Alle inzendingen over individu

Ze kon van huis naar 't Baarnsch Lyceum fietsen Kreeg zeven keer per week Latijnse les Als puber en als aanstaand kroonprinses Zei "Luctor et emergo, Beatrice" 't Ging eerst niet echt van harte, later wel Want Juliaan bleef toch haar rolmodel…

het gezicht bleef bij het lichaam ook toen duisternis intrad de avond viel ver voor de vroegte neer zodat geen woord onbesproken bleef met nauwelijks hoorbare fluistering kon ik het ruisen van populieren horen alsof mij werd verteld waar water en kust tot branding samenvloeien in het zand stond geschreven aan wie deze woorden waren…

Een molleboon was ik, een hortulanus Verbaal vertoevend in het floraleven Als wolf in schapenplunje? Overdreven! Dat zou slechts kunnen als het volle maan is Ik joeg als een Factotum duvels toe Met veel gevoel voor scherts en ironie Vandaar mijn bijnaam Scherzo, evenknie Van Nemo, Bestevaer van Bontekoe Maar een Alfredo ben ik nooit geweest…

Er is een horizon vol zwaartekracht in geruchten uit een dromenland alsof er een zeilschip met een vergeten ziel vaart door het warme zand van de woestijn Alle emoties zijn weer als die van een kind een geest danst rond fragiele schoonheid maatjes komen zij aan zij, eenzame wolven verliefde libellen zweven in die verhouding tussen wankelende…

Deze nacht voeren stromingen mij naar open zee, ik zie hoe Atlas de hemel op zijn schouders draagt, hoor hoe lange armen muziek naar bergen en ravijnen leiden, deze nacht zweef ik met Apollo boven het landschap zonder tijden lig ik geketend in mijn windstille denkraam, weet ik dat alleen vogels de taal van Aeolus verstaan, glijdt Ariadne’s…

wat we tot nu toe weten over het koesteren van illusies van gedachten in weefselpracht achteloos achtergelaten, zo lijkt het waar blijft watervlugge zachtheid ingebed als toenadering in empathisch gesteente functiezonering, ontwikkelingsvisie voor wie oud wil worden wil komen en gaan net als de zon…

Morgen moet gij zeker komen: Morgen wordt een dag der dagen, Morgen worden duizend vragen, Schijn en schaduw weggenomen; Morgen moet gij zeker komen! Door de schemerijle wanden Van het ondiep zomerduister Tasten ogen, tasten handen Naar de morgenlijke luister Achter schemerijle wanden. Maan met helle schaduwstroken Heeft de heemlen overtogen…

ik trek de angst met huid en haar uit het hart ik blaas het as van mijn schouders vandaag verandert alles vandaag geen lege handen elke kus zal ik verzilveren aanrakingen worden goud alles wat wankelt valt de goede kant op angst heeft hier niets te zoeken vandaag…

Je haalt alles uit jouw mogelijkheden riskeert veel met jouw onmiskenbare talent nooit meer lui, hoor ik je zeggen en je schrijft opnieuw een enerverend gedicht de blauwe maandag is een maand geworden de zon en de maan hebben een gezicht nooit zullen woorden muren worden je zoekt contact met een herkenbaar gedicht.…

Zo bijzonder als hier de zoveelste variatie op zijn favoriete uitgekauwde thema (de 'Tijd') wordt geëtaleerd zijn de 'feiten' die hier als 'waarheden' worden gepresenteerd nou ook weer niet Vanwaar, zo vraag ik jullie, zijn adepten, vanwaar deze stilzwijgende slaafse admiratie voor jullie goeroe? Is hij een door iedereen…

Er is geen noodzakelijk verband tussen de eenzaamheid van nu en de eenzaamheid van vroeger. Je probeert de dagen te begrijpen tussen wat doorgaans gewoon was en tegenwoordig gebruikelijk geworden. De ultieme bezinning is niet ver weg ligt achter ieder boek te slapen je voelt de affiniteit van de vereniging. Aangetrokken door het groepsgevoel…

wat nog ontbreekt is een toekomst van onbesproken gedrag alsof niemand het er ooit over heeft gehad; dat verleden voldoorleefde zonder trendbreuk, verankerd in rots, in gesteente van fluwelen bergen de vraag waar gedachten blijven als we het denken verleerd zijn het kennisnemen, zich onthouden van het voortijdig nalaten en dit alles…

In de rij bij de Lidl Mag ik voor? Heb maar twee bier Mij goed hoor, maar vraag het ook aan de vier die achter me staan Verbaasd kijkt hij me aan…

verder dan vandaag lijkt deze ochtend niet op die van gisteren vooruitlopend op de volle ruimte die nodig is om twijfel in toom te houden later zal iemand begrijpen wat nu onbeschreven als een rolmaat ligt opgerold de dag prijzend in het holst van de avond zo kenmerkend viel het duister niet eerder in laten we nog een stukje lopen…

vandaag draagt de spiegel zijn muur vooruitgeschoven als naderend front naar weidsheid in aanliggend gebied sprakeloos tot in uithoeken en gaten de ruimte waarin we ons begeven lijkt oogluikend op een paal boven water we zijn onze tijd in een geleend lichaam het huis van oneindige fantasie nooit ver te zoeken en altijd bedrieglijk dichtbij…

Wie is van hout, zingt flierefluit tapuit IJs op de ramen, komt allen tezamen 't Is weer advent, ja nu sijt wellecome Tiereliert een merel als flapuit Chromatisch fladderende laddertonen Niets verbloemend der nature bloeme Zingen atonale lijsterbessen Verstilde polyritmische patronen Een krolse kat die rijmt in hoge bomen En struikelt…

Vierde zang Ja, stille Graven! ja, gij blijft mij wijsheid leren. Hier kan ik 't best met God en met mijzelf verkeren, Hier, waar de vrede woont, de zorg het hart niet knaagt, De beek welluidend ruist, de tortel troostrijk klaagt, De zoô *, die de armoe dekt, en 't marmren ereteken, De duurzaamheid en prijs van aardse grootheid preken…

in de winter van mijn jeugd stonden de bloemen op het raam als kunstwerken van de natuur maar, het moet gezegd voor dat inzicht kende ik nog geen naam het was wennen deze week met vorst en het schrappen van de voorruit niet meer gewend dan ook nog de verwarmingstand laag in huis even had de oude zwarte kolenkachel zich tussen mijn gedachten…

toen ik heel even van een afstandje naar mezelf keek er slechts teleurstelling ontgoocheling verlatenheid en een zeker falen bleek en de vraag rees zoals bij zo velen wat ging er mis of juist goed toen en hoe zou je dat nu anders doen helaas het is gelopen zoals het nu eenmaal is ooit verkeerd begonnen wordt er veelal niets meer…

Het kwijt zijn van dingen is een grootse vorm van zelfhaat. Hoe hard alle andere dingen ook roepen: 'Maar wij zijn er toch?', je zoekt en zoekt, steeds kleiner, steeds dieper begraven onder wat je vond, terwijl het buiten langzaam donker wordt. ------------------------------------------- uit: 'Het ging over rozen', 2002…

Het is lang geleden dat ik wat woorden ontving van haar niet dat zij mij toebehoorde Ze was verbonden en toch ongebonden aan de mens naar wie ik enkel nog zie als ik in het verleden staar, zij waarvan ik allengs voortschrijdend inzicht ervaar Zij, het fiere meisje van lang geleden was ik zeker niet vergeten doch sommigen leven ergens ver…

een woord rolt uit het stenen huis bezint zich, ontvouwt roerselen tikt zachtjes de muur nog even aan om ergens een plaats te vinden te nestelen in buitenwereld in haarvaten van geheugen, om door een taalnacht te bladeren dit een tijdje vol te houden en dan de slaap te vatten…

veel lijkt nog hetzelfde de bomen van mijn bos zijn leergierig als voorheen hoeveel stappen noem je ver weg hoeveel dichter kun je bij eigen woorden zijn passen kun je meten afstand ook maar afwezigheid niet deze winter wordt het koud te koud om te lopen, zonder een moment om bij stil te staan niet in het voorbijgaan ook niet na…

hij bereikte de diepste bodem in de jungle in alles wat het einde in zich draagt kiemt een nieuw begin de stille maan was getuige van de glans van zijn ziel…

Dit is een ernstige vorm van zomaar. Zomaar begonnen en niet weten waarom en het af willen maken, maar wat is afmaken anders dan doden. Zo weinig als we weten en zoveel als we willen zouden we geen van onze kinderen het bos insturen, en toch vallen we als bladeren in de herfst als regen in het dal en geloven we dat als het niet ergens…

De realiteit is achtergebleven raakt verder weg van hem nu hij door de straten zwerft omringd door metgezellen die lanen en het plein verlichten, kerft hij in een sprookjesboom zijn geluk met haar initialen voor zijn ogen ontvouwt zich het wonder van de verbeelding het is niet allemaal krom of recht maar voor hem wel levensecht.…

Ik heb een ceder in mijn tuin geplant, gij kunt hem zien, gij schijnt het niet te willen. Een binnenplaats, meesmuilt ge, sintels, schillen, en schimmel die een blinde muur aanrandt, er is geen boom, alleen een grauwe wand. Hij is er, zeg ik, en mijn stem gaat trillen, Ik heb een ceder in mijn tuin geplant, gij kunt hem zien, gij schijnt het…

Ogen wentelen lichten lichten laaien landen in de verte brandt een vuur mij vlamt een gloed mij en stil trilt het onbekende sterrewachten wachten mij dat ik reize Ik vat nooit de vlam van het vuur in de verte…

Wie kent het grote reislied dat niet Als de ijdele hymnes van de malaroneslikkers Onledig de wankele verte bezingt maar het zelf Dat altijd doorwandeld, omlopen, betreden Moet worden om - toch vaak vermeden weer vast te stellen wat er zelf aan is Het zelf is eindelozer dan de sterrenwinden Het vat zich samen op het puntje van de tong…

Bij tijd en wijle is een - hopelijk niet mis te verstane - waarschuwing op zijn plaats voor diegenen die zich niet wensen in te leven in anderen en doorlopend onophoudelijk stuitend asociaal gedrag vertonen, door zich als botte eigenheimers te bewegen in een zelf ontworpen stelsel van gangen en wegen dat zij als de normaalste zaak van de wereld beschouwen…