Alle inzendingen over individu

Wat is leven? Ogen die elkaar niet zien, hout op hout de woede van het lichaam, draaiend in het cirucusspel van heden. Het is een straatnaam aan een huis, de ogen rode tekens aan een voorhoofd, terend op de gedachte aan gisteren: 'Ik loop in zoveel duisternis dat ik blind ben van vragen. 's Nachts de koele mist van de liefde bij dag de…

Als de luchtschipper, mee met de wolken, Drijft boven de bergen, En, hoger nog, opstijgt in 't licht, Ziet hij dan de aarde nog Met menselijke ogen? Zoekt hij het huis waar hij werd geboren En de lieve bossages En de voetstappen naast de zijne Aan het strand van de zee? Neen toch; onder hem kent hij Alleen bergschaduwen, spiegels van water…

Ik liep in een straat die doodliep, op het spoor van iemand die hier gelopen had maar die nu dood was. In kieren tussen de keien groeide fris gras want doodlopende straten bieden meer levenskans dan straten die doorlopen naar mensen die nog volop leven. ---------------------------------------- uit: 'Wat blijft komt nooit terug', 2002…

het windhooskapsel is kortgewiekt ingeleverd de wilde haren ik zal mijn beschaving bij elkaar vergaren totdat de ongetemde krullen mijn ware karakter weer onthullen…

Hoe duidelijker ik 't wil zeggen hoe slechter ik uit mijn woorden kom dit lijkt me een typisch verschijnsel van het een of ander. ---------------------- uit: 'Dichter', 1995.…

soms ontstaat er speling in de tijd ontvouwt een plooi legt keuzes bloot bevrijdt de mogelijkheid…

uit mijn laatste raam kijkende zag ik al luisterend naar het wegsterven van hun klaagzang traag zwarte vogels vliegen over grijs betegelde akkers waarachter ze verdwenen in een hels avondrood al wachtend op de volgende vlucht tank ik mijn laatste glaasje diesel klop mijn pijp en sluit alvast m’ n luiken…

onverhoeds geraakt en overhoop gehaald schijnorde blijkt zijnschaos ten onder of toe gang…

Wat of wie ik ben, laat ik nog steeds de wereld bepalen, ik merk hoe ik mezelf diep en onderhuids verberg, omdat ik het niet aan durf om waarachtig te zijn degene die ik ten diepste, zwakste, sterkste ben, ik droom mezelf een heldenrol, vol kracht en macht, misschien wel glamour, aandacht, heftige passie, maar de ultieme vrijheid is wat ik werkelijk…

Ik schat de lengte die ik heb Ik schat de lengte die ik heb. Eén zeventig. Zet streepjes af op het plafond. Ik lig in bed. Da Vinci zocht verhouding sec. Ik teken, zonder lood, mijzelf, van barst tot spinneweb. In deze droom word ik te groot. Met uitgestrekte leden, zo onruimtelijk, gezien vanuit de nek, besta ik niet. Ik schets,…

het eeuwig dilemma is innerlijk uiten haalbare kaart kan ik verstouwen wantrouwen en onbegrip eenzaamheid met stip of is er pas leven wanneer ik ontplooi en gedij durf ik het aan die stap aan te gaan te zijn wie ik ben en ik als enige ken…

Een blauwe maan dwaalt eenzaam over nachtelijke velden de strandjutter vertelt zijn zeewaardige verhaal over woeste golven merkwaardige helden avonturen in de nacht had hij niet zijn trouwe vrienden was hij misschien net zo gek geworden als al die vreemde kinderwensen of liep hij door verlaten straten in plaats van over eenzaam zand…

Ik ben mijn steunpilaar Ik ben mijn bodem Ik ben mijn fundament Ik ben de stokken van mijn tent Ik ben mijn beits en mijn talent Ik ben mijn dividend…

na zonsopkomst heb ik mijn schaduw gedragen tot over de grens en liet hem af en toe even over het randje kijken naar daar waar mijn rest ooit verblijven zal hij vertelde mij over het vredig mooi zodat ik straks met een gerust hart ongemerkt als de zon op haar hoogste punt is mijn schaduw in alle rust kan verlaten gewichtloos laat ik me…

Morgen, als het lente wordt zal ik seringen strooien uit mijn bloemen slee, de stad doen ontwaken vermomd als toverfee. Morgen, als het lente wordt, zal ik vlinders naar de bloesems sturen en zal ik lachen naar mijn autochtone overburen. Morgen, als het lente wordt, zal ik voor elke rebelse specht een nest gaan bouwen, waar hij z'n…

terugblikkend vanzelfsprekend en herkenbaar het voorbije pad vooruitkijkend blijkt de route in nevelen gehuld…

"God heeft een binnen- en een buitenkant" schreef dichter Achterberg ooit in een van zijn gedichten en ik zag de gezichten een wonder in licht ik sprak met de zon die de maan niet vreesde vermeed die dwaze mensenbuitenkant van egotrippers en ijdeltuiten tactieken en kornuiten betweters en knuffelkonijnen ik zocht een tocht naar binnen…

Nauwelijks bewogen, de grote ogen, de hoge de belangrijke en onderweg vergeten bedenkingen de verschillende gezichten die hij over z'n kop trok sinds hij zelf als een man uit een stuk door de dagen wandelen moest en niets mocht hij laten liggen niets ontsnapte aan hun taaie aandacht op afstand geen meisje is geknakt blijven liggen, geen moeder…

Het is niet te hopen Maar stel je voor Dat ik muteer Een stoere Henk Die kikker wordt Die scheten laat En nog veel meer De hele nacht De buurt hier stalkt Mijn kikkerslijm Op muren kalkt Met hardrockkwaak De nachten rekt Met kikkerdril Mijn kroost verwekt Miljoenen kikkers klein en dik Met net zo´n grote bek als ik Die slaan, net als…

vol verbazing en respect aanschouw ik hoe je weer jezelf herneemt vanuit schijnbaar een hopeloze situatie het wonder der veerkracht…

De tulpen in de vaas bloeien vrolijk en parmant brengen lenterse vreugde in dit bar-winters land Crisis, regen of natte sneeuw het maakt helemaal niets uit we gaan toch door het leven met deze kleurrijke buit. En dat bloemetje krijgt van ons mondjesmaat zijn water, zo blijven wij een beetje warm in dit koude theater.…

Passie is de kracht der bestaan Mijn weg, kronkelend, laat mij hem begaan Zwart is de kudde, wit is mijn licht Los van alles op het wit gericht Het morrende zwart wil ik niet verstaan Die stenen, geslepen door de stroming Hun eigen vorm allang vergaan Meegesleurd, geen passie geen gevoel Zwoegend en zwetend zonder doel Langzaam afgeschaafd…

een eigen blikveld bepaald door het uitgangspunt de wereld rondom gekleurd door een waarneming…

Het water zuipt de longen vol en zuigt er naar beneden De gloed van zon verstard tot glas en wuift er moegestreden Naar al wat was en niet meer is zou zijn maar toch nooit kwam Gelijk een zee in eb en vloed er gaf en nu ook nam…

ieder mens heeft een gave dit ligt in het fijn gevoelig weten…

op mijn balkon drinkt een vogel van het smeltende ijs in een stralende zon achter het glas hoor ik het gesprokene overdenk en laat bezinken buiten ploft de sneeuw uiteen op de grond de merel lest zijn dorst en ik de mijne…

In mijn leven, steeds uiteengerukt Door de vlagen waar 'k aan blootsta, Daar 'k niet kan hechten aan liefde en geluk Die mij zullen drijven tot ik doodga, Ontstaan soms plotsling enkle plekken Van een stilte zo onaangedaan, Dat ik geloof in slaap te zijn gekomen Bij de diepten waar geen onderstromen Meer door 't eeuwig stilstaand water gaan…

de splinter steekt diep levenslang gerijpt werkt langzaam richting oppervlakte…

Was het maar morgen of gisteren of nooit. Ik kan niet slapen. Kon ik mijn hoofd maar in mijn bed begraven. En niemand uitnodigen voor de plechtigheid. Was het maar toen of straks. Of een keer dat ik wel kon slapen. Kon ik maar wegzakken door mijn matras, door de grond. En geen mens tegenkomen. Was het maar soms of later. Was het…

mijn lichaam bewaart de herinnering aan wat geweest is attendeert op wat vergeten leek de sporen volgend verteer ik het onverwerkte…