Alle inzendingen over De dood was de weg

De dood legt men weg, of hij raakt zoek, steeds opnieuw -- vergeten we hem.…

zonder te vragen nam de dood de mijne weg ik vroeg nog: waarom?…

Wat een naam heeft, bestaat ook als zij dood is of weg naar een vreemd land. Of helemaal niet weg maar onzichtbaar in een gesloten ruimte.…

je ving me als dood verfrommeld op weg naar de asbak het einde mijn vlucht in jouw hand ik keek naar je huid zocht in de plooien naar leven en lijnen voor beiden jouw warmte aanraakbaar gevouwen in steun en vertrouwen je nestelde mij…

de dodenakker ligt er zinderend in zonlicht verlaten bij het voelt vreemd dat alle neuzen hier dezelfde kant op wijzen ik groet mijn ouders bewijs hen voor de zoveelste keer de laatste eer straks klinkt een lied voor mij, ben ik een arme stakker kom ik op mijn dode akker geen weg terug…

Kolkende waterstromen transformeren zich in mensen die eensgezind opzoek zijn naar vrijheid via de besefweg bemerken dat ze gekneveld worden in eeuwen terug alleen nog ja durven zeggen doch ja en nee kan hun dood zijn op weg naar vrijheid is geen utopie misschien breekt de hemel open laat vrede exploderen zingend en dansend!…

in een lange rij schuifelen ze langzaam naar voren de moeder ingeklemd tussen haar dochters daar staat hij de engel engel des doods ze kijkt weg weg van zijn koude ogen met zijn wijsvinger bepaalt hij hun onverbiddelijke lot hij gebaart de moeder naar links te gaan met zachte stem zegt hij je zult mama snel weer…

Deze tocht door de duisternacht voert langs vreemde gewoontes mijn voetafdrukken mijden het woordenballet, dat je voor me uitlegt alsof mijn wichelroede niet deugt in deze danszalen van vreugde is de liefde slechts een schaduw die met je mee danst op de muziek van schimmen die trommelen voor vrede omdat de dood nog ver weg lijkt en soms…

we wandelden door het bos ik, aan de hand van mijn vader tot de schemer van bomen schimmen maakte dan lijken alle paden op elkaar staat de auto bij elk dwaallicht 'een stukje rechtdoor en dan links, nog even, we zijn er zo' de dood van blinde wegen ging geduldig aan ons voorbij de zondag is al lang in een zachte doek gewikkeld…

Beduusd en donker denken we de herfst van dood, van leven weg, maar diep gekerfd van binnen in ons zelf beseffen wij : we moeten zacht, heel zinloos zwichten voor die steeds opnieuw gestelde vraag : wat is de zin van mens zijn en waar leef ik voor.…

BOVEN DE REGENBOOG Ik zweefde boven wolken hoog boven een dode wereld, ver weg Voorbij een pastellen regenboog en wist nogmaals heg noch steg Ik zweefde met de wolken mee dwars door een frêle regenboog En toen, je gelooft ‘t amper, zeg trok jij voorbij mijn geestesoog Ik zweefde achter wolken aan evenwijdig aan mijn regenboog Ik ontdekte…

Je houdt dus van hem, je houdt echt van hem, zoveel -- dat je het toegeeft?…

was verder weg dan ooit en dichterbij was hij tevreden toen hij staande voor het glas zag hoe zijn glimlach werd ontbloot…

Mijn sleutel past niet in de voordeur van mijn huis -- Mijn vorige thuis.…

ik neem het oude uur van nacht naar dag de hemel vonkt nog na duindoorn bloesemt als ik voor het hol mijn stem ondergronds in echo’s laat klinken `ik ben hier, kom maar of zal ik naar binnen komen, overal rondneuzen, de pislucht en veren doden’ `nee, ga weg,’ zegt de vos `ik ruik je oude adem en het gevaar van mensenvlees’ verschroeid…

Voor de geur van de dood, die mij overal omringt. Maar vluchten kan ik niet. Verzamel maar weer nieuwe moed, koste wat het kost, en doe wat je doen moet. Blijf op je post. Dus hebben wij jou weggebracht. Naar een heerlijk plekje in het bos. Met bomen in prachtige herfstkleuren, en met een tapijt van mos.…

de hebzucht maait met wilde armen de zorg voor het zijn met groteske gebaren in de wind op dode wegen woekert de hebberigheid naast het platte zelfbelang de beknelde ziel in isolatie hapt naar adem niet elke lente is oprecht als de de zon loodrecht boven de evenaar staat…

zei de Dood…

duizend ogen trillen in mijn hand en ik schud schud het verdriet in dichtgeknepen vingers afdrukken op een doordeweekse dag in een grote cirkel van leven naar dood een eindeloze rij van dood naar leven strak starend naar mijn adem verlies ik de zin tot bestaan en ik zwijg zwijg het antwoord in de tranen op mijn jas van duizend lelies…

1. Uit donkre gang van het station uit dompe mensenmassa kwam ik in het licht; daar sloeg de felle zon in mijn gezicht ik stond er stil en knipte met de ogen… Daar was het plein, de brede straat met hoge gebouwen, daar was beweging: fel door elkander was het woelen trams en auto’s in koele schuiving glijden aan tussen de mensen, die, zich…

Als een mokerslag komt het bericht: weer iemand aan een hartstilstand gezwicht. eigen leed eerst. Als een bominslag het bericht: George Michael ook waarschijnlijk, aan: een hartprobleem gezwicht. eigen leed eerst. Van de eerste, zul je nooit iets vernemen maar ben je bekend, haal je alle nieuwsitems. alleen ik vind: eigen leed eerst, het…

We waren allebei clandestien ingestapt in de ICE Internationaal naar Frankfurt er was weer eens een trein uitgevallen De trein bomvol, dus samen op de overloop ik keek naar de vrouw met haar rode koffer en dacht, voelde direct: zeker weten 'De somberheid gaat aan haar voorbij die houdt zelfs van regen, storm en ijs' Ik sprak haar aan met…

Vanmorgen een vogel zien vliegen; eigenlijk niets nieuws, maar ineens kon ik het echt zien: een vogel die meer kan dan wij kunnen, heel mooi! Wie leerde hem dat? Wie kon het als eerste? Wat een machtig gebeuren, een wonder! Vanmorgen een vogel zien vliegen, zo mooi! Waar was mijn verwondering al die winterdagen? Was ze begraven onder de…

Dood is gevoelloos dus zonder gevoel, snap je wat ik bedoel? Bestraling zorgt voor dood weefsel en dat veroorzaakt pijn, snap je dat ik niet begrijp dat de dood zonder gevoel moet zijn?…

Iedere morgen na het nachtelijk slapen Ligt mijn wereld nieuw door mij geschapen. Iedere dag heb ik haar weggegeven, Telkens één dag meer van 't eigen leven. Telkens een kortstondiger bewoner Zie ik haar belanglozer, dus schoner. Schoonst zal ze eenmaal zijn als ik ga scheiden En de grenslijn wegvalt van ons beiden.…

in het tonen veranker ik mijn ziel met beelden die wazig hangen te dromen aan de baleinen van mijn doorwaadbare ogen morgen zijn ze gedroogd en staat het spel strategisch opgesteld voor het doel dat geen onderweg kent maar slechts een obstakel voor de geur van bloemen onderweg…

de wilde ganzen schrijven een woordloze boodschap aan de late hemel: dat voor ieder en alles, de dood de grote vergever is.…

We volgen geen weg naar een doel, we aarzelen -- en drentelen wat.…

een rijker ingezetene van onze hof van Holland zal zeggen "mijn entreepas van de villa verde veda" een chique de friemel weduwe "de code van de ophaalbrug van mijn château prima de luxe" Ach lieve heer, ieder het zijne mors aequat immers omnia dood of de gladiolen, maar ook ik neem voor de zekerheid mijn have en mijn goed in…

Daar waar ik leefde... en bestond voor jou, waren wij samen op aarde, al wat ik je gaf speelde tussen ons, neem ik mee in mijn graf.…