Alle inzendingen over snoei

Dat gaat maar door, geen mens die hem komt snoeien en ’t mooiste is, jaarrond staat hij in ’t groen. Doch einde zomer dreigt er groot gevaar. De vesters komen met hun motorzagen met bruut geweld het sparrenbos belagen alvast voor Kerst, dan is die klus maar klaar.…

deed woorden binnenstromen in tijd en mijn gedachten Woorden werden zinnen ‘t spreekt tot mijn geweten ‘t drong mijn hart toen binnen de Geest heeft het bezeten Door Liefde toen verlicht ‘k werd erdoor gevoed ‘t wezen wordt zo onderricht hoe het daarin wandelen moet ‘k Mag zo blijven groeien met zielen om me heen wie zich ook laat snoeien…

een binnenkomer voor de late gast de winter loert vanuit het wolkendek en bekommert zich alvast om een nieuwe kou te schenken die deze bolling van de aarde kan opslaan in haar nog te schrijven kroniek de geest is vluchtig en hangt binnenkort als een ijzig schreien aan de vorst die rijkdom verwart met liefde struik en boom vasten en snoeien…

Traag en moeizaam is mijn ringen en even moeizaam wen ik aan het snoeien van handen, de taal die mensen spreken. Uit mijn hout worden geen goden gesneden, ook zonder hen wordt mijn hout ouder.…

Het is weer tijd om te gaan snoeien Mijn schaar doorklieft de stelen met gemak Want dat is wat mijn planten doen; groeien Het afval gooi ik daarna in de bak Wel potverdrie. Kijk hier. Wat is dit gek!…

rechter boezem ten bate voor de afgronddiepe commercie, één twee, iedereen deed mee, uitzonderingen daar gelaten ze vocht als een koningsleeuw; voedde zich met zijn honing ademde de adem van een witte duif huppelde als een ree, zong met één rechter long, de hoge rots Zijn woning De bloem zal voor uw ogen bloeien Landman zal haar takken snoeien…

voor de kruisdood mochten zij uitbundig bloeien en daarna ging men hun kopkens snoeien In het nieuwe licht van de Paasmorgen blijven de zaden van verdriet nog lang verborgen.…

Mijn tijdperk dendert door zonder gedoemd te zijn zich in te houden, tot verder snoeien?…

Vandaag en morgen mag je mij nog zoenen de trap naar boven en de keuken boenen, de vlinderboom en seringen nog even niet snoeien maar mij nog wel met je voordrachten boeien.…

bol geen bres geslagen in gelederen van geboorte tot de dood, z’n echtheid zag als sterk geheel, maakt de essentie vol vertrouwen, ook in verval gekozen uit de diepste pijn daarmee te roeien zonder te moeten rouwen, vriendschap rekt het leven zonder sleet, smaakt naar meer, zonder enig gereedschap in de eindeloze tijd te moeten snoeien…

Hij wil ons zegenen en wat verkeerd is weg snoeien, dan kunnen wij groeien als vruchten zo groot. Zodat wij de kinderen kunnen boeien, met verhalen uit de bijbel over Jezus leven en Zijn dood. Wij mogen danken voor de nabijheid van onze lieve Heer, zonder Hem kunnen wij in het leven niet alles aan.…

Inmiddels ga ik met een zaagje langs de deuren van elke schoenenwinkel, om die zooi te snoeien, en als de eigenaren dan beginnen te zeuren, toon ik ze de hoeven van een paar koeien.…

Vergeet het, hijs je zeil, vang de wind, doe je jas recht, was je handen, spreek het uit, snoei de roos, op deze wissel kam je je haren...…

Els Es Les Al Alles Ja, alles Krijgt een nieuwe kans De takken aan de bomen Maken knoppen Bloeien Maken bladeren Vergaan Om plaats te maken Voor de sappen Van de knoppen Die in het voorjaar komen gaan En zich openen Wat u dacht En verwacht Dat na snoeien De boom zal doodbloeden Fout Er komt nieuw hout Met alle macht En uit volle…

Het levenslicht als een broos geheel, waarin de essentie werd uitgevouwen, verval gekozen uit diepe pijn zonder daarover lang te moeten rouwen, maakt een einde aan jarenlange sleet, is mijn tijdperk gedoemd tot verder snoeien?…

De zaaddragende planten tijdig geknipt de heggen, nog eenmaal te snoeien, volgend jaar weer verder. Er daalt rust in de tuin, de wonderbaarlijke groeikracht is sterk afgenomen, wat nog te doen staat is te overzien.…

gaan denken nu op leef-tijd neem je de tijd achteruit gaan financieel daar kan je mee leren leven zonder jalousie kom je heel ver en verwonderlijk genoeg je hebt minder zorgen jouw geluk neemt zelfs toe achteruit bekeken en achteraf bezien als ik alles zo beredeneer kan uit jouw achteruit jouw vooruit groeien je moet gewoon op tijd snoeien…

Buiten bloesemt het nu mee en het geurt er en het kleurt er, in de straten, in de tuinen, in de bossen, in de duinen, het wil groeien, het wil bloeien, het wil geven, zelfs na ’t snoeien. Maar ik zag vandaag al een tapijt van witte bloesemblaadjes liggen tot mijn spijt.…

Nu moest ik je wel snoeien. Niet eens je bloeien afgewacht, je verder laten groeien met een halve kruin. Je leek verminkt door mij. Maar na een paar jaar ben j' er weer met knop in elke tak, voor een top appeljaar, een schaduwdak.…

mijn kop verwart dingen die gebeuren in kleuren die slopen en uiteenlopen door elkaar vloeien en de waarheid snoeien in transparanteng glanzen ruimteloos begrenzen verwensen gebonden licht en gekluisterd balans kans op leven in eenheid met aarde vergaren van wat wortels aan de rand van bestaan schrikkend rood vergloeit de purperen horizon…

voelde als een droom Maar het was de werkelijkheid Devoot schreed ik door Gods huis zijn engel had mij binnengelaten Of een echte heer uit ’s-Heerenberg Een fijne man, optima forma Hij was broodbakker geweest Hij kwam uit Alphen aan de Rijn Hij was de weekend-koster Ik zong een lied voor hem Van de heer Gerard Reve Op muziek van Peter Snoei…

Die gedachte valt niet weg te snoeien hoewel ik dit nooit zo exact benoem. Gevoelsmatig had ik met dit mooie land een gestadig groeiende goede relatie; de meest positief ervaren kant was de mij toegekende naturalisatie. Jaren geleden bracht ik gepland twee lepels ‘heimat’aarde mee naar dit land.…

Kan de tsunami van werelds overvloed de schijn niet verbergen en is ziel gedoemd tot snoeien, in de hoop dat op elke belt weer bloemen zullen bloeien en nieuwe anoniemen aan blijft trekken in een onafzienbare stoet door de verwachting van het bloed.…

neerzetten iets dat vertoeft in van haver tot gort waar tijdens de handgreep rond de microfoon op de bühne, ik korte intrigerende poëzie of als proza in lengte tracht te pletten dat ook nog blijvend smaakt naar een oneindige chocolade Kwatta reep en een aura moet hebben die de luisteraars aan je doet boeien als ik mijn woorden zonder te snoeien…

", word ik een schelp en trek langs vage oevers, naar daar waar boom en bloem tussen weelderig vochtig gras in schoonheid bloeien en de scherven der dag uit mijn herinneringen snoeien... Morgen... Nieuwe dag, nieuw begin, nieuw leven...…

Met moet de bomen snoeien; De akker moet men mesten; Dat doet men in de winter. De bomen moeten bloeien, Om vruchten ons te geven; Dat doen zij in de lente. De vruchten moeten groeien; Dat doen zij in de zomer. Men moet de vruchten plukken; Dat doet men in het najaar.…

Hij is aan 't snoeien van de bomen, Waaraan, is het eens zomertijd, Dan zeker veel meer vruchten komen. Het goede schaap heeft op het veld Haar allereerste jong gekregen, En de arme moeder staat verlegen, Want 't sneeuwt en hagel met geweld, En daar kan 't arme lam niet tegen.…

Ik ga weer dansen, zingen, spelen Pottenbakken, en de baksels uitdelen Ik ga weer schilderen en weer stoeien Relaxen en de struik achter snoeien Ik pak mijn leven weer terug En die baan.. Schrijf maar op je rug.…