljana vojvodina novi sad dominosteen van de muur achter smeulende gordijnen mostar zagreb sarajevo banja luka vukovar ooit in koude oorlogstijden glaznost…

Met Valentijn hoef je niet per se verliefd te zijn. Het is voor mensen die elkaar het beste wensen.....…

mijn oude mobiel deed het al lang niet meer en toch was er nog die ene plotselinge keer de accu was af en leeg en toch bracht hij even z’n eerder vertrouwde beltoon weer teweeg dat kan toch niet dat kan niet bestaan het leven dat hem ooit verliet hoe kan hij toch overgaan het was mijn moeder al jaren dood ze zei: ik voel jouw verdriet…

Hoe vuil de ramen van de bus, maar toch hoe helder de hemel de gekleurde blaad'ren extra kleurden door het felle licht alleen tuurde ieder met gebogen hoofd naar 't licht van zijn mobiel, ook een man, die zittend met rug naar zon dommelend in slaap viel…

intens rode donkerblauwe en gouden stralen in de wolken als duisternis en licht elkaar omarmen in haar ogen twinkelen vrolijke leeuweriken passie rebellie gloed hoop en verdriet minnaar en geliefde ontstijgen tijd en ruimte mythische vogels worden van binnenuit verlicht voelen de stralende omarming van de zon het lied van duizend vogels…

We hebben allemaal een laatste uur Voor de een is het een verlossing Voor de ander zuur...…

Veel regen vandaag en triestige gezichten. Waar blijft de zon die kan verlichten wat donker is in ons gemoed en ons weer blij kan maken. Toch lokt van verre al de lente die geen mens kan tegenhouden. Soms kan een beetje dankbaarheid ons hart doen leven en ons troost ook geven. Er is toch veel waarom we danken kunnen: dat we ogen hebben en…

verzinkend in onze duisternis weten we de wereld wijken wat van de wereld rest het ruisen van de regen het suizen van nachtelijke treinen die door onze dromen glijden de warmte van ons eigen nest…

Dat is schaap Hans, ook Rita's man heet zo, heel gek -- is dat voor een mens!…

Avondlucht verkleurt vol van ruisend leven. Rust intens omkaderd.…

Denk ik aan jou dan lig je niet in de natte klei Van een kerkhof in Monaghan; ik zie hoe jij In een laan tussen de populieren loopt Op weg naar het station, of blij Naar de tweede mis op een zomerse zondag – Je komt me tegen en je zegt: ‘Vergeet niet voor het vee te zorgen !!!…

heerlijk wanneer mijn woorden de kleuren van je ogen in die blik van je veranderen ik heb ze op geschept wit geschreven en jij hebt ze geproefd met de kleur van liefde in dit ultieme samen herkennen de paden onze lichte stappen als we lachen om de kleinste grappen zij hebben hun stoepen getoefd met de mooiste lentebloeiers…

Wie niks van mijn en dijn blijkt af te weten, Maar zich graag als accountant afficheert, Die is dan wel door roem geobsedeerd, Maar kan die roem het beste maar vergeten. Die lukt het zelfs om bij het basketballen Door de spreekwoordelijke mand te vallen.…

Aan zijn zeer netelige draad daalt neer in de afgrond een kleine soevereine spin en schuift mijn lichaam terzijde. Het is een spin, die zijn landing opschort tot ik mij uit zijn kloof heb verwijderd. Zodra hij de bodem heeft bereikt, is dat het teken dat de rivier zijn bron heeft bestormd. --------------------------------------------…