Alle inzendingen over gans

De boze man onder je bed is verjaagd Er kan je niets meer gebeuren Nooit meer in je leven treuren Niet meer door angsten geplaagd Het boze wordt altijd door het goede verteerd Je ogen fluisteren je heldere werkelijkheid Het aloude verhaal gevormd door kindeerlijkheid Door beschermengelen zorgvuldig beheerd Kon ik maar terug naar mijn eigen…

buitenkant wist ik niet hoe snel ik binnen moest komen om te raken aan je gedachten en je nog miraculeuzer zijnde dromen puzzels gemaakt er alle woorden mee gelegd zinnen met vele soorten emoties uitgediept en op hoogte hun doorzichtigheid vol liefde bekeken toen mocht ik pas de brug slaan naar jouw hart in mijn verlegen gaan…

De bloem is nu eenmaal gaan bestaan. Dat de zaden zo veel zouden brengen, konden zij ook niet weten. Maar we zijn meegesleurd in een paradijs voor het eten van de verboden vrucht. Nu is het te klein geworden om nog over te kunnen struikelen. Het is al te laat geworden om de tafel af te ruimen.…

laat je mij dan gaan?…

ik heb alle stukjes van mijn leven een plaats gegeven deeltjes vroeger en nu van jou en mij geregen aan een rode draad die kenmerkend is voor mijn uniek bestaan en onderscheidend gaan naast de kleur bindt ook synthese in specifiek vergelijken ik heb al jouw selfies bij elkaar gelegd jouw rode draad heeft het paradijs gehecht…

Je auto, de eeuwen oude boom die niet eens wilde meegeven de snelheid, waar jij voor ging kostte je meer dan je leven Genoeg tijd hoopte je nog te hebben maar vechten tegen tijd is zinloos jij leefde nog meer dan hard en je lichaam was te broos En ik weet het heel zeker jij bent kwaad op die boom vergeef me mijn gedachten maar zo was…

Ik wil met jou mee Mijn ooghoek Ziet je dansen Ritme van de zee Ziedend van smart Duinstruin ik Verloren aan jouw hart Bevroren zijlijn Golf overspoelt Bewustzijn Ik wil, onbedoeld Heel mooi met jou mee…

geheel bewolkt sjokt amos zonder tas de zanderijen door de wijzen zwijgen de duinen golven grauw en stug en roepen rwanda op heuvel na heuvel krankzinnigheid de kardinaalsmuts kraakt van verre gebeden de zachte berk slaat in de wind het mededogen ------------------------------------------------ zonneleen 37 zie www.abelstaring.tk…

Wij waren een voorbij aan het herhalen. Het was te mooi om waar te zijn. Blijft slechts herinering aan waar je woonde: achterkant, huizenrij. Ik voel mijn tranen.…

Mijn zijn is bij uw doodgaan ten onder gegaan. Bij uw opstaan kwam ik te voorschijn in de zonneschijn. De nacht zal bij 't opdagen van uw vuurwagen tot 'n waas vervagen : dan zal uw pracht stralen van kracht.…

heb mijn dekbed uitgespreid op de bank, wil niet naar bed maar wel lekker slapen en morgen twee katten die mij in beweging beletten op te staan schoot en knieholte bezetten zo wil ik wakker worden…

heden gebet in pijnlijke mist, gebarsten krachten, als versplinterd geboortelicht uit een redeloze reden je voeten nog wel geaard steunen zwevend jouw gedachtenlijf: gezwollen in verhulde leegte en gedroogde rimpels je ledematen stijf jij bent de dood in levende lijve het genade brood gebakken met ongewenst zaad ik laat je gaan…

Het leven is één groot feest toch zijn wij niet altijd blij onze steming is ook wel eens bedrukt dat hoort er nu eenmaal bij anders was dood gaan nooit gelukt.…

ik heb me mijn hele leven al bezeerd aan prikkeldraad ik wist dat het er was en mij een slechte uitdaging gaf ik kon het nooit weerstaan moest altijd weer tegendraads gaan halen en schrammen waren legio er was altijd een bloeder in de regio nooit is mij een pad onthuld zonder die vreselijk scherpe tentakels ik banjerde…

ver weg maar toch helder hoor ik engelen zingen over het lied van Licht zij hebben weet van aardse tranen telkens als iemand naar het ongrijpbare wordt toegedicht met een tedere lach heffen zij haar op ervaren de pijn van een onuitgesproken gedag toch klinken er zachte geluiden van duizenden harpen, ontelbare…

las ik ooit in een courant ga vanavond uit maar ga wel mooi diezelfde avond kwam ik mijn tweede liefde tegen ik ben ervoor gegaan en strandde als een natte krant soms rijmt het voor geen meter, worden gaten niet gedicht ik ging dus af…

Het moeten gaan en 't nog niet kunnen... de weemoed die de woorden wijdt en sluiers legt over de dromen omdat de tijd nog niet gekomen, het afscheid niet genomen, de leegte niet ten einde toe doorvoeld is.…

vergt zoveel moed Streep daarom zijn naam niet door noem zijn naam en laat me weten dat jullie hem niet zullen vergeten Zo alleen kan ik verder gaan.…

En waar jij gaat daar zullen vriend en vijand samen gaan. En waar jij gaat Jouw taak op aarde hier die is voldaan. Zoals je was in alle jouw liefde, zo zal je gaan.…

de wind ging aan de haal met hoe je heette voor het eerst had je een naam het water beukte het hart op hol jouw hart van zand en zout niet eerder kon je spreken de verf op de blinde buitenmuur verborg wat je schrijven wilde pas dan leerde je lezen geluidloos val je, val je samen met het wit tussen de woorden ver gaan om aan te komen…

nachtrust, ogen toe maar eerst nachtlust maak mij met jouw vuurpijlen moe spetterend, vrijen je lekkere kontje en je korte lontje, explodeer mijn dijen lepel mij loom naar mijn droom…

ikzelf geef niets om een nieuwe dag niks voor de dageraad verhaal niet over de frisse merel of van de prille beiaard ik zie niets in de ochtendnevel van een gouden morgenstond waarin mistslierten worden geboren boven de klamme heidegrond die tijd laat ik voorbij gaan en verlaat mij aan de nacht daar zijn de uren zoveel milder zolang…

je klopt op ieder transformatorhuis niemand thuis en maar roepen in riolen en maar luisteren naar die andere stemmen op de lijn het geknipper van die straatlantaarn zou dát misschien een teken zijn ’s nachts tast je naast je in het lege bed voor dag en dauw ontvlucht je het in de straten trek je sporen van verdriet ze zien het niet…

Als des avonds de lichten uitgaan en de vogels steken hun bek in de veren, dan zal ik den trap opgaan en uittrekken mijne kleren. Na de wekker te hebben gezet, sla ‘k een kruis en vouw m’n handen, dan spreek ik tot god, heel nauwgezet, de volgende woorden mijner verlangen: God, lieven heer, als ik morgen ontwaak, Zie dat het gras dauw op…

De ganse dag vliegen om heel de Aarde De proletariërs voort. Een grote dorst drijft hen, de dorst naar geld Der niet-bezittenden. Een grotere dorst drijft hen, maar niet hun eigen. Het is de gouddorst van de heersenden.…

Van hém hoefde het niet zo nodig zij wilde zo vreeslijk graag had het er altijd over zullen we was dan haar vraag Hij zei nee, altijd hetzelfde, van mij hoeft het niet ben best tevreden zo ja, maar als ik nou vind dat het best wel kan hij schudde zijn hoofd en dus bleef het zo Tot die ene dag een week of twee gelee toen vroeg ze weer, wat…

in de zomer is noordwaarts gaan niet echt een straf de stroompjes zijn doorwaadbaar het landschap toegankelijk en de fjorden te bezeilen ja zelfs noorderlingen hebben dan iets menselijks minder nors(k) vooral...…

Je ziet de rode baksteen weer doorheen de takken van de bomen; Het najaar, zo ineens gekomen verlangt de vroege zon niet meer maar weifelt tussen gaan en blijven gelijk de asters winddoorspeeld en reikend naar het licht, geheeld, tot nerf en kleurloosheid verstijven. De weemoed valt alweer te rapen als noten onder najaarslucht.…

Slapen zullen we gaan Licht van maan buiten sluiten Het landschap van ons lijf verkennen Alsof het de eerste keer is Het is aldoor wennen Een wondere wetenschap.…

Volg mijn ritme hou me vast, staar me aan en laat je gaan ...…