Netgedichten

netgedicht (nr. 86.311):

Leren van Natascha

Jaren geleden,
tussen muren
waar de nachten koud zijn
en mensen verloren
zoek ik houvast
in werk dat ik nauwelijks begrijp
onbegrepen, net als ik.

Mijn lichaam nog vol van verlies,
pijn die niet werd gezien,
artsen die wegwuiven,
echo’s waarin ik mezelf
niet terugvind.
Waar het hart stilviel
en vertrouwen wegsijpelde
tussen protocol en kilte.

In de schaduw van die dagen
probeer ik weer te zorgen,
al is mijn hart moe.
Tot ik Natascha ontmoet
het oordeel wringt,
maakt nachten rusteloos
en dagen zwaar.

We zwijgen samen
door Rotterdam lopend,
ik luister naar haar pijn,
haar jeugd, haar leegte.
Mijn oordeel lost langzaam op
in het begrijpen van haar leven.
Zorg wordt zachter,
muren vallen.

Natascha,
meer leraar dan patiënt,
leert me kijken
over de grens van veroordeling,
over wat mens-zijn vraagt
en wat het zegt
als ik toch oordeel.

In haar verlies
vind ik weer
mijn eigen kwetsbaarheid terug,
en leer opnieuw
zorgen—en vergeven—
voor haar, voor mij.

... Leren van Natascha
Gebaseerd op een post van MT op LinkedIn | 22 juli 2025.

Jaren geleden—tussen kille muren, waar de nacht zwaarder weegt dan hoop, zoekt een vrouw balans in werk dat zij nauwelijks begrijpt. Verlies in haar lichaam, echo’s zonder troost. Tot Natascha: In de stilte van de stad. Zorg wordt ontmoeting, muren zakken weg. Wat betekent mens-zijn, als het oordeel echo’s nalaat? ...

Zie ook: https://deoverkant.wordpress.com

Schrijver: Peter Paul J. Doodkorte
23 juli 2025