Alle inzendingen over eenzaamheid

De lamellen dicht. Niet langer geborgenheid in het blinde huis. Waarom denk ik aan Hopper? Met twee tezamen alleen.…

Ik leefde ook liever monogaam, Maar ben veroordeeld als nomade, Tot geen gestage echt bekwaam, Steeds af te wijken van de paden Door elk van wieg tot graf bewandeld, Strak afgewend van 't boos instinct: Hun ziel voor welvaart vlot verhandeld, Hun drift verdrongen en verminkt. 't Geluk, dit smadelijk verdrag Toch te vergeten bij een…

op tafel de afgesneden bloem stervend in een blauwe vaas in de brief de afwijzing tussen ongeschreven regels door in de arena het tergend trage sterven van een dier onder de rivier de onzichtbare bedding die het water draagt in de vallei de echo’s en schaduwen van de doden het is de tijd die tot stilstand komt als de…

Ik leef in een wereld van dromen, ze gaan maar blijven ook steeds weer terugkomen. Mijn blik wordt vertroebeld door al die rook, het is een vuur dat dagelijks opnieuw wordt opgestookt. Ik blijf hierdoor in het verleden hangen, in mijn oude gewoontes, in het terugverlangen. Waardoor ik niet naar voren kan, maar als bevroren in het donker…

uiteindelijk heb ik mijn kans verkeken al had het me zo onbezorgd geleken om vroeg te pieken lang te contempleren hoe ik die vloek had weten te doorbreken nu voelt er iets in mij zich onbeschreven na al die jaren op de spits gedreven zo lang gepiekerd om nog door te leren dat ik toen op de valreep pas ging leven mijn zegeningen dan maar…

Een grijze mist betrekt mijn hoofd wanhopig op zoek naar het bekende ik tast… maar struikel menig keer verward…. alsof ik ben beroofd Waar is het pad waar ik op bouwde mijn levensweg lijkt zo vervaagd pak alsjeblieft mijn hand en leid me terug naar het veilige vertrouwde Heel soms trekt de mist wat op en zie ik de zon weer schijnen maar…

In vriendenkring drink ik de gouden wijn. In eenzaamheid ben ik bedroefd en ween. O arm aards dal, waar 't onbestendige standhoudt. Het beste is hier: altijd dronken zijn. ----------------------------------- uit: Omar Khayyam (1929)…

De wind neuriet laag in de diepe grot, hij zingt -- zich minder eenzaam.…

Te oud voor dorst Te oud voor honger Te oud om van iets te weten Maar de smaak van Worst, mosterd en zuurkool Zal ik nooit vergeten Altijd mist valt tegen Seizoenen zijn weg Herinner me enkel De regen Maar de geur van de bloesems Zal me nooit ontsnappen Onder de bomen in jouw armen…

Ik lig hier stil in ademloos licht, Gedachten bloeien rood en fel, De kamer is koud, mijn huid is kil. Ik lig hier stil in ademloos licht, De muren fluisteren zacht hun plicht, Mijn schaduw weegt zwaar, ik ben niet snel. Ik lig hier stil in ademloos licht, Gedachten bloeien rood en fel.…

Ik maak van al de mensjes, die ik liefde, Beeldjes, die 'k ópzet in mijn hersenkas, - Bleek en beweegloos, als gebootst uit was, Staan ze, - stil doden-huisje van mijn Liefde; En slag op slag, die dit mijn hart doorkliefde Is daar gegriffeld, aan de wand, in kras Bij kras van letters, die geen sterfling las Dan ik, - vreemd doden-boekje…

Hallo duisternis zeg je teder en het licht gaat uit je ligt slechts naast me in verbeelding, ben je naakt, vraag ik terwijl mijn fantasie op hol slaat ook al bedriegen dromen vaak je hebt toch echt geen slipje aan en alle schaamte is verdwenen welkom zegt de duisternis in alle naaktheid van de ziel ik kom vannacht in het donker…

Avond, in mijn hut ben ik alleen, buiten ook -- En het wordt donker.…

Er is een duidelijke realiteit in schijnbare liefdesdromen momenten zonder mystiek een rode draad, nauwelijks zichtbaar die naar nieuwe illusies zal leiden het is alsof je gras kunt horen groeien bomen kunnen praten, wolken vertellen over dove dieren die de aarde dienen. Ergens aan een nieuwe wereldrand zonder commerciële gekte verlaat…

onder lage loodkleurige wolken het doffe mompelen van een meeuw een man in een onafzienbare vlakte onder een oneindige hemel zoekt tussen wrakhout naar gedachten een duif landt op de duintop moe van de eeuwige wind daar waar je niet bent daar is het geluk…

In deze wereld van zand water en lucht waar kamikazemeeuwen schreeuwend duiken naar een indringer van het vasteland een rakelings scheren over hoofd en tentje een man wacht beklemd op dingen die niet komen in deze voortslepende tijd bewogen buigt hij het hoofd voor de mythische goddelijke wind in deze wereld in dit verlaten land…

Is er hier iemand die mij kan vertellen wat ik hier aan het doen ben terwijl de tijd verstrijkt speelt het zoete leven theater zonder winstoogmerk met armoede en stilte na een flinke regenbui openbaart zich fragiel de zon de dag breekt eindelijk open heldere lichtvlekken dansen met schaduwen door de wind ik lees steeds nieuwe gedichten…

Zwevend In het wolkenbed Zwevend Onbegrensd Zwevend In het wolkendek Zwevend Naar de zon.…

Er was een keer een boek Dat pakte hem zozeer dat hij het gaarne pakte Niet eens, maar keer op keer Het boek liet zich graag lezen gebonden in fijn leer Maar op een goede dag toen pakte het niet meer Soms schreeuwt het nog om aandacht De stem nu wat verzwakt Na jaren trouwe dienst voelt het zich toch gepakt…

eventjes nog ingebed tussen mijn kompanen eikenblad veldt ijsbergsla kiezen moeten malen ik de krop diep in je maag jij de Judas met de zaag ben geveld ontsla me maar…

De nieuwjaarsklokken luiden door de radio. Stortregen valt. De dag is onbeschrijflijk goor. Men is alleen gelaten en aanvaardt het zo. Men vraagt zich zelfs niet af: waarom is 't en waardoor? Tegen het leven is toch immers niets te doen; de wereld heeft geen oorden meer om heen te gaan, en 't hart wordt niet, gelijk de landen, jaarlijks…

Er is niets Er is niemand Dan de eenzaamheid Van deze donkere nacht De lichten gedoofd De feesten gedempt Geen vuurwerk ontstoken Geen wensen gewenst Het nieuwjaarsconcert Wil je niet kijken De dagen beginnen Op de nachten te lijken Er is niets Er is niemand Alleen de koude Van je hart…

Wees niet zo bang voor Kerst. Het zijn twee dagen, dat is niet meer dan achtenveertig uur, En uren, het ene vlug, het andere trager, uren vervliegen op den duur. Raak niet verloren in herinneringen, wees toch een beetje wijzer deze keer. Zing maar van "Stille Nacht" als je kunt zingen, want stil zal het zijn, die nachten. Zeer. Zing in…

Mijn bleke denken dwaalt tot u door diepe nachten Als moede schapen naar haar eindelijke stal; Zij maken wit de nacht met schemerblanke vachten, Weidend de duisternis van het welig donkere dal. Ik troost wel iedere dag met zon en zachte praten In eigen weide en kooi haar stomme droefenis, Maar in de avond breekt haar leedgerekte blaten…

Ik weet niet — maar sinds ruime tijd Hoef ’k moeders roep noch tik, En wie is ’t eerst van allen op — Het eerst van allen?… Ik! Dan hang ik water over ’t vuur En loop wat af en an, En ’k weet precies hoe laat het is — Zie ’k LOUW de timmerman. Kwartier voor zessen, strijk en zet, Stapt LOUW, wat weer het zij, Met zijn gereedschap in zijn…

De winter woekert en raast en hij kijkt toe Op zijn gesloten raam, dat door de kou beslaat, schrijft hij jouw naam Een wandelaar daarnet op straat had jouw silhouet De wereld verworden tot glazig beeld, terwijl de werkelijkheid achter hem staat Je hoopt dat hij zich omdraait en ziet dat de deur, ook midden in de winter, gewoon open gaat…

Ze weet voorbij zichzelf, legt haar denken te slapen in haar hoofd gaat op wandel in haar hart. In vogelvlucht land ze in haar thuis waar het leven haar verzint. Ze maakt zich los van deze tijd leeft zich vrij tot ze ooit eens verdwijnt als een verre herinnering vervaagt ze in vergetelheid door nachtelijke stilte ingefluisterd.…

De sigaret slaat niet aan tot haar derde alcoholische benutting Dan paft ze hem weg en maakt ze zich klaar om een nieuwe te bietsen Ze is geen roker, maar ze snapt het genot Dit is een euforische wending die de scherpe randjes doet slijten De bladeren aan de bomen krijgen weer vorm, gezichten gaan weer spreken, en ze denkt “nu ben ik aan het…

Hij wilde bij maanlicht vulkanen bestijgen maar dronk een glas wijn bij het vuur. Hij dacht zich op jacht in het schemerige noorden maar stond in een sneeuwbui van meeuwen op pas geploegd land. Hij moest nog een meesterwerk scheppen maar viel in slaap bij muziek van Ooitweer en Voorheen. Hij droomde een mes in de strot van de poolvos maar…

eenzaamheid is niet de stilte om me heen niet de lege kamer of de afwezigheid van steen het is de ruimte tussen ons te groot en te breed waar woorden niet reiken en geen oog mij echt weet het is niet de drukte die mijn ziel doet ontwijken maar het onvermogen om diep met een ander te kijken een zee van gezichten toch niemand die…