Alle inzendingen over afscheid

zwarte lokken rode lippen glinstering in bruine ogen warm liefdevol vermogen verscholen onherkenbaar bleek gebroken ben je nu jezelf en ons verloren mijn mooie liefste moeder…

Voor ieder die in zwijgen staat Dit land in zuchten achter laat Waar windstil alles over slaat Een moederhart gebroken Wie kende er hun namen niet Hun toekomstdromen in verschiet Hun huis vol kamers levenslied Hun stemmen die verdoven Zo zijn wij in ons hart geraakt In bloemenzeeën allen naakt In sterven zijn wij pas ontwaakt Op vleugels…

geef hun weer namen geef hun 'n gezicht na een zee van tranen in 't vroege schemerlicht breng ze daar waar men reikhalzend op wacht geef hun weer namen geef hun 'n gezicht breng de gezinnen weer samen voor 't rode avondlicht…

Weemoed schrijft met loden letters die nergens anders nog te lezen zijn. Wie kan de pijn vertalen naar een lied dat helder toch kan klinken maar dat weet wat hier gebeurt aan droefheid en uiteindelijk ook wil berusten? Ons hart wil schoonheid drinken, zich laven aan het licht en laten gaan. Voor mijn jongste broer die straks begraven…

De schoonheid is tot troost gebleven al is er droefheid, leed en pijn en afscheid, onvoltooid dit leven maar ’t heeft niet anders mogen zijn. De wind schrijft woorden op het water en ’t licht beweegt als baldakijn. Al wordt het uur steeds later, later, er zal geen raad of zin meer zijn die ’t laatste antwoord kan bezorgen want er is enkel…

Twee grote grijze vogels staan in de brandende zon vlaggen wapperen zwarte bolides rijden stapvoets tot zij stilhouden moedige mannen en vrouwen dragen kisten, zij aan zij naar de gereedstaande wagens, om ze daar in te schuiven dan vervolgens te salueren (ze welkom thuis te heten )…

niets zal sterven hier of in het ongekende land geen vers eindigt er noch de roos gevouwen tot engel in een witte nacht van wolken die met broze handen het leven waar dan ook ogen geeft als een voelbare, glanzende verbinding…

In de verte zag ik jou, eindeloos nieuw zicht betrouwbaar verborgen verlangen vredig rustig bijzonder evenwicht. In de verte zag ik jou, plots dichterbij stilzwijgend gebroken rede onvruchtbare oase de luchtspiegeling voorbij..…

Het is dat ene woordje wat slechts drie letters nietig is en zoveel los kan maken, zoveel aan doet raken Dieper dan verdrietig gemis Emoties dansen ongeleid pirouetten in mijn maag, terwijl haar tranen gestaag eindelijk samenvloeien met die van mij Liever dacht ik aan vrijheid Losbreken, zwerven en dwalen op de goede weg,…

Mijn moeder is dood voordat ik de telefoon nam om haar te bellen bedacht ik dat mijn moeder is er nog dat is nu eenmaal zo ze is er als ik mijn koffie drink of dat patatje met eet nog voordat ik het weet hoor ik haar zeggen dat ik mijn mond moet vegen dat maakt dus dat belletje volstrekt overbodig.…

12,5 jaar lief en leed hebben wij gedeeld en dat ik was ik met jou deed. In al die jaren heb je verscheidene keren (door omstandigheden of niet) foutjes gemaakt, die ik je steeds vergaf. Nu ik een keer een fout maak, krijg ik meteen straf. Hierdoor voel ik me bedrogen en lijkt het of je me al die tijd hebt voorgelogen. Want blijkbaar ben…

Hier ben ik weer, De najaarszon die wolkgedoofd Het bronzen loof in ’t hoge hout Boven ons hoofd Daglang belichtte zilverkoud, Viel aan de steile hemel neer En overstroomt de grond met vloeibaar goud: Hier ben ik weer! Ik moest door ‘t bloedewarme bad Terug, tot u, ‘k weet niet waarom – Maar voor de korte scheemring kom En dan de nacht…

natuurlijk heb ik spijt dat kussen lag er net naast je hoofd en ik wilde helpen ik weet hoe het hoort alleen wat onder of boven moet ik raak het heel af en toe kwijt ik was alleen lief en wat later verbaasd hoe je schopte en gilde gesmoord vechtend voor lucht voor het eerst en het laatst alsof je hem wilde…

Gij draagt het gladde mom der dood; uw oog is groot van lijden; het naaste naken van de nood heeft uwe mond gescheiden. Reeds is het, of het laatste woord uw lippe gaat verpaarsen. Gij spert uw vingeren, doorgloord van eeuwig licht, als kaarsen. Uw glimlach voert het bijster beeld der eeuw'ge ontvangenisse. Het lam des offers…

En dan ga ik De eeuwige nacht in Waar atomen dolen Het einde en het begin Het zachte zingen Van het vacuüm Op ontelbare snaren Het laatste stadium En zie, daar is hij De jager en de gejaagde Omwenteling en keerkring En het al zijn vertraagde Sterren vlieden De dageraad breekt aan Kom tot mij En laat mij gaan…

nu en alles ligt ginds de ik- en de jij-vorm wij als afscheid in het geluid van klaprozen ik weet niet meer of wij waren en de gebaren die ik losmaakte uit jouw haren keerden zich naar binnen nog voor de nacht brak en wolken legde in onze adem ik voelde hoe jij wilde vliegen verder dan wij hadden verwacht…

ik hoor je denken geritsel tussen stilten met zachte hand gezonden ergens om gaten te dichten waar te maken niet ten prooi te vallen of te zijn en lief te hebben Vooral…

Mijn peinzen kan de vreemde dood niet loven Die me u welhaast voor steeds genomen had: Uw lichaam dat mijn droom ontroerd bezat, Uw bleek gelaat welks lach mijn smart kan doven. Dan had ik u nooit bevend meer omvat, Nooit meer uw haar gestreeld, zijn geur gesnoven, Met u nooit meer door zomers blijde hoven Gedwaald of laat door de avondlichte…

vandaag was weer zo'n dag je bent weer heel alleen ik ben er nog maar ja je denkt waar moet dat heen niemand die op je wacht en niemand met een lach je gaat weer ergens heen maar o een lange dag je komt er op bezoek maar o ze zijn zo druk je zit erbij,lacht en denkt wat doe ik fout maar ja misschien wordt ik te oud ik weet niet…

hoe kan ik nu blijven dichten wanneer jouw hart bevroren mijn stem ontneemt van woorden, woorden die jou liefhebben liefste ik spreek niet in het verleden want onze liefde knarst door tijd en onraad, jij mijn deelgenoot mijn rots die nu wankel in zwijgen is gehuld hoe kan het toch dat de tijdsspanne doordraaft nu ik als een verdwaalde…

Dag mijn poppenkind; - zonnestraaltje - wattenwolkje door mij zozeer bemind. Span van jou naar mij een prachtig gouden lint en vlieg dan naar het hemelhuis, waar steeds iets nieuws begint.…

Ik herinner mij jou. Die schuine ogen van je die ondeugende blik met daarachter dat immense verdriet. Hoe ik mij steeds verbaasde, over die vreemde combinatie van levenslust en levensmoe. Dat dwars door de pijn heen leven terwijl je bezig was te sterven. En nu, zonder jou gaat de tijd gewoon z’n gang zonder jouw oren om mijn verhalen…

Er was één man, die alleen thuis zat, al jaren. Hij keek, naar de vele anderen die zó gelukkig waren... en zei: "Ik heb het niet getroffen!" Ik dacht, als jij geen risico tot waarlijk leven mét liefde aandurft... ben jij geen man meer maar één groot klaagzang!…

Afdichters maken korte metten. Met knagende herinneringen. Uit een onvoltooid verleden. Vol schuldgevoel en spijt. Opgelucht opnieuw beginnen. Met een schone lei. Bevrijd en onbelast. Onze ware ziel beminnen. Een afdicht heelt een open wond. Afdichten schrijven is zeer gezond.…

er dwarrelt iets dat blinkt met de getijdenstromen mee een parel die in het donker zinkt naar de bodem van een gretige zee het patroon van geheugen is fijnmazig tot aan de zandige oevers van gemis dan blijkt het achterland wazig verdwijnt het tastbare in ongewis ik zag een gezicht voor het jouwe aan voelde weer de hemelstormen over onze…

Waarom vroeg ze, lucht was het enige wat ze kreeg. Kreten om hulp sloeg ze, ze verwaaide, ongehoord in een eindeloze stroom. Niemand luisterde, haar wereld kleurde zwart. Zeeën gevuld met tranen in de nacht, Ze kon het niet meer. Haar lucht klaarde op. Zeeën overstromen met tranen van spijt, te laat…

Ondanks zijn hoge leeftijd verliefde hij zich weer, tot ergernis van kind en kraai. Zij kwamen in het geweer. Alleen het kleinkind respecteerde deze late keus van "pa" Hij sprak op de begrafenis een aardig woordje na. Een tuiltje rozen op de kist getuigde van haar moed en ach de woorden van het kind die deden haar zo goed. Na afloop…

Het dorp de rug gekeerd, niet meer omgekeken Lots lot voor ogen Nimmer komt een wending opgeslorpt in groter gebeuren waarbij dode bladeren verzeilen in riolen Het wordt stil in de herfst van leven alleen het hart heeft nog te lijden van dit verlaten stille dorp…

Ik wacht op het kaarsje het kaarsje dat brandt bescherm het met al ik ben Even fragiel als het lijntje waar langs wij wandelen koester ik de herinneringen Ik wacht op het kaarsje tot het niet meer flikkeren zal en langzaam overgaat in de nacht…

Adem in mijn nek; laag, lieflijk, maar ook intens. Kan ik anders nog dan stotteren? Anders nog dan klungelig de liefde ontkennen en mezelf?…