Alle inzendingen over filosofie

Verlamd door denken aan het leven, kan ik de harde kern van dat gewicht niet breken, een weg te vinden in stralen van de zon, de maan schiet vol, het gevoel lijkt hol, verwijdert zich uit de blikken trommels van tegenstrijdigheid, de tong is eenzaam als bagage in mijn droge mond. Toch leef ik dicht bij het geheim, elke zet die ik maak…

Een wit vel papier nog onbeschreven ligt voor mij in een droom ik pak mijn pen begin te schrijven zonder te beseffen wat. Ik schrijf met blinde ogen al dromend over verre reizen en velden vol van kleur hemelsblauwe luchten geluk dat zich vinden laat. Als ik ontwaak zie ik nog dat vel papier daar liggen beschreven met mijn handschrift…

Gewilde levenskracht, verstilde momenten. Met 'n balans ertussen in, geeft leven kans en 'n nieuw begin.…

plataanbladeren wuiven een nieuwe dag met speelse groet eenvoud van leven met een zondagochtendei op een bruine boterham in mijn ochtendjas kijk ik naar buiten en zie dat het goed is…

voor heel even kruip je dichter zo komen je kleuren beter uit, blijk je bereid je te laten observeren door degene die het leven lief heeft, zichzelf troostend met de gedachte dat er meer is dan men ooit vermoeden kan…

Het getuigt van goede moed, als je een keer iets doet, wat eigenlijk buiten je macht ligt, maar als je erin faalt, zorg dan dat je er geen angst voor krijgt!…

het zingend lied blijft in de stilte hangen bij de grote ruimte van geschreven gezangen die men in de wereld klinken ziet tegen de lome luchten van vervuld verdriet…

Ik geloof niet in de werkelijkheid. Ik geloof in mijn droom: dat alles eenmaal leven moet, ook de stenen, de huizen, de aarde aan mijn schoenen. Ik geloof dat ook de regen eens zal ademhalen en verliefd worden. Daarom streel ik de regen. Daarom sla ik de zon. ------------------------------------ uit: 'Gedichten 1957-1970', 1972…

Waarom zegt Heidegger is er iets In plaats van niets, en Descartes zegt Dat er niets kan bestaan zonder iets, zegt Nietzsche weer dat er iets is door niets, En een God die alles heeft geschapen, Dat kon Wittgenstein niet begrijpen…

Meester van ’t stil, wijs woord, lichtend fanal Dat al wat is doordringt; de heldere blik, Die dwars door waan en wankelbaar beschik Het Ene als grond, vorm, zin zag van ’t Getal. Van ’t diepste zwijgt wie stamelt: God is Al, - Gij, grote Ziel, aanschouwde in ’t Ogenblik ’t Volmaakte Godsgeheim van ’t ik-loos Ik, Dat door uw wijsheid spreekt…

Deeltjes gevormd tot één grote als woorden uit letters die kleine gedachten vormen tot geniale vindingen in besef van eigen geringe waarden en samen opbouwend steunende pilaren zijn van wat eens de mens ten dienste is. Maar nóóit in eigenwaarde de ander kan missen!…

‘de tijd is een kind dat met damstenen schuift en het spel bepaalt’ was dat maar zo heracliet je maakt me blij en bang…

het ontgaat mij immer minder dat de horizon vertraagt en het land van morgen verse bloemen draagt maar ook van de tafel waaraan ik eet telkens een stoel wordt verborgen het is een berg beklimmen die weliswaar het uitzicht vergroot maar waar ik aan de top, geheel alleen, mijn laatste liefde ontmoet; ik noem haar de dood hoe het ademen…

Vergeefs begeerde zekerheden, beroofd van een duurzaamheid als er slechts één gezichtspunt is, heeft dit geen gewicht, van de brug af gezien als die is opgehaald,heeft dat een rede, het herkent zich in vele vormen, soms argeloos en naïef, het stroomt als troebel water, het heeft geen heden, maar ook geen toekomst meer. Een oneindig spel…

Heb wind gevraagd te waaien over velden ruisend riet zon te schijnen over zinderende aarde met hier en daar spiegeling water om te stromen tussen oevers bekleed met weelderig struikgewas. Voelde winden waaien tussen bomen en over buigend riet terwijl zon scheen op zinderende aarde met onrustig golvende spiegeling waar water bruiste tussen…

levensmuren aftasten met zoekende ogen hart en ziel allergrootste ontdekkingstocht gaten opsporen die smeken om gevuld te worden met passievolle zingeving van nuttig bestaan hoe snel de mortel uit zal harden tussen het aanmaken en inbrengen kneedbaar houden tot alles bijna egaal is bepaald de sterke wil doch geheel effen…

Luisteren naar rust in akkoorden van muziek adem van instrumenten die ritme brengen in balans en lijnenspel vanuit evenwichtig denken dat noodzaak hierin ligt. Horen hoe het leven niet altijd metrum aanneemt voor evenwicht zo goed maar in eenzaamheid zoekt naar kromme noten die de tonen breken waar de noodzaak in ligt.…

Van de duif en de mus Zeg duif waarom woon je hier, en niet op de Dam? Meneer, omdat ik in de provincie, een leuk musje tegenkwam. Dat zei: ik zoek een zwaan, om mee ter neste te gaan. Ik jokte: je boft, ik ben er een! Het musje geloofde me meteen. En nu, weken later, is het lente. Hou ik van haar, en zij van mij. Het resultaat…

In het beloofde land tasten de eenvoudigen van ziel in het duister, ze zijn de daklozen onder de purperen zon en zijn allang de goddeloze beloften moe, papieren regels rotten in het hout, een leger wormen splijt de houten wereld open, bedekt het labyrint van de aarde met hun koele maskers toe. In de vlijt van alle gestorvenen…

Ontmoeten blijft altijd leuk als je ontspannen leeft omdat spontaan ontmoeten niets met moeten heeft ----------------------------------------------------------- Deze hartenkreet draag ik op aan Jose & Rob Kleijn Speijk: Brasserie en Partycenter met hun opvallende sfeer & warmte, Oisterwijk 13 juni 2010…

Dieren, planten, bomen bloemen in hun schoonheid ’t kleinste mos de grootste bomen een mug, een klein insect de grootste olifanten gras en struiken, ze leven. Hoe? De tijden wisselen de natuur past aan de mens loopt rond en produceert wat vervuilt maar begrijpt geen oorsprong van leven. Is dit dan alles alleen toeval? Hoe?…

Wie kent ze niet, de zondoorschenen en winddoorwaaide klaproosbloem? Geen ijdelheid, geen dwaas vertoon maar enkel lichtdoorlatend en vol toegankelijkheid? Wie kent ze niet; de rand van akkers en beemden verft ze onvervaard met tederheid van kleur en dromen, ver weg van haat en nijd. Wie kent ze niet, de zo gedweeë die buigt en eert,…

Als ontwenning went went alles!…

Gespannen lichtbogen spiegelen een glimmende lach. Geblindeerde gedachten werpen zich op klinkende leegte. Zwijg de stilte dood, dood de tijd, verbuig de ruimte. Bedenk in ondenkbare termen. Overwin de toorn van het lam, haal het verleden in, herleef vervlogen beleving. Sneller dan het licht. Leegte vult zich met licht gebogen spanning…

Zo wij naar de duinen kijken als los zand tussen ons tenen elkaar houden in verlangen om elkaar dichtbij te zijn zo zijn wij kristal geworden tussen afgesleten stenen heller schijnend dan Parnassus lichter dan de volste maan Het duurde alles bij elkaar zo men zou zeggen slechts seconden niet veel langer dan een kus die doorgegeven werd…

het duizelt mij als ik aan Karma denk onzichtbare draden van ooit ervaren levens steeds weer opnieuw dat draaiend rad waar ik in onwetendheid mijzelf gebonden weet kiekeboe zegt de ooievaar klap eens in je handjes…

Tussen dit ogenblik en mijn dood ligt misschien een lang leven; ook een groot? de hoop daarop heeft mij allengs begeven; maar is het groot of klein niet om het even voor wie gelooft dat wij pas met de dood gaan leven?…

Geschreven op de zelfkant en het valse plat der aarde, vallen teksten over de krommingen van de snaren van een denkbeeldige regenboog , worden de kleuren van de toekomst gerangschikt en geboren naar de toonaard van de beeldspraak in een wisselende moraal . Geketend aan het prisma van voortschrijdend inzicht,uit de plooien van het…

Over hoeveel schijven kunnen gedachten gaan voor de laatste is geschreven en wat is er dan van het merendeel overgebleven dan een verfomfaaid vel papier. In hoeveel woorden kunnen gedachten zijn gezegd voor de laatste eens is uitgesproken en wat is er dan van het merendeel overgebleven dan geluid door jammer verbroken. Hoeveel gebaren…

Midzomer met zijn overdonderende volte bladergevaarte van zo moet het zijn, dit is de vorm die elk van ons vond dit is ons diepste groen en groen ons wezen, tak aan zijn tak de grond op de grond, stevig, voldragen, nergens vermoeden van molm, geen huiver van langzaam en knisperend stuiptrekkend stervende wespen. Alleen wie zelf sterft wordt…