Netgedichten

netgedicht (nr. 37.830):

Kind

Het kind komt
als vanzelf
tevoorschijn
opgeroepen door
een eenheid

waarvan ik het bestaan
slechts mocht hopen
het neemt ons mee
naar waar wij weten
de komende en de gaande

de krulletjes moeten
nog geboren worden
is de wens
van de gedachte
zelfs als ik dood ben

zie ik nog
de blauwe lucht
in lachende drentelpasjes
loopt het verleden
mij tegemoet

heft haar armen
naar mijn hemel
en verlies mijzelf
in stilstaande tijd
ik pas,en bewustzijn
wordt vloeibaar

stroomt tussen
pril ontluikend groen
archaische momenten
nemen het mee
en beschouwen
vliedend de wereld.