Alle inzendingen over Aangemeten tijd

in de zandloper verloopt het zand in de richting van de hand hem plaatst, we kunnen hem blijven draaien, niet de ons aangemeten tijd. mijn kleren van herinnering verbleken aan de waslijn van eigentijdse wind, in dat prisma zie ik alle kleuren breken in het kristal van het ongebluste kind.…

Bloed klopt in het uurwerk van de mij aangemeten tijd en visioen, het recht rein bronwater te tappen uit een ongeboren geheim, waarin de waarheid drinkbaar wordt uit de hiel en de ziel van de fles en taal, die toegang soms ontzegd zodat ik stilaan verder droom, misschien fataal uiteindelijk wel levensecht als een verse…

In de zandloper verloopt het zand in de richting van de hand hem plaatst, we kunnen hem blijven draaien , niet de ons aangemeten tijd. Mijn kleren van herinnering verbleken aan de waslijn van de tijdse wind, in dat prisma zie ik alle kleuren breken opstandig en berouw voor dit ongebluste kind.…

Emoties kloppen in het mechaniek van de aangemeten tijd en visioen van zelfrecht het reinste bronwater te tappen uit elkaars gedronken bloed, waaruit het labyrint van waarheid ondrinkbaar en onzichtbaar wordt, zijn we misschien al uitschreven uit archieven van de taal en alle zin - of onzin, een liederlijkheid waardoor ons de…

we kunnen hem blijven draaien, hij breidt niet uit, de ons aangemeten tijd. de kleren van herinneringen verbleken aan de waslijn van de eigentijdse wind, in dat prisma zie ik alle kleuren breken, berouwvol voor elk berouwvol kind.…

in die gedachteloper verloopt het zand in de richting die hand van welke hersen- kant hem plaatst, we kunnen hem blijven draaien, met de ons aangemeten tijd.…

het is een pose, aangemeten verhevenheid een regenbui maakt ze net zo nat als u en mij…

wordt het geweten je als een maatpak aangemeten of is het als confectiekleding net te ruim of iets te nauw in korte tijd tot op de draad versleten? het krimpt ineen bij elke leugen komt met scheuren thuis en blauw, wat heb ik uitgevreten? als het me goed wil heugen heb ik me als een dolle hond in m'n eigen staart gebeten…

Al had hij geen idee hoe of het zat Met al die metadata en gesprekken Toch kwam hij er in Nieuwsuur over kwekken Want als Twan Huys je roept, dan doe je dat Had hij, terwijl die hoed werd aangemeten, Nou ook maar alles van de rand geweten.…

Het was tekenend Voor mij - vond hij Dat ik als gelouterd Kunstenaar niet bereid Was even vlot zijn Beeltenis te schetsen - Ik was nogal blasé - Waarop ik hem liet weten Dat hij zich van mij toch Echt een vertekend beeld Had aangemeten…

dat ik maar gewoon vasthoud en ik lijd aangemeten soms is het zwaar en zwaar om het te weten…

Toen zou zij een reis naar de zon niet om het één of het ander maar gewoon omdat zij het kon zij had zich vleugels aangemeten iedereen sprak tot haar dat zij het vooral zelf moest weten zij was eigenwijs en heeft de reis naar haar zon ondernomen niemand heeft ooit meer vernomen van het meisje met haar dromen.…

Zonder pardon wordt hij nu teruggefloten Donkerrood geschminkt in Spaanse kleren Getooid met felgekleurde pauwenveren Met brede kraag, een zak vol pepernoten Hij zal zich dus opnieuw uit moeten vinden Puk en Bell zijn hem voorafgegaan En Smeerpoets heeft als Roetveeg afgedaan Zijn Regenboog gaat langzaam aan…

delicate keuze maken van het gedurfd onderscheid dat ook hun silhouet beklijfd maar iets aparts komt alleen recht uit het hart wordt pas dan aangemeten in een totaal indruk die nooit zal worden vergeten…

nieuws en tijd, daarin zijn we snel de richting kwijt, daar zal geen haan naar kraaien.…

Voor alles wat vloeit Is niemand meer bij geboeid Op intrige na, warmte, liefde en intimiteit Ontplooit zich niet binnen de muren van vasthoudendheid Gevoelens om in te verliezen zijn verloren gebleken Zoveel misstappen geleden allen zijn gebreken Reeds aangemeten in de schuur gelegen Naar de achterdeur verwezen, Wreken zal het wezen.…

We noemen Rouwvoet vanaf heden Geert, en Balkenende kan dan Rutte heten, Bos krijgt de naam Jan-Peter aangemeten, Verhage heet Plasterk, of omgekeerd. En zie: debatten eindigen zowaar, er is alom begrip, men zoent elkaar……

op ochtenden die in niets verschillen begeef ik mij statutair op gebaande wegen dan kruis ik paden met mijn dagelijkse passant driftige tred, versmolten met steen en been zij heeft zich de klinkers aangemeten haar fiets moet de weg kunnen vinden als een blinde holenvis in het duister ken ik haar, zij mij?…

, soms fataal waarvoor ik ben gezwicht, een kortstondig evenwicht in cumulerend licht, waaruit ik adem haal mijn tijd vloeibaar wordt zijn streken in verf vernist, vergeeld in elk levensrijm, als het z’n grenzen heeft bereikt.…

blanke handen strelend de finesse bedreven zwaar en lichte klus ondoorzichtig als acterende maîtresse scepter zwaait met zachte kus spinnen aangemeten als souplesse al dansend stralend harten breekt nerven slijpen scherp de interesse daarna geraffineerd de kop afsteekt…

na een lang beroet verleden veranderde mijn bestaansreden, in een indrukwekkende skyline met uitzicht bij het avondlicht herkenbaar tot ver beneden kreeg ik een kroon aangemeten.…

ik heb model gestaan voor het bestaan eerst naturel een onbeschreven blad dat later inhoud en omslag nodig had alles is al aangemeten gegoten heeft het nooit gezeten voelde als een ongewenste last op zeldzame momenten ben ik het even zat leg alles van me af ervaar in spiegelbeeld wat mijn geboorte heeft gegeven een huid die feilloos…

achter de duinen heeft hij zich vleugels aangemeten nu fladdert hij de vogelman door het zand naar het water boven hem strekt een oneindig blauwgrijze deken uit hij houdt de vleugels hoog tot hij als een vogelstip aan de horizon verdween de veren van de vogelman komen bovendrijven wie ziet zijn unieke veren wie haalt ze uit het water…

je ademt in de buitenwijk de groene longen van de stad de standaard blond die je als kind al aangemeten was toch trekt als een magneet de binnenstad de bohemiéns en het gemengd publiek de vrolijkheid en de muziek het uitgaan in de kleine uurtjes is spannender dan koffie bij de buurtjes het trekt en stoot weer af de buitenwijk…

Aard vervormt mijn wandel wisselvallig van zwart naar wit als lastpak der seizoenen dwarrelen is aangemeten het creëren van dribbelangst uitglijden in pijnlijke val doormodderen in nattig rijmen als een warme kant ontstaat doch keer ik terug naar later soms afgezwakt en loom ondanks komende lente tors ik de naam van 'winter'.…

nog vliegt het kille witte als een doffe klap ondanks de duif is stilgelegd los en vast van schreiend aangemeten moederplicht doch zij verheft uit godverlaten zwakte welke wereldmoeder ook zo voelde toen haar zoon verging het gesloten ogenkind zijn geliefde en hun kroost het volk tast door de mist hoe sterk de band…

komt van zee brengt druppels mee, vermengd met zilt gewild en ongehoord versmolten met het duren van vandaag er schuilt belofte in, een groet een lichte glans voor mijn gemoed een ongestelde vraag vol weerloos beter weten nooit ben ik vergeten hoe het bloedt als elke dichtgesmeten deur zijn uitspraak doet en oordeel zich heeft aangemeten…

langzaam in de tijd uitgedacht en opgebracht het moet gezegd, ik voedde zelf het dier die het zocht, maar ik ben het ook die nu een aftastende vrijheid versier In al die tijd ben ik sneller vergrijst is ook de harige bescherming verder uitgedund ik durf te wedden dat mijn verdubbeld tuig tevens naar overdadige kilo’s verwijst Het licht…

onverwacht werd hij mijn vijand jaren lang was ik vergeten dat hij woekert als een bosbrand hoe ik hem ook wilde meten vrienden dreven naar de welstand spraken met hem als bezeten over invloed en het hoogland elke deur werd toegesmeten kansen werden langzaam vierkant namen werden aangemeten door zijn duren en zijn schrijftrant in historie…

onbeschrijfelijke smart rukt aan het tintelend vel, de essentie van volkomenheid aangemeten uit het heelal en een vage hel uit zich in de gedachte van het hart het gemis zit veelal tussen beide oren.…