Alle inzendingen over verdriet

Je bent er nog. Ik praat met je. Ik schenk je thee in. Geef je een koekje. Vertel van alles over iedereen. Nee,ik ben je zuster niet. Je laat me lachen en weer huilen. Ik zet de bloemen op de tafel. Zoek je tas na voor kam. Je vertelt me over deze morgen Nee,ik ben je zuster niet. Je zegt me wat je zal gaan eten En vraagt of je fiets…

Wachten op een ander Ik ben het wachten zat Laat ik ook iemand wachten Ben ik ongeduldig Zeg het me dan Want ik denk dat het niet zo is Daarom ben ik verdrietig Want ik wil niet langer wachten Op iets of iemand Tot het uitkomt, als het uitkomt Wachten op......…

Gemis veel verdriet het niet begrijpen einde van het strijden aanvaarding.…

Mijn godenlach is weggemaakt door een lawine van kwaadheid die jij over mij heen stortte, in één klap heb je onze hemel het graf in geholpen, bespuugd en driftig aangestampt alsof ik er nog uit zou kunnen klimmen na zoveel geraffineerd doodgraven. Toch lig ik hier in mijn kist nog wat na te hijgen, de ademnood wordt alsmaar groter, het…

Je hoofd vol, Je dagen leeg, een kreet van ongeloof, waarom? Eens in de toekomst, Als je hoofd weer leeg is, Je dagen weer voller zijn, Zal je waarom een plaats vinden in je hart, en daar tot rust komen.…

Anders Genieten van je laatste jaren, Toch komt alles anders, De wens om te genieten is weg. Maar de dood is nog geen optie, Zoeken naar, maar wat is er nog, De wens om te genieten is weg. Ik weet het even niet meer, Dromen van verleden zijn nog mooi, De wens om te genieten is weg. Het leven moet weer terug komen, Er is misschien…

ik schrok wakker van een indringende deurbel maakte hoogst geirriteerd open een scheldkanonnade volgde wegens mijn verstoorde, te korte nachtrust daar stond mijn vader met een mandje versgeplukte appels woest smeet ik de deur weer dicht zag hem hinkend het voetpad afstrompelen nooit zal ik het meer vergeten het was de laatste keer dat ik…

Haar tengere lichaam schokte toen zij hem opeens ontwaarde Wat hem uit ‘t donker ontlokte dat hij het wel met haar klaarde Haar stem leek bijna bevroren toen hij haar de mond bedekte Hij fluisterde: Je bent verloren als ze, wat hij wenste, verrekte Haar hart hamerde als bezeten toen zijn hand de weg verkende Haast aan alles had hij gezeten…

Na twee weken met jou in een liefdesroes en grote plannen voor onze toekomst, ik was je ecodorp, je leermeester, alles waar je naar verlangde in je leven, nooit beminde een vrouw mij vuriger en meer dan jou, ik zag niet hoe het tij meer en meer keerde in jou, hoe je mij overheersing verweet en dat je eigenheid verdween, al deed je heel…

altijd goed he standaard antwoord want liever lieg ik als je vraagt hoe het gaat als ik de waarheid zou spreken zeggen zou dat alles tegen zit dat alles stuk ging dat ik leef achter een masker uren loop ik te ijsberen probeer de dingen te overzien proberend om de stukjes samen te laten komen m’n masker is breder als de Berlijnse muur…

Het verdriet stroomt door mijn aderen Ik kan niet meer scherp zien Mijn ogen vallen dicht En ik vraag om vergiffenis Ik vraag aan de mist Of hij op wil trekken Ik vraag warmte aan de zon Ik vraag aan de regen of hij me schoon wil spoelen Ik vraag aan de haat of hij weg wil gaan Ik vraag om de waarheid Ik vraag om liefde Maar ik krijg de…

hoe spoken een netvlies bestormen beelden schetsen, onzichtbaar zo zichtbaar dichtbij grijze onverklaarbare tijden laten de mens lijden hoofdzaak is er niet meer bij voeten wankelen door de dagen handen die verlorenheid dragen de duim, de vingers gekromd een mond die wil spreken in een herhaling tot stilte verstomd gedachten van…

Een winterlandschap schilderde je vanaf je hand in de verte van een lange winter en het drong niet tot je door dat iemand je op afstand liefhad maar door de dood was heengegaan in het koude landschap van de ratio bevroren jouw intieme gedachten.…

vergeten de gedachten vervreemd de woorden in eenzaam gevoel zonder bedoeling komen ze elke keer gaan en komen vergeten dromen wensen mensen voorbij waarom zijn wij ben ik dit verdriet nog niet voorbij langs mij zweven wensen mensen en gedachten in een onoverkomelijk zwart nachtblauw gauw vlieg dan geloof in nu…

Nu je uit mijn leven bent, weg uit mijn bestaan Niemand ooit de reden kent waarom jij moest gaan Zou het lot je leven leiden dan, zijn je wegen al bepaald? Iemand waar je zo van houdt, raak je zomaar kwijt Jouw verhalen tegen mij, zijn verleden tijd Zou het lot je leven leiden dan, zijn de wegen al bepaald? Alles is veranderd sinds jij…

Ik heb een rivier gevuld met tranen die ik om jouw gelaten heb wanneer mijn sterven met rasse schreden nadert laat mij dan verdrinken in het water van mijn deemoed als jij hier niet meer bij mij wilt zijn dan hoop ik dat ik je in de hemel weer in mijn armen mag sluiten de tijd heelt voor mij geen wonden, slechts het sterven…

de sneeuwval plukt voor even geen woordendans meer voor me uit in utopia van dit sei zoen een slepende winterbalade die rechtstreeks naar beneden valt die verstild dicht, de passie zucht om het hart van heimwee een ander pastel zoent het voorjaar met warmte (zoals ik denk) en wacht af zoals het is op een andere tijd om te zoenen…

Dood, o dood, jij vijand van het leven! Denk niet dat jij de baas bent, denk niet dat jij het wint. Al ben je ook verbolgen, en geef je felle pijn. Jij wordt voorgoed verzwolgen en het leven zal voor eeuwig zijn.…

middenin de sneeuw liggen wegen weggedrukt - nog wit maar later vloeipapier, in ombervolle stappen hoog reikt de populier mijn hemel in met laag-bij-de-grondse voeten en een ferme standplaats weggesleept in kleine emoties verliest de grotere haar tranen; buitengaats in dit verdriet sinds de winterzwarte dag dat jij mijn levenslicht…

Het ging niet meer wij bezweken beiden onder jouw situatie ik kon je niet helpen je begreep mij niet meer daarom bleef je niet thuis dat was moeilijk gaf mij een schuldgevoel en jou veel verdriet je bent er niet meer daarom zet ik elke herinnering elke emotie op papier en overleef! maar, raak mijn wond niet aan.…

zij droeg haar haat als een tiara van klatergoud op loodzwaar lood in onbegrepen ongewilde eenzaamheid…

Deze vrouw was mooi en veel te krachtig voor hem. Daarom werd hij door haar toedoen en zijn overmoed een worm. Hij belandde op de aarde op zijn buik en werd een worm door haar wat hij precies verdiende. Niet veel later verliet hij het huis van Venus als een worm. Tussen het gewormte van onaanzienlijke kruipsels ooit van haar. Een man met voeten…

Onwetend deed jij mij zo veel pijn. Ik wilde dat het niet zo zou zijn. Maar jij ging gewoon door. Jij wist niet wat je me aandeed. Dat weet je nu nog niet. Ik stond altijd voor je klaar. Een tijdje wachtte ik aan de zijlijn Nu is dat voorbij. Nu is het mijn tijd om het veld in te gaan en wacht jij aan de kant.…

Het kolkt in mijn hoofd, ik leef verdoofd. Alles gaat langs me heen, het is lang geleden dat de zon voor me scheen. Soms wel is een lichte straal, maar dat was dan net een kort verhaal. Hulp aangeboden van alle kanten, maar het voelt net als winddoorlaatbare wanten. Misschien is het goed bedoeld, maar er is iets waardoor het anders voelt.…

deze dag gedenkt een nachtegaal en een dochter de één verloor haar stem, de ander haar vertrouwen in wat werkelijkheid gebood de zachte witte dood van vroege winters zweeft langs alle warme woorden, waar mijn afscheid weeft en ik gebied de lente nog te wachten op iets moois als er dooi valt in december valt een ster weer op haar plaats…

ooit zal ik jou begrijpen en wat ik verkeerd heb gedaan dan vind ik rozen gevouwen in dromen en dat het alleen zo immers moest gaan om van liefde naar lente te komen o, ik heb heimwee naar later…

het sneeuwt nu en de toegedekte wereld huilt niet meer er schijnt slechts zacht zo’n witte gloed langs bomen vol gesluierd door wat straatlicht waar een auto mee verschijnt, even warmer en dan niets binnen bloeien lieve foto’s in de glimlach van weleer ze straalt intenser nu mijn missen hevig wordt het is te kort om alles te vergeten…

Als overdag de zon scheen, straalde zij bij maanlicht evenwel, kwamen tranen Niemand zag dan het innerlijk geschrei noch haar wijnrode tranen die kwamen Wanneer ’t donker viel,viel dat immer met het diepe gevoel van eenzaamheid Het voelde dan als een bergbeklimmer die stilletjes in een diepe afgrond glijdt Als het duister dan over het land…

Vreemdgaan doet hij nog niet, maar dat zal niet lang op zich laten wachten. Ze is onze overbuurvrouw en haar naam is Anne-Rose. Ze lijdt aan borderline en is alcholiste, maar heeft een magisch aantrekkingskracht op alles wat man is. Ze hangen aan haar lippen, komen regelmatig over de vloer en gaan voor haar door het vuur. De één zet een schutting…

Je mag je koren niet meer strelen je weide niet meer zien je paard niet meer bevelen het machtig oog wordt een blinde vinger.…