Alle inzendingen over verdriet

koude stenen dekens staan in eindeloze rijen onder warme woorden rusten geliefden zacht verblindend geuren blanke bloemen in de zinderende zon een witte vlinder fladdert bijna onopvallend naar een volgende toch heerst hier voelbaar verdriet van veel herinneringen in treurige berken die eeuwig lijken mee te wenen zwijgt bedrukt…

Je ogen zwaar beladen met tranenregen in het hoofd Het lukt je niet deze last te ontladen en je hele lichaam lijkt verdoofd Al wil je graag en voel je je kapot, soms zitten tranen gewoon op slot…

Een dikke traan op mijn wang. Ik veeg hem snel weg. Waarom??? Jij bent het waard een traan te laten.…

Wat nu niet meer kan opeens zal later zo noem je haar mond en mijn mond ooit slakken zo langzaam ergens zo langzaam buiten de tijd waren wij haar handen de cirkel paar woorden een zomeravond vraag mezelf en niet haar wanneer ze misschien nooit meer wacht op haar en wie ik dan ben…

en dan zie je hem zomaar vliegen het bosblauwtje, best wel zeldzaam fladderend onderbuikgevoel, de vlinder keert nimmer terug en je weet dat je dagen zijn vervlogen…

voordat alles is vergeten loop je met je hoofd tegen een muur zonder pijn blussen tranen alleen een vlam niet het vuur het vuur smeult na wakkert aan en uit en weer aan doorgaan met leven alleen nog geven ongenaakbaar onvatbaar onbrandbaar maar lief oh zo kwetsbaar…

Ze staart naar buiten naar de drukke wereld de regen tikt tegen de ruiten de mensheid kent geen geduld De duikplank is hoog niemand die haar ziet ze houdt het niet droog maar springen durft ze niet Ze staat op een groot plein haar dierbaren om haar heen om dichtbij haar te zijn maar toch voelt het alleen “Waarom begrijpt niemand mij…

De zon schijnt. De was is nog niet droog. Ik heb angst op een door-de-weekse dag. Ik weet wel waar ik bang voor ben! Ik ga huilen bij het horen van je stem! Maar ik neurie een vrolijk lied en zing 'alles kan, maar niets mag'. de brug is gebroken.…

Weemoed ‘k Voel me weemoedig Bezeerd ‘k Zou willen bidden Zoals ik eens heb geleerd Hoe kan ik geloven Dat Hij mij nu hoort Als ik al jaren heb verloochend Het Goddelijk woord Ik zou willen gillen Dat ziek zijn ‘t geluk zo verstoort Ik heb mijn verdriet In de kiem gesmoord Wat zou ik dan willen? Verbonden zijn en delen Ziek zijn…

Je hoeft geen metaforen te gebruiken om mijn verdriet te benadrukken de bomen in het park zijn zelden zwijgzaam zonder mij komt de zon ook op of achter wolken vandaan mijn verdriet is slechts eerloos tot aan de tanden ontwapend de maan werd trots geschapen om met mijn eerzucht te slapen mijn verdriet is slechts eerloos tot aan de bodem…

Een bloem, gekneusd fragiel buigend voor het leven Het hart scharlaken gekleurd hunkerend naar zonlicht en verschiet Een aureool gevat in hoop en stalen moed gesterkt door brandende wil en alles kunnen geven Icoon van liefde en intens naasten verdriet beklijf Het moet……

Een landschap met groeven en kringen tekenen een opgeteerd leven in een gezicht zo zacht maar o, zo bedroefd Het zilte vocht biggelt over mijn warme wangen zonder dat het mijn leed bedaart, verzacht of verlicht Woordenloos staar ik naar de spiegeling in een plas water Ik herken mezelf niet meer terug Ik huil tot het vocht mijn hart…

Een ijle naam op het raam, van mijn gedachtenplantsoen Als een wasem zich kristalliseert tot een ijsbloem van algehele catharsis en doet slapen in de armen van een stille strijd of het ongunstig winnen van looptijd in binnenruimten Als het ongeluk stuk slaat op een bedrand van gelijke stemming Als jouw hart, zacht gestemd spreekt…

De gekken zitten in hun kerkgebouw Als stomme mummiën: met stenen ogen Staren ze onwendbaar langs de lage bogen En horen van Geloof en Liefde en Trouw Uit 's herders mond, die kalmpjes staat en nauw Iets hoorbaars voor een oirbaar mens kan pogen Te geven aan de onzaal'gen, die bedrogen Om 's werelds eêlste goed, zien lauw en flauw. Dan…

zo vaak zo veel ben jij daar even zo vaak zo veel kan ik het kwijt want het valt me zwaar dit leven heb vaak geen besef meer van omgeving of tijd zo vaak zo veel droom ik van veel beter zo vaak zo veel niets meer zoals nu jij bent weg en dus interesseert me niks voor geen meter ben ik niks een nada individu…

'K liep gisteren met Gerard op de hei. Hij heeft een zoon waar hij niet over praat. Van zijn vriendin vernam ik hoe het er mee staat. In kort bestek: daarvan word je niet blij. "Zie jij je kleinkind wel eens?" vroeg ik hem kordaat, waarop hij mij volledig informeerde en schouderophalend beweerde, dat het nu eenmaal gaat zoals het gaat.…

Zoals de twijgen van de treurwilg rillen als de ochtend hen met dauw bekleedt of het beladen nijgen naar de aarde wanneer herinneringen zwart omrand in marmeren ogen staren…

mijn leven wacht in boterkelkjes, glanzend als het zonlicht lacht waar de wereld lente fluistert tussen bomen en de dauw van vele morgens, lopen tranen naar die dag waarop alles zwarter werd niets leek zich nog mooi te dromen niets was kleurig, toen jouw leven als voorgoed naar binnen keerde, eindeloos verloren aan die veel te vroege…

Duizend tranen heb ik al vergoten. Duizend tranen van verdriet. Duizend tranen die zich een weg banen. Duizend tranen alleen je ziet ze niet.…

Je handen die krommen De beide ruggen zijn gericht naar de zwaarte Naar het gezicht van de Aarde Naar de grond en het felle licht Twee levende kommen onder de kin geplaatst Twee kuiltjes met tranen Evenredig veel namen, ogen en haken. Het verleden verzonnen behuild, geproefd en geslikt De vergissing losgelaten……

Ik kan je nu niet meer vasthouden mijn gezicht naar beneden -gedrukt in de aarde, ik moest je laten gaan, om weer te kunnen verstaan, de roos die spreekt onder de schrale bodem van het menselijk lijden, nu ik ben gevallen, zijn 't mijn tranen die spreken en zoekt de pijn een weg om het 'verraad' te wreken. - aan de poorten van de hemel, heb…

Je ogen verward vervuld van verdriet pijn in je hart je trekt het nu niet Strelend over je lokken wordt mijn hals langzaam nat van jouw snikkende schokken huil maar uit, lieve schat Voor jouw diepe leed heb ik dan geen medicijn maar wel de belofte gereed dat ik er voor je zal zijn…

Soms heel even over valt me het verdriet. Ik lijk vrolijk maar ben het niet. De wereld om heen draait maar door en door. Het is een kwestie van overleven en we gaan ervoor. Maar dat alles valt nog niet mee. Tranen vormen een woeste zee. Ik klim de trap op en val een paar trede naar beneden. Ik zit in het nu, en kon ik nog maar even naar…

Soms zoekt ze naar het waarom kan het antwoord niet vinden. Haar handen zijn leeg en koud de zon kan ze niet warmen. Er is twijfel te zien in haar ogen angst heel diep in haar ziel. Wie kan haar helpen om haar het licht weer te laten zien.…

Je vindt mijn handen bijzonder. Je staart naar mijn glanzende ring om mijn vinger. Oh je vindt mij rijk want in die ring ligt een zwaar geslepen diamant. Ik vind je ook bekoorlijk met je varkensogen. Je door krankzinnigheid verloederde ogen. En toch schijnen ze mij waterig en week toe. Er is een schreeuw om hulp van jou naar mij in die ogen…

Zij keek mij zonder ogen aan en zag welhaast door mij heen Haar ogenlicht leek uitgegaan Inwendig dood, zo het scheen Lege blikken zagen door mij, als van een onbestaand mens In hemdje met jeans, als kledij uitte zij haar zwijgende wens Stille woorden, zonder klank zweefden uit haar droge keel Dan week ze van de mistbank haar blikken…

spreeuwen ratelbekken in hoge populieren die zomer sneeuwen op kriskras gelegde stenen er groeien braamstruiken langs de vervallen muur, gestapeld op de schei van gezegende en ongewijde aarde hoe schril het contrast tussen klokken die afscheid luiden en 't stille graven in de nacht het dodenhuis waar men voor altijd heten zal of dat kleine…

...Ik wil écht, zo vréselijk graag, de moeder blijven van onze zonen. Ik wil af en toe, met heel m'n hart, héél éven vergeten dat ze niet mijn huis bewonen. Ik wilde dat jíj, bijna twee jaar verder, voor deze feiten iets meer sympathie zou tonen. Maar ik hèb denk ik NIKS te willen en met smeken en huilen, zal jouw begrip er…

als alles groen gekleurd niet meer luistert dan grauwt het grijs als bladeren zouden wuiven waaiend in de wind en de zon scheen er gouden stralen doorheen dan toch zou ik niet meer zwaaien ik ben terug eindelijk geland au, het zand is hard harder dan verwacht liever viel ik samen vallen is zacht zachter dan ik dacht…

Ik hoop dat je trots bent op wat je hebt bereikt Mijn hart door jou gestolen Mijn ziel voorgoed omdijkt Nooit meer zal ik geven Wat jij gekregen hebt Nooit meer komt terug Wat jij hebt weggemept Nooit meer doe ik open Wat door jou gesloten is Nooit meer het verlangen naar iets dat wordt gemist Getekend door die tijd Mijn kijk op alle vrouwen…