Alle inzendingen over schommel

Ik lig in mijn bootje te schommelen in mijn sluimerend bestaan -wollige wolken komen voorbij gedreven- en hengel naar een mooi glimmend vet vers zal ze moeten wezen.…

Blootsvoets ontvouwden zich duizend sterren op het gezicht van het kind Hoger, steeds hoger kriebelden jouw tenen de pasgeboren nacht Suikerzoete wolken glimlachten vertederd om jouw hemelse lach Eindeloos zoefde de maan mee langs jouw wapperende haren Je strooide malse klaverblaadjes over de dromende aarde Nog steeds schommel…

Als een schaatser in de bocht Sla jij je benen over elkaar Op het ritme van een pendelklok Schommelen ze heen en weer Nonchalant maar o zo zelfbewust Kijk jij nu op mij neer Je stoel kraakt onder het gewicht Dat niet te tillen is Ik zit hulpeloos en monddood gemaakt Te wachten tot dit overgaat Tot ik werkelijk word herboren In dat nieuwe…

Een stil kind steekt de oosterkim over het stapt een ander hoofd binnen een kamer zonder vensters, waar niets begint, ook niets eindigt alles is er vederlicht zoals jonge wijn van de eerste pluk de dunne wanden transparant takken van buiten spiegelen als ranke balken tegen de zoldering alleen een verlaten schommel vult de ruimte met…

Gezonde dichters en schilders op het schip genieten van wilde schommelingen, voelen zich hecht en zeker als een klip. Uitdagend brullen waterwelvingen, hebben een witte, gekrulde schuimlip; daaruit klinken tijdloze vertellingen.…

nabij het sprietige groene gras halverwege mijn tijd van aanwezigheid over velden van bewegende dalen aldaar, ja daar speciaal, ervaar ik stilte is mijn gevoel aan jou gewijd  het afscheid laat zich niet wissen doch vaart schommelend mee    van oneindige kilte in mijn zijn tot warmte in verbindend missen steeds meer word ik gewaar hoe…

Zoals een fijn schommelende balans, Even zich richtend, evenwichtig staat, Als voorzichtig in spiegelende plaat 'T prisma te rusten legt zijn stalen glans - Hij staat, aandachtig.…

evenwicht verstoord Zit ik met jou Wind in je haar en verliefdheid aan boord Totale verlatenheid en sereen gekwetter Geen beklemmende ogenblikken Zit ik met jou Pijltjes op je hart te mikken Rietstengels knisperen tegen elkaar Kolken geven vaart Zit ik met jou Als puntje op een blauwe kaart Intens genieten in hetzelfde ritme Als de schommelingen…

rimpelende rietkragen schommelende schaduwen in de plas het dragende drijvende water koel zoete waterschelpen zeeverbonden huiden duinende handen spiegelend meer zij zwemt in de adem van het koele water verdwijnt in het groene gebladerte als gras zij is daar even gebleven in haar natuurlijke hart hij was als aarde zo bleek ontstegen…

De maan scheen helder haar rossige gloed boven de oude eik zodat ik de gouden tinten van de boom in de nacht kon zien als ware door toverkracht voelde ik me opgetild worden in een droomwereld waarin alles zo mooi was ik was weer jong zat op een schommel zweefde hoog op en neer vader duwde me moeder stond er lachend bij liefde krulde…

Die speelde in de grote tuin vol met bomen en struiken de zandbak en een schommel buren die naar haar zwaaiden. Haar eigen kleine kamertje met boeken en een pop haar maatje,waar ze tegen praten het dakraam met de maan.…

dat pertinente rotsvaste geloven in alles wat volwassenen je beloven ach, was ik nog maar dat kind van toen wat zou ik dan allemaal nog doen dagdromen nemen me ijlings mee ik bouw zandkastelen aan zee pluk korenbloem en klaproos werk aandachtig aan een kijkdoos haasje over en zakdoekje leggen geheimpjes, nee tegen niemand zeggen een schommel…

Verscholen in jouw hoofd wandel ik je leven mee Zie benauwde kronkelpaden voel je voeten in het zand Ik drijf op je gedachten woeste stromen af Hoor elk woord in stereo wanneer je spreekt van liefde die niet kan, die niet mag Heen en weer geslingerd tussen hem en haar en jou schommel ik duizelend mee Achter jouw ogen waak ik en zie dezelfde…

lagen nog, ontmanteld, naakte schepen hoog op hun roest wiegend op duwgolven droomden ze schaamteloos van een make over in het dok tot wreed het zwaarstromend slagzij, dachten ze nog aan verre zeeën, hun uitvaart verdronk aan de kade steken late kranen de schaduw van hun werkeloze koppen in de donkere hemel op de noordoostpassaat schommelen…

onbezonnen in alle zomers was ik lui en loom En menig herfst vervloog als in een lange droom nu is de winter aan zijn overval begonnen Het is te kort zo kort dit zoele zoete leven het beeld vertekent in de druppels op de ruit onder mijn ogen zaait de tijd zich uit ik koester zacht wat mij van nu af is gegeven Er piept een schommel…

plateau boven de open haard met de gevulde vaas en foto herinnering aan wat is geweest op het aardse feest vol met toeters en bellen ver weg van de schat op aarde waar de wereld niet bekoort het gezang van engelen wordt gehoord deelde zij mede wie door hem naar ziel en lichaam leden vluchtend als een ree in de nabijheid van de zee schommelend…

zie hier de linker zo ook de rechter dankzij dikke zolen loop je elke dag op wolken graag leen ik je ook de mantel die al even om mijn schouders hangt met in de zakken vergeten briefjes draag je dan ook de aangereikte rugzak met alle zorgen van dien onzichtbaar maar duidelijk aanwezig zodat ik even op de schommel plaats kan nemen die…

Zwaaiend met een vleermuisvleugelkwast In tweedekker die kerosine slurpt Zet hij miss Amy Whitehouse op en dan Na vierentwintig uren in haar graf Van groen en stikkedonker ziet hij vaal Een slaapverwekkend maneschijnsel gloren Vastgebonden, los en vrijgezonden Broeierig in schommelende schuiten De kapucijner mantels en kazuifels Volumineuze…

Iets stuurde mijn schommelend evenwicht. Kwam ik uit 't donker? Kwam ik uit het licht? Was 't zakken van mijn denken? Was het stijgen? Lang weet ik, dat mijn wereld is mijn eigen Prachtig paleis, door 't eeuwig Zelf gesticht: Kort weet 'k, dat er een schat begraven ligt, Zoals in sprookjes Zondagskind'ren krijgen.…

Schommelend trekken we ons van de buitenwereld niets aan. De duinen glijden langzaam in de vloed van onze harten. Een branding vol verlangen, in dagdromen gevangen. Een veilige plek wordt geboren in een verlaten hutje aan zee. Hand in hand zoeken we naar antwoorden, wij met z’n twee.…

Terwijl je uit ‘t raam staart laat je de vingers ongeduldig trommelen op het hout van de vensterbank en vraagt me met zeurderige klank wanneer of we gaan schommelen je heft het gezicht en lacht me toe terwijl ik jam van je mondhoek veeg je kijkt me aan maar je blik is leeg en geeuwend zeg je: ‘k ben zo moe De pop bungelt; z’n kop beneden…

'K lach om wie zegt, dat ik mijn plicht niet doe; En, wachtend, schommel ik op rijm en maat: Nooit heb ik zo, als nu, mijn plicht gedaan.…

Een zuchtje wind waait over de zinderende zomerdag In mijn geopende handpalmen probeer ik te vangen Jouw gedachten, zo licht als een veertje, maar zo zwaar Als de zonnehitte drukkend op mijn blote schouders De oude vlonder kraakt geërgerd onder mijn voeten Zijn doordrenkte pijlers schommelen door mijn gewicht Straks zal de textuur van de planken…

kinderen mee want die vinden dieren zo leuk nee, wijzelf zoeken bevestiging dat is toch precies mijn collega moet je dat verwaande smoel zien kijk tante Mien op haar best je lacht je rot, lijkt wel een imitatie in de speeltuin vergeten we de kinderen zijn lekker bezig en leven ons uit met gevaar voor eigen leven beklimmen we glijbanen en schommelen…

We nemen de trein, dat wil zeggen, de trein neemt ons mee de jaren van volhardend vervoeren druipen van de geharnaste huid een kort signaal blaast de wagons het palet van het seizoen op gesproken wordt er nauwelijks mannen schommelen mee met de dans van de uitgewoonde salonwagen bleke gezichten onder zwarte hoeden schaakstukken achter gebroken…

voorgeprogrammeerde automaat niet meer wetend waarom en waarvoor stekeblind voor mijn karma en toch daar staat zij ineens pal voor mij en zij glimlacht minzaam naar mij en dat begrijp ik niet want dat gebeurt niet zo vaak en na een lullig 'hallo' volg ik haar naar de godsdienstboeken waar ze een boek uit pakt en vlug verdwijnt haar schone heupen schommelen…

ik wil spelen spelen in de tuin een schepje een emmertje zand water zonneschijn is alles wat ik nodig heb de tuin met speelgerei de schommel ging te hoog voor mij ze grijnsden om mijn angst de draaimolen werd opgezwiept ik kneep hem als een dief zo bang ben ik nog nooit geweest de wip leek rustig in bewegingen met drie ging het al…

Omdat ik na een ontspannen avond in de tuin, schommelend half dommelend mezelf weer vol leven vond. Ik ruik de bloemen, ik hoor de vogels, ze zingen in koor hun zomeravondlied; geen zorgen of verdriet.…

van kattig schommelend naar poeslief. van op vredige dekens spinnen naar grillige muisjes op lentesla je telt meermaals van tien tot één; de nul een nieuwe eeuwigheid als nieuwjaar doet het verse verlangen zingen in bange euforie, krijsend of van warmte weg een mens wat kouder wordt oud op nieuw verklaart de wereld jou vogelvrij. je…

samen in trieste gezelligheid verlangend zoekend naar warmte en liefde die thuis niet meer of misschien zelfs nooit aanwezig geweest is de zoektocht der hopelozen desperaat volvoerd maar heimelijk door de meesten allang opgegeven vindt steevast zijn besluit hangend aan de toog van lamlendigheid verloren lavend aan de eenzaamheid van alweer schommelend…