Alle inzendingen over Beelden Regenen Overbekend

Een regendruppel siert het blad; "Oude Parel" blijft toch verrassen.…

Het overbekende beeld de maatschappelijke ladder duidt allereenvoudigst het voortdurende streven van de samenleving aan steeds opwaarts naar de top toe! is vurig verlangen maar de onderste sport schenkt alle kracht aan wie naar boven klimt schraagt al hetgeen zich hoger bevindt blijft mateloos onmisbaar!…

Het is erdoor: als nieuwe president gaat Trump zijn schaapjes hoeden als een herder. En ondertussen klinkt het mekken verder: Dit is een ramp! <-> Hij is een wereldvent! Bereik je daar de vrede mee? Nou nee, maar smullen is het wel voor de tv.…

De Koeijer, Almekinders, Van de Kreeke, Den Doelder, Meiresonne, Waverijn, Vercammen, Treurniet, Koppejan, Babijn, De Bat, De Bruyckere, Van Overbeeke. Ik las die namen en dacht: potverdrie! Zo'n kieslijst is klinkklare poëzie.…

Ik lik de regens na een droge tijd terwijl de kanten boorden aan de rand van het water als perkamenten beelden inscheuren. Los rukken ze het verleden, dat als droesem bleef liggen op de onzichtbare bodem van kinderlijke onschuld, en dragen ze op aan de vrieskilte van winterse witheid…

langs overbekende paden woelen mieren in mijn hoofd een vertrouwd gevoel in draaimaardoor nacht mallemolen, die maalt en maalt wirwarrend zwenken de wieken alles wordt fijngewreven op de steen van rond en rond kommerkorrels waaien weg als ik eindelijk inslaap…

Na een nacht van gietende regen, rukwinden en vuurpijlen wakker geworden met het licht dat ik door de rolluiken zag het is Nieuwjaar en sinds lang weer een heldere dag geen reden om nog langer te luieren en in bed te blijven vlug naar beneden en op het nieuwe met bubbels klinken morgen staat tegen mijn goesting in, een glaasje regenwater klaar…

Het regent, het regent, Het regent dat het giet! Dat weer vindt Moe gezegend, Maar ik, ik vind het niet: Ik kan maar zitten hier in huis! Dat vind ik toch zo'n bitter kruis! Och gusjes wat verdriet! Het regent dat het giet. Het regent, het regent, Het regent dat het spat! De koemeid zegt: gezegend, 't Geeft boter in het vat…

Tot het moment dat het regenen ging in goud, in munten- en papiergeld. De éénling die zich redde kon was wijzer dan diegenen die zich hadden overteld. Toen liet god het regenen, omdat het niet anders kon. Veertig dagen duisternis en geen enkele dagdeel zon. Een overvloed na de overmacht, die de mens zich zelf geschapen had.…

Monden vol met woorden maar ach de tongen spreken hun eigen taal ze raken elkaar niet meer oren spitsen zich niet de overbekende stem lijkt van een vreemde wie volgt nog de toon lost de raadsels op van de betekenis achter de woorden elk woord weegt zwaar duidelijkheid is moeilijk bij te veel onbegrip…

Ik wil dat het stopt met regenen met regenen in mijn hoofd de pijn, de pijn te doorgronden niet opnieuw deze gang deze gang te hoeven maken waar onmacht overwint het zachtjes ten onder gaan ondanks het vastklampen aan terwijl de voorbodes zo duidelijk waren…

Hij is romantisch, laat met de moesson kusjes -- op mij regenen.…

de kikkers kwaken in een plas na de regens de reiger doodstil…

Niet als verhaal, overbekend, of gedicht laat jij je lezen zelfs niet als anekdote.…

ma en pa heb toen niet geweten dat ik bij dat overbekend restaurant plofkip zat te eten oh wat leuk zeg het kindermenu een cadeautje erbij met een lachend gezicht dat alleen al maakt toch ieder kind blij kippen gemarteld gekweld opdienen een smakeloze nepperij het is gedichtendag en dit mensen nog even dank aan…

wit winterland van sneeuw en ijsbloemen engelenveren die door de regens zijn uitgewoed U die de aarde zo maagdelijk weet te roemen wit winterland van sneeuw en ijsbloemen en de schone slaapster tot leven kan roepen als U de stroom van lentesappen ruisen doet wit winterland van sneeuw en ijsbloemen engelenveren die door de regens zijn uitgewoed…

je kon er zo mooi verstoppertje spelen het blinde meisje dat ons dan zocht geloofde dat het altijd nacht was & dat het binnen ook regenen kon…

Nu mist het woud zijn purpren najaarspracht. Een ritslend kleed van rosse blaadren dekt De weke wegen, waar ’t geplet fluweel Van plekken mos, smaragdgroen, zichtbaar bleef. De hoge bomen, zwart en bladerloos, Wien grijsgroen mos de ruige stammen dekt, Herdenken, droef, de zoete zomertijd, En schudden zacht de wijze, kale kruin. In de oude toppen…

de kosmos spreekt tot mij in beelden, mijn geest antwoordt in woorden en muziek.…

Terwijl daar buiten wilde stormen loeien, Slaapt, in haar bedje, 't lieve kind tevreden Half blootgewoeld, de reine rozeleden, De frisse wang nog blozend-warm van 't stoeien. Het donzen dek is losjes neeergegleden. De blonde lokken, gouden sluier, vloeien Om 't zacht gezichtje, dat mijn blik blijft boeien. 't Half open mondje heeft…

Mild zaait de zon, door 't klaterloof der popels, Haar gouden spranken op het stromend water, Waar, slank en blond, twee vlugge knapen zwemmen, Als zwanen blank en fier als jonge goden. Op hals en armen beeft der blaadren schaduw En vonklend vloeit, van beider brede schouders, In 't golvenblauw een regen van juwelen.…

Weet gij wat etsen is ? — Het is flaneren Op 't koper; 't is in 't zomerschemeruur Met malse vedelsnaren fantaseren. 't Zijn hartsgeheimpjes, die ons de natuur Vertrouwt, bij 't dwalen op de hei, bij 't staren In zee, naar 't wolkje in het zwerk, of waar In 't biezig meer wat eendjes spelevaren; 't Is duivendons en klauw van d'adelaar.…

Echter de beelden op het vlies, zijn schokkend haast irreëel, de vreugde verdwijnt want het verdriet is teveel!…

In de nachtlijke stilt' van mijn dromen, Als geen windeken ruizen in 't groen, Als geen vogelken fluit in de bomen, Wekt mij telkens hetzelfde visioen. Langs de ronding der reuzige bogen, Stort haar zilveren stromen de maan, Op de golven, zich heffend ten hogen, Waar de sterren te vonkelen staan. Ach! de maan is zo hoog aan de kimme…

Gelijk een vrouw, die weerkeerde over zee Naar 't vaderland, en zich verkwijnen voelt, Wijl slopend gif haar traag door de aadren woelt - Ga waar zij wil, haar smarten neemt zij mee! - Draag ik de pijn, waar vaak mijn zang op doelt, Diep in mijn borst en 't rooft mij vreugde en vrêe. Weer kruipt en knaagt mijn welbekende wee, Weer…

De knoppen zwellen in den zoelen nacht. O! morgen, morgen zullen ze opengaan! De twijgen trillen en de stille laan Is diep ontroerd, als een die zwijgt en wacht. Op 't zwarte water zwemt een enkle zwaan. Heel in de verte zwijmt een vogelklacht En op het mos zijgt door de takken zacht Het zilverlicht der pasontloken maan. Ik voel…

Nu zij die mij Gebaard heeft Dood is, door dementie Naar de overkant getrokken, En ik als zoon en dokter Haar hersens onderzoek En de rapporten van Collegae lees in die Overbekende Latijnse Benamingen - besef ik Dat ook mijn moeder Stof was waarin ik jaren Lang gewoond heb - en zie Mijn eigen definitieve Afwezigheid - want…

Bolhoedjes en paraplu's het is allemaal rood om me heen oude gebouwen en een oude liefde het blijft maar regenen…

de lucht betrok het begon te waaien en te regenen, niet normaal! de dichter trok z'n zondagspak aan en begon te dichten…

dit jaar begint met overbekende én onnaspeurbare vragen heeft één grote terugblik een eeuw geleden was de reus der zeeschepen schitterend voltooid gereed voor zijn vertrek pracht en weelde daarbinnen riep rijke mensen voor een geweldige reis vol sprookjesgedachten de trots van de oceaan wachtte op groots beleven oogstte bewondering…