Alle inzendingen over emoties

De krant heeft positief nieuws nodig een universum vol kennis en kunde maar de wijn smaakt naar appelazijn en de natuur sterft door droeve zombies de gehaaide dief speelt op de tamboerijn je ziet hem nog altijd met zijn tentakels woorden en zinnen stelen van collegae alsof de wereld er iets door verandert hij met zijn drama, jij in jouw…

Ik luister naar de wind die fluistert tussen de bomen. Hoor de stemmen van geliefden die een stuk met mij zijn meegelopen. Sluit voorzichtig de oogleden voor de ogen, Zie hen terug, zoals ook vaker in mijn dromen. Een regendruppel valt, die mij laat voelen. Hoe vol ik nog zit met verdriet, Hetgeen tranen in stilte laat groeien, Zoals dat ook…

Verloren dwaal ik rond, m’n geest gegijzeld en gewond, op zoek naar gulden morgenstond, waar vreugde en deugden in hetzelfde vuur worden geboren. Hier aan de rand van zelfgenoegzaamheid, zonder inzicht in de vergankelijkheid, in de arena van schuld en spijt — strijdend als gladiatoren. Mijn ogen zijn het canvas, mijn gezicht als marmer en…

We willen lichter lopen, minder dragen dan de richtlijn ons voorschrijft. In de spreekkamer tikt de tijd anders dan in een lichaam dat verlangt naar vrijheid. Onderzoekers verzamelen verhalen, cijfers, jaren - Wunderink die hoop vond na zeven winters, Chen die waarschuwde dat te vroeg loslaten kan breken wat nog niet geheeld is.…

Hoor mij aan in het licht van ochtendgloren, waar ik uitkijk over onbevlekte velden. Uit gratie geraakt, voor altijd verloren, als in obscuriteit gevallen helden. Daag mij uit, als een ode aan het bestaan, vervliegend als damp in sluimerende mist. Waar gemoedsrust mij heelt, onbezonnen doch begaan, in vlagen van wanhoop, voor altijd betwist…

In het hersencafé waar wachtenden hun gedachten neerzetten als jassen over een stoel, haalt Jim mij op. Hij weet de weg en ik ook - al is het een weg die kronkelt door twintig jaar van stemmen, vragen, schaduwen. Aan de houten tafel staan twee vreemde apparaten, stil als dieren die niets verklappen. Vandaag ben ik stabiel genoeg om niet…

Zet je voorste voet op de weg van het leven. Je ziet een kronkelig pad. Omdat je hart zich hecht, nu hier dan daar. Laat hoop je metgezel zijn. Plaveit je weg met liefde. die moet zuiver zijn en recht. Dwars door alle kronkels heen. Ze verdwijnen niet uit het leven, die kronkels. Maar ga er niet in mee. Leg de verantwoordelijkheid…

Als ik hem zelf gebrandmerkt had kon ik de tekenen herkennen en zou ik weten wie hij was. Maar zelfs het vuur dat zijn verminking heeft aangekondigd, is mij vreemd. Ik kan de vlammen niet verstaan, al praten zij in vele tongen: Er is niet één, die tot mij spreekt. --------------------------------------------- uit: 'Niet ik beheers de…

Je komt van de straat Dus ken je geen liefde Veel verdriet En velen hebben je verlaten Wat overblijft is bitterheid en haat Want zo ben je niet Maar zo word je gemaakt Je komt van de straat Fouten gemaakt in het privé leven Aan de drank en de drugs verslaafd geweest En dat kostte je zowat het leven…

Stel je een stem voor die fluistert in je nacht, woorden als koude vingers langs de kamers van je hart. Een stem die niet loslaat, ook niet als je dat wilt. Langzaam kantelt je leven, relaties vallen, werk verbleekt, je zoekt uiteindelijk hulp - soms pas veel te laat. Dan begint het andere geluid, een film van menselijkheid en macht die…

Sommige mensen voelen licht, alsof hun hart een raam is dat rustig openstaat. Ik voel altijd te intens, alsof elke aanraking van jou al een afscheid voorspelt. Jij noemt het nabijheid, ik hoor alleen het kraken van een brug die ooit zal breken. Hechting vraagt een tol die ik al duizend keer betaalde: nachtrust, waardigheid, delen van…

als de engel gestuurd door het heilig Licht jou komt halen bereid je tevoren voor dingen die jij nog op aarde wilt gaan zeggen nee daar wacht hij niet meer op hoor spijt betonen over jouw boosheid van weleer de engel zegt krachtig nee op aarde geen ommekeer samen gaande lopend op het hemelpad enwel door het…

In het schimmige licht tussen stemmen en kosmische agenten, hang ik in de elfde ronde, murw gebeukt, uitgeput — een bokser op zoek naar adem in mijn eigen hoofd. Spoken dringen zich op, mes, glas, kokend water — littekenlijnen van strijd en overleven. Toch, daar, op het randje van verdwijnen, vind ik zorg, handen die vasthouden alsof…

Ik wil, zei Jan, nu ik verhuis uit dit leven, Heel gaarn aan Piet alles vergeven Wat hij jegens mij heeft misdreven. Maar zo hij 't met eksterogen op mocht doen, Dan wens ik hem alle daag een wandeling in een nauwe schoen. ---------------------------------- uit: Puntdichten (1859)…

De angst kneep zijn keel dicht, Hoe harder die kneep Des te groter zijn angst, Zonder hij wist 't hoe of 't wat. Gelukkig, nou ja, viel hij flauw, En toen hij bijkwam, Was zijn angst er niet meer, Zonder hij wist van d’hoed en d’rand. De vraag die nu aan hem knaagde, Wat is toch aan de hand, Daar kan hij niet bij met z’n verstand,…

Een stem in mijn hoofd vervulde ooit de ruimte met lente, maar werd drukkend – één woord: mislukkeling, golvend door de dagen als een schaduw. Ontwaken in een lijf dat niet meer van mij was, koffie smaakt naar bitter en kruidig maar kon mijn hart niet bereiken. Kinderen glimlachten – de zon scheen onbewogen voorbij. Was dit alles – beton…

Zo ben ik En zo ben jij Ik ben Anders dan jij Zo wat Ik gaf wat ik had Ik doe wat ik wil Ik zeg wat ik zeg Ik denk wat ik denk Ik voel me gekrenkt Wat gebeurt gebeurt En verscheur ik achter mij Beschadigd door jou of door mij Een moedersjongen Huilend op haar schouder op de bank Ik ben Anders dan jij…

Lijn twaalf haast zich door de stad de conducteur vertolkt vlot de kaart bewonderend heb ik hem aangestaard door mijn geheugen vreet zich een rat ik herken Overtoom en P.C. Hooft het Concertgebouw één zwart gat het orkest heeft dus zijn tijd gehad als door een paukenslag zit ik verdoofd Museumplein met Brandenburger Tor in Zuid beelden…

zonder kunstlicht zij zweeft buiten mijn dakraam geen neiging aan te kloppen het is wel als een ruit zonder spijlen mede om mijn spiegelend beeld te verstoppen ik heb geen weet of zij de koude voelt en neigt naar een warme zolderkamer wellicht is deze verschijning als voorbode bedoelt inschattend naar de te volgen weg; een tikje op het raam…

Wat is 't nog dat mijn hart behoeft? Wat is dit wonderlijk verdriet - Ik voel mij doof en diep bedroefd, En zit en zie - en weet het niet. Wat is het dat mij zwijgen doet, Hoe is mijn ganse lichaam stom - Is 't leven slecht - is 't leven goed - Of niet - of wel - waarom - waarom? Wat is 't dat 'k weet - en wat of wie Dat ik verloor…

Ik kwam binnen met zachte voeten, twijfel nog als jas om mijn schouders. De muziek was luid, de blikken fel en vriendelijk, alsof iedereen al wist hoe je leeft met open armen — en ik nog moest beginnen. Maar ergens, tussen adem en beweging, trok iets ouds in mij wakker: het meisje van acht dat lachte om handklapspelletjes, dat danste…

laat het zijn als toen nog een keer dat ongelofelijke wat wij hadden zo ineens vanuit het niets want ik heb het nodig die tijd nieuwe herinneringen zijn niet zeker ze moeten nog leef hier en nu is snel gezegd toen maakt dat volledig overbodig het gevoel van toen overstijgt het hier en nu alsjeblieft ….. toen kom tot leven laat mij voelen…

Na alles dit. Een vreemde, afgeleefde blik in een beslagen ruit. Dat afgehakte hoofd, die Hitler zonder snor: ben ik dat echt? Heeft daar, in die verwaande iezegrim, heeft daar een moeder in geloofd? Mijn god, waar is die plunderaar die met Walküren sliep, de dichter die op vogels en violen reed? Ik ben zo moe, zo vastgevroren in een vloek,…

Toen de avond de kamer innam, Werd de spiegel met licht gevuld. De brief, die ik niet meer lezen kon, Glansde koel als het zachte gezicht Van een kalm gestorvene, Wiens lippen een vleug warmte vasthouden Om onze laatste kus niet te verschrikken. De samenvouwing der handen Wil ons naderen reeds niet meer kennen, Hun verstrengeling weert ons…

Lang geleden, toen schermen nog op bureaus stonden en niet in onze handen trilden, werd ik voor gek verklaard omdat ik dacht dat iemand meekeek in mijn brieven van licht. “Paranoïde,” zeiden ze, en schreven het op, met zorgvuldige pennenstreken in een dossier dat niet van mij was. Maar nu, nu noemt men het ‘computervredebreuk’, ‘datadeling…

Daar ben je weer, zei zij, long time no see! Ze wachtte, stond erbij en keek ernaar hoe ik haar tilde, benen bij elkaar omhelzend drukte ik, heel even maar mijn mond, zij hield haar lippen op elkaar Veel later zie ik wat zij is geweest en vraag mij af wie of zij nu wel is of zij, die derde persoon enkelvoud wel echt geworden is wie zij…

"Ik zou die éne willen zien Aan wie ik denk altijd, Als ik hem zag vandaag, misschien Was ik mijn vreugde kwijt; Maar ook—wie weet—misschien mijn leed, Want, dít is mij zo vreemd: Ik weet niet wat hij geeft, ik weet Niet wat hij van mij neemt. Ik weet niet wat hij met mij doet, Ik weet alleen maar dat Ik hem nog ééns iets zeggen…

krijg toch het heen-en-weer ‘k wil geen advies van jou laat me het hoeft niet meer zoek het maar uit jij die het beter weet meningmachinerie luisteren kun je niet ‘t zit op m’n huid…

Ik stopte, en het was de juiste keuze, zei ik tegen mezelf, maar mijn hoofd krabde zich achter de oren en mijn lijf schreeuwde anders. Een melanoom, een antibioticareactie, een jaar van pijn die niemand begreep - daar begon het, daar begon het met pillen die mij stilzetten, die mijn tranen droogden, mijn vreugde verdreef, mijn kleinkinderen…

In spelonken spelen speleologen in 'n eukalyptisch onderaards complex claustrofobie en grotvrees zijn hen ten enen male vreemd stemmendovend is de nauwverlichte omtrek ter hoogte van haar kruin ontwaart zij een vaag begin een schicht van onbestemde silhouetten waar manshoog duisternis zich heeft verborgen verschijnen karyatiden…