Jaloezie

een gedicht over het vergif van vergelijking en de kracht van zelfvertrouwen

Jaloezie sluipt zacht, op pantoffels van pijn,
het woont in de schaduw van wie we niet zijn.
Het kijkt naar de ander, met halfdichte ogen,
en fluistert: “Waarom hij wél, en ik niet bewogen?”

Het kent twee gezichten, maar één zelfde stem:
de één wil jouw zon, de ander jouw storm.
Het lacht om je val, het huilt om je glans —
maar het mist telkens weer zijn eigen kans.

Want wie steeds vergelijkt, raakt zichzelf kwijt,
als een spiegel vol barsten die waarheid ontwijdt.
Een jaloers hart is een hongerig beest,
dat zich voedt met gif, maar wordt nooit een feest.

Het leeft van het missen, het mist wat het heeft,
en vergeet hoe het voelt als je écht iets beleeft.
Want geluk is niet krijgen, maar willen wat is,
zoals Parikh schreef — een vergeten gewis.

De manager die kijkt naar de sprint van een ander,
mist zijn eigen marathon, raakt verder en zwanger
van plannen die andermans paden bewandelen,
maar nooit in de kracht van zichzelf zullen landen.

Dus laat je niet meten met andermans maat,
wie jij bent is genoeg, als je dát maar verstaat.
Jouw licht hoeft niet feller dan dat van de rest —
je schijnt al zodra je jezelf durft te zijn, op z’n best.

Want jaloezie verdwijnt waar vertrouwen begint,
zoals mist oplost als de zon weer bemint.

... Jaloezie
Wat als jaloezie niet over de ander gaat, maar over jezelf? Dit gedicht ontmaskert de stille kracht van vergelijking én de bevrijding die volgt als je durft te vertrouwen op je eigen licht. Een ode aan zelfvertrouwen in een wereld vol schaduwen. ...

Zie ook: http://www.deoverkant.wordpress.com/

Schrijver: Peter Paul J. Doodkorte
11 augustus 2025