Alle inzendingen over afscheid

As verzandt langzaam tot sediment Als hij wegzakt in het sentiment Van een golvende herinnering Onderweg naar de Noordpierbranding In het deinen op duinen van woelig water Valt het nu samen met later En spiegelt de zon zich als zilver aan de oppervlak Waaronder een zee van stilte zich stelt op zijn gemak. In het zicht van de kust Is het waar…

naar het licht steeds minder kracht minder lucht minder zicht steeds minder leven meer donker dan licht hebben uren met glans soms een dag wat verlicht steeds meer werd leven meer lijden dan licht aan het eind van de kracht in rust brengend inzicht levend lijden losgelaten nu is er alleen nog het licht…

ik nam te vaak afscheid van dat wat er niet was ik bezorgde mezelf dubbele pijn…

Zonder te kijken voel ik jouw aanwezigheid. De ruis van een blad, de vlucht van een vogel, een ster die mij toelacht. Zonder te geven ontvang ik jouw liefde als een golf die komt. Het verlangen jou te mogen raken verdwijnt. In ieder wezen ben je nu aanwezig, talrijk, zichtbaar verdwenen. Mijn huid voelt de wind, het geluid van jouw woorden…

nooit gezocht maar toch gevonden jouw afdruk in je winterjas aan de kapstok opgehangen omdat het weer lente was alles is vergankelijk zegt men dikwijls bij vertrek maar als ik jouw jas zie hangen op die door zon beschenen plek dan raakt steevast mijn traanbuis lek…

Tuinman handen in mos groene dagen dromend van geel en wit zit terneergeslagen in een boek gedoken een zachte, lieve, gedachte aan heupwiegen en bladernat. Zingt met duivelsverzen tot een ongenoemde goddelijke schoonheid die hij, vanwege tijdsverschil, niet bellen mag. Regen maakt de paden nat. De tuinman zat.…

Hoe jij oprechte liefde kon vernietigen alsof het niets was wat ik je gaf. Telkens moest het meer altijd net boven mijn kunnen geen tijd voor mijzelf gunnen. Hoe jij me leeg zoog hoe mijn ziel zich ook ooit vanuit zichzelf naar jou toe bewoog. Uiteindelijk voelde ik mij machteloos, deze weg waar jij heel bewust voor koos. Jij vernietigde…

Ik moet, ik zal, ik wil ik ga Ik wil, ik moet, ik ga Ik moet Ik gá!…

Nooit meer goeden nacht noch een ochtendzoen nooit meer een berenknuffel kon ik dat nog maar één keer met je doen nog één keer met je praten samen wandelen langs de zee samen schelpen zoeken dan nemen we de allermooiste met ons mee nog één keer met je lachen met je huilen bovendien je dan vaarwel kussen omdat ik je nooit meer…

alsof twee maanden twee dagen zijn maken woorden hetgeen we waren klein alsof we weer zouden worden zoals we waren alsof we twee uur geleden begonnen zijn…

Hoe kan ik nu dit lentelicht verdragen wanneer mijn kind er niet meer is, zo blij vertrokken en vol hoop op mooie dagen die zullen lengen als de sprietjes gras die overal weer komen kijken. Geen blik meer die de mijne kruist en zonder woorden vertelt hoe fijn het allemaal was. Slechts kilte nu, een huiver die nooit meer wijken zal, al staan…

in het voorbijgaan schuilen alle namen in stilte noem ik ze de doden spreken niet meer voor zichzelf maar jij, hoewel nu aan de grens gekomen jij bent nog wie je bent je blik, je stem de tijd is even nog aan jou wat komen moet is voor de nabestaanden…

Ze moesten inderdaad gaan, ik had het gezien aan hun gezichten die langzaam veranderden van die van kinderen in die van vrienden, van die van vroeger in die van nu. En gevoeld en geroken als ze me kusten, een huid en haar die niet meer voor mij waren bedoeld, niet zoals vroeger, toen we de tijd hadden. Er was in ons huis een wereld van verlangen…

'k Heb afscheid van het leven nu genomen. Ik wist het ogenblik dat zon en maan Tezamen langs de hemel zouden gaan En alles ging als ik m' had voorgenomen. Nooit bloosde 't licht zo ernstig achter bomen, Zo helder gaf nooit alles te verstaan Hoe het voor andren ging weer open gaan — En verre zag 'k de Rijn lichtspieglend stromen. Uw oude…

Tot wederzien, tot wederzien! al waar het moge wezen: na lang- of korte tijd, misschien in 't ongekend nadeze! 1861…

Het doet me pijn Je zo te zien Ik voel tranen Verlies mijn hoop Jouw einde komt Er is geen misschien Dag maatje van me Trouwe vriend Zo´n roemloos eind In een klotenschuur Zonder zon en licht Had ik je nooit gegund Je had meer verdiend Je gaat nu snel verkassen Naar een mooi en beter oord Waar je heupen niet meer pijn doen Je kunt…

Uren en dagen heb ik aan jouw bed gezeten onze woorden en gebaren zijn gesleten doodmoe ben ik ervan geworden doodstil heb ik naar jou geluisterd met een doekje je mond steeds afgeveegd je wilde yoghurt eten gemengd met sap alles wilde je aan mij vertellen, je wilde het kwijt je geest was helderder dan ooit, niet aangetast nog nooit was je zo…

Je zelf doden: zelfdoding is een recht en geen misdaad geen moord dus geen zelfmoord geen gunst maar een een eigen gave een eigen talent wat respect verdient maatschappelijk en een pil praktisch voor een mooie levensafronding Dan blijven tenminste de treinen ongestoord rijden! Deze hartenkreet draag ik op aan Huib Drion,…

wanneer je aanvoelt wat er komt gedachten verstomd geniet dan van elkaar met volle teugen want de dood heeft geen geheugen…

Als ogen konden spreken dan spraken zij eens van immens geluk. Las ik die luchtigheid en zorgeloosheid in onze ogen maar weer want lees nu nog enkel woorden van "verdriet" en 't doet zo "zeer".... het spijt me maar ik kan echt niet meer. Ik zal voor altijd om jou blijven geven maar gun ook jou een gelukkiger leven. Helaas kan je…

Als een hakbijl, als een moker, als een donderslag bij heldere hemel vertelde je mij, ik wil niet meer. Als een mes, ‘n scherp net geslepen, gekarteld mes, kliefde je woorden door mijn hart, keek je aan en zei: vaarwel!…

terwijl ik naar je kijk leg ik je neer in een bed van aarde is het tijd om je los te laten versieren we jouw graf met verse bloemen die de leegte vertolkt die jij achterlaat plots breekt de zon door alsof Hij zijn armen opent en je liefdevol welkom heet…

Alles wat ik wilde zeggen, Dat heb ik je gezegd. Alles wat ik wilde dat je weet, Dat weet je al. Alles wat ik wil, Dat je nooit vergeet, Dat heb ik je gezegd. Ik mis je.…

zwevend hoog in de lucht heeft ze het aardse verruild hangen zorgen nu in de wilgen balancerend boven de golven danst zij op tonen van de wind koesteren wij haar stem die ons raakt tot kippenvel aan toe blijft ze voor altijd schijnen gelijk een ster…

Ik voel me zo tegentijds vandaag, zo tegendraads altijd, maar vooral verwonderd; Ik zocht je, zocht naar liefde doch vond, kon alleen dromen. het laat me verbijsterd; Ik pak de kansen die ik pakken kan voor ik verdwijnen moet, maar ik blijf verward; waarom al dat gedoe?…

de moederschoot waarin ik me tot nu toe veilig waande is verdwenen daar ze vannacht zachtjes van ons is heengegleden hebben we haar teruggeven aan Moeder Natuur zachtjes dwarrelt sneeuw als 'n deken om ons heen tikt de klok gestaag toch voel ik me leger ieder uur…

Pijn liet mijn bladeren, blad voor blad vallen. Ieder welwillend weerwoord, deed het enkel nog meer verknallen. Nu, leegte tot niets, al wat er over is. Vaarwel mijn schat, hoe ik je soms ook nog steeds, ontzettend, mis.....…

Zoals bomen hun blad verliezen, ik, uit niets meer heb te kiezen, vertel ik jou bevangen door, te lange, winterse kou met bevroren, pijn in mijn stem waarbij ik al mijn blad verloren ben; "jij was eens de zon voor mij" maar het juiste weerspiegelde pad in zee; in het begin keek je nog met me mee, liepen wij tegenover elkaar hieraan voorbij…

je glipt me door de vingers zoals een sterke stroom ontsnappen wil bij elke bocht of waterkant en nergens is een dam het laatste beeld van jou verdwijnt vloeit uit de palmen van mijn handen drijft weg naar onbereikbaarheid de richting keert zich van me af nog even kijk ik om en zoek de bron waaruit de onderstroom geboren is ik volg het…

je ruikt honing uit je glas en walst goudslingerend tot de rand 1 2 3 tranen druipen langzaam neer en sporen uit elkaar – draaddruppelend klein tot kleiner en tot niets vloeibaar stro dat fonkelt en schittert zoals ook jij hebt gedaan – toch en je denkt ik drink m’n glas klakzuigend leeg want wat niet gedronken wordt verschaalt deze…