Alle inzendingen over afscheid

weet je het nog? op één van onze wandelingen. toen langs je boomgaard. dat vogeltje? hoe we het in een doosje zetten? hoe we het voederen wilden met een ijslollystokje hoe het was als een afgelaten ballonnetje? dat het zo teer was en rimpelig en dat het eerst niet at hoe het rozig en bruinig van kleur was? nog onbestemd was. hoe je…

Ik vond je in een regendichte jas een plank onder je arm geklemd angstig wadend langs de kust Zag dat je niet kon wennen aan de verblinding van het leven je kneep de ogen dicht Dat de volheid van de hemel te veel voor je was dat je de hemel naast je niet zag De ruimte voor een vogel met weigerende wieken is te hoog gegrepen Zachte…

slechts een enkele keer ik weet nog dat het zo een van die avonden was die de zomer samenvat ik weet nog waar je zat dichter bij mij dan je ooit was geweest maar toen daar zat je dan langs me op de oude stenen tuinmuur je haalde je neus op voor de vogels voor de vleermuizen voor elk zoemende beest je keek alleen de nacht in ik…

Op het laatst brachten zonnestralen ons meer dan alleen gedeelde warmte jou de nodige rust en zilveren haren, warempel toch nog van gekomen met het verstrijken van de jaren ‘t geluk dat de maan verlicht, jouw eigenzinnigheid liet schijnen in de kleuren van de regenboog de nacht een deelgenoot blijft van mijn onuitgesproken gevoelens…

toen zij in de velden van vroeger liep ver van de smeulende wind en bijtende bergen zag het kind van weleer bloed in het oog van de zon zij begroef ontbladerde dromen onder de steen van het slapende oog nu huivert ze naast zwijgende goden ze hoort het slikken van de tijd het licht is niet van porselein in de velden van vroeger…

de snede die 2022 van 2023 doormidden kerfde was de aftrap van weer dezelfde ontgonnen fenomeen, liefde en dood omhelst door spijbelende verlangens van één ieder die de wereld door andere kijkers beziet naar mezelf gericht hangen de vleugels telkens in onvoorziene winden om ze tenslotte te strekken wanneer de laatste zucht zich herinnert…

Ik weet nog dat we op deze bank zaten. Om het verste pitten spuugden. Later je lang naar je kaart staarde. Je het noorden zocht. Langs mos op de stammen. De witte plooien me deden denken aan de lanen. Hoe wijde brandwegen lopen. Dwars het dennenbos doorklieven. Een eenzame roze zwemband geeft zich over aan hoe grillig iets kan stromen.…

Jij toen in die kamer van het witste wit en ik het kind met nog vele zomers te gaan jij die nog vader moest blijven hoe ze toen bloeiden daar buiten de rode rozen augustus trok nog een keer alle registers open en daarna dat zwijgen van de uren waarin vroege herfst lag ingesloten Zoveel later danst in een huis vol kleur…

Dag oma Tot ziens In de hemel Misschien in mijn dromen Met af en toe een kleine traan Denk ik terug met een lach Aan "wil je nog een chocolaatje?" en Kruisjes op mijn voorhoofd Altijd liefde om te geven Wijze woorden waren er genoeg De hemel is met u een stukje rijker Ze zeggen afscheid hoort bij het leven Maar is afscheid niet een…

aan de gerafelde kant danst de wind wiegt het licht een langzaam veranderen in aarde het zachte breken naamloos verborgen in een lange winter tussen alles wat duister is deze stilte heeft stekels een verdwaalde dichtregel glijdt langs het venster…

Het is een lange reis van A naar Z Met boemeltje of hogesnelheidslijn Ga je doorheen het hele alfabet Bewondert woordenschat en schone schijn Je treint langs zee en door het groene hart De uitroeptekens rijpen in het veld De blauwe luchten worden somtijds zwart Doordat er inkten buien zijn voorspeld En onderweg bezoek je dorp of stad…

Een vroege wintermorgen De stad die ontdooit Grachten verborgen De torens in dauw Zo vreedzaam maar nooit meer zo mooi als met jou…

verstilde pijn van het zijn zomerlente winterherfst winterlente zomerherfst donkere dag heldere nacht de wacht bijna volbracht…

Zij schreef haar zwanenzang doorheen de jaren van groeiende leegheid waar eerst nog ruimte werd geschapen in samenhang der dingen Zij dreef af in een oceaan van een voor haar en mij onpeilbare diepte dan wel oploste in een onmetelijke heelal. Reddingsboeien werden woorden, inhoudsloos doorschijnend, en haar spraak verdampte vruchteloos…

De zelfde woorden De zelfde zinnen Op de dag, naar je laatste rustplaats Waar de hemel huilt De zon ons verlaat Wil ik het niet denken maar de waarheid heeft mij niets meer te schenken Waar je nu bent vast beter dan hier Willen wij je nooit vergeten Waarschijnlijk kijk je op ons neer als een beschermengel Wij willen je nooit vergeten…

geen weeklacht toen ze afdaalden naar het diepe water een litanie slechts van monotoon zacht geprevel een offerande aan de zwarte hemel water van de dood geen weeklacht in de wildernis toen bomen braken een ritueel slechts van buigend barsten naar het diepe water toen ze afdaalden naar de krochten van hun ziel…

tussen mijn handen voel ik moeders gezicht waar de dood pas nog op heeft geschreven zijn signatuur is op de huid achtergebleven waarna hij zich verschool in gedempt licht haar lichaam wordt nu in linnen gedragen met namen erop van hen die haar mogen in haar leven had ze maar zelden gelogen alleen op de antwoorden van wat vragen in haar besluiten…

Ochtendlicht zoekt aarzelend jouw onbeslapen kussen op het koude bed de trap zwijgt de vertrouwde voetstap die zijn treden niet meer dragen en de woonkamer benauwt de enorme lege stoel zo troost'loos is ons huis waar niemand meer jouw koffie drinkt och lief het is zo stil op aarde nu jouw stem er niet meer klinkt…

Wees niet boos mijn lief Als ik straks ga ben je nog In mij Kwijnt het beeld van je bleek Gelaat in schaduwen Van tederheid Wees niet boos mijn lief Omdraaien en zwaaien Zal ik niet Als ik straks van je ga, beetje…

Je geeft je woord zonder na te denken. Door het gevoel dat de ander je geeft. Je houdt je woord zolang die ander leeft. Waar blijft je woord als die ander er niet meer is. Laat je iemand anders in je leven toe? Je vraagt naar het waarom en hoe. Leg je woord eens op de weegschaal van het leven. Hoeveel weegt het nog, misschien nog iets.…

twee stenen leeuwen - tandeloos en blind - zien liggend toe hoe jij de naam beitelt in steen de klok slaat loden uren wolken hullen zich in leigrijze kleuren de zon weet wat afscheid is takken buigen diep voor het ademen van donkere aarde in een droomloze tijd de naam in marmer laat zich niet benoemen blinde wachters snoeren…

Ik neem geen afscheid, nee, er komt geen vaarwel, wat je groet zal blijven dus zeg ik je gedag, een tot weder ziens, tot later en tot straks. Een goedemorgen of hoe was je dag, gewoon even kletsen alsof je er nog was. Het doen alsof zal ik geloven, geloof is een sterke kracht, je bent niet weg maar hier bij mij, zonder…

ik moest afscheid van je nemen de allereerste dag ontving je me met open armen we hebben lief en leed gedeeld je hebt me zien huilen en hoorde me lachen als ik weg was wachtte je geduldig tot ik terug kwam wat was ik blij als ik je weer zag dag lief huis bedankt dat je er jarenlang voor me bent geweest…

Wanneer ik stierf en zij die mij beminden Rondom mijn baar staan en de een d'andre vraagt: Wat had ge lief in hem: zijn menslijkheid, Zijn dichterlijke gaaf, zijn trouw aan vrinden, De zachtheid van een kracht die draagt en schraagt, Of de onafhanklijkheid van zijn beleid, - Dan hoop ik dat een zeggen zal:…

Ooit zijn wij niet meer samen dan staat één van ons, omringd door liefde en aandachtige luisteraars de woorden met geknepen stem te spreken, maar welke woorden in het licht van een brandende kaars doen dan recht als levensecht in krachtig vuur is gedoofd ooit zal één van ons met een half hart nog doen wat we hadden beloofd…

binnen de muren van de tijd over de vlakte tintelend wijd draag ik een woord in de kom van mijn handen ik leg het zacht te slapen onder langzame wortels van een boom zij buigt haar takken als een moeder over een leven ver van mij vandaan een zwaluw roept laatste onverstaanbare dingen overal de lucht als een eindeloos water over…

Dat jaar, dat onvergeetlijke Kan nimmer keren, Dat gaf de ziel haar zo onmeetlijke Vreugd na begeren... Kus mij nog eens, geef 't onuitspreeklijke In één Vaarwel... Dan breke, wat scheen 't onverbreeklijke, ... En 't breke snel.…

Ik vraag je, blauwe lucht, met een diepe zucht En jou, volle maan, wat heb je met hem gedaan. En u, fonkelende ster, hij is weg, zó ontzettend ver. Ik vraag jou, mooi leven, wil je hem terug geven?…

hier komen ik en het verleden samen waar de wortels vertakken onder het zand ik liep er vaak, en verafschuwde het land dat zich schaamde voor sommige namen in mijn bos zou ik weer worden geboren het eerste als een onbeduidende knop die zijn weg zocht naar de absolute top waar alleen de harde wind kon storen niet elke boom was een goede kameraad…

de leeftijd geeft vorm aan haar mooie gezicht en trekt wat lijntjes naast haar smalle mond ze is nog monter en oogt redelijk gezond een aantal wonderen heeft ze al verricht in haar beide handen heeft ze nog kracht waarmee ze boetseert en verft iedere dag van recensenten kreeg ze een goed verslag haar kunst was te zien tot diep in de nacht…