Alle inzendingen over zwart

verloren gelopen in de waan van de dag wil ik verdwijnen in de plooien van de tijd wolken zien drijven tot aan het zwart van de nacht en als een kind schuilen onder een bladerdak voor plotse regen even wil ik zo verdwijnen tot aan de dageraad waar ik mezelf weer vind.…

Wanneer de moeder van het licht weer licht, En voor haar goud de zwarte mist doet wijken, Dan laat ze er stralen langs de bloemen strijken, En dankbaar doet elk bloemeke zijn plicht. Zodra de bloem de lieve zon ziet prijken, Dan wolkt ze wierook op in wolken dicht, En geurenmoeder wordt het moederlicht...…

Zwart staat voor 'man' en wit is 'vrouw' of was het andersom? Ja, het was andersom. Zwart is voor jou. In gedachten hoor ik stenen slaan. Ik zet mijn zinnen op je dam. Je kijkt naar buiten. We beginnen. Ik sla een steen. Jij slaat er twee. Ik zeg: niet goed vooruitgedacht. Ik ben erin geluisd! Je lacht. Ik schuif, jij tikt.…

Hij zag de zwaluwen als zwarte stippen vlak onder ’t geel van de avondwolken glippen; daarna, in ’t blauw, vond je hen moeilijk weer. En ’t fijn getjisper van hun zwenkend piepen, dat scheen de hoge stilte te verdiepen, droppelde als regen in zijn afgrond neer.…

De zwarte bladzijden in het boek maken het moeilijk verder te lezen mijn doden zijn tijdelijk opgestaan spoken levendig rond in mijn geest waar ze tijdloos de tijd overbruggen Jong blijven ze als altijd in hun eerste levenskwart waar de één haar noodlot niet kon ontlopen de ander zijn lot in eigen handen nam Waren ze niet veilig opgeborgen…

Intussen: Benito met kogels doorzeefd, een Britse grap over dode lucht in zwarte rokken op tafel, en wit- gerokte dametjes met zwarte korrelogen weer juichend langs de kant van de weg. zo werd jouw leven een happen naar lucht, een gat in het archief. -------------------------- uit: 'De sprong', 1983.…

wordt nooit wit..wit wel zwart Opgeven voor de echte strijd Stil staat de klok verder gaat de tijd Het leven gaat door soms sta je stil ben wie je bent doe wat je echt wil Begin die wedstrijd zonder valse start open je ogen en volg.... je hart…

, zonder dat op schrift in het lijf is gezet, kom ik thuis, als kraaien in een zwarte schim die kleur en kracht van grond hebben gestolen, als klauwen touw een gedicht ontwindt en kluwen transparanter wordt, zich vergelijkt , verdicht - tijdelijk - even opgeschort.…

Er waren twee koningskinderen Die hadden elkander zo lief Ze konden elkaar niet bereiken Want dat zwarte gat was veel te diep De zon had tot dan toe Hen met hart en ziel beschenen Maar door het diepste duister Was het licht voorgoed verdwenen Tot uit de zondvloed van duisternis Een duif van vrede verscheen Met een klein groen takje…

Veel vreemde witte dampen die waasden alles weg, alleen matgoud van lampen glom, boven zwarte heg. Daar zong een teder meiske met kindje aan haar hand, een zacht en teder wijske door 't witte avondland.…

Vlabij zijn de woorden, de gezichten, vlakbij zijn de koude nieuwsberichten, een zwarte vogel in een zwarte droom, de regen die valt in de winterboom en plots vliegt de vogel heen...…

tussen de aardse dekens kan ik rustig stikken, beklemt het geestgebrek keert zich in het ondeelbare, voltrekt uit het hermetisch zwart, zonder dat het in schrift op het lijf is gezet.…

Omdat hij nog moet vliegen en een zwarte regel zijn in een blauwe lucht maar hij rust ook uit op lantaarnpalen zoals reigers vaak doen en dan bedenk je dat ook hij beklemd zit in een regel en niet eens in een helder blauwe lucht. het was bewolkt vandaag en het stormde met veel regen…

De zwarte merel is er weer. Nu voor mijn venster, de blauwe regen zich tooit, in vol ornaat van blauw en groen. Rijker en mooier dan ooit. Er is weer plaats voor hem. Sinister en zwart tekent hij zich af, tegen het oranjerood van de ondergaande zon. Schaterend tussen het weelderig groen. Of hij al een vrouwtje voor zich won?…

zie ik uw zwarte humor in het is de basis voor een nieuw begin Zorgt u er voor dat de rest van de mensheid dat ook inziet?…

Sinterklaasavond, al dan niet met de ons bekende Zwarte Piet ik wens een ieder, gelovig of niet een mooie avond kijk wel: Of je Sint niet vallen ziet!…

(voor Sophie Heesen) In het zwart op jouw stoere, zwarte racefiets snelde je voorbij. Een vorm van afschermen. Sfinxachtig. Op zoek naar hem, die je zo intens blijft missen. Die nu anders verschijnt, maar nog dieper verbonden. Vanaf de bank voor het oude stadhuis keek ik naar de zangeres in het groene jurkje.…

soms ben ik kleurenblind zie geen verschil tussen zwart en wit en wat ik daar zelf van vind?…

Yesilgöz ganz im Weiss, wat dacht je wat En Omtzigt in het geel van NSC En Plas in 't donkergroen van BBB Het vloekt, maar lang niet als het zwarte gat Nu Wilders zèlf nog...draagt hij al iets milders Dan peroxide in z'n zwarte kuif?…

onbewogen staan de bomen als skeletten hun takken als een smeken hemelhoog gericht zonder schaduw werpend op het naakte verstilde land waar de lucht van dode wintersloten ons beroert als wij de grijsheid weerspiegeld zien in een zwarte omlijsting van vergankelijkheid.…

Vandaag wil ik niet om je huilen maar ik weet nog niet of me dat lukt wanneer de nacht met haar minuten mijn hart weer uit m'n lichaam rukt Niet de tranen zijn ondraaglijk maar de nacht die in mij is en haar bedrukkende angst bang voor het komende niets waarin zwart leegte en mijn verdriet ondeelbaar is…

Als een zwarte wolk, gesluierd benevelend het zichtveld Je brein, dus je gedachten niets is meer wat echt telt Gevangen en verwrongen gesluierd en geveld gezeten op een stro-matras 'dáár zitten' werd vermeld Je wil is afgenomen je centen zijn geteld je IK is afgenomen en je zit in niemandsveld…

Soms zoals nu denk ik aan jou een zwarte vogel die aan het eind van de avond met zingen begint Je speelt een afscheidslied dat klinkt als de ´Nocturnes´ van Chopin met jouw stem Jij zingt van Assepoes, Assepoes en dat je niet zonder mij kan net zo min als een dag zonder licht…

Schrijf lief praat met de pen schrijf dat wat nooit gezegd kan worden doet praten nog immer pijn lief schreeuw zwart op papier lees mijn lijnen lief van grijs naar oud in huize avondrood lees ik ooit die van jou…

Leven wordt van papier scheurend in duizend stukjes de zin voorbij armen gevouwen rond haar lichaam zichzelf wiegend troostend streelt zij zichzelf als er niemand is slikt bitter zout dagen sluimeren de zwarte pijn voorbij…

Dat zwart je beeldig staat, blijft buiten kijf. Wie weet kom jij naar vier of ik naar vijf!…

Vol met de lucht van haar lieffie opgeblazen op die tragische dag Nu, een jaar na die zwarte datum tuurt ze omhoog, ver voorbij de lucht Ze kan nog steeds niet zonder hem nu ze daar drijft op zijn laatste zucht…

onbewogen staan de bomen als skeletten hun takken een smeken hemelhoog gericht zonder schaduw werpend op in het naakte verstilde land waar de lucht van dode wintersloten ons beroert als wij de grijsheid weerspiegeld zien in een zwarte omlijsting van vergangkelijkheid.…

Schrijf ik met leegte blikken vol niets zien wordt staren het idee vervliegt als ether vluchtig weg de stilte bijt zich vast in een tel en verglijdt in een moment van aarzeling het wit blijft wit zonder het zwart van de inkt zonder de kleur van het gedicht.…

haar ogen zo zwart als kool kijken mij aan brandend op mijn lijf mijn handen knellen van het nylon koord in de verte hoor ik het knallen van de zweep en het rammelen van de kettingen ik wacht volledig machteloos op wat komen gaat alle tijd om mijn zonden te overdenken…