Alle inzendingen over Straat

Tranen Drukken Achter mijn ogen Zoeken een uitweg Op een doodlopende Straat De enigste manier Om te druk Te laten verdwijnen Is mijn ogen te sluiten En weg te gaan…

Achter de hagen van soldateske coniferen Beland in het kunststofameublement Is veel te vertellen Geëindigd in veel te verzwijgen. De kinderen groeien En de herinnering aan spannende aanbiedingen In de folders Zitten in het behang stil en bloemrijk En het geluid van de leidingbuizen 's nachts De regen valt op de grinttegels En de zure…

Elkaar zomaar omhelzen op straat, dat kunnen we vergeten. Hand in hand naar buiten lopen, ook dat is voor ons verboden. De gedachte dat jij ook van mij houdt is fijn, maar vaak ook moeilijk en doet me pijn. Hoe het nu verder moet? ik zou het echt niet weten. Maar ik weet wel: ik zal je nooit vergeten.…

Tijd voor je gezicht dat mijn baan bepaalde hoe je gericht door mijn buskruit maalde van mijn lach naar mijn oor het mes doorhaalde Ik schrijf niet uit verdriet maar ik kan het niet laten inktwolken aan te stippen tot zwarte gaten je naam zuur te laten druppelen op zompige straten De blik in je ogen doet de zon op mijn ziel dalen tot je licht…

geen ooghoeken op straat maar tochtige kou en recht getrokken lijnen met vochtige doeken zou ik steen willen weken bleke harten en kroes willen smelten…

En ‘k draag, door straat en stegen, mijn klagend orgel heen, en voel me, in ’t drukst bewegen, zo moedermens alleen.…

De oude straat is niet erg breed, toch splijt de avondzon 'm in twee delen: links mag het licht de wand nog strelen, maar rechts is de nacht al compleet. Dat zie je vanuit de zuidkant, maar kom je uit 't noorden wellicht, valt het omgekeerde in het zicht.…

De stad dompelt zich in plezier tassen en winkelende etalages terrassen vol riet van lentebomen het plein met overvolle kraampjes de straat bezaaid in volle glorie badend in zonlicht en opgejaagd ik zie vrouwen met holle ogen de begeerte is hen voorbij geraasd mannen met vergadergezichten witte hemden en grijze sokken op het bankje aan de…

ik had veel in mijn mars maar kraamde lachend blijdschap en verbazing op gezichten heb toen niet goed op de centjes gepast troubadour leek mij wel wat met zang en dans de mens vermaken liedjes uit het hart die de pijn vervagen van de lange werkdag dagelijks langs herens wegen gaan in zon en regen staan de herberg met een warm…

je vraagt me soms de weg naar een straat die niet bestaat eentje zonder einders en verwijt me dan nors mijn stad niet te kennen morgen ga ik muren kopen en neem je met me mee wat eten en wat drank opdat ik je ter plaatse laat met wat stenen om je heen misschien geef ik nog wat lengte voor een aanloop lang genoeg dat je hoofd genoeg kan…

Op straat, plein en zeg.…

In de Liesgrasstraat is het heel fijn Kinderen willen echt samen zijn Spelen met elkaar Groot tof feest elk jaar Echt genieten in de zonneschijn…

Kanariefokster heeft steeds haar oordopjes in, behalve op straat...…

Toen ving het huis in d’ andre straat langzaam te verdwijnen aan. Nog even dreef de zwarte klink en ook de boer zijn bovenhelft boven het mobiel gewelf. Een week nadien, ‘t was wasselijk weer, bewoog nog slechts zijn norse kop over de wiegende maïszee. En opgelet ! nu volgt het dak, het zinken zet zich door.…

Kom in deze straat, de laatste straat, en ga van huis tot huis. Kom binnen, loop alle kamers door. De weg is smal, het dek van zand, de gevels zijn gestut, de panden krot verklaard. Hier wonen goede mensen, elke stuiver wordt gespaard.…

Schoon is 't geslacht der mensen, daar ze lopen, Hoge gestalten door de straten voort, En vrouwen dalen naar de brede boord Van de rivier in 't midden, dompel dopen De kannen in het water, hel omdropen Van 't schitterende vocht, - een enkel woord Wordt helper-vliegend door de lucht gehoord, - En heel de stad…

Zuilen van regen beroven me druppelsgewijs van licht in de ogen het plaveisel glimt een galerij van bomen ik spoel kleurloos weg onder een veelheid van silhouetten Deze vochtige wentelwereld ruikt naar een tekening in vettig grafiet De wereld komt naar beneden in doorweekte vellen huizen smelten weg in een wassen schildering het warme vet uit…

nog ziek En ach ja, al die volbrachte studies Havo, diploma het is niet zo relevant Nee, jammer men vond het maar zo, zo Helaas niets voor aan de lopendeband Dus stond hij nu vakken te vullen De melker vroeg om de kamerhuur En eten thuis, ja zoals voorheen Kleding, dat was een ander probleem Maar toch, hij had gestudeerd Nee, niet op straat…

en dan, het is zo geschreven omsluiten wolken de zon, plengt de hemel bittere tranen, huilt de wind door kieren en gaten al dat er is gebleven, glimmend beregend, de stad en haar straten…

Als het het enige was dat hier lag, als de stenen hier niet lagen en de wielsporen, bierblikjes en lichtvlekken, als het niet zo nodig iets moest zijn zou het nu gaan bewegen. Het zou op zijn kop kunnen gaan staan. Het zou op zijn tenen uit zijn uitersten glijden en het zou je inpakken in een kudde vlaggen, fietsen en melkflessen, mooi…

Melancholische smartende klanken Onduidelijk gezang van een zwarte man Iemand laat een mondharmonica janken Uithalend kreunend, spontane jam De blues klinkt galmend in de straat Leed doordrenkt met een hete traan Ergens valt een ritmisch geluid in de maat, Handen die op een houten kistje slaan Meer en meer mensen komen kijken Zachtjes meezingend…

Ik kijk neer op de stille straat. In duisternis. Waar niemand gaat. Van nergens komt meer één geluid. 'k Sta met mijn hoofd tegen een ruit. Wanneer gaat die lantaren uit? Eén lichtkring op wat vunzigheid. Dat goor is met die gloor in strijd. Daar gaat zelfs geen verloren meid. In mij is net zo'n stille straat.…

Ergens in onze straat zijn de katten, zei je. Ik zal onze straat nooit meer normaal zien.…

oliebollen en appelflappen klaar de laatste avond van 't jaar een droge periode was door de meteo niet voorzien regent nog steeds, klok slaat bij ons juist halftien over twee en een half uur zijn de rapen gaar de laatste avond van ’t jaar twee orakels die op televisie lijken te bedillen uit het venster zie ik een brandende en belegerde straat…

Schaduwen van wie er gaat ingedoken over straat, kleren, hoofd en voetenhak weggeëffend, grauw en vlak als lei.   Tuin en schutting allebei, heesters, perken en jasmijnen opgetild in een verdwijnen en het uitgerafeld pad heeft ook zijn stil verlies gehad.…

ik reed vanmiddag door de kerkstraat en wie schetst mijn verbazing, daar stond een kerk. ik reed verder en kwam terecht in een dorp en wie schetst mijn verbazing, op het bord stond: dorpstraat. ik sloeg rechtsaf en kwam in de esdoornstraat en wie schetst mijn verbazing, er stond niet één esdoorn. ik sloeg linksaf een zag een paar…

Langzaam glijd ik weg met jouw kus vol ongeloof in deze straten.…

Jij sloeg bruggen over de Amstel en sleep parels van pleinen Slenterend door grauwe straten voel ik onvoorwaardelijk geluk Elke klinker kennende zal ik toch gaarne in jou verdwalen Trekt aan mij als een magneet en heelt al mijn wonden Zoveel moeten zoeken maar immer gevonden Liefde kwam en liefde ging jouw warme jas telkens gevoeld…

door herfst, verdriet en wind en mensen droef verdwaald zijn daar weer even kind de kerken zijn verlaten door geesten zonder adem maar in de mooiste straten heeft de ziel zijn eigen adres.…

Ik kijk neer op de stille straat. In duisternis, waar niemand gaat. Van nergens komt meer één geluid. 'k Sta met mijn hoofd tegen een ruit. Wanneer gaat die lantaren uit? Eén lichtkring op wat vunzigheid. Die gloor is met dat goor in strijd. Daar gaat zelfs geen verloren meid. In mij is net zo'n stille straat.…