Alle inzendingen over Mier

Niet dat hij het nu graag wilde hij sprong genoodzaakt in een domme vlaag En beneden aangekomen was er geen moer meer aan te doen Alles kapot en gebroken dood, hij had het niet moeten doen Zijn kinderen vieren geen kerstfeest vinden het ongepast Pappie was verscheiden alle feestelijkheden afgelast Doch in de lagere regionen o.a. een mieren…

Mijn buur maait ijverig zijn gazon de stilte stuift uiteen en decibels doen mij als een krekel uit zijn zomerdromen springen voor de mier. Alles kortgewiekt vliegen de laatste zonneresten als gefnuikte bloemen verstrooid in het rond. Aangestoken start mijn overbuur zijn machine met vermanende vinger de laatste droge dag.…

Ik heb rozen zien verwelken mieren die bleven hopen bijen zich te buiten gaand aan rozenkelken en in gelukzaligheid onder dopen Heb me door wolken laten bedriegen me mooi weer voor laten liegen en gedurende al die tijden heeft het leven me stiekem van jong naar oud laten glijden In de gaten had ik het niet maar het was mooi en ik was blij…

Vlak boven het water blijft de zon hangen De oude mensen kijken met romantische gevoelens naar ons op de rotsen waar we elkaar voorlezen Zij zien de mieren niet alleen onze jonge lichamen en ze denken de hagedissen erbij Op zee klinkt een misthoorn maar er is niets te zien tot ineens om ons heen de badgasten op de blokken beton worden…

Als ik tijger in de nachten, als ik poezel 's morgens vroeg, als ik vogel als 'k uit school kom of ik kater na de kroeg, als ik mier tijdens de regen, als ik aap terwijl ik lach, als ik ezel bij een tentamen of ik muis weer eens te zacht, als ik nijlpaard bij wat lekkers, als ik vlinder in een droom, als ik olifant om aandacht en ik…

Bentegras en heidestruiken De geur van zand ruiken De adder helemaal opgerold Genieten leuk hier buiten Kraaien kraaien bij het bos Ik vlei mij neer op het mos Ik hoef niet op rijm te dichten Maar nu voel ik mij lichter De meeuwen krijsen rond Maken de herrie bont Je hoort geen vogel fluiten Mieren bijten in mijn ….…

ik ben niet bang voor langpootspinnen ook duizendpoten vrees ik geen want elk gedrocht heeft naar ik meen het recht whatever poot te minnen Ik word niet warm van pissebed noch kou bekruipt bij vette maaien een lintwurm durf ik heus te aaien ik neuk zelfs mier niet zonder pret nooit gilde ik mij hees of schor nog nimmer ging ik vlak gestrekt…

wordt eindeloos verschoven in het wit van het licht er kan geen winnaar zijn als ze het bier maar drinken tot ze lachend naar buiten gaan iedereen is zo duidelijk wat hij graag wil wezen dat het scherpe licht geen pijn doet maar afgietsels maakt voor later later als de regen schmink van het gezicht veegt als ze dragen als de mieren…

Mieren verleggen in colonne hun weg. Even roert de wind een wolkje door mijn beeld. Oh, mijn zusje. Haar blonde krullen blauw gestrikt, in de armen van mijn vader, die haar draagt naar waar de zon doorbreekt. Terwijl een druppel het waagt uiteen te spatten op de tulpen, zojuist geschikt.…

Voor Simone Begin zomer en de zee een opengebroken kweepeer de lucht als een kind z'n ballon hoog boven het water Onder de parasols als gestreept snoepgoed mieren van mensen en de gulle lach van de baai heeft gouden tanden Kind met het gele emmertje en de vergeten vlecht je mond is zowaar een klokje de kleine huig de kleine klepel…

van het dorp verpozend aan de brede beek de kerktoren vouwend tussen de rimpelingen zie hoe de lucht zich ontdubbelt zich buigt naar het water blauw en zilveren linten drinkt en elke horizon inslikt de huizen samengevoegd tot een vloeiende wereld van inkt wars van elke dimensie en ik voelde me verwant aan het strepen trekken zoals mieren…

Vandaag ben ik nog krekel, doch morgen ben ik mier, die overmorgen al zijn hekel – uit zijn reserves in de pekel – aan apropos, atoom en spirocheten postuum zal zetten op papier. Adieu! Wie weet of ik niet zal beklijven door ’t schrijven van een later lied, of ik het schrijven zal of niet. Zinloos of niet. Levend of niet.…

De alom bekende kleine zwarte mier bouwt geen aarden kastelen of dennennaaldpaleizen als haar grote verwanten onder wijde velden in stadstuinen tussen straatstenen zijn talloze nietige kamers verspreid die arbeid en adem van het grondleven sterken dit onnaspeurbare rijk der luchtige korrelkelders vol krijgshaftige boerenvlijt streng…

Kon ik het maar uitbannen: die domheid van een rund de koppigheid van een ezel de luiheid van een zwijn de schichtigheid van een wezel wat zou ik graag vrij van al die onhebbelijkheden zijn als het maar had gekund was ik maar zo werklustig als de mieren zo sterk als een beer zo listig als een vos dan kende ik geen problemen meer dan…

- als een opgewarmd reptielen-mens verdubbelt ze haar snelheid– – een gierend projectiel in alle haast van haar bestaan– – in de spiegel ziet ze honden rennend bijtend in hun staart ze heeft– – geen tijd om goed te kijken– – als een vollevaartig-voertuig raast ze niets-ziend door de straten– ..langs de steen waar de mier slaapt.. .…

geen hemel na het wijlen hoewel ‘t soms dromend prachtig lijkt wanneer je over `t randje kijkt niet verder denkt dan even keilen De dood mag mij wel deef’nitief anders zal ‘k geen rusten vinden ik heb te veel verraden vrinden (beloofde trouw aan menig lief) Ik wil nog wel een uitleg trachten verbeeld je haar`ge legers spinnen mieren…

- de mieren waar wonend in hun paleizen als een mens in zijn verbeelding -; wachten zij op regen en graven dan verder: het puur kristal is hen zand geworden.…

Zwarte broddellap Vastgezet op alle vier de hoeken Iemand Liet de grote steek Vallen die ruimte Laat voor een scherm Dat ontbreekt Niet diegene die Er bloemen op borduurde In wit, diepblauw en geel Ook niet de mieren Die snelle stekentellers Zelfs niet de grote juwelier Die zijn druppelstenen vasthaakt In de draden Losjes, edelglanzend…

Een boom temidden van dieren die knabbelen aan mijn bast, herten, konijnen, eekhoorns en mieren, voelen zich bij mij een welkome gast.…

IJverige mier die met dode vliegen sjouwt wordt een centaur. Naast mijn schouder loopt een vriend die niet meer bestaat, straks word ik ouder. Ganzen in vijvers, wat kunnen ze foeteren, bemoederen kroos.…

met poëzie bouw je geen versterkte burchten, noch ivoren torens waarin jij je kan verschuilen om vanuit de hoogte meewarig neer te kijken op het gewroet of geknoei van nietige mieren. wel zorgt poëzie voor kleine stapstenen naar anders en beter, waar minder dan meer wordt voor de onverzadigbare proevers.…

we grasduinen door onze kleine grote geschiedenis als een vloed mieren worden we gedreven door een onstuimige zee van herinneringen die heen en weer beweegt door de snelheid van onze woordenvloed soms proeven we in die grote kleine geschiedenis de smaak van gal als een steile met ijs bedekte oever opdoemt en de stroom haar…

IJverige mier ze sjouwt met dode vliegen wordt een centaur. Naast mijn schouder loopt mijn vriend die niet meer bestaat, schaduw wordt steeds ouder Ganzen in vijvers wat kunnen ze foeteren, bemoederen kroos. Zon beschenen steen, heet zonder af te koelen, zijn in ons, in het nu.…

Ik zit te mokken mieren melken, altijd weer dat rot humeur Steeds maar zeveren zeiken zaniken zwetsen ziemelen en gezeur Ik heb koppijn ben chagrijnig heb een kater ben niet fit Kan wel janken huilen schreeuwen, ben zo triest ik heb geen pit Ben uitgekookt geirriteerd gevoelloos en zo treurig En als ik niet verzieken kan dan ben ik sikkeneurig…

Een koolmees nestelt in ons huis, de poes speelt met een muis, de mieren smeden een komplot, een vink zingt daverend tot slot: hiep-hiep-hiep, hiep-hiep-hiep...…

Weer ging onze aandacht naar ‘t pad waar een stroom van mieren overstak, zij elkaar even ontmoetten, iets leken door te geven, elkaar aan te raken, waarop ze verder gingen Sommigen zijwaarts We moesten voor wat fietsers ruimte maken die die zwarte stroom niet zagen Daarna keken we hoe alle mieren, niet eens overreden, gewoon verder…

Zuchtend dragen zware balken het plankier waaronder een halfduister oplicht muizen ritselen hun dag bijeen, een mier heeft het dagelijks wonder weer verricht Verpoederd stuift het vale zand een kier verwelkomt een laatste bries innig wikkelt de spin een hand in draden van voorgoed verlies Vond het maar ruimte om te kruipen bedompt en verstomd…

Spreeuwen kwetteren dat het lente is de tuinmeubelen tevoorschijn gehaald en in de zon gaan zitten kijken naar de mieren die een autostrada aanleggen op ons terras Later, binnen, het strijklicht over de anemonen rose en paars gloeiend in de lenteavond ik dacht: God is een natuurkundige formule die het licht over de bloemen breken laat Nog…

botte bijl van mij ook slijpen een gruweldaad is mijn verdiende loon na twee uur wachten is het doodgewoon dat uwerzijds de nood begint te nijpen vergeeft u mij dat ik geen stempel zet het zijn dan wel de juiste formulieren maar ja, het recht moet immers zegevieren het is de plicht die deze daad belet eh nee, ik paar met komma’s noch met mieren…

De stilte die hem als de nevel zo intens kon omringen, verhuld in woorden die niet werden uitgesproken, die als mieren uit de lijn waren gebroken. Als kinderen waren ze de uitdaging aangegaan met het prinsesje dat alle woorden kon afslaan, Eén teder gebaar had ze nodig om zijn stilte te bedwingen.…