Alle inzendingen over verdwijnen

oermilieu we evolueerden in zure regen in mijn lijf en leden ontstaat in korte tijd reumatische pijn en roos die wijst op droge huid ik denk aan de moderne mens oermens en verstoorde balans herstel van de vochtbalans door door creëren van ‘n zuur milieu massage met kruidenazijn van hoofdhaar en gezicht doet roos en pijn geleidelijk verdwijnen…

van ademzucht tussen heksen en dwergen speelt de muziek van zigeuners nog altijd geheimzinnig in de wildernisruimte van mijn zinsbedrog liggen de heimweeklanken, de ruige vlakten van weleer in wilde groente, en schuimbekkende inktvissen die woorden langs de lente lijmen voor de bont gekleurde konijnen die huppelend achter de horizon verdwijnen…

als je ’t wilt horen zou ik je zeggen vannacht dat tijd nooit vergaat, helderheid nooit wegvloeit uit het hart van het licht; dat wij verder leven in de herinnering als woorden op andere lippen en zeggen dat het vergeten niet groeit noch de stilte op eenzame straten; dat het dagelijkse vuur alles verbrandt, paden niet verdwijnen er altijd…

ruist zo door de bomen woorden komen en gaan, zelfs de foto is al uitgezocht waar ik het meest op leek vang jij geen regen meer voor het in groenland zomert alles is zo ontzettend echt vandaag, stilte neemt steeds meer van waarde mee hoe schrijf je vriend, als naam in zand nadat vloed over het strand getrokken is ik plantte slechts mos, verdwijn…

De wolken besluiten je mee te nemen naar het land zonder helse pijnen Een zonnestraal verlicht de aarde waarin je aardse leven voorgoed zal verdwijnen... Het moment van afscheid bevriest mijn ziel als de dood je meeneemt ver hier vandaan Langzaam zakt je lichaam in de zwarte mist die je meeneemt uit dit vergankelijk bestaan...…

Een bijzondere dag met praal en pracht Het Goddelijk licht zal gaan schijnen De duisternis zal voor goed verdwijnen Gods heilig licht zal komen met kracht.…

Je lacht alleen maar en ik verdwijn ergens halverwege de strepen van je blouse. De klok heeft zich dan toch bescheiden teruggetrokken. Als we wakker worden in een oceaan van dekens en dingen in een kabbelend zonnetje, kijk ik opzij. Verwonderd constateer ik: hij is er nog. Dag lieverd. Tot vanavond.…

versregels en schone kunsten in frivole tekens Daar hervind ik het leven in warm stromende beekjes in tuinen van smaragd Gedistilleerd tot een krachtig medicijn Dan komt de ommekeer: Waar dwaze lieden aan de horizon vervagen waar het vloedrijke water terugstroomt binnen de grenzen van al het mogelijke wijs ik naar de pijn als naar een verdwijnende…

Samen met mijn geliefde ben je een zonnetje met een mooie glimlach van sprankelend licht die wolken doet verdwijnen en die in het donker snel liefdesmailtjes tikt.…

ik zoek de lente en een deel in mezelf om aan jou te laten zien schrijf je toe dat er een schaduw is waarin ik af en toe verdwijn, in veelvoud en dat het zo moet gebeuren woordverwarrend tegen het diepe en de windvlaag, vol met oude kuilen zo gaat het steeds weer het staart me aan, het grijpt en richt zich op vanuit de ribben van doodgravende…

dat ik zee en zout proef en mag dromen, dat ik oplos in water en wereldstromen, dat ik in stilte mag verdwijnen, dat ik niet meer hoef na te denken, dat de tijd mij alle ruimte geeft, dat ik niet meer hoef te aarzelen, omdat er geen grenzen zijn, dat ik vrij mag zijn en denken, omdat niemand lastige vragen stelt, dag ik mag stoppen wanneer…

, ja verliefd ben ik, nota bene hevig verliefd op mijn eigen zoon, op zijn stem, zijn ogen, zijn zachte huid, hij, mijn zoon, spant zijn sterke spieren, kracht en soepelheid dansen onderhuids, zo uitdagend als zijn sterke schouders zo vol verlangen is mijn lichaam, ik voel me schuldig door mijn verlangen naar de zoon die de vader doet verdwijnen…

het enige ritueel dat de kamer kent is er niet meer, hoe hard ik ook met mijn mouw schud een betraande zakdoek maakt elk woord overbodig: de duif is dood kaarten voorspellen nuchterheid, het teken is het lege glas zonder dubbele bodem kan ik niet verdwijnen de asbak geeft geen gehoor aan het rookgordijn; die illusie brandt zichzelf…

Het schone morgenstrand ligt blank en leeg onder een vlucht zwanen laat hun zingende vleugels schuchter weergalmen steunt die weemoedige stem van teer wellend verlangen naar geheime verte de witte vogels vliegen tussen doffe zee en vroeg wolkengrijs vol onvoorspelbaarheid die rustig wacht waar hemel en water elkaar ontmoeten verdwijnen…

dat land kan verdwijnen, als we niet zwijgen de kracht van liefde is dan niet klein te krijgen! zie ook: www.josevanrosmalen.nl…

*) De dijkdorpen Heveskes en Oterdum in Noord Groningen moesten verdwijnen om de dijk op te hogen. Alleen het kerkhof op de dijk is gebleven. ---------------------------------------- uit: 'Muziek voor twee vrouwen', 2013.…

Verschijnen de meest hartverwarmende verhalen Het is het geestesoog Dat op zo'n moment juist scherper ziet Terwijl ik mij vooroverboog rook ik de veldbloem en hoorde ik vogelgeluid tussen het riet Al is het later op de dag Dat de zon weer volop gaat schijnen Het beeld van deze mistige morgen Zal nooit meer uit mijn geheugen verdwijnen…

jaren van mijn leven ondankbaar nam je alles van mij aan er is niets van die jaren overgebleven alleen een herinnering die ik moet doorstaan niet eenvoudig te vergeten, je deed me pijn het gaat je goed maar je verdient het niet hoe anders zou mijn leven kunnen zijn en in stilte wens ik je mijn groot verdriet eens zal die grijze deken weer verdwijnen…

is het wellicht mijn hart dat het voortouw neemt om in het verdwijnen de toekomst te voorzien, of laaft de dooi aan verkeerde winters en draaft de tijd ongehoorzaam aan het leven de juiste richting voorbij?…

speelt, Achter jouw rug om, Rug die je hem al hebt toegekeerd Zodra je hem ontmoette - Waar gaat dit leven over Dat werkelijk tot niets kan leiden Zolang mensen elkaar niet willen zien, Alles doen om elkaar te mijden Mensen zijn zo breekbaar, zo broos, In de hemel van pro-Russische separatisten In het niets opgelost, plotselinge verdwijningen…

Een klein snuitje, zag ik eventjes verschijnen om vervolgens heel snel weer in de grond te verdwijnen Op zoek naar een volgende in of uitgang wellicht en tuinman, trapte het gat, met grote voeten weer dicht Dag mol…

Ik laat het dorre verdwijnen Bij het vallen van de eerste regen. Zo schep ik als die vlinder op mijn hand Een rustpunt zonder zelf te bewegen. Ik tracht mij op te richten als een bloem Tussen het ene overwegen en het andere doen. Zo lok ik de bijen onder de zon Met een honingzoet welkom.…

zijn van het leven Mijn hart gebroken door de liefde die het beleefde en kapot zijn van de problemen die het kan geven Gesloopt door de stress van het leven Maar wat kapot is kan ik maken Het is een beetje plakken, lijmen en naaien Maar de kapotte stukjes komen weer samen De tijd heelt alle wonden De stiksels van het samen naaien zullen verdwijnen…

in het midden van wat nu de Dollard is daar lag dan Reiderwolde groot rijk dorp hoe dat kan verdrinken, verdwijnen vissers schijnen uit de kust een zeemeermin niet met rust te hebben gelaten ze dolden, rolden haar in een visnet voeren terug naar Reiderwolde lieten haar niet gaan ze richtte zich op en sprak de vloek "Reiderwolde zal…

Met zijn private blutsen en builen is heur oude leven haar dierbaar lief Ze wil het voor de dood nog niet ruilen Nu het door stramme vingers trager vliedt Vrienden verdwijnen, winden waaien killer Morgen verkleint en gisteren groeit Het grote huis wordt solidair stiller Nu de boom des levens minder bloeit De dingen die ooit weelderig tierden…

de zeis gewet met keihard ijs gaat doden in de tuin ik ben het sterven zat verdwijnen zal dat puin granieten bloemen hakken zich in steen naast zwartbasalten dromen lava zal tot stolsels komen mijn stalen hand verploegt de rots tot ongenaakbaar zijn mijn tuin gaat heen en steen ontluikt in stil bestaan de tijd ontkent het…

haat kent geen maat Als het om de olie gaat, de pers is Niet meer objectief, overrompeld Zwijgen wij, het maakt ons kwaad En agressief, de dief komt om te Stelen, ver weg de weg naar vrede Gaan wij weer van elkander, de weg Naar 't goedwillend mensenhart daar Waar de liefde reeds ontvlamd wordt Vol ijver vermeden, dat de woede mag Verdwijnen…

waren Die de lucht bij veel mensen zouden opklaren Een nieuwe pad Een nieuwe koers Op dit nieuwe gegeven Waar gaat de wereld zich in begeven Rampspoed Door hoogmoed Die de stem van veel mensen negeerden Het volk is gaan spreken De verdeeldheid Is gaan wreken Op zoek naar een nieuwe eenheid In een verdeeld land Wonden van de historie Verdwijnen…

gebleven Je moet overleven Overeind blijven in je verdriet Je anonimiteit Is je realiteit Je lach is schimmig Je leven ijzig De winden waaien Vanuit alle kanten Diep kijk je bij mij naar binnen Net of je weet van het hoe en wat Je weet er is altijd een omdat Een oorzaak een reden Voor de toestand in het heden Voor het verdriet Dat niet kan verdwijnen…

zomerse dagen lopen op hun laatste benen evenals de zwart- en bruin gevlekte koeien grazend onder een late zon die het boerenland nog zacht belicht waar in alle rust de avond valt aan de einder schildert van Gogh een handvol kraaien boven het goudgele, ongemaaide koren waar verzonken boerderijen en een verre toren in ijle nevels geruisloos verdwijnen…