Alle inzendingen over natuur

jouw bemoedigende lichte lach besluipt me ’s morgens vroeg onderbroken door de nog kale slaperige bomen van het naastgelegen loofbos het is een pogen mijn hart te gaan bereiken – o god wat doet dit mij goed dit wonder schudt in mij de zin van het leven weer los nooit vermoed dat die jonge lente al zoveel kracht in zich had ik duik…

ik heb je bloemen gegeven de kleuren brengen hopelijk het sprankelen van je blik weer tot leven je werd niet wijs van het somberste grijs uit de dagelijkse info waarvan zelfs de toon ijs gewoon laat smelten tot water juist in het plat gevaasde bloemennat weerkaatst de spirit die wij zo graag weer in je lach willen zien…

ik zag de regen dralen op een windstil moment of hij de grond in grote of kleine druppels zou halen in uitslag onbekend choreografen van het tegenwoordige weer hebben grafieken waarin pieken uit vele eeuwen staan en niet de getrainde blik van generaties alle luchten schouwen vaak ontbreekt de subtiele info die de natuur…

Ik zit te wachten en kijk om me heen ja daar landt een Kraai boven in een nog kale boom, hij is alleen Hij draagt een tak die drie keer groter is als hij zelf tussen zijn snavel wat gaat hij daar mee doen, transport voor een bouwkavel? Kijk,… ik denk een nest bouwen, want het is bijna maart met zo’n grote tak, maar ja een kraai is niet zo fijnbesnaard…

Maan openbaart zich Haar ronde schijf reflecteert Ze beroert mijn hart. Wanneer opkomende maan met rustgevend geluid weerspiegelt in het water, geeft ze stuk voor stuk prachtige schakeringen van allerlei kleuren maar ook haar vlakken en bewegingen laten zich meestromen met de golven van stilte en expressie. Dat schaduwen van enige ongeklede…

hoe mooi zeg gewoon hoe mooi ze groeien vanzelf ademen en leven dicht opeen en nieuw onder de donkere bomen de oudsten als gul gemorste melk of sneeuw sneeuw is er niet gevallen geen vlokken tussen de bomen dwaling van zonnevlekken maar plotselinge witheid wildheid van bloesems slaat uit in dit scherfje ongerept winterbos dat thuis en haven…

De bui is afgedreven; aan de gezonken horizont trekt weg het opgestapelde, de rond- gewelfde wolken; over is gebleven het blauw, het kille blauw, waaruit gebannen een elke kreuk, blank en opnieuw gespannen. En hier nog aan het vensterglas aan de bedroefde ruiten beeft in wat nu weer buiten van winderigs in opstand was een druppel…

de lente fluit iets onverwacht de vogels vroeg op t' liefdespad ik wandel stappen in het zacht genietend, van het bloeiend blad geen weg is mij te lang op een dag zoals vandaag geen gezeur alleen gezang ik vang het licht... zo dol zielsgraag mijn trein komt aan op tijd naar Brussel in een hel geraas ik voel dat deze dag ons…

uit de zee gekomen aan land afgezet je toen opgericht vol met te vervullen dromen voor een toekomst met een nieuw vergezicht toch altijd zal je gemoed onderhevig zijn aan dat van de zee voel je heel ver weg heel onbewust gedwee nog steeds haar eb en vloed…

Voor een heemling op van groen-blauwe zwaart’ Kwam ze opgelaaid uit een smeulende aard’; Uit ijs-kil gestapelde horden, Van bulten en bonken en borden, Van vormsels, gekanteld als zerken, Als schaliedaken van kerken, Uit stroken, banden en dammen Van muren, bedwingende vlammen. Aan het loden gevang ontsneld zij is; gevleugeld, Oer-oud gedierte…

Zij bracht de sigaret nog eenmaal naar haar lippen wierp toen achteloos het smeulend stompje langs de weg waar het wegsmolt in de mossen alle bossen, geruisloos gilden van getergdheid gesmoord door het stuk vuil dat weer verder liep…

zelfs op onbekende paden – hier vol vergeelde bladeren willekeurig voor mij uitgespreid zoek ik de weg naar het vertrouwde dat mij verbindt met een niet meer in te halen tijd het verbond van zomereik en winterlinde (wild het woud) vol oude volksnamen als lichtminnend sterrenmuur in tuilen bloeiend hemelsleutels boterbloem verguld waar ik als…

Vorige week om deze tijd, sneeuw ijs en kou een ritje leert: een weekje later, wat graden verschil en de kopjes van mooie tere bloempjes steken boven de grond. Hier en daar geel, wat paars met wit iets verderop een heel veld geel nee niet het gras maar bloempjes een wereld van verschil met toen! De mensen ogen blij, blijer dan met de…

laat de lente ontluiken opdat ik me kan verliezen in de boezem van Moeder Natuur mij te laven aan ongekende kleuren geuren zullen verleiden alleen nog omhoog te komen om adem te halen voor heel even lente overspoel mij…

Vleugels over mij Ik reik om ze te raken Een vrijheid nabij. Hoe een kokmeeuw met koptelefoon de verschillende luchtlagen glad en strak strijkt van waar vleugels rusten op zachte adem van een wind op hetzelfde moment reflecteert het portret in gerimpeld water waar de golven ruisen in ontspanning. Bovendien is het een knap staaltje zweefkunst…

alsof het water vuur is deze vroege voorjaarsdag lichtzinnig de onwetende blik die in gestold rood alleen schoonheid herkent uit granaten gestoomd trotyl – nog niet giftig ontvloeit het de bast van zeedennen? hier stroperig in de dorst van de sloot gesijpeld en ijs geworden. zichtbaar. het vuil van vergissingen zinkt weg na de dooi de diepte…

Wat losse vlokjes vlos als duivedons, Vol rust van dauwe en maanglans, dauweblank, In veel blank wittig licht... al meer en meer... Elk vlokje een vleugje rust uit Grote Rust; Elk vlokje een vleugje glans uit Woon van Droom. Stroom van wit licht nu... witte vleugeltjes, Sneeuwdragertjes in haastig liefblij komen; Alles gedempt, onwerklijk bij…

ik zag hoe jij het landschap verstrooide holle paden vervlakte wegen ontplooide je bracht rust in de natuur architectuur waar het evolutionaire hart nog driftig klopte juist een teveel aan blad maakte brokken die door de snelheid van leven vergaten schoonheid te geven waar rust de balans had afgesteld trof hart de mooiste jaren…

Amper kleurverschil tussen hemel en aarde, enkel gescheiden door de zwarte weipalen en het rag der boomkruinen.…

Ik loop naar buiten en zie meteen dat ik besta: mijn adem is een wolk. De deur van de schuur snurkt nog en mijn fiets heeft geen zin om mee te gaan. Het wil sleept een beetje en de ketting hoest, maar het moet. School bestaat ook in de winter als het guurt en de de dag lekker uitslaapt onder een deken van nacht en mist. en dauw…

Eindelijk weer een waanzinnige winter Een koude winter met sneeuw en ijs Met heftige storm en sneeuwduinen Maar ook met windstil en de zon Ik warm me aan die hemelse bron Ik kleed me wel op hevige vrieskou Ik voel me zo prettig in m’n element Door de elementen van die natuur Beter dan welk medicijn dan ook Gaat ver boven welke drugs voorhanden…

Vogel zit op tak uitwisselen van een taal streling voor het hart. Wanneer uniek lichaam reist in hemelsblauw waar hals uitgestrekt hangende poten krachtige vleugels en zich met borst toeleggend lijnen en figuren tekenen om er even tussenuit te trekken, glijden en zweven boven de mooie, veranderlijke aarde. De landelijke omgeving met…

net... witte vlokjes met lief hangende kopjes, lijken te schreeuwen ons voetjes voelen klompjes wel...laat het nu maar sneeuwen!…

sinds tijden kijk ik weer van dichtbij naar die zonderlinge maaksels: de schorshuid diep gegroefd ruwe gravure van droog-ritsen wirwar-stroompjes doorsnijden winden zich waarin kermesrood een rondhangen traag trekken van vuurwantsengewemel stamopwaarts voortschuift tastend voelhoorns volgend aldoor snijdende honger drijft hen van ver…

het mooiste uit de lucht in alle soorten en alle kleuren zie ze loeren zie ze speuren slaan alles gade, op hun vlucht. wintertuintjes zullen bloeien van sentiment, liefde en veel emotie wat aanvoelt als verlichting, een devotie geen iemand kan zich daarmee bemoeien. Ja ,deze wonderen maken mensen blij in een tijd van afstand... en eenzaam…

De mist, uit zilverpeerlen als geweven, laat in de rozige uchtendschemering, de helling langs der grauwe heuvelkling, zijn golvend waas naar 't Westen toe verzweven. Ter kimme heeft, uit donzen wemeling, een rozewolk heur gouden wiek geheven. Door 't dorre hout, waarin de druplen beven, schiet de eerste schicht zijn schelle schittering.…

Als goud het groen zacht raakt, zich plooit en vlijt, haar teder streelt en liefjes kust, daar aan de einder, de verste verte, waar je je ogen lichtjes knijpen moet, daar waar het blauw troebelt in roze avondrood, wordt de dag in slaap gesust…

Van achter het raam zie ik de sneeuw mijn kleine wereld verruimen. De stilte groeit mee, ook in mij. Al lang geen kinderen meer die opgewonden gillen of per se naar buiten willen. Ik blijf dus maar staan om van achter het raam intens te kijken naar het geluidloze wit. Alles lijkt zo perfect. Mijn vrouw vraagt, licht verwijtend…

Het blijft uniek, zo ongeëvenaard..... De band van een ruiter met zijn paard. Natuurlijk maakte de zon het met haar prachtige stralen nog mooier. Er waaide een bijzonder koude wind, maar het was wel schitterend. Een kitesurfer durfde het aan om over de hoge golven mooie sprongen te maken. Het is prachtig, hoe de zee ademt…

ik val als een blok voor de afgelegen Rockall rots in de Atlantische Oceaan solitaire granieten top van een gedoofde vulkaan rots van stavast rots in de branding als opgezweepte golven in de storm haar overspoelen de hebzucht zwemt krioelend onder haar het laat haar koud ze blijft wat ze altijd was: Rockall rots niemandsland…