Alle inzendingen over filosofie

Gelukkig is de mens, die als hij gaat te bed, Zijn rekening met God gedurig effen zet. Gelukkig is de mens, die, als het licht begint, In zijn verlichte geest een nieuwe wereld vindt.…

Soms denk ik weleens bij mezelf: Waarom draag ik al die lasten met me mee, alsof ik een rugzak draag met dikke keien, stenen...... Ik zou een keuze kunnen maken: zo doorgaan of mezelf ontlasten bijvoorbeeld bij de waterkant, eerst de keien in het water gooien tja, die zinken wel heel snel... daarna misschien de stenen of die éne steen nog…

Een fraai gezicht: rond twaalven de loonslaven die met hun vederlichte aktetassen en in omhooggestoken regenjassen met een blik op de klok de poort uitdraven. Berekend lopen zij door waterplassen, want tijdwinst is het waar zij zich aan laven, chronometers als verwrongen maatstaven om op je eindige tellen te passen. Hoe glad en nat is het…

er is niet meer bij weinig noch is er minder nog is onzeker wat er was wat wordt wordt willoos eerst als het is is het ernst het herinnert zich heilloos en blijft ijlings alles van waarde is weerloos wordt van aanraakbaarheid rijk en aan alles gelijk als het hart van de tijd als het hart van de tijd --------------------------------…

Soms is de beste hulp geven alle hulp weghalen! Deze hartenkreet draag ik op aan de betere hulpverlener die op 'de korrel wordt genomen' door de cliënt!…

Een park om me in terug te trekken: een man liefkoost zijn hond, een vrouw haar kind. Flarden van Vivaldi in de herfstwind doen mij goedheid in de mens ontdekken. De zon die mij aan het Retiro bindt, weet slinks het mooie weer op te rekken en even de illusie op te wekken dat de tijd echt stilstaat, mij niet verslindt. De triestheid van een…

Mijn kind, ik ben niet rijk, Al ben ik niet zo arm als 'k lijk. O, al bezit wordt wonderlijk, Zodra men komt te leren Wat rijkdom kan ontberen! Eens had ik mij zo rijk gedacht, Dat tot mij heel de stille nacht, Onafgebroken wanhoopsklacht, Rezen der wereld zangen Van overwinning en verlangen. Nu, in de stralen van de zon, In 't water…

De afstand het fysiek de hand die er niet is Afhankelijk kwetsbaar Die ander een stuk van mij al die anderen stukken van mij Van mijn zelf Ik snij ze niet los van me af Ik zou dood bloeden Eén rivier vele takken in de delta naar de zee van het één zijn Water draagt de kern van onze ziel Verbonden zijn in de pijn van…

dat -niet nadenken in sommige gevallen een talent zou kunnen zijn: een gave je moet het wel kunnen jezelf gunnen het is het proberen waard je op iets anders te richten…

Onder sneeuw en ijs verborgen ligt de kiem voor de kracht van morgen in het voorjaar zal alles weer groeien opnieuw zal het mijn ogen boeien Zo komen gaande het leven verborgen talenten in zicht de warmte zal de groei weer geven vensters open, op weg naar het licht…

Dagen rollen als golven over ‘t strand van de tijd spoelen zand en schelpen tot vloedlijn voor ‘t duin van vele jaren slijpen in uren het land tot vlakte en heuvel overleven de bergen en keren terug naar de zee.…

Wie in de toekomst kijken kan is die bevoorrecht dan? Wie de dag van morgen, voorspellen kan is die gelukkig dan? Wie kan zeggen, dat zwart niet wit is is die kleurenblind dan? Wie zegt, dat hem niks overkomen kan staat die boven narigheden dan? Wie in de toekomst kijken kan moet welhaast ongelukkig zijn, niet dan?…

Ik ben geweest zonder de pot met goud te zien slechts een regenboog verwijderd van mijn oude botten huil ik geen vocht meer het is de herfst van mijn leven De traan die ik zal laten daar de goudpot er niet meer is zal moeten vallen in mijn half gevulde whiskyglas van herfst wil ik niet weten geboren word ik een avond oud Hark mijn lompen…

(Sublieme vraag in mooie zin) Ooit streed de tijd tegen elementen Hardwerkende dijkenbouwers geven nooit op De tijd heeft gestreden In eeuwen alom De vraag steeds weer is echter: hoezo. Waarvoor. Waarom? Tijd heeft gestreden zonder pauzeren Blijft dit tot in lengte van millennia doen Geen tijd voor reflectie Zelfs geen procent rust…

Ga stap voor stap over smalle balans van mijn woorden en gedachten langs stromen intuïtie en zekerheid of door het duister van niet weten in ritme van alledaagse omgang zoek ik de paden in het leven waar ik verzekerd ben van ’t zijn, liefde krijg waarnaar ik verlang dat ik niet over eigen woorden val zeker wetend het eind zal halen niet…

Als al mijn gedachten in woorden waren te vangen zielenroerselen zichtbaar zijn emoties tastbaar waren was ik omgeven door aureool van vele fragiele kleuren in alle tinten transparant met open strijdbaar vizier al mijn gedachten wil ik delen en mijn woorden schenk ik u transparant maar niet fragiel standvastig aan mijn standpunt…

verwijder zinnen schrap de woorden streep letters en leestekens door... koester de leegte op het papier herlees ongeschreven boeken staar je blind op het grote niets beschrijf woordloos je emotie en de warmte van gemis…

Zonder te vechten als laatste overgebleven Verdwaal niet in heidense rituelen Geen afgrond waar ik doelbewust op afsteven Ik dunk me heer en meester net als zovelen De kudde zal ik niet braaf volgen Ik steek boven het koren uit Mijn theorieën laten alle betrokken partijen verbolgen Theologie en wetenschap spelen niet genoeg klaar, we hollen…

als ik in het donker stond tastend naar mijn reddingsboei van wit verdwenen zonder enige duiding ‘t gewicht van het leven niet meer vond golven van blijdschap of plezier die vanwege gewenning als vanzelfsprekend beschouwd werden noch de stormen die er waren behoren tot mijn werkelijkheid doch als mijn ogen het duister omhelzen en haar…

zij joeg vogels op om stilte te vermijden vertrapte takken in het bos om rust te bestrijden was met storm en onweer in haar element chaos heeft zij steeds gekend nooit nam zij de kans om in balans te raken meer van haarzelf te maken zelfs in haar laatste rust heeft zij nog een keer gekucht het leven heeft haar altijd dwars gezeten…

De woeste branding van de wereldzee "leven" springt brullend op tegen rotskust en klippen wil het harde lot dat onafwendbaar schijnt tarten _ verwinnen maar stort vernederd in elkaar woelt krullend door zich heen om straks weer aan te vallen moede golven rollen traag tussen de stenen zijn dan bezadigd water in nauwe ruimtes overhuiven…

Maria, Moeder Gods, Sterre der Zee Gezegend zij uw wonderbare schoot Die aan een wonderkind een groeiplek bood Een schoolvoorbeeld, een heelmeester in spe U was nog maagd en u had geen idee Van zwangerschap, conceptie, van hoe groot De impact zijn zou van zijn vroege dood U was zo jong, het was dan ook een pre Dat de timmerman u wilde huwen…

Achteraf valt alles te verklaren waarom er liefde is, de zon opgaat Je doet dus maar en beslist na kort of lang overwegen Het is altijd de moeite waard winnen een manier van leven Van verlies leert men immers de beste te zijn en blij te sneven…

Indien het waar is dat de sterren Voor eeuwig in de ruimte staan, Zonder dat iets in een nabije of verre Toekomst veranderd wordt in dit bestaan, Wat kan dan nog het doel zijn van dit leven, Dat eens mijn zoon zal kennen zoals ik, Dan een beperkt geluk en een heel even Genieten van het vluchtend ogenblik. -----------------------…

Er zijn ook moeilijke kanten aan dit leven; er is niet slechts glorie en licht. Het kan ook stormen, we gaan door een woestijn van leegte, van gemis. Wat is groeien? Altijd meer en beter? Of bestaan ook tekort en overmacht van lijden en dood? Zijn er ook conflicten en afgronden van misverstand? Wat is macht? Wat is dienstbaarheid? Soms…

Het is de luwte van de storm. Contouren, krijgen weer vaste vorm. Het is de blinde regen die nooit verdwijnt. Er is geen zon, die mij beschijnt. Het is de andere kant van de dag. De droom, die mij wegvoeren mag. Het is de rand van de stad. Ik woon, in een boerengat. Het is de schaduw van helder licht. Zwart, heeft een lief gezicht…

Er valt aan de toekomst niets te lachen; het voorvoelde falen des levens zelf dient grootste ernst gewijd, terwille van wat later weelde en fortuin zal zijn - een smetteloze, als gepoetste knopen blinkende blik zonder ontgoocheling, zonder vertwijfeling, vol weerbaar ongeschonden weemoed omdat het nooit zal komen, wat al in droom vervulling…

ik treur niet om verleden seizoenen als immer zijn zij vergankelijk ik blijf ze echter wel benoemen hoe tel ik anders mijn dagen op de meetlat van gedachten die vooruitzichten dragen en nog op onbekende gevoelens wachten zullen mijn herinneringen nog verder vervagen? “ the past will start again tomorrow” het heden zal zeker…

Het doet er alles toe, de echo’s van wat is geweest zich nestelen op de juiste plaats als kwetterende muzen in het avondrood op lichte vleugels aan de horizon verschijnen. In een decor van een beeldend gezicht als een magistrale aftiteling, de omlijsting van een ultiem gedicht - altijd onvoltooid – een plotselinge verschijning vanachter…

Geluk zoeken is als het kijken door een vergrootglas We zoeken ernaar We bekijken het Onderzoeken het Vragen ons af Terwijl je het gewoon in je handen hebt En het overal is…