Alle inzendingen over mystiek

Zij bedreef als ziel de liefde met mij, zoals wetenden dat doen...…

In het hemelbed van haar kasteel versmolt ik met haar blote ziel...…

We zijn op missie: vanuit het Licht komen wij, naar het Licht gaan wij...…

Ik kwam laatst een steen tegen en die zei “Ik ben rots, ik ben steen ik ben de onverzettelijkheid” Ik werd bang en vluchtte Ik keek nog achterom maar ik zag hem gelukkig niet meer Er lag een blad op mijn pad Eens was ie met velen Genietend in de zon Maar het licht dimde De warmte werd koud en het blad viel “Let maar niet op mij…

Haar ziel flitste door mijn ziel en zij legde haar diepste geheim bloot...…

Het was een zonnige dag en ik wilde erop uit, maar eerst even rusten op bank En toen was er mist Toch verrekijker mee je weet nooit, ik die nooit een verrekijker mee als ik op pad, zelfs niet in de Oostvaardersplassen liep ik daar in dichte mist met verrekijker zag ik een mol, die zich wentelde in het gras als een hond, als een…

als jij je toevertrouwt aan de aarde ik je blinddoek en begraaf in het zachte zand van de woestijn als dan een muur van zand je hoofd van het ongeziene lijf zal scheiden dan wachten jij en ik tot de maan haar schaduw op de aarde werpt en de kracht van de eclips je helen zal…

Meester Vreeze sluipt naar binnen, hijst het doek en gaat beginnen. Hij speelt met schimmen op een scherm. Een stripverhaal in duizend delen, schaduwen die mij bespelen, tot ik het niet meer kan velen en onzinnig beef en gil. Hij kruipt onder al mijn leden en grijnst meer dan tevreden. Het doek daalt weer naar beneden. Tot de een…

Mijn Minnaar lonkt als altijd aan de horizon, maar vandaag is het de vaart die mijn hart voor zich won - ook al voel ik mij bezwaard. Het is alsof ik vreemd ging op de fiets. Maar mijn Minnaar deert het niets. Het kabbelende water van de vaart voelt zich evenmin door mij bezwaard. Ik strek mij op de vlonder uit. Nergens bespeur ik een verdacht…

In de wind sporen van afwezigheid, vlagen van verbijstering en een huiver. Onkenbaar wordt bewogen wat bestaat en verwaaid steekt achter een strohalm en verrekt.…

Kuierend door december tinten, in thuis te komen, mogen bewonen om te beminnen, een omtrekkende beweging tussen bestaande richtlijnen, die ontspruiten uit gedeelde blijdschap dat pallet kleurt het hele wezen, in alle geuren, die samenvloeien een wisselend raamwerk van de dromen, dan ben ik je zeer nabij, vandaag en…

Kennen de vrouwen samen het geheim van de onsterfelijkheid?...…

Eens zullen alle gewenste minnaressen hun passie tonen...…

Ik hoorde stemmen van een vreemd bestaan, Rondom in duizend geheimzinnigheden, Géniën voelde ik zoetjes tot mij treden En schuw op donzen voetjes henengaan... Ik weet niet - zeiden zij wat zal vergaan? Spélden zij wat daar kome na dit heden? Brachten zij tonen uit een vér verleden? Ik weet niet - of was alles droom of waan? 't Kan zó niet…

waar ik ga waar ik sta jouw oneindigheid omvat mijn eindigheid jouw zijn mijn bestaan jouw liefde mijn leven jouw licht schijnt in mijn duisternis jij onkenbaar maar onontkoombaar…

wij zijn gezichten wij hebben het licht gestolen van de hoogbrandende ogen of gestolen van de rode bodem ik ben vuur veel vuur golven van vuur vissen die stil zijn als het gezicht dat alleen is ik ben veel van steen en vaag als vissen in watervallen ik ben alleen alleen beenlicht en steendood wij zijn gezichten open en rood zijn wij…

Dit spelend kind kan de sterren niet plukken Maar zijn ziel plukt bonte bundels te saam. Ik leed zó veel en in naamloos verrukken Zegent mijn Lied Gods Heilige Naam.…

Plots was 't alsof ik maar niet uit een droom ontwaken wou iets me wakker maken wou En kort daarop weer het moment dat ik verdergaan mocht in de droom alsof alles bij het heden heel gewoon Maar ook, dat dit juist en het enige echte is waarom nu alles draait…

Handen op kaart van de wereld, op landen waar een haard die kan branden om te zegenen, om licht door kruin, door lijf, handen op kaart aan landen, aan die mensen als een laser zo eenvoudig als een spreuk onder een vat water, waardoor water blij een liefdevolle aai over een dier, deur openhouden voor een vlieg of spin als 't waar…

Onder haar rokken is de toegang richting het kundalinilicht.…

Het vuurtorenlicht op mijn hoofd brandt dag en nacht tegen de stroom in.…

Mijn woeste water vloeit blauw langs haar mild levende hand mijn engel danst op de toppen van de golven en van haar kunnen, stapt moeiteloos over mijn baren tot op het gebied waar we waren gestrand mijn danseres wiegt op beide spitsen van haar benen, hoog opgeheven tot op het punt waarin mijn fantasie buiten mijn verbeelding…

Het schichtige hert dwaalt over bloembladen, mantel van Jahweh.…

Mocht het zo zijn, dat conflicten zich bekeren en als we wakker worden op een speciale morgen verworden zijn tot liefde zonder enig geweld, dat lelijkheid afstand neemt van eigen vorm zich vormt in alle schoonheid die al bestond wordt opgeteld, wel of niet vermomd zelfs een uitgebloeide roos in de lijst van neergang van z’n kracht…

De woorden bekruipen mij als bloedzuigers en aasgieren, er is zelfs een woord, die van lotje getikt bij de vijand aanklopt en een monsterdeal claimt. De engelen aanvaarden dat niet en God schudt zijn wijze en getergde hoofd, waardoor de bloeddorstige jagers uiteen gejaagd zelf als prooidieren worden opgejaagd. De fluisterende engelen zeggen…

kleuren donkeren in zichtbaarheid van rood en blauwe rotsen naar donkergrijs waarbij het frisse van de vijg een exquise traktatie blijft onbereikbaar ben jij op het tussenpad waar zendgemacht geen soelaas meer geeft op schermen die niet kleuren op elk nieuw gebeuren het is de wereld waar bewegen niet wordt geregisseerd door emoties…

Als ik de radio afzet wordt in de keuken de stilte zowat vloeibaar. Stiller nog dan buiten, je hoort de wind niet noch vogels fluiten. Ik sta omzwachteld met de grote stilte één.…

Decennia lang las ik mijn verwondering, in jouw spiegelschrift, onomwonden, gestreeld door onvolkomenheid, verbaasd over zoveel wederkerigheid, gegrift in het schijnsel van het schoonste uur dat met de liefdesmantel is gedeeld. het sterven herkent zich in de kleine dood van afscheid, elk moment van minnekozen verlegt de schaduw…

Decennia lang las ik mijn verwondering, in jouw spiegelschrift, onomwonden, gestreeld door onvolkomenheid, verbaasd over zoveel wederkerigheid, gegrift in het schijnsel van het schoonste uur dat met de liefdesmantel is gedeeld. het sterven herkent zich in de kleine dood van afscheid, elk moment van minnekozen verlegt de schaduw…

ik houw een standbeeld uit vruchtbare gedachten ingegeven door mijn hart vorm het met slanke lijnen woorden die het stenen leven kunnen verzachten ik geef het kleur met grootse tinten zoals de natuur ons aldoor schenkt het is mooier dan alleen het naakte omdat echtheid uitsluitend weet heeft van schoonheid en niet aan enige duisternis is…