Alle inzendingen over emoties

de zoetigheden op mijn brood zijn uit de scherpste sneden van het lijden geopenbaard als zinvol en leerzaam ik had dit nooit geweten, nee er bestaan geen winters zonder kou geen oevers zonder kade geen leven zonder waarde maar als ik de buitendeur open en een gulle wind met een kansrijk verhaal die dan de tijd in mij onthult, wie zegt…

Gevoelens delen met iemand is niet gemakkelijk. Toch nodigt onze samenleving ons voortdurend uit over emoties te praten. De openbare biecht, het publiek delen van jeugdtrauma's, misstappen en ontgoochelingen. Het geldt niet voor iedereen. Er zijn schuchtere mensen die zomaar hun gevoelens inslikken. Zij beschikken niet over de woorden die hun…

De natuur is guur en echt striemend knoploos net als jaren terug voelen dagen uitgerekt kerst- achtig in hart en hoofd al versierde hulstkrans. Elke polsslag snakt naar ogenblikkelijk zon en ja hopen dat de wereld kan horen dat het ijs kraakt foto's ziet van Sleat een mahoniehouten staartklok Snits 't scoreblok en oranjekoek dromen…

De dagen zijn steeds vaker vloeibaar met onvoorziene schade zonder het opendraaien van de juiste kraan vol medicatie die werkt. Ik kijk sta langs de zijlijn en ween in stilte. Haar eigen fietsbanden zijn bijna versleten alles kraakt en piept, zie deze schaduwen terwijl zij rijdt, ze zijn kamerhoogte groot. In fietstassen neemt zij oud nieuws…

ik schrok niet meer daarvoor was dit te algemeen zoals een strakgesneden pak beheerst, met mate ik ontweek uit jouw aanwezigheid liet me verstillen zonder luisterend oor was overbodig in ruime zin dacht aan dronken nachten uitgestelde overmoed een rusteloos lichaam voor het slapen gaan er bleef een ontkenning een spiegeling…

De mens is hier om enkel zichzelf kom laat dus zichtbare levenslijnen op koorden ook jouw voeten dragen strek gerust je armen uit en loop ken ons, ken dit zoekend evenwicht. Achter noch voorwaarts, alles mag als je stil blijft staan ben je nergens. Waar wil je de morgen anders laten van wat wij samen ervaren in het nu dat is nu net het spannende…

Steeds zoekend naar concentratie Mis ik de woorden die ik schrijven wil Ergens moeten ze zijn verborgen In een uithoek van mijn geheugen Of verduisterd in mijn slijtend brein Ik maak mij wel zorgen om ’t gemis En vermoei mij op mijn zoektocht Herinner mij nog mijn jonge jaren En gemak van leven en wenden Ach niet ’t tobben zal mij de toekomst…

Ze wiegden zich, zwierven door tuinen die ik niet meer ken. Gebakerd slapen, de vleugels gevouwen in een lied. Nachtzwarte aarde. Er vielen er veel die zomer. Uit schaduwbomen vielen ze, van manen waar het ijsde. Het kind een pop van nog geen meter hoog. En zo veel gele snavels, zo veel stilte viel die middag op het pad. Zou een vleugel bewegen…

Toen we in elkaar waren vroeg je en, heb je me gemist? Uit de heldere hemel tussen helm en zand de branding je armen, je ogen uit jouw mond kwam de vraag zoiets vroeg je nooit. Hoe kan ik je niet missen elke dag, elk moment dat je er niet bent maar waarom zou ik 't zeggen welke zin? Toch zei ik het. Zou ik zoiets vragen?…

Met jou had de wereld er beter uitgezien Ik weet het zeker Ik kijk naar de maan En weet dat je er bent Dat jou kracht er niet mocht zijn Dat het noodloot toesloeg Op een moment Dat we gelukkig waren Ik zou daarna Anders door het leven varen immens verdriet Doordat jij het leven Liet Hoop verdween Een ander licht op het bestaan verscheen…

Wat ik in de hotelkamer vond was al van anderen geweest was van herinneringen doortrokken. Kanttekeningen die ook mij aangingen routes die, wat iedereen weet, naar verkeerde plaatsen voeren. Oude wandelpaden, niet de wegen die we willen vinden. In een gang uiteengezongen onbegrip. Ik had het kunnen zijn die daar zingt vol weemoed en herkenning…

met rommelende onderbuiken draaien wij ondersteboven In de maalstroom en terug verstrikt in het web van het zielloze zijn de altijd hongerende onrust schreeuwt naar alle moeders maar de borsten van de moeders zijn allang opgedroogd in de zo ontstane kraters verschuilt zich de valse slang vluchten kan niet meer en er is geen weg terug…

Je probeert te leven bij de dag maar die is ineens niet meer zeker als gisteren vandaag weer inhaalt lijkt morgen verder weg dan ooit bijzonderdag wordt regendag je blijkt een schijngestalte van wat je zou willen zijn op deze maandag zonder zon glijden woorden langs je heen je hebt ze niet eens gehoord…

In de nacht zag ik het voor me een liefdesgezicht terwijl ik tevergeefs zocht naar een hoogtepunt als schrijver was ik door diepe dalen en grote hoogten gegaan maar als mens bleef het uiteindelijke resultaat dikwijls achterwege omdat ik niet de middelen had om me met de liefde te bemoeien in de nacht kwam het tot de ernst van…

Heel zeldzaam was ons gesprek want de appelbomen bloeien nog niet al hoor ik die aanvliegende vliegtuigen zie ik verbeeldend aanstormende treinen. De nacht toont verzamelde herinneringen alsof er voor u amper nog toekomst was de kamer en ruiten waar u doorheen keek mijmerend over het geluk van ooit jeugd. Waren er nu echt wel gelukkige momenten…

Wat kunnen we nog wel zeggen en waar houdt onze kennis op ligt echt onderscheid tussen het goddelijke en menselijke recht de rede dat riet naast vaarten en rivieren ook naast beken groeit. Wat behelst een ander spreken opzoeken aanhoren en van de leefwijze getuige zijn of leren naar eigen keus. Welke deuren open jij naar het redenerende…

Ik weet nog hoe ik daar mijn ouders bezocht, hoe ze in een antieke woning woonden met een prachtige open haard hoe ik door de straten zwalkte, bij een boekenantiquariaat naar binnen loerde, kruidenlikeur in een ouderwetse slijterij verschalkte. Hoe ik boog voor het beeld van Anton Wachter en daarna een kroeg bezocht, met een keur aan bieren hoe…

Iemand is de dood ontvlucht zo gaat althans het gerucht al tijden loopt dit verhaal en ieder maal in een andere taal het is natuurlijk niet echt maar niemand zet het recht als je ergens in gelooft lijkt het of je zinnen worden geroofd Sinterklaas bestaat en Elvis is alleen te laat.…

Zoals tijd in het leven snijdt, Meedogenloos en zonder spijt. Zoals pijn en verdriet teveel kan zijn, In jouw leven het refrein. Zo ook weer kan er dat moment komen, Dat je weer in jouw dromen durft geloven.…

Verstoken van enig gevoel Verschietend van kleur als de zon Zonder reflectie of doel Regenboogkameleon Goed van de tongriem gesneden Palmt zij de toehoorder in Leugen tot waarheid verkleurend En onzin verbindend met zin Haar eigen idee fabulerend Getoonzet in valse akkoorden Ontwijkt zij zichzelf, formulerend Een watercascade van woorden…

Nu is nu, het enige dat telt als jij oprecht je gedachten pelt maak jij je minder of amper echt zorgen over het nu en over morgen. Dan weet ook jij ik ben geborgen heb vrije wil en eigen keus realiseer je dat ook heus. Wandel langs rietkragen geniet de natuur beluister de vogels ze zingen heel puur. Je mag echt gerust wat meer…

Ik ben gelukkig wijl ik mezelf 'n anders mens heb gevonden die mij tot nog toe als een onbekende was; hij heeft geleefd ver weg en komt nu ongeschonden te voren in de Herfst, die voor mij als de schoonste Lente is. Niet lang geleden was een volmaakt sceptisch man te worden, mijn ideaal; alle hartstocht vergeten, het leven kalmpjes wegen…

Hij roeide rond in scherven maar bleef uiteindelijk steken in zijn eigen spiegelbeeld het verleden leek vergeeld maar wilde toch niet sterven daarom wacht hij hoopvol op dat reddende teken al kost hem dat een hoge tol…

gloeiend verschroeiend hartverscheurend je ziel besmeurend zo moeilijk te keren ook al wil men anders beweren langzaam kan het je verteren Laat hem niet z’n zaad zaaien het zal zich in je verwaaien voor je het weet is het te laat wortelt het zich in je levenslust die alles verzengende haat wees je ervan bewust het is een valse…

Op de oude telefoon staat nog haar stem op het antwoorapparaat alsof het gisteravond was dat ze zei: Bel je me gauw Veel zou ik er voor over hebben om haar te kunnen antwoorden maar helaas kan dat niet meer daarom druk ik af en toe maar op de herhaalknop…

een liedje onvervalst ik hoor het telkens het lijkt gedragen door de wind een koude berkentak draagt een warm lijfje kleurig het borstje versierend het zwart ik stel mijn hart voor zijn tonen open hak de lastige knoop uit mijn levensloop - dit wijsje zo oprecht raakt me meer dan……

Laat mij jouw schoonheid bezingen Muze van zang en minnedicht Schijn je licht op alle mooie dingen En laat ze klinken als een gedicht Vertaal ze in de schoonste melodie En metrum als een gedicht betaamt Een welluidende muzikale fantasie Dat mijn diepste gevoel beaamt Geef ze vleugels in de hoogste wind Spreidt ze uit over heel de aarde…

Houdt leven schoonmaak ook in de natuur kunnen wij die krachten naast ook zwakheden billijken, natuur is soms net als wij wispelturig ontdoet zich van oud hout en licht onze pannen. De atmosfeer leeft en reageert, het stormt daar verschijnen de stoten en eerste takken pannen van daken zonder het geraas te staken giert het om de huizen op paden…

Soms word ik wakker, bang dat ik echt besta. Angstig tast ik de muren af, het bed, mijn nek en zoek mijn gezicht, maar ik kan het niet vinden. Trillend sta ik op. Ik doe het licht aan, trek mijn onrust aan en loop alleen op de sneeuw die mijn hart bedekt. Alles buiten is nog steeds zoals het ooit gestapeld is. Maar de wereld die mij…

Is wijsheid onlosmakelijk verbonden aan wat leven aanwijst oude koeien ook uit sloten durven halen. De veranderlijkheid van leven het waard aandacht ook aan het verleden puur een juiste reden te geven. Niets weten en alles vergeten kan gelukszaligheid naast depressies in hartkamers enorme armoe geven. Houd je niet van een rustiger gemoed…