Alle inzendingen over psychologie

Er was een man die verzen schreef, en drie keer duizend had geschreven, tot er hem niets meer overbleef om nog te schrijven of te leven. Hij zat daar, grijs en zwak en ziek, te mummelen en stil te wenen; toen hoorde hij wat hoornmuziek, en rees voor God gauw op zijn benen. Blijf zitten, zei hem moe de Heer, Ik kom maar even met je praten…

Wilt gij wijs worden, Jan, let op mijn onderwijs; Indien gij zwijgen kon, zijt g' al half wegen wijs.…

Op televisie werd onlangs bewezen -Soms is het medium nog niet zo gek Smijt het eens niet met veren en met pek- Dat je van trauma’s zeker kunt genezen Dat de herinnering uit lijf en leden Vervaagt en dan uiteindelijk verdwijnt Er afstand tot het gruwelijks verschijnt Het voelen weer uit het gevang kan treden Het is een zoektocht om te…

ik was even weg en huisde elders niet dat ik mezelf kwijt was maar vertoefde nabij kwelders en schorren kreken en blauwe luchten en zocht mezelf en terwijl ik dat zeg zag ik velden vol uien, neen, zij waren nog ver van een dreigend verdorren wel deed de lucht mij drukkend zuchten ik zocht mezelf, op zoek naar mijn middelpunt wilde het…

Gelijk een bloem, zo teder is ons leven; Het vliet daarheen, gelijk een snelle stroom; ’t Ontwijkt de mens, gelijk een vlugge droom, Die ’s morgens flauw slechts voor de geest blijft zweven Ene enkle nachtvorst kan de bloem doen sneven; Een felle noodstorm geselt vaak de vloed; De droom benauwt en foltert soms ’t gemoed, En doet de sluimerenden…

Tussen de zerken, lezend het verleden Van deze kleine stad, waaruit ik kwam, Waarheen ik telkens wederkeer, vernam Ik achter mij stil wandelende schreden. Verwonderd zag ik om. Even beneden Het kruis in 't midden draagt een vrouw een vlam. Dit stenen beeld, vlak naast een treurwilgstam, Stond of 't gereed was, op mij toe te treden. Geen…

Verhanging Waar ik van fantaseerde Heb jij het vannacht gedaan Waar ik toen fictief sneed Heb jij je net verhangen Waar ik mezelf hervind Werd jij nu afgevoerd Waar ik weer Leef Bleef jij willoos in leven…

Nacht en stil is 't, om mij heen Al 't gewoel des daags verdween. Slechts de lieve maan beschijnt Mij, door zorgen afgepijnd. Duizend tranen zijn gestort, Duizend zorgen afgekort: En, mij arme, die hier lij, Is de middernacht zelf blij! Zachtkens juich ik in mijn deel, Mij is alles evenveel. Niets van 't geen het oog bekoort Is er,…

je sjouwt dezelfde zware lucht als je moeder, zeggen ze vaak gelijk als zij draag jij je hoofd net zo naar beneden draagt ze op afhangende schouders haar opgelegde levenslust; het heden en misschien haar verleden je loopt als je broer met je armen strak langs je lijf in je handen (als een licht gebalde vuist) een sleutel die naar de…

als mijn wereld dreigt zich voor haar taak te verblinden waar ik als door de tijd heen vaak van wakker lig lijkt een er geen toekomst, is het als het ware tossen of een dichte mist trachten op te klaren wijl ik diep de adem bevries of het vocht zacht of ongeremd laat gaan dan wel dwangmatig zoek naar de uitkomst al vele mijlen verder, zakt…

Ik verblind je met mijn buitenkant. Want binnen is slechts duisternis die men, zelfs door mij te breken, gelukkig nooit zal zien.…

jij volgde mij verschool je achter iedere boom ik zag je schaduw van opzij en herkende daarin je schroom om mij aan te spreken was het plagen of ontdekken wat mijn houding zou zijn wilde je iets in mij opwekken ofwel speelde je de schone schijn wilde je iets losweken dat in jezelf besloten lag maar opzag tegen een eerste woord de tijd…

Ook wij beitelden wetten in Cordoba’s muren, in sermoenen en betogen werden waarheden gesmoord. We dronken de Montilla wijn tot in de late uren, in Moorse arabesken werden vriendschappen vermoord. Op het torentje van de Mezquita kon je haast alles zien; morsige toeristen, het mooie dal en bovendien het hunkeren naar gisteren, het vervagen…

Als ik Applaus En bevestiging Nodig heb Denk Nodig Te hebben Van de Buitenwereld Doe ik Die dingen en Ga ik Die weg Waarvan ik denk Applaus Te krijgen Hierdoor Dwaal ik af Van mijn Eigenheid…

Zomaar wat gedachten en ideeën Ontstaan op het kruispunt van wegen Miljarden ondoorgrondelijke ondoorzichtige onzichtbare onduidbare ontelbare onoverzienbare (van onachterhaalbare weeffouten voorziene) Gedachtenweeeën In het gereduceerde universum van de mens, De menselijke geest, Zich ergens ophoudend Tussen twee grote helften En één schors…

Het is al gebeurd dat ik 's nachts in bed even licht heb gemaakt om mij even te zien. (Ik durf zelfs pas ontvangen brieven ongeopend posten, om nogmaals de bestemmeling te zijn.) Ik denk dat ik mezelf uit het zicht heb verloren en halvelings zoek ben geraakt in het ergens. Want elke dag vind ik het steeds maar vreemder mij te betrappen op…

Niet in de scholen, neen, heb ik gevonden, En van geleerden, och, weinig geleerd; Wat ons de wijzen als waarheid verkonden, Straks komt een wijzer, die ’t wegredeneert. ’t Leven alleen is de school van het leven, Levens–ervaring het heilige boek, God! door Uw wijzende vinger geschreven, Daar ik niet vruchtloos de waarheid in zoek.…

Soms ontstaat iets zomaar zonder plan of dadendrang Brainwave woorden beelden associërend neemt de drang der daad de draad op in polychroom getouw van hersenweefsel Doemt plotseling iets op, passief en ongebruikt quasi nutteloos long time no see geen mestvaaltvod De zolder van het tijdeloos geheugen zo…

uw wond behoeft daglicht en frisse lucht en een zachte omzwachteling voor de nacht hoe verdraagt een open wond de pijlsnelle doorboring en dan de afgewende blik in messcherp licht het advies averechts misschien alleen licht en lucht van de nacht om het trauma toe te dekken alleen overdag vluchtige blikken op…

In 't land der dromen in het dromenland, het is als kindren badend in de zee, met het gekniel van lichtvrouw in gebee, de lichte armen hoog op de zee, want er is gezweef van bove', en van de kant ruist donkere muziek in om de vree der wereld, der zonneberuiste stee, en maakt het een verward doorzocht droomland. Zachte dromen maken een…

We reden een uur lang door het doolhof van de Botlek, langs kokende ketels, hoge hijskranen en donkere sissende pijpen. En ergens, tussen al dat grauwe grijs zagen we een kleine ronde buis flonkeren die op ons netvlies bleef branden en niet verdween. Opeens schoot het door me heen: de Botlek is ons zenuwstelsel en die rode buis…

kort zijn mijn gedachten enkelvoudig is mijn geheugen gevuld daarbij heet in de kuil vallen verwachten het sluit aan bij menselijk ongeduld gevuld met onwaarachtig verzachten de zon schijnt door mijn venster en zie het groen van mijn tuin ook veel steen op elkaar gestapeld aan de overzijde daar wonen mensen die kijken naar beneden, schuin…

Mijn liefste, ook vannacht heb ik veel gedronken. Terwijl je te bed lag en eens te meer genadig sliep was ik bezeten, in diepe dronkenschap geklonken alsof er iets of iemand dwingend naar me riep. Zo schuifelde ik besmuikt door kamers en vertrekken op zoek naar wodka en staartjes rode wijn en trachtte de oude dagen op te wekken van helder licht…

In het licht van deze volle maan luister ik niet meer naar de letters, leg de woorden als mijn kleren af en vind in hun schaduw mensen die met mij bewegen door de straten, maar niemand houdt echt mijn hand vast – enkel in de vorm. In dit licht geen kleur meer, maar nog wel de huizen, bevolkt, verdraaid, groeiringen van een stad, nooit…

O, pluk de donkre rozen vóór zij dorren. En kus de lentewind: hij waait snel over. Geen tweemaal wandelt gij onder 't zelfde lover. Machtloos als al uw vreugd is al uw morren.…

Wetende en toch steeds weer verbaasd dat het vertrek van de trein die naast je staat je stilstaand rijden doet. Dat uit het fototoestel dat de vader achterliet, hoe hard de grimas ook een lach betracht, geen vogeltje vliegt. Dat het verwijderen van een tegel, jaren geleden in de tuin gelegd, toont hoeveel leven zich aan het oog onttrekt.…

het vooruitzien is gestorven ik zoek naarstig naar het heden had ze ooit verworven soms zelfs krachtig beleden de ochtend kent thans geen gloren het licht voelt als verdoofd wanneer word ik opnieuw geboren en door wie wellicht uitgeloot ik heb weet, dat ikzelf zal moeten herscheppen het lijkt nog reiken naar een te hoog gewelf of op…

Ik ben geen plant: ik wil geen rust ’k Ben jong – en van mijn tijd, Brenge ieder uur mij leed en lust En telkens nieuwe strijd! Als ’t plan wordt een daad, Zonder raad of beraad, Als ik liefheb of haat, Als ik schrei, als ik lach Wel honderd malen iedren dag, Dan ben ’k ’t leven mij bewust, Dan leef ik eerst naar hartelust, Al…

Bij het houden van haar lichaam, vast als een kind dat aandacht vraagt, maar dan zwijgend, moeizaam lachend, zie ik hoe een leven langzaam uiteenvalt tot stof, tot zand, door mijn vingers, als water in een rivier die rondgaat, eerst ondergronds, dan omhoog over land naar zee, het strand nu stil en rood. Zij traant, ik troost. Met gesloten…

Zo had hij het vooraf uitgedacht, op een koude voorjaarsdag in mei zou hij lichtelijk verwaaid en in vermoeide tred naar de periferie van zijn peergroup strompelen. Zijn ego, thans onbarmhartig geklemd in zijn bekraste armen, zou hij afleggen. En later in de sterrennacht, een versleten hond blafte nog even vergeefs en schier overbodig naar…