Alle inzendingen over maatschappij

De brandende zon, de zwoegende mensen de dorre aarde, het gestorven gras uitgeteerd vee en als de goden het wensen luizen en sprinkhanen op het gewas De inmenging van de rijken der aarde heeft het volk hier geen goed gedaan als sprinkhanen roofden zij alles van waarde en opgevet zijn zij weer verder gegaan Hoor de sinistere tsjirpende kreten…

Ik praat niet graag ben vaak te traag ik hou mijn mening meestal vaag ik kom altijd net te laat en ik haat het als ik weer eens heb verloren Ik wil te veel zit nooit eens stil ik maak het stuk en niet meer heel ik luister niet naar goede raad en raak de draad kwijt in mijn metaforen Ik kom geregeld ongelegen hou niet van sportief bewegen…

Vreselijk is het lot der mensen. Tussen hen woedt eeuwige strijd. De machtigen strijden om het bezit der aarde en offeren de massa, de arbeiders, de miljoenen, op in de strijd voor het niet hunne. Vreselijk is het lot der mensen.…

Het handvat van mijn winkelwagen druipt van anti-gel maar toch voel ik de corona van een virus of een cel ik was en boen en reinig maar het houdt me in zijn greep want hoelang overleeft het virus in mijn stukje zeep Een vijand zonder voorkeur, zonder vrees en zonder vlag zonder uniform of vaandel, niet gebonden aan gezag die niet vecht voor…

er zijn bomen die elegant, bijna voorzichtig iemand willen redden of alleen in hun oor fluisteren, iets aardigs niemand weet waarom anderen willen breken en vallen, hun wortels uit de aarde vandaan weer anderen vervlechten hun takken en denken aan de lentezon, ontdekken soms een regendans…

er leven mensen in mensen mensen uit een herinnering bewaard mensen die hier wonen en nog daar onbestemde mensen achtergehouden en de mensen die we achterlaten mensen van alle delen van de dag in één mens mensen van vele talen die spreken met één mond kleine mensen in grote mensen en soms daarin de grootste mensen er leven mensen tussen mensen…

Toen men in de EU die uitspraak zag: “Bij ons in Polen gaat niets boven Polen”, Was Brussel zwaar ontstemd en heeft bevolen, Een boete van liefst 1 miljoen per dag! En komt het land daarna nóg niet bij zinnen, Dan vallen Duitse troepen Polen binnen.…

weet jij wie er vandaag onder de wagen van de deen gaat liggen onder de bedrijfswagen wie er in de bedrijfswagen mag de bootvluchteling mag de bootvluchteling in de bedrijfswagen onder de wagen is het beschutter daar houden die mensen van je zult het zien met de wagen van die deen gaat heintje van…

De mensen doen hun maskers af, ze kijken vreemd elkander aan verwonderd dat ze naast elkaar lijk vreemden staan. Nochtans ze stonden zij aan zij in zelfde strijd voor zelfde brood; sleepten zij niet dezelfde sleur van zorg en nood? Viel niet dezelfde klacht en scherts van uit hun bitter blije mond? Was ’t niet of men de hele dag elkaar…

's Avonds dansen we vrije expressie, ik ben vrij en veilig in het kamp Er is maar één slot, één man die de sleutel heeft, want wie zou naar buiten willen? Kom maar kijken door de draden van het hek we verbergen niets Lijntrekkerij, stiekem gedoe, een verkrachting alles wordt gezien en dan voert de politie je snel af naar het…

Daar is iets aan 't verandren In Vlandren. O wee die arme Walen! Zij moeten voortaan Hun koken en braân Betalen. Daar valt niet meer te pluimen, Daar valt niet meer te schuimen; Zij moeten Vlaandren ruimen, O wee! Gebruikten de Walen hun fijn verstand, Zij lieten in Belgie de boel in brand, En trokken ineens naar hun liefste land, Hun…

Men verdraagt zich maar moeizaam. De spiegels van de tijd en de controleposten van de dag. Als adem vergaan de wolken nergens stokkend, mij benomen weliswaar maar prachtig. Het scherp gestoken zolderraam, als gat onovertroffen, en het dagelijks bewegen; men zal er maar tussen vermorzeld - verontschuldigingen als wormen door de dag,…

Het is een eeuwig misverstand Dat de zeeman landen kent Hij komt er wel maar ziet ze niet Tenzij 's nachts als men 't niet verbiedt Want of je op de rede ligt Der Hoang Ho of Yang Tze Kiang Drie kwartieren uit de wal Van Tandjong Priok of Semarang 't Is al eender, 't schip ligt stil Al is er overdag rumoer Duizend zeemijl ver van…

Alleen en dakloos steeds buiten door weer en wind ontroerend verhaal.…

Geprezen zij d'attente luisteraar Zij wijst mij op mijn mythologisch feilen Maar geeft mij hoop bij tijde en bijwijlen Zij staat naast mijn bureau van zessen klaar Ondanks de rampspoed geeft zij, Elpis, hoop De waarheid van Al Gore is niet te koop…

We leven met elkaar hier, in dit landje. Op ons kleine stukje grond, zo zeker zo veilig. Ons eigen eilandje, omheind en afgebakend, als was het heilig. Toch kruisen zich onze wegen, als we onze veiligheid verlaten gaan. We komen steeds elkaar weer tegen, als we buiten onze grensjes gaan. Dan gaan we vergelijken, argwanend zien we elkaar…

Bleke neuzen en dunne schenen, Stijve boord en lange jas, Sluike haren, witte das, Kwijnende ogen, spillebenen, Hoge hoed en lange stok, Vale wangen, hoge kragen, Diepe zuchten, mensbeklagen, Vrome blikken, zwarte rok, Erfzonde en predicatie, Kerkbezoeker, kostersmaat, Bijbelworm en tekstenvraat, Satanas, predestinatie, Openbaring, eeuwig…

Weer liep een stoet van lijken door de nacht, wereldwijd uitgezonden en herhaald en herhaald en herhaald, waarna een man in schone kleren wat hij dacht. We hielden onze hoofden achterover. Het toestel hing te hoog. Wit licht weerkaatste in de glazen op de toog, waarachter zwarte obers lachten: laatste ronde maar bleven schenken, onbetaald…

Dit uitgestrekte land, van Cadzand tot aan Hulst, grenzend aan de Westerschelde, schuurt tegen het Vlaamse land aan, lijkt amper Zeeland te zijn. Of toch? Water, stranden, duinen uitgestrekte polders en kreken zijn hier ook. Alleen de zee slaat haar armen niet volledig om haar heen. Fruitvelden, bomenrijen wortelen in de vruchtbare grond…

Ik weet niet welke kant dit op zal gaan, Je wezen wordt in codes opgeslagen, Beoordeeld tot het einde van je dagen, Op hoe je denkt en wat je hebt gedaan. Ik ga de deur uit zonder telefoon, Ik durf dat nog, dus doe ik dat gewoon!…

Onderweg klampten we ons vast aan de oeroude bron zoals alle zwervende kinderen van zoveel dagen geleden met de herinnering aan overgave en vergelding Wie onderweg zo is gekwetst en denkt daardoor te zullen sterven verdraagt de belasting niet als gebruiksvoorwerp voor de maatschappij te worden ingezet met het vuil de virussen…

Span niet samen met wie mij niet noemen jullie geheel anders maar kijk naar het licht in het blauw van mijn ogen tot recht in mijn ziel in een donker kikkerland dat zich uitstrekt tot ver over de grenzen laten we samen het licht ontsteken ken me en noem mijn naam die al een naam had toen het nog geen vorm had de vrouw…

Ik ben klaar voor te herrijzen Ik heb geleden en gestreden Mijn leven was down en onder Ik kwam terecht in zonde Zo werd ik weer gemaakt Zeker mijn gevoel werd geraakt Weer op eigen benen gezet En ik was klaar met de wet Nu klaar voor het toen in nu Niet bang meer voor de klu Lopend door het vuur Hotellova getekend op de muur…

Je leeft je leven, als een voorstelling. Keurig in kostuum, betreed je het toneel. De eerste acte keurig opgedoft. Je spreekt en kiest je woorden. Gelukkig voor jou, heb je ze ingestudeerd. Je gebruikt je handen ter ondersteuning. Met gebaartjes, die je hebt afgekeken. Een aangeleerd maniertje, dat je tot iemand maakt.…

Als je ogen wolken waren en je tranen regen, dan zou ik buiten met je dansen op glimmende asfalt wegen. Als je handen maanlicht waren en je tanden sterren, dan pakte ik telescoop en herkende je van verre. Als je armen vleugels waren en je benen zuilen, dan wilde ik dicht bij je zijn en in je schaduw schuilen.…

Geef mij alsjeblieft vleugels om onder te schuilen. Een lichaam dat me beschermt. Een stem die me troost. Neem van me weg de angst die me leiding geeft. De pijn die me vergezelt. De woede die me vasthoudt. Breng mij dan de veiligheid van een thuis. Het vertrouwen van een ouder en de liefde die ik begeer.…

Dood is een bloem die verwelkt. Een schip dat vergaat. Een kaars die langzaam dooft. Dood is iets angstigs. Iets waarvoor je wilt wijken Je leeft er met een boog omheen. Je durft er niet naar te kijken. Dood is iets dat niemand kan begrijpen. Het is een raadsel, vaak met strijd. Niemand heeft er woorden voor en niemand weet zijn dood.…

Boven op de kerktoren kijk ik op de huizen neer. En draai op mijn hoge plekje in de rondte telkens weer. Veel mensen zie ik lopen in de straten her en der. En ik zie ook andere torens aan de horizon heel ver. Ik waai met alle winden Maar ach, tot mijn groot verdriet, ook al ben ik dan een vogel, vliegen kan ik helaas niet. Met mijn…

Terug in de tijd. Dingen ongedaan maken. Weg met alle spijt. En de dingen die mij raken. Terug in de tijd. Weg met alle pijn. Uit het heden bevrijd. Dat lijkt me fijn. Terug in de tijd. Zodat alles beter wordt. Mijn oude leven kwijt. Zodat ik me in het nieuwe stort.…

Tussen schapen en wolken ontwaar ik het web van oplichtend Parijs. Na hoog gebergte de verschillende leegten van stadse vergezichten. Met een rood en blauwe horizon want de zee is nou eenmaal blauw en rood is niet altijd zo rood als het lijkt.…