Alle inzendingen over nachtegaal

Om godswil niet mijn laatste nachtegaal het zwijgen opgelegd.' Feloeken en barkassen glijden ginds tegen de horizon voorbij, ver van mijn oog en hand. De Eufraat kleur bloedrood. (Basra, herfst 1991) --------------------------------------- uit: 'Vrede is eten met muziek', 2005…

Haar stem is als een koor Van honderd nachtegalen, Zingt prachtig in mijn oor En vertelt vrolijke verhalen. Haar ziel is als de zee Diep en vol van leven. Zachtjes wieg ik mee Door haar ritme omgeven. Maar haar hart is als een olievlek, Besmeurt haar ziel met tranen En laat voor samen zijn geen plek.…

Een nachtegaal zingt groen minnend dansend, wolken duisteren maan dromend de weg terug zonder aarzeling begonnen, stille sterren en alle daargelaten zaken van het hart voel ik zo langzaam, vallen in de nacht, van wuivende gebaren, en jij daar in de verte weet van mijn dromen, buigt in stilte naar het zand dat wij ooit, zeldzaam, in…

De tijd, in volle vaart geeft geen teken noch Hand, noch het Oog van God laten iets los over de tijdsgeest Als nachtegalen zingen zij hoogste noten Eerder dan juist nu vonden woorden elkaar Op papier, op schermen, in boeken en bundels Bovendien in veel Cultuurcafés (Daarnaast steeds meer vanaf de planken) Allemaal tekens van lief…

Melodieus in eigen schulp beschermd als toon met een knipoog van de dag erkent de zekerheid duizeling in sterren vanuit de euforie als een nachtegaal. Gecamoufleerd in beweging op het pad door de tunnel van het perspectief schijnen zijwegen in een ander daglicht voor de hersenspinsels van het moraal.…

honderd kleuren blauw strelen stil jouw stranden onstuimig groen herrees waar eens de bossen brandden de pijn trok weg het uitzicht bleef een dal vol nachtegalen in de hitte rond het plein zwijgen de platanen hun middagslaap verstoord door het kraaien van de hanen de tijd staat stil het leven duurt al honderd jaren eeuwig…

Niemand rook de geur van je liefde niemand wist van de nachtegaal op je tong of dat er hinden door je schedel holden en bloemen zich in rijen achter je adem verschansten. Ik klampte me vast aan je lenden tussen kruiden en schoven werd je blik een verre wolk.…

Niemand rook de geur van je liefde niemand wist van de nachtegaal op je tong of dat er hinden door je schedel holden en bloemen zich in rijen achter je adem verschansten. Ik klampte me vast aan je lichaam tussen kruiden en schoven werd je blik een verre wolk.…

De bonte bloemen slapen In zilv'ren maneschijn Ze staan te knikkebollen op steeltjes rank en fijn Zacht ruist de bloeiende appelboom Als lispt hij in een zoete droom De dartele vogels zongen De zon een goede nacht En gingen vredig slapen In nestjes warm en zacht De nachtegaal zingt gans alleen Zijn lied klinkt door de blaad'ren heen…

Niet alleen de leeuwerik met z'n doldwaze vluchten of de nachtegaal met z'n bekoorlijk gezang de merel die tegen de late avondluchten jou doet luisteren onder lichte dwang Nee geef mij ook maar het gezellig kwetteren van de mus of de brutale herrieschoppende spreeuwen Maar bovenal het koeren van de houtduif die je 's ochtends je slaap doet…

Met verspreiding van geuren jasmijn door geurkaarsen kwam kleur in het gezicht tijdens licht van de dageraad maar geen structuur bracht werkelijke toekomstmuziek zo ging het sprookje uit als een kaars door de nachtegaal.…

het jaar door op de mient terras koffiehuis wordt gesmikkeld van de bonbonnetrie speciaal in trek zijn de masculines chocolade eitjes vulsel geklutste struif der nachtegalen waalsdorpervlakte verpakt in vloei men gaat er van zingen april mei vóór dag en dauw allemachtig mooi hoor er komt nu verordening verplichte ringing als…

Je handen zijn als twee lenige acrobaten die dansend langs de bleek ivoren toetsen dwalen Wonderlijk teer, smartzuiver vol van donkere schaduwen schoonheid en geluk met verwondering luister ik naar jouw vonksproeiende verhalen Ik hoor de nachtegalen de zee in wilde maat hoge golven tot diep in de landen rouw onder blauw o mijn…

zijn er lichte dagen van heldere geurende honing vogels die de hemel in trage vleugelslag beschrijven optilbare woorden in stille uren van onbetreden sneeuw trillende crescendo's van diep verborgen nachtegalen roffelende hagelstenen op het dak vuurwerken voor leven en dood in tijden van blijven en weggaan de oogwenken van zijn en niet…

hoe zoet zijn ze de harmonieën van de ochtend waar al de merels zingen nog voor de zon op komt de adem van vers hooi stromend door het lenteblad kust bruisend hun vleugels terwijl zij hun hymne kwelen zelf als in de late avond de nachtegaal verleidelijk zingt spelen nog de merels hun buxushouten fluiten verscholen in het struikgewas…

Het typt en vogelt met de nachtegaal.…

De nachtegaal trilt het winterwit uit het vroege morgenkleed in een waas berijpt en strakke snit vleugelt hij zorgenbreed door een asgrauwe dageraad door breekbaar grijs en olmenlaan tot aan de rand van het bestaan waar de tijd geen tijd beslaat Daar verdampt zijn verenjas buigt zijn vlucht naar nooit meer terug het koele ijs en het geknakte…

Op een zonnige winterdag, bij een plaatselijk voetbalterrein, begon het met een vriendelijke "goeiedag" al mocht dat van mij gerust wat meer zijn Je droeg een zwarte sjaal, die het door jouw zenuwen leek te begeven, Je was toen al mijn nachtegaal, die ik met Valentijn gerust een nieuwe zou geven, Je goed gevormd figuur, en je spontaniteit…

Zingen, hoe de donkre wereld zijne ronde reize gaat; zingen ‘lijk de merel merelt ‘lijk de nachtegaal, die slaat; zingen; blind, ‘lijk vóor alle eeuwen ’t laaien van ’t onnozel licht; zinge’ als zon en maan, flambeeuwen aan het duisterst aangezicht; zingen: vreugde en smart, gesmeten al wat gloeit en al wat rijt,…

De zon komt aarzelend op gaat sprankelend ten onder De liefdevolle eenzaamheid zal zonder jou, mijn lief nooit meer dezelfde zijn Ik zie jou zo graag zonder woorden fluisteren naar je ademhaling luisteren alsof voor de eerste keer een nachtegaal zich horen laat Gevangen tussen zon en maan ben jij het baken en boei zelfs op…

Zij begroette mij onder een sterrenhemel en danste voor mij met een lach als een vallende ster wandelde zij waar wij jaren afzonderlijk sliepen overdag zij praatte met weinig zinnen maar deelde kostelijke woorden we leefden als een God in Frankrijk waar we duurzaam woonden elke vers schreef zij met melodie en zong dit als een nachtegaal…

ik zit met het heerlijk warme weer buiten te genieten en de gezellige mussen tsjilpen zo genoeglijk ondertussen ik ontvang de grijs omrande enveloppe ik moet de inhoud lezen ik kan me nu niet verstoppen en de nachtegalen vertellen elkaar zo ondertussen de meest wonderlijke verhalen en ik lees …… heden is ons na een kortstondige…

"Bevend klinkt de nachtegaal, schuw trillend van onzekerheid, zingt met haar stem vol tederheid oceanen vol, waarin ik afdaal" Woorden schieten te kort om dat te beschrijven mijn gemoed schiet vol met eeuwig cliché over dat je met me vrêe door je stem langs mijn oren te wrijven.…

In dromen kan ze nog enkel zweven maar dichterbij begint het leven in sterren schijnt een nieuw verhaal zo zingt de maan een volheid van muziek ontneemt het beeld van zijn tragiek onthult haar ware nachtegaal.…

In zoete geuren vaak gehuld, door groene bladeren omringd, bijen hebben reeds vaak gesmuld, daar waar de nachtegaal zingt. Kikkers kwaken hier ongestoord, een reiger ligt op de loer, vissen zwemmen lustig voort, op zoek naar lekker voer. Waterlelies drijven op het water, vogels vliegen heen en weer, op de vlucht voor een kater.…

Wanneer de bloemen een kind als blad nemen en wiegen en maar blijven wiegen ruist er door de wolken en de lucht zo hemels blauw een zachte stem die stem zingt dat de sterren in de nacht de kracht geven aan al de genen die hun lief hebben als de nacht dan het daglicht verdrijft kan de maan samen met zijn vele nachtegalen beginnen met liefde…

paarsberookt mijn lucht zijn afgeschenen podium de sliert die gedag als verwelkende boterbloemen zegt aan de nachtegalen ruiselaars van leeglekkend wilgenhout aan de haren van moeder aarde waar vissen zweven en wolken heiligschennis zijn aan de uitgeschoten mensenknollen, hen laat hij hun betraliede winterkoppen houden, hen laat hij…

Het satijn golft op de klanken van vroege lijsters en nachtegalen we drinken van weelderige ranken vergeten zorgen en daagse kwalen de verslagen extase kantelt de jongste herinnering binnen een sluimering kalmeert het vertrek het nu uitgespeelde spel wandelt weg uit het verkreukelde linnen beneden wacht nog een afdruiprek.…

De wilde honing ruikt sterk naar vrijheid, stof pleegt verraad aan de zonnestralen, jonge meisjes dansen God's weidsheid op het gezang van de nachtegalen. Tevergeefs tracht het Romeinse gezag ongewist zijn handen schoon te wassen; op het plein klinkt het boze hoongelach op het ritme van de dansers' passen.…

De nachtegaal hervat zijn lied in 't hartje van de stad. — Men heeft er woningen gebouwd van nieuwe steen en blinkend hout. ------------------------------ uit: Nieuwe Gedichten, 1934.…