Alle inzendingen over kinderen

Ik lag op het strand en keek naar de mooie zee. De golven namen het zand mee. Kleine kindjes bouwden zandkastelen. Ik keek om me heen en zag er velen. Jongetjes die met hun vader aan het voetballen waren, En moeders met hun dochter in bootjes aan het varen. Zo stom vind ik het van mijn ouders, Dat ze gingen scheiden. Ik kan er niet meer…

De grote ketel in de stalhoek: houthompen, vuur en dampend water. Hij zou in sprookjes niet misstaan om jonge meisjes in te stoven. Je stort er lakens in, die bollen, verdrinkt ze met een grote stok en stampt ons voetenvuil en zweet en oogvocht murw, zodat het loslaat en in de zinken emmer stroomt, het voorportaal van grup en put. Spookdromen…

Mijn lieve kind, ik moest je baren en voeden, jou beschermen en behoeden, je sterk maken voor het leven, en jou warmte en liefde geven. Maar in mijn hart en in mijn armen heb ik jou nooit kunnen verwarmen, want mijn hart én mijn handen waren geknecht door zovele banden. En door al die jaren en tijden heb ik jou, mijn kind zien lijden en vechten…

Als ik aan een glimlach denk, dan denk ik aan een kind. Ze leeft in 't voetspoor van de wind. Ze leeft als regen die zich aan haar bindt. Ze omarmt de kou; zegt tegen sneeuw: ik hou van jou. Ze leeft door zon en bloemenpracht. Ze leeft in lente teer en zacht. Ze leeft het leven der seizoenen. Zo'n kind is om te zoenen.…

zet dit kabinet in plaats van die kinderen Nederland maar uit [senryu] foto: Martien Montanus…

de tekst ligt met een stokje verdiept in het natte gedeelte van het strand, onleesbaar maar de piloot van het reclamevliegtuig begrijpt de boodschap en vraagt zich af waar is dat kind gebleven de vloedlijn schuift op spoelt een stokje terug naar de zee…

kleindochter van zes grote blauwe ogen grote mond: opa zegt steeds Uro maar het is Euro seg ut effu!…

hulpeloos en klein kom je in de wereld veilig in papa's handen ontwikkel je je groei je geleidelijk groter in de veiligheid van het gezin totdat het zo kriebelt dat vader zijn vleugels wil spreiden het gevecht begint alvorens zij dit in woorden kan gieten is het gemis daar onbegrip lijdt tot verwijt en dan dat gemis…

Middelmaatje brak bij scholen in en sloeg het bord aan splinters. Luiheid mikte hoge ogen. Ook de mammoet knikte. Je had genoeg aan een zes-min. Stof begrijpen had totaal geen zin: je scoorde pas wanneer je alles pikte, jointjes rookte en de pillen slikte. Kritisch denken was een slecht begin. Hij die nadacht raakte uit de pas en kwam in…

pfhuuuuuuuh pfhuuuuuuuh allemachtig prachtig ronde glazen bellen bollen kleuren van de regenboog rollen bollen zwevend als een sprookje hemelhoog lieve ronde bellen bollen wou dat ik zo zweven kon als een glazen blaasballon hupfhuuuffffuuu hupfhuuuffffuuu…

innerlijk verscheurd door gemaakte keuzes die buiten hem lagen heen en weer geslingerd door het lot zich afzonderend van de wereld die aan zijn voeten lag koos hij 'n eenzame uitweg ~ hij werd maar 12 jaar ~…

Een foto aan de muur. Twee lachende kinderen uit een verleden mijn kinderen. Kinderen die ik niet meer herken. Weigeren om te leven in het heden. Mij alleen maar confronteren waarom ik zo'n slechte moeder ben. Altijd alleen mijn best gedaan om jullie alles te geven. Ik heb daarbij fouten gemaakt. Fouten die ik niet meer kan herstellen…

Ze zit in de auto voor de mijne Hoe oud zal ze zijn? Een jaar of vier, een dagje toe? Dame in het kleine Is ze moe? Want ze legt een armpje op haar hoofd Zoals grote mensen doen O, ze is zo weerloos Tegen al dat geraas Ik vind haar grandioos Geef haar voorzichtig een verre zoen Als ze uit het zicht verdwijnt, ons allen de baas…

'k Stond over 't wonder van uw zijn gebogen, Kind, ziel gevangen in onze aardecel. En duizlend tuurde ik, als in diep een wel, In 't grondeloos mysterie van uw ogen. - ‘Daalt ge uit de Hemel in de levenshel? O gave een god uw mondje 't groots vermogen 't Onthullen ál wat wij te raden pogen, Eer gij 't verleên vergeet voor kinderspel…

Grote mensen zijn vergeten waarom wolken vlinders waren witte vleugels aan de hemel fladderend in zomerzon waarom de wind ze had gemaakt tot ze als sprookjes over dreven waarom wind ze had gemaakt zoals een kind ze had getekend Met een pluizenbol, een zilvermeeuw een vlieger die bleef zweven blote voeten liepen sneller als de wind je dragen…

wanneer de ochtend zacht het labyrinth van slaap begraaft onder bedauwd licht van de stad (haar catacomben, gedicht door meeuwenschreeuw) verschijnt het kind bij het bed waarin het is volbracht door ons, in duizelend sterrenuur, met maanscheuten, die walmende nacht: roof uit de droom, geschenk aan de duur. het ruikt zijn oorsprong, plonst…

Toen de dam klaar was begon het water te stijgen. Kilte ving aan in de berg- wand. De bomen begrepen niet hoe zij stikten in wat hen lief was. Vissen kwamen te zwemmen in de wijngaard. Schreeuwend breken mijn kinderen het gladde watervlak. Ik wil hen roepen: acht niet de pijn van tekort, maar vrees de on- keerbare kracht van…

. jij die zo vaak op mij Frans, Spaans, Fries, priesters en wat dies meer zij blijft nu – ik voel je, man – als een paal achter me staan er is iets goed misgegaan: alle tegenwerking ten spijt clashte uit een zee van verwijt een vis tegen mijn damwand aan en veegde me van het veld de toekomst kijkt ons blozend aan: een wieg,…

In zijn macht fietsen zij, schuchter aan mij voorbij. Met een vader voorop die hen zegt vandaag zijn jullie niet van haar maar van mij. Wat kan ik zeggen wat kan ik doen? Morgen zullen we het maar weer overdoen en geef hen alsnog mijn verzoenende welkomst zoen.…

'k voel met weemoed, afstand groeien hoe meer en meer.. je op zal bloeien. Eens, 't leek voor altijd, mijn zo kleine meid maar liefje, ik zal meegaan met je tijd. Buiten de deur zijn we beiden cool binnen is het je kleine hartje wat ik nog altijd voel... Dankbaar zal ik het omarmen en met al mijn liefde voor jou, blijven verwarmen.…

Al wat mijn liefje doet Luidt als een liedje zoet. - Slaap, kindje, slaap! - Over de marmertrap Zingen zijn stapjes rap, Zingen van trappeltrap. - Slaap, kindje, slaap! Maar als mijn knaapje rust, Vredig in slaap gekust, - Droom, kindje, droom! - Vedelt een melodie, Zingt er ik weet niet wie, Ziel die 'k in nevel zie.…

hartverscheurend het geluid dat jij voortbrengt in jouw vroege leventje door dramatische keuzes word je met stress gevoed welke onschuld vermoordt liever had je twee veilige armen om je heen die jou behoeden voor al wat komen gaat…

Kent u ze nog, de spelen van de straat, weet u nog, hoe buiten spelen gaat? Kent u nog het hoepelen, touwtje springen en meer van die genoeglijke buiten-dingen? Weet u nog van knikkeren en verstoppertje spelen Dan bent u met weinig want echt, er zijn er velen die niet meer weten wat buiten spelen is!…

Ik heb voor jullie een verhaaltje bewaard van een broer en een zus en een vlinder in maart. Vroege vlinders zijn altijd een beetje speciaal, luister maar eens naar dit kleine verhaal. 'Ik heb een vlinder gevangen', zei het zusje blij, 'en nu blijft die vlinder voor altijd bij mij. Ik ga voor hem zorgen iedere dag, want misschien was hij 't…

Het kind slaapt naast de schelp, nóg ongebonden, nóg ongeschonden, voor haar als winnaar is een lauwerkrans geraapt. Stil verschijnt licht in haar verhaal uit een versje op een kaartje, uit het hart verzonden, een ongeschreven taal, opent het inzicht dat een vers iets levends raakt in de schoot van het ongewisse. Wat dat kind…

ach meiske, alleen zo alleen met koude letters werd je nieuwe plek geschreven woon jij daar nog in het noorden, een stad bruin, grijs, met vreemde daken ach meiske, in jouw land ging mama's stem verloren knuffels, knuffels en warmte maar neen, het koude, dode van te vroeg gekomen sterven meiske waar is je moeder heen en nog, en nog…

‘Slaap, kindje, slaap, daarbuiten loopt een schaap!’ je hartje tegen mijn harte aan ik voel het kloppen, voel het slaan. ‘Slaap, kindje, slaap!’ Daarbuiten gaan geen mensen meer, de huizenogen loken neer, de straatlichtjes zijn uitgedaan, boven gingen de sterren aan en 't is heel stil: alleen de wacht trommelt, hol stappend, door de…

na 2 jaar Amerika zijn ze weer terug mijn dochter en schoonzoon, de tijd ging achteraf vliegensvlug twee keer ben ik bij hun geweest iedere keer een mega feest heerlijk dat ze weer in de buurt zijn gezellig en reuze fijn…

Het kind komt als vanzelf tevoorschijn opgeroepen door een eenheid waarvan ik het bestaan slechts mocht hopen het neemt ons mee naar waar wij weten de komende en de gaande de krulletjes moeten nog geboren worden is de wens van de gedachte zelfs als ik dood ben zie ik nog de blauwe lucht in lachende drentelpasjes loopt het verleden…

Mam, als we allebei een stukje van onze vinger afsnijden En ze heel stevig tegen elkaar aandrukken Zouden we dan aan elkaar groeien..?…